Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι.Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι.Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Παρασκευή, Μαρτίου 14, 2014 Αναρτήθηκε από Areti Mavropoulou

 

Μετάνοια & Εξομολόγηση (Α΄). Οσίου Γέροντος Πορφυρίου  

Είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο
Είπε ο π.Πορφύριος:
“Η καρδιά μας πρέπει να είναι γεμάτη αγάπη, αγάπη του Θεού. Αυτή δίδει δύναμη και χάρη στο άνθρωπο. Η γνώση είναι μετά την αγάπη”.
“Η εξομολόγηση είναι ένας τρόπος για να έρθει ο άνθρωπος εις στον Θεό. Είναι προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Τίποτε και κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον άνθρωπο αυτή την αγάπη”.

Δεν καταπίεζε κανέναν

Δίπλα στον Γέροντα Πορφύριο αισθανόμουν άνετα. Δεν καταπίεζε κανέναν. Ήθελε, όποιος πήγαινε κοντά του να κάνει αυτό που έκανε, με την ελεύθερη βούλησή του. Έλεγε πάντα στους εξομολόγους ότι, όταν, ως πνευματικοί πατέρες, κατευθύνουμε την πορεία αυτών που εξομολογούνται σε μας, πρέπει πάντα να σεβόμαστε την ελευθερία τους, τονίζοντάς μας ότι ο Χριστιανισμός είναι ελευθερία.
Μας ανέφερε συχνά το γνωστό περιστατικό, σύμφωνα με το οποίο ο Χριστός είπε μια φορά κάτι, από το οποίο πολλοί σκανδαλίστηκαν, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να φεύγουν, ώσπου έφυγαν όλοι κι έμειναν μόνο οι μαθητές Του. Οπότε ο Κύριος τούς είπε, εάν ήθελαν να φύγουν κι εκείνοι, ήταν ελεύθεροι να το πράξουν. Σημειώνει επί λέξει το κατά Ιωάννην άγιο Ευαγγέλιο: “Εκ τούτου πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ'αυτού περιεπάτουν. Είπεν ουν ο Ιησούς τοις δώδεκα. Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;”

Σε αποδεχόταν με αγάπη

Σε δεχόταν και σε αγαπούσε, όποιος και να ήσουν, όπως και να ήσουν. Δίπλα του, ακόμα και η πιο μεγάλη αμαρτία έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Δεν κλονιζόσουν, δε σε καταλάμβαναν η απόγνωση και η απελπισία. Μόνο θλιβόσουν, γιατί διέπραξες

το ένα ή το άλλο, γιατί δεν εφάρμοσες το λόγο του Θεού. Όχι μόνο δε σε άφηνε να απογοητεύεσαι από τις πτώσεις σου, αλλά,

αντίθετα, σε βοηθούσε να αξιοποιείς κάθε πτώση σου, ώστε να τη χρησιμοποιήσεις ως μια έπαλξη για ένα νέο ξεκίνημα, για μια νέα πνευματική κατάκτηση.Και τότε σου έδειχνε ακόμα περισσότερη αγάπη ακόμη περισσότερη αποδοχή. Έπαιρνε το χέρι σου μέσα στο δικό του κι άρχιζε να σου μαθαίνει πώς να περπατάς στο δρόμο του Θεού.

Πώς εξομολογούσε ο Γέροντας

“Την ώρα που μπαίνει κάποιος να εξομολογηθεί, τον... κοιτάζω. Όταν φεύγει, τον συνοδεύω με προσευχή, του στέλνω την αγάπη μου ως έξω, ώσπου να έρθει ο άλλος. Είναι καλύτερα να στέλνεις σιωπηλά την αγάπη σου, παρά να λες λόγια''.

'Οταν εξομολογούσε, δεν σε κοίταζε κατάματα

Όταν, σε ηλικία εικοσιενός ετών ο π. Πορφύριος έγινε ιερέας και, στη συνέχεια, στα εικοσιτρία του, πνευματικός, όσους πήγαιναν κοντά του για να εξομολογηθούν, δεν τους κοίταζε κατάματα, όπως μου έλεγε ο ίδιος για να μην αισθάνονται άβολα. Τους έριχνε μόνο μια ματιά την ώρα που έμπαιναν και μετά έσκυβε το κεφάλι του. Και, πολλές φορές, πριν ακόμη αρχίσουν να του μιλούν, τους έλεγε εκείνος - ' Κοίταξε, από το χαρτάκι που έγραψες, μόνο το τρία και το πέντε είναι αμαρτίες – τα άλλα δεν είναι αμαρτίες. Πες μου, λοιπόν, για το τρια και το πέντε και, άμα μας μένει χρόνος, μου λες και για τα άλλα'.

Με ακούραστη αγάπη

Ζούσα από πολύ κοντά τον Παππούλη, και γνώριζα το φόρτο της εργασίας που είχε. Πολλές φορές εξομολογούσε από πρωίας μέχρι νυχτός, χωρίς καμία διακοπή και χωρίς να μπορέσει να βάλει έστω και μια μπουκιά ψωμί στο στόμα του!

Να εξομολογείσθε συχνά, να κοινωνείτε και να αγαπάτε τους ανθρώπους

Τον είδαμε πολύ λίγο, ή μάλλον, πάρα πολύ λίγο. Διότι μέσα στο πρωινό είχε συναντήσει, μιλήσει και εξομολογήσει ο Γέροντας πολλούς ανθρώπους. Οπότε, σεβόμενοι εμείς την κόπωση του, αρκεστήκαμε στο να τον χαιρετήσουμε και να πάρουμε την ευχή του. Μαζί, όμως, με την ευλογία του, μας είπε τρία πράγματα, τρεις κουβέντες, που ήταν υπεραρκετές, για να καταλάβουμε τί άνθρωπος είναι και τί μπορεί εμείς να γίνουμε. Μας είπε - ' Παιδιά μου, να εξομολογείσθε συχνά, να κοινωνείτε και να αγαπάτε τους ανθρώπους'. Τίποτε άλλο. Αλλά, δε νομίζετε ότι αυτό τα λέει όλα;

Εξομολόγηση και έχθρα

Όταν ο Γέροντας Πορφύριος ήταν νεώτερος και υγιής, εξομολογούσε πολλούς πιστούς και, σαν ευσπλαχνικός πατέρας, ό,τι κι αν του λέγανε, τους τα συγχωρούσε όλα. Μόνο που τους έκανε στο τέλος την ερώτηση – έχεις κακία με κανέναν; Κι αν ένας του έλεγε ότι δεν κρατεί κακία σε κανέναν, τον αγαπούσε πολύ. Αν όμως του έλεγε ότι έχει έχθρα με τον αδερφό του ή τη νύφη του ή με κάποιο άλλο πρόσωπο, άρχιζε να του αναπτύσσει το μυστήριο της συγχωρητικότητας και του ελέους προς τον συνάνθρωπό μας, γιατί το πταίσμα του πλησίον μας, όσο μεγάλο κι αν φαίνεται, στην πραγματικότητα, μπροστά στα πταίσματα μας προς το Θεό, είναι ελάχιστο, κι όμως αυτή τη μεγαλοψυχία μας θα εκμεταλλευθεί ο Θεός για να μας συγχωρήσει αμαρτίες, για τις οποίες δεν υπάρχει αριθμός. Μάλιστα θα ήταν φρικτό και βλακώδες να χαθεί ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλαση, επειδή δε θέλει να αποβάλει την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάνθρωπό του.

Κλίμα άνεσης και εμπιστοσύνης. Στη ρίζα του προβλήματος.

Είχατε, όπως μας είπατε, για σειρά ετών, το Γέροντα Πορφύριο ως πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή.
- Αυτός ήτο, πράγματι, ο χώρος στον οποίο έλαμψε. Κατ’αρχήν με την απλότητα η οποία τον διέκρινε και με την καταδεκτικότητα, την οποία είχε, δημιουργούσε στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος πήγαινε κοντά του, κλίμα ανέσεως και εμπιστοσύνης, που είναι απαραίτητο για την τέλεση του μυστηρίου της Μετανοίας και Εξομολογήσεως.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι εδυσκολεύοντο να ομολογήσουν ενώπιον άλλων κληρικών διάφορα πράγματα, ενώπιον του μακαριστού Γέροντος ησθάνοντο άνετα και εξομολογούντο.
Ο Γέρων Πορφύριος άκουγε με πολλή προσοχή αυτά που του έλεγε ο κάθε άνθρωπος, διότι είχε το χάρισμα της ποιμαντικής ακροάσεως. Άκουγε προσεκτικά τους ανθρώπους και μετά μιλούσε. Ο δε λόγος του ήταν πάντοτε λιτός κι επιγραμματικός, βασισμένος, όπως είπαμε, πάντα στην αρχή της εξατομικεύσεως. Ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος προσήρχετο, ήταν για το μακαριστό Γέροντα μια μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, απείρου αξίας.
Τα προβλήματα που του θέταμε, ο Γέρων Πορφύριος τα αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη προσοχή, με αίσθηση ευθύνης και με πολλή προσευχή. Ήταν χαρακτηριστικό το ότι τον έβλεπες σιωπώντα κατά τη διάρκεια της εξομολογήσεως και αισθανόσουν ότι προσηύχετο και εζήτει τον φωτισμόν του Θεού.
Ήταν δε επίσης πολύ χαρακτηριστικό το ότι δεν έσπευδε να δώσει απαντήσεις, με σκοπό να κερδίσει κάποιες εντυπώσεις. Ορισμένες φορές μας έλεγε –‘Δεν έχω αυτή τη στιγμή πληροφορία, δεν μπορώ να σας πω’. Και επανερχόμαστε δεύτερη ή και Τρίτη φορά για το ίδιο θέμα.
Προσηύχετο νύκτα και μέρα υπέρ των ανθρώπων και υπέρ επιλύσεως των προβλημάτων τους. Κι όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι ηξιώθησαν να επικοινωνήσουν μαζί του και να γίνουν πνευματικά τέκνα του, έχουν να ομολογήσουν για τους καρπούς αυτής της προσευχής του, με την οποία πραγματικά εδίδετο λύση στα προβλήματά τους. Εκείνο το οποίο ήταν συγκλονιστικό στη διάρκεια της εξομολογήσεως μας στο μακαριστό Γέροντα, ήταν το ότι πολλές φορές αυτό το οποίο μας επεσήμανε ως ρίζα του προβλήματος που του θέταμε, εφαίνετο άσχετο προς το πρόβλημα μας. Κι εκείνο, που πάρα πολύ συχνά μας ονομάτιζε ως ρίζα των διαφόρων προβλημάτων μας, ήταν ο εγωισμός, τον οποίο θεωρούσε ως υπόβαθρο όλων των άλλων αμαρτιών και ποικίλων προβλημάτων του ανθρώπου

(Πηγή: Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου , εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως Μήλεσι)