ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

"Να μας αξιώσει λοιπόν ό Θεός να γίνουμε και εμείς θεοί, κοντά σ' Αυτόν τον ανερμήνευτον Θεόν, τον απερινόητον τον άπειρον. Θέλει να ζήσουμε κοντά Του. Θέλει να γίνουμε άπειροι και εμείς να γίνομαι αιώνιοι κοντά σ' Αυτόν".

Με αυτή την επιθυμία της θεώσεως έζη ό αοίδιμος Πατήρ Δαμασκηνός και ό πόθος του αυτός επληρώθη την 23ην Φεβρουαρίου 2001. Την ημέρα αυτήν χαίρων εισήλθε εις το φως της αιωνίου ζωής, την οποίαν παιδιόθεν τόσον ηγάπησε


Την 23ην Φεβρουαρίου 2001 εκοιμήθη εν Κυρίω ό πνευματικός Πατήρ και κτίτωρ της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Μακρινού Μεγάρων, π. Δαμασκηνός Κατρακούλης.
Είχα την ιδιαιτέρα ευλογία να γνωρίζω τον π. Δαμασκηνό και την Ί. Μονή του από τεσσαράκοντα περίπου ετών.

Ένας ακόμα άγιος Γέροντας της Ορθοδοξίας μετέστη εις την Έκκλησίαν των πρωτοτόκων.

Τόσον ή Αδελφότης της Ί. Μονής, υπό την άγίαν Ηγουμένη Γερόντισσα Μακρίνα, όσον και τα πολλά πνευματικά του τέκνα, Αρχιερείς Ιερομόναχοι, Ιερείς, Διάκονοι, Μοναχοί και Μοναχές, κλαίουν δια την ορφάνια. Μας φεύγουν οι άγιοι Γέροντες και νοιώθουμε ότι μένουμε ορφανοί.

Τον π. Δαμασκηνό διέκρινε καθαρότης της καρδίας, βαθύτατη ταπείνωσις, θειος έρως, αδιάλειπτος προσευχή, πνευματική αρχοντιά. Είχε την απλότητα ενός παιδιού και συγχρόνως την αρχοντιά και ευγένεια ενός βασιλικού παραστάτου. Παριστάμενος νοερός και αδιαλείπτως ενώπιον του Παμβασιλέως Χριστου ελαμπρύνετο και εχαριτώνετο από την μορφή του γλυκύτατου Νυμφίου της ψυχής του. Πόσο ωραία νοιώθει κανείς κοντά σε τέτοιους χαριτωμένους Γέροντες!

Αν και ό π. Δαμασκηνός καθόλου δεν υστέρησε σε αρετές και χαρίσματα από τους συγχρόνους μεγάλους Γέροντας (π. Πορφύριο, π. Παΐσιο, π. Ιάκωβο, π. Επιφάνια), ό Κύριος τον έκρυψε από τους οφθαλμούς πολλών, όχι γιατί ό ίδιος θα κινδύνευε από την κενοδοξία, αλλά για να προφύλαξη την ευλογημένη Αδελφότητα των Μοναζουσών από τον περισπασμό και τίς ενοχλήσεις του πλήθους.

Καρπός της τελείας αγάπης του προς τον Θεόν ήτο ή τελεία αγάπη του προς τους ανθρώπους. Χαριτωθείς με τα υπερφυή χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, μεταξύ των οποίων και ή διάκρισης, ή υψίστη των αρετών, έγινε απλανής οδηγός πλήθους μοναχών και λαϊκών.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΑΒΙΔ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΔΑΒΙΔ  ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ




Ο κατά κόσμο Δήμος Φλώρος, ο μετέπειτα μοναχός Δαυίδ, γεννήθηκε το έτος 1889 στο χωριό Κτιστάδες της ορεινής Άρτας. Είχε άλλα δύο αδέλφια. Οι γονείς τους δίδαξαν με το παράδειγμά τους την ευλάβεια και την αγάπη στο Θεό· τους έμαθαν να πηγαίνουν στην Εκκλησία και να προσεύχονται.
    Όταν ο Δήμος ήταν πέντε χρονών, είδε ουράνιο φως, ενώ η μητέρα του, στην οποία το έδειχνε, δεν έβλεπε τίποτε.
    Άλλη φορά είδε να ανοίγει ο ουρανός και είδε μέσα σε απερίγραπτη δόξα τάγματα Αγίων και Αγγέλων να δοξολογούν το Θεό που καθόταν πάνω στο θρόνο Του.
    Από μικρός έμαθε την τέχνη του κτίστη και εργαζόταν φιλόπονα. Όταν έγινε 16 ετών, εργαζόταν σε κάποιο εξωκκλήσι του χωριού του.
Εκεί είδε κάποια αποκάλυψη, που όταν θέλησε έπειτα να την διηγηθεί, κόπηκε η φωνή του για μισή ώρα. Κατάλαβε ότι δεν πρέπει να πει σε κανέναν αυτό που είδε. Μετά αμέσως επανήλθε η φωνή του.
    Κάποτε που περνούσε από ερείπια εξωκκλησίου του παρουσιάστηκε η αγία Παρασκευή και του είπε: «Να μου κτίσεις το ναό μου». «Θα στον κτίσω, Κυρία μου», απάντησε με την αγία του αφελότητα, αφού την προσκύνησε. Τήρησε το λόγο του και ως καλός κτίστης που ήταν, τον έκτισε.
   Ο Δήμος με την ευλάβεια που είχε, τη μεγάλη απλότητα και την καθαρότητά του έβλεπε Αγίους από νέος, αλλά και τον διάβολο.
   Κάποτε, ενώ εργαζόταν, του είπε ο εργοδότης του να κοιμηθεί στο κρεβάτι του γιού του Κωνσταντίνου που απουσίαζε στην Αμερική. Ο Κωνσταντίνος δυστυχώς είχε γίνει χιλιαστής και επηρέαζε όλη την οικογένειά του. Ο Δήμος είδε τότε ένα διάβολο πάνω στο κρεβάτι, που με δύναμη πέταξε σε απόσταση τριών μέτρων το Δήμο.
    Αλλ’ αυτός δε φοβόταν το διάβολο. Είχε συνηθίσει με τα πειράγματά του, γιατί συχνά πάλευαν σώμα με σώμα. Τα όπλα του ήταν το σημείο του Σταυρού και η επίκληση της Παναγίας, τα οποία έκαναν να εξαφανισθεί ο διάβολος. Κάποτε που του παρουσιάστηκε σαν δράκοντας, χωρίς να τον φοβηθεί καθόλου ο Δήμος, τον έπιασε από την ουρά και τον πέταξε μακριά.
    Αν και αγαπούσε την μοναχική ζωή και ήθελε από μικρός να γίνει μοναχός, οι γονείς του τον εμπόδισαν. Έτσι νυμφεύθηκε κάποια νέα, ονόματι Σπυριδούλα και απέκτησαν δύο τέκνα. Συνέχισε να εργάζεται και να βοηθά την οικογένειά του αλλά και να αγωνίζεται. Δεν του έλειψαν οι πειρασμοί.
    Κάποτε κάθισε ο πειρασμός στον ώμο του και μόλις φώναξε «Παναγία μου», εις επήκοον της συζύγου του, αμέσως εξαφανίστηκε.
    Τον διάβολον αποκαλούσε συνήθως «τρισκατάρατον» και ενίοτε «παρασάνδαλον». Τον έδιωχνε και με την εκφώνηση του ιερέως, «της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου…».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΚΕΟΡΓΚΕ ΚΑΛΤΣΙΟΥ

π.ΓΚΕΟΡΓΚΕ ΚΑΛΤΣΙΟΥ-ΝΤΟΥΜΙΤΡΕΑΣΑ.Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ Ν.ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ

Ο μεγαλύτερος ομολογητής του 20ου αιώνα




Ο π. Γκεοργκε Κάλτσίου-Ντουμιτρεάσα γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1925. Ήταν ο μικρότερος από τα 11 παιδιά της οικογένειας Κάλτσιου και καταγόταν από το χωριό Μαχμουντία νομός Tulcea.
Από μικρό παιδί οι γονείς του, του εμφύσησαν την αγάπη για το Θεό. «Μεγάλωσα σε μια απλή αλλά θρησκευόμενη οικογένεια, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου σε μια εκκλησία κοντά σ’ έναν ιερέα. Νέος είχε σκέψεις να γίνει μοναχός. Τελικά αποφάσισε να υπηρετήσει τους ανθρώπους με άλλον τρόπο. Το 1945 γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου. Το 1948 οι κομμουνιστές φυλάκισαν όλη την αφρόκρεμα της ρουμανικής διανόησης αλλά και τους φοιτητές αλλά και όσους αντιτείνονταν ή νόμιζαν οι κομμουνιστές
ότι αντιτείνονταν στην ιδεολογία τους, είτε για πολιτικούς είτε για θρησκευτικούς λόγους. Έτσι συνελήφθη και ο φοιτητής Γκεργκε Κάλτσιου με την κατηγορία της «υπονόμευσης της ασφάλειας του κράτους».


¨Σχολή¨ Πιτέστι
Για τον νεαρό Γκεοργκέ το στρατόπεδο εξόντωσης του Πιτεστι γίνεται ένα νέο σχολείο. Από τον αφελή με τα γαλάζια μάτια μετατρέπεται σε «ατρόμητο μαχητή» για το Χριστό και την πατρίδα Σ’ αυτή τη φυλακή έπεσε στην πιο μεγάλη αμαρτία της ζωής του (απαρνήθηκε το Χριστό) αλλά και τις πιο μεγάλες αρετές (αγάπη για τον εχθρό και το θάρρος της ομολογίας) που τον βοήθησε πολύ να ξαναναστηθεί ψυχικά.
Στο Πιτεστι ..ήταν οι πιο καθαροί κρατούμενοι. Αυτοί δε ήταν μπλεγμένοι σε πολιτικά ρεύματα και δράσεις. Η μεγάλη αντοχή που έδειξαν οφειλόταν στην προσευχή και την απόκτηση των αρετών. Στη φυλακή είχε δημιουργηθεί ένα μυστικιστικό ρεύμα, δύσκολα κατανοητό από τους δήμιους. Εκεί ήταν ένα κέντρο πνευματικότητας «έχοντας από μικρός μεγαλώσει με την προσευχή ενσωματώθηκα εύκολα σ’ αυτήν την πνευματική κίνηση».
Στο Πιτέστι η προσευχή δε σταμάτησε μέρα-νύχτα. Το κάθε κελί είχε ώρα προσευχής. Όταν το ένα κελί τελείωνε την προσευχή χτυπούσε τοίχο και άρχιζε η προσευχή στο άλλο κελί. Όταν άρχισε η «επαναδιαπαιδαγώγηση» στο Πιτέστι, υπήρχε ήδη ένα κέντρο προσευχής & πνευματικότητας.
(σημ π. Γεωργ. Τη διετία 1949-1951 στις φυλακές του Πιτεστι έλαβε μέρος το πιο φριχτό και σατανικό πείραμα των κομμουνιστικών φυλακών. Η προσπάθεια «επαναδιαπαιδαγώγησης» των κρατουμένων και η δημιουργία ενός νέου, κομμουνιστικού ανθρώπου, μέσα από απάνθρωπα βασανιστήρια).
Πτώση και ανύψωση

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ

Βίος του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

Στο κείμενο του π. Μωυσή ο άγιος Γεώργιος αναφέρεται ως Γέροντας, γιατί δεν είχε γίνει ακόμη η κατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο μακάριος Γέροντας Γεώργιος καταγόμενος από τον Πόντο γνώρισε από πολύ νωρίς την ορφάνια και την μοναξιά. Μετά από διώξεις και φυλακίσεις από το άθεο καθεστώς της Γεωργίας, φθάνει στην Ελλάδα, όπου ζώντας ασκητικά και με θερμή πίστη, χαριτώνεται ο ταπεινός και άξιος λειτουργός του Υψίστου με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως, προοράσεως και προφητείας.
Συμπληρώνονται εφέτος 46 έτη από την μακαρία εκδημία του αοιδίμου πατρός Γεωργίου, που γεννήθηκε στην Αργυρούπολη του Πόντου το 1901. Νωρίς ορφάνεψε και την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της αδελφής του αναχωρεί με τον παππού του για το Ερζερούμ, την Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας. Ο θάνατος και του παπ πού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του τον φέρνουν στα μέρη του Καυκάσου Μόνος, φτωχός, πονεμένος κι αναγκεμένος, συντροφευόμενος από αγίους σε όνειρα και οράματα, φθάνει στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγείται από τον εκεί επίσκοπο στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Θα το διατηρήσει επί μισό αιώνα.
Η κουρά του
Αγάπησε την άσκηση και την προσευχή από παιδί. Στις 20 Ιουλίου 1919 κείρεται μοναχός και από Αθανάσιος ονομάζεται Συμεών. Κατά την ώρα της κουράς του λέγεται πως οι καμπάνες σήμαιναν μόνες τους
Στην Μονή συνάντησε έναν θείο του επίσκοπο, που τον βοήθησε πνευματικά. Το άθεο καθεστώς της επανάστασης του 1917 δίωξε την Εκκλη σία, τον κλήρο και τον μοναχισμό. Μαζί με άλλους μοναχούς της μονής του φυλακίσθηκε σε μια ανήλια και υπόγεια φυλακή, απ΄ όπου περνούσαν υπόνομοι. Υπέμεινε μεγάλες και φρικτές κακουχίες με ελπίδα στον Θεό. Πολλοί αδελφοί του τελείωσαν μαρτυρικά τον βίο τους εκεί. Με την βοήθεια της Παναγίας γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς κι ονομάσθηκε Γεώργιος. Λειτουρ γούσε στα γεωργιανά.
Σύντομα απέκτησε φήμη διακριτικού, διορατικού και προορατικού Γέροντος. Πολύς κόσμος ερχόταν από μακριά για να γνωρίσει και να συμβουλευθεί τον νεαρό ιερομόνα χο. Το 1923 από την Τυφλίδα μεταβαίνει στο Σουχούμ. Στις συχνές θείες λειτουργίες του μνημόνευε πολλά ονόματα. Στο κελλί του μελετούσε και προσευχόταν συνεχώς Η εγκράτεια, η άσκηση, η αγρυπνία και η νηστεία ήταν αδιάκοπες. Οι προφητείες του εκπληρώνονταν Όλοι τον πλησίαζαν ως άγιο. Το 1929 καταφέρνει να έλθει στην Ελλάδα.
Άφιξη στην Ελλάδα

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝΑΣ

Άφησε την ιατρική για την ιεροσύνη

Ο πατήρ Γεώργιος Ζήνωνος εξηγεί πώς έκανε τη μεγάλη στροφή οτη ζωή του
Ο Ναός είναι αφιερωμένος στη Σύναξη όλων των Αγίων Αναργύρων. Επιλέγηκε αυτή η αφιέρωση του Ναού, διότι οι Άγιοι Ανάργυροι ήταν γιατροί που έταξαν ως στόχο της ζωής τους να υπηρετούν τον άρρωστο δωρεάν. Γι΄ αυτό και ονομάζονται Άγιοι Ανάργυροι (άνευ αργυρίου) δεν έπαιρναν χρήματα από την υπηρεσία τους ως γιατροί». Με αυτή την αναφορά, έκλεισε η συνάντησή μας με τον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Ζήνωνος, εφημέριο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η συνέντευξη, με αφορμή τον πρόσφατο επαναδιορισμό του από το Υπουργικό Συμβούλιο ως μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, πήρε άλλη τροπή από αυτήν που είχαμε στο μυαλό μας. Ο Πατήρ Γεώργιος, έχει σπουδάσει ιατρική, με ειδικότητα στην παιδιατρική, αλλά πολύ νωρίς αφότου πήρε το πτυχίο του και άρχισε να εργάζεται ως ιδιώτης παιδίατρος, έκανε στροφή στον επαγγελματικό του ορίζοντα, αποφασίζοντας να γίνει ιερέας και να αφοσιωθεί στην ιεροσύνη.
Η παιδιατρική μπήκε σε δεύτερη μοίρα, αλλά ποτέ δεν την εγκατέλειψε, αφού ακόμα και σήμερα, παρακολουθεί κάποια παιδιά, περισσότερο φιλανθρωπικά παρά επαγγελματικά, αφού η ιατρική δεν αποτελεί γι’ αυτόν ένα βιοποριστικό επάγγελμα. Από μια άποψη, όμως, που δεν είναι καθόλου δευτερευούσης σημασίας, βρίσκεται πολύ κοντά στους δυσπραγούντες συνανθρώπους μας, μετέχει στον ανθρώπινο πόνο και τον απαλύνει στον βαθμό που μπορεί και του επιτρέπεται.
Κι αυτή την πλευρά, είναι που ανακαλύψαμε με την είσοδό μας στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων στην αυλή του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, την ύπαρξη του οποίου ομολογουμένως δεν γνωρίζαμε, και σ’ αυτήν εστιάσαμε το ενδιαφέρον μας. Ο συνδυασμός ιεροσύνης και παιδιατρικής για τον Πατέρα Γεώργιο αποβαίνει εις βάρος της ιατρικής, αφού όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, μετά την ιεροσύνη.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ

30 χρόνια από το μαρτυρικό τέλος του Γέροντα Γερμανού Σταυροβουνιώτη. 1906 – 31 Αυγούστου 1982

Ο Γέροντας Γερμανός γεννήθηκε στο χωριό Αυγόρου της επαρχίας Αμμοχώστου το 1906 από γονείς ευσεβείς, τον Νικόλαο και τη Μαργαρίτα, το γένος Χατζηγεώργη. Διαβάζοντας, όταν ήταν μικρός, τον βίο του αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, παρακινήθηκε στην απόφαση να ακολουθήση τον μοναχικό βίο.

Σε ηλικία 16 ετών εισήλθε στη Μονή του Σταυροβουνίου. Επέδειξε υποδειγματικό ζήλο και αξιοθαύμαστη υπακοή ως δόκιμος Μοναχός. Έλαβε τη ρασοευχή σε ηλικία 24 ετών και μετωνομάστηκε από Γεώργιο σε Γερμανό μοναχό. Χειροτονήθηκε Διάκονος τον επόμενο χρόνο. Έκάρη Μεγαλόσχημος σε ηλικία 29 ετών και χειροτονήθηκε Ιερομόναχος στην ηλικία των 38 ετών.

Η αγνότητα του βίου του, η αποδεδειγμένη του σύνεση και οι διοικητικές του ικανότητες απετέλεσαν την κύρια αίτια της εκλογής του σε ηγούμενο το έτος 1952, οπότε είχε κοιμηθή ο μέχρι τότε ηγούμενος, ο αείμνηστος Γέροντας Διονύσιος ο Β΄.
Ως ηγούμενος έδιδε σ’ όλους τους τομείς πρώτος το άριστο παράδειγμα. Πρώτος στην ανεξικακία, στη συγχωρητικότητα, στην πραότητα, στην υπομονή, στη διακονία, στην εργατικότητα, στη σιωπή, στη συμμετοχή στις ιερές Ακολουθίες. Καλλιεργούσε με πολλή συνέπεια μέσα στην ψυχή του την αδιάλειπτη προσευχή.
Μία από τις κορυφαίες αρετές του ήταν η ενσυνείδητη αφάνεια. Απέφευγε με κάθε τρόπο οποιαδήποτε προβολή του προς τον έξω κόσμο, άλλα και προς τους ανθρώπους γύρω του. Φρόντιζε να κρύβη με κάθε επιμέλεια τις αρετές του, γι’ αυτό και ελάχιστοι μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τον ανεκτίμητο θησαυρό, πού κρυβόταν κάτω από την κατά κανόνα ευτελή του εμφάνιση.
Η μετά δακρύων αδιάλειπτη προσευχή του, η αγγελική παράστασή του ενώπιον του φρικτού Θυσιαστηρίου του Κυρίου κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας και το μοναδικό και ανεπανάληπτο παράδειγμα της όλης βιοτής του απέδωσαν πλουσιώτατη πνευματική καρποφορία, όχι μόνο στην ίδια τη Μονή του, αλλά και στον γυναικείο Μοναχισμό της Κύπρου, πού άνθισε και στηρίχθηκε χάρις κυρίως στους δικούς του αγώνες.

Υπήρξε άριστος Έξομολόγος και Πνευματικός, και καθωδήγησε πλήθος ανθρώπων στη μετάνοια και στην γνήσια πνευματική μεταστροφή προς τον Κύριο. “Ολη του η ζωή ήταν μία όντως ζώσα μαρτυρία του ζώντος Ιησού.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ-ΙΛΑΡΙΩΝ

Οί τελευταίες στιγμές του, κι΄ ένα θαυμαστό γεγονός !

Ο γνωστός διορατικός γέροντας Γαβριήλ πού βρίσκεται λίγο έξω από τίς Καρυές ( photo), διαβεβαίωσε ότι όταν κοιμήθηκε ο Μακαριστός Αντώνιος έγινε τέτοιο "γλέντι" στον Παράδεισο που είχε να γίνει από την εποχή τής κοίμησης του Αγίου Νεκταρίου!
Άς δούμε τώρα την περιγραφή πού έδωσε ένας πιστός χριστιανός, σχετικά με τις τελευταίες ώρες του Μητροπολίτου Αντωνίου:
«…Βρέθηκα », λέει, «με το μοναχό, στα χέρια του οποίου κοιμήθηκε ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος. Τον παρακάλεσα να μου περιγράψει τις τελευταίες στιγμές της κοιμήσεώς του, και μού είπε»:
«Ο Μακαριστός κατά τις τελευταίες ημέρες ήταν σε άσχημη κατάσταση και είχε δυσκολία ακόμη και στο να μιλήσει. Τον είχαμε πάει στην Αθήνα όπου εκεί έκανε εγχείρηση αφαίρεσης του στομάχου λόγω του καρκίνου που είχε. Την επόμενη ημέρα μετά την εγχείρηση μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο τον είδαμε να κλαίει έντονα κοιτάζοντας τον Εσταυρωμένο σε μια εικόνα μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου
"Τι έπαθες Δέσποτα;" τον ρωτήσαμε. Με δυσκολία ψέλλισε "θα σας πω... θα σας πω..." αλλά μετά από εκεί πλέον δεν μπορούσε να μιλήσει.
Προφανώς κάτι είδε που τον συγκλόνισε...
Μετά, τον φέραμε στο γυναικείο μοναστήρι στο Μικρόκαστρο αλλά δεν ήθελε να τον περιποιούνται οι μοναχές και έτσι καθόμασταν δίπλα του εναλλάξ διάφοροι μοναχοί. Είχα μια αδιόρατη διαίσθηση ότι θα κοιμηθεί στα χέρια μου. Δεν ξέρω γιατί...
Η υγεία του επιδεινώθηκε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο Μποδοσάκειο στην Πτολεμαΐδα. Κάποια μέρα δεν υπήρχε άλλος μοναχός να πάει στον Μακαριστό και ο Γέροντας είπε σ' εμένα να πάω μιας κι έτυχε να είμαι δίπλα του εκείνη την στιγμή.
Πήγα στο νοσοκομείο. Ο Μακαριστός ήταν στην εντατική αλλά επειδή ήταν κι άλλοι ασθενείς μέσα δεν ήθελα να είμαι εκεί και παρέμενα στον διάδρομο. Μετά από ώρα η προϊσταμένη με φώναξε και μου είπε ότι ο Δέσποτας τελείωσε...
Με θλίψη μπήκα μέσα κι ασυναίσθητα του έπιασα το χέρι και προσευχόμουνα για περίπου είκοσι λεπτά. Σε κάποια στιγμή πετάχτηκα πάνω συνειδητοποιώντας ότι έπρεπε να ειδοποιήσω την Μητρόπολη και το Μοναστήρι για την κοίμησή του.
Τότε έρχεται κατά πάνω μου έντρομη η προϊσταμένη, μια σκληρή γυναίκα και μου λέει :
--"Πάτερ τι κάνατε όση ώρα τού κρατούσατε το χέρι;"
--"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα.
--"Πάτερ αυτό που έγινε είναι εκπληκτικό! Ενώ όταν σας φώναξα όλες οι ενδείξεις από τα μηχανήματα βεβαίωναν ότι ο Δέσποτας είχε πεθάνει από την στιγμή που του πιάσατε το χέρι άρχισαν πάλι να δείχνουν ενδείξεις ανθρώπου εν ζωή!!!
Δεν το πιστεύω! Είμαι συγκλονισμένη... Μόλις του αφήσατε το χέρι οι ενδείξεις στό μηχάνημα ξαναμηδενίστηκαν...""
Αυτός ήταν ο Μακαριστός Μητροπολίτης Αντώνιος Σισανίου, καί την ευχή του νά 'χουμε..."
 
Από τήν μαρτυρία ενός μοναχού...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΟΥΡΓΚΕΜΠΑΤΖΕ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΟΥΡΓΚΕΜΠΑΤΖΕ



Ο Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε)
1929 – 1995
Ο βίος και η πολιτεία


“Η αλήθεια είναι στην αθανασία της ψυχής” – ο Γέροντας Γαβριήλ

Ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, κατά κόσμον Γκοντέρτζι Ουργκεμπάτζε του Βασίλη, γεννήθηκε στην Τιφλίδα στις 26 Αυγούστου 1929. Τον Γκοντέρτζι τον βάφτισαν στη βρεφική ηλικία στον Ναό της Αγ. Βαρβάρας της Μεγαλομάρτυρος (που βρίσκεται στη συνοικία Ναβτλούγι στην Τιφλίδα). Η νονά του Γκοντέρτζι ήταν η «Αδελφή του Ελέους» Ταμάρα Μπεγκιασβίλι. Εκείνη την περίοδο στη Γεωργία επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς, διωκόταν η θρησκεία, κατέστρεφαν ή έκλειναν τις εκκλησίες, φόνευαν και εξόριζαν αθώους ανθρώπους. Ο Γκοντέρτζι ήταν περίπου δυο χρονών όταν κάτω από άγνωστες συνθήκες σκότωσαν τον πατέρα του, Βασίλη Ουργκεμπάτζε. Στο εξής, τα μέλη της οικογένειάς του τον έλεγαν «Βασίκο» (το όνομα «Βασίκο» είναι υποκοριστικό του ονόματος «Βασίλη») προς τιμήν του πατέρα του.

Ο μικρός Βασίκο από τα παιδικά του χρόνια διακρινόταν με την Θεία χάρη. Έχτιζε μικρές εκκλησίες από πέτρινες πλάκες και άναβε μέσα τους τα σπίρτα. Η μητέρα του Βασίκο ναι μεν φοβόταν να μην προσέξει κανείς αυτό το πάθος του Βασίκο, διότι υπήρχε πιθανότητα κάποιος να καταγγείλει την οικογένειά της για την αντικομμουνιστική διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αφετέρου όμως στο τέλος της ζωής της έγινε μοναχή Άννα (ετάφη στην αυλή της γυναικείας Μονής του Σαμτάβρο, δίπλα στο υιό της). Ο Βασίκο από τα παιδικά του χρόνια συμπεριφερόταν παράξενα – απέφευγε να παίζει με τους συνομηλίκους του και προτιμούσε την μοναξιά και τη σιωπή. Το παιδί όμως διασκέδαζε μόνο με έναν τρόπο: κρατούσε στο χέρι ένα μακρύ ραβδί και έτρεχε. Τα πουλιά που ήταν τριγύρω μάζευαν γύρω από το ραβδί και το ακολουθούσαν με τιτίβισμα. Αυτό το θέαμα προκαλούσε περιέργεια σε όλους. Ο Βασίκο ήταν εξαιρετικά εύσπλαχνο παιδί. Δεν επέτρεπε με τίποτα να βάλουν παγίδες ποντικιών στο σπίτι. Έπιανε ποντίκια ζωντανά σε ένα κλουβί και τα άφηνε ελεύθερα έξω από την αυλή. Πήγε στο σχολείο σε ηλικία 6 χρονών. Έμαθε εύκολα τα γράμματα, τα μαθηματικά, και με την καλή διαγωγή κέρδισε την αγάπη όλων. Έμαθε το όνομα του Χριστού σε ηλικία 7 χρονών, το γεγονός το οποίο άλλαξε τελείως τη συνηθισμένη ζωή του Βασίκο. Σύντομα μάζεψε λεφτά και αγόρασε το Ευαγγέλιο, το οποίο ήταν αφετηρία της καινούργιας του ζωής. Από εκείνη την ημέρα μέχρι το θάνατό του είχε κυριευτεί από μια σκέψη και μια επιθυμία – να ζει μόνο για τον Χριστό. Συνέχεια διάβαζε το Ευαγγέλιο και δεν ενδιαφερόταν για τίποτα άλλο, έριχνε μια ματιά για λίγο στα μαθήματα που έπρεπε να κάνει, για να του μείνει πολλή ώρα για το Ευαγγέλιο. Πριν κοιμηθεί, έμπαινε στο δωμάτιό του και μπροστά στο εικονοστάσι προσευχόταν ατελείωτες ώρες.



Πλησιάζοντας τον θάνατό του ο γέροντας Γαβριήλ αναπολούσε τα παιδικά του χρόνια: - Καθόμουνα στον δεύτερο όροφο, μόνος μου σκεπτόμενος, όταν η εσωτερική φωνή μού μου υπαγόρεψε να κοιτάξω στον ουρανό. Σηκώθηκα, πήγα στην άκρη του μπαλκονιού, κοίταξα στον ουρανό και βλέπω – στον ουρανό υψωνόταν ένας μεγάλος σταυρός. Τότε δεν αντιλήφθηκα, όμως τώρα ξέρω ότι αυτός ο σταύρος ήταν ο Σταυρός μου που έπρεπε να δεχτώ και να κουβαλήσω για όνομα της αγάπης προς τον Θεό και συνάνθρωπο.

Παράλληλα ακόμα μία ανάμνηση απασχολούσε τον γέροντα Γαβριήλ:
- Τη νύχτα, καθώς κοιμόμουν, ξύπνησα ξαφνικά και είδα μπροστά μου να στέκεται ένας δαίμονας. Με κοίταζε με οργή. Δεν φοβήθηκα με τη Χάρη του Θεού, απλά ταράχτηκα, αλλά δεν έκανα τίποτα για να τον σπρώξω, απλά τον κοίταζα με έκπληξη. Εκείνος ούρλιαξε – «Εσύ με πολεμάς»; Και με χτύπησε με τη γροθιά του στο κεφάλι.



Ο μικρός Βασίκο ωφελήθηκε από αυτή την εμπειρία και σε αυτό μας πείθει η ανάμνηση του ίδιου του γέροντα Γαβριήλ:

- Όταν είδα τον δαίμονα, τότε ενισχύθηκε πλήρως η πίστη μου στον Χριστό, διότι είπα, επειδή υπάρχει ο πονηρός, ο Θεός θα υπάρχει πρωτίστως. Και, μετά από αυτό, συνάνθρωπε, αντιλήφθηκα και εκτίμησα την ανθρώπινη ομορφιά.



Για την αγνή αγάπη και αφοσιωμένη ζωή, ο Θεός προίκισε το δωδεκάχρονο Βασίκο με τη Χάρη της θείας δύναμης και των θείων αποκαλύψεων.



Η μοναχή Πελάγια (η πρώην Ηγουμένη της Ι. Μονής Παναγίας του Γκουρτζαάνι), η συνομήλικη και η γείτονας του Γέροντα Γαβριήλ, αναπολεί: «Μία ανοιξιάτικη μέρα, όταν ο θείος μου γύρισε στο σπίτι, για να ακούσουμε όλοι, είπε μεγαλόφωνα: «Δόξα στον Χριστό, που ακόμα έχει τους εκλεκτούς ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο». Όταν τον ρωτήσαμε τι έγινε, τι τον ξάφνιασε έτσι, μας διηγήθηκε το εξής: «Όταν γύριζα στο σπίτι με τον δρόμο της παλαιάς εκκλησίας της Αγ. Βαρβάρας και όταν πλησίασα τον ερειπωμένο Ναό του Αγ. Γεωργίου, βλέπω ο Γκοντέρτζι, υιός του Βασίκο, σε αυτή την ανυπόφορη ζέστη να καθαρίζει τον Ναό από τους ογκόλιθους. Είχε αφοσιωθεί στη δουλειά τόσο πολύ που για λίγο δεν με παρατήρησε, και εγώ, κοιτάζοντάς τον, στάθηκα σιωπηλός, όμως όταν με είδε, χάρηκε πολύ και μου είπε: «Έλα, θείε Μούχα, αν μπορείς, σήκωσέ το» – και μου έδειχνε έναν ογκόλιθο. «Μούχα» 1 έλεγαν τον θείο μου λόγω μεγάλης δύναμης που είχε και γιατί παλιά ήταν παλαιστής, γενικά τον έλεγαν Γεώργιο. Ο Μούχα συνέχισε: «Προσπάθησα πολύ, αλλά δεν μπόρεσα καν να μετακινήσω στον τόπο εκείνο τον ογκόλιθο», εκείνος όμως είπε «εξ ονόματος του Χριστού», πήγε και τον σήκωσε και τον έβαλε δίπλα στους υπόλοιπους ογκόλιθους που είχε μαζέψει έξω από τον Ναό». Η οικογένεια μας ήταν θεοσεβούμενη, αλλά λόγω εκείνου του κακότυχου καθεστώτος τα μέλη της οικογένειάς μου δεν πήγαιναν στην εκκλησία και δεν νήστευαν πια. Όμως ο θείος Μούχα από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε την χριστιανική ζωή».

Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι λυπημένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν λάβει καμία πληροφορία για τους κοντινούς τους, πήγαιναν στον Βασίκο, μόλις 12 χρονών, για να μάθουν τα νέα τους. Ο Βασίκο έδινε σε όλους απαντήσεις και κήρυσσε σε όλους: «Να πηγαίνετε στην εκκλησία, να μην απομακρυνθείτε από τον Χριστό και να μην χάσετε τη ζωντάνια της ψυχής».

Τα λόγια του μικρού Βασίκο δεν έβγαιναν ποτέ ψεύτικα. Οι ευχαριστημένοι άνθρωποι σιγά-σιγά επέστρεφαν στην θρησκεία και πήγαιναν στην εκκλησία. Ο Βασίκο πάντα απέφευγε να τον επηρεάσουν οι έπαινοι των ανθρώπων και για να μην παρασυρθεί συμπεριφερόταν πολύ παράξενα: καθόταν στα απορρίμματα στη συνοικία, σε ένα εμφανές σημείο και έλεγε μεγαλόφωνα: «Μη ξεχνάς Βασίκο ότι είσαι ένα σκουπίδι και μη φανταστείς ότι είσαι κάποιος σπουδαίος». Τα μέλη της οικογένειας θύμωναν πολύ για αυτό και τον τιμωρούσαν κιόλας, όμως ο κόσμος απέφευγε να τον ειρωνεύεται και να τον συμπεριφέρεται προσβλητικά.

Αυτή την περίοδο της ζωής του γέροντα Γαβριήλ αφορά ακόμα μία άλλη εκπληκτική ιστορία: Κατά την περίοδο διωγμού επί του κομμουνιστικού καθεστώτος ο κόσμος φύλαγε τις αγίες εικόνες στα κελάρια ή στις υπόγειες αποθήκες. Είχε λιγοστέψει η πίστη στον λαό και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να αποδώσουν την δέουσα τιμή στα ιερά. Ο Βασίκο πήγαινε σε τέτοιους ανθρώπους και τους έλεγε: «Σε σας, στο σπίτι σας (έδειχνε ακριβής τοποθεσία) βρίσκεται μία εικόνα. Είτε να την σέβεστε τίμια, είτε δώστε την σε μένα και θα την τιμήσω εγώ. Αν θελήσετε να την προσκυνήσετε, ελάτε και θα σας την επιστρέψω με μεγάλη χαρά». Οι μερικοί μετάνιωναν και άφηναν την εικόνα στο σπίτι, οι μερικοί όμως, όσοι δεν είχαν την επιθυμία, έδιναν τις εικόνες στον Βασίκο. Όλοι έμεναν έκπληκτοι από τέτοια συμπεριφορά του Βασίκο. Ο μικρός Βασίκο απέδιδε στις εικόνες ιδιαίτερη αγάπη. Στην εκκλησία που είχε κτίσει ο ίδιος και στο κελί της Γυναικείας Μονής του Σαμτάβρο μέχρι σήμερα προκαλούν σε όλους έκπληξη οι όμορφες και με πολύ κόπο διακοσμημένες εικόνες, οι οποίες σκεπάζουν εντελώς τα τείχη ή τη στέγη, που προκαλεί αξέχαστη εντύπωση στους προσκυνητές ή στους επισκέπτες.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΠΑΡΙΑΝΟΣ

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΠΑΡΙΑΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ.






Για τον γέροντα Γαβριήλ, παριανό αγωνιστή της Λογγοβάρδας

Άρθρο της Μπέτης Μπιζά από την εφημερίδα Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου της 12|01|13




Πρόσφατα, έφυγε από κοντά µας ένας µεγάλος παριανός αγωνιστής, ο π. Γαβριήλ της Ι. Μ. Λογγοβάρδας. Ας µην πάει ο νους των αναγνωστών σε ό, τι συνηθίζουµε να εννοούµε µε τη λέξη «αγωνιστής». Ο π. Γαβριήλ, όπως όλοι οι Μοναχοί, ήταν αγωνιστής κατά του … εαυτού του. Ο ισόβιος αγώνας του ήταν εναντίον των παθών, που δυναστεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη, την αιχµαλωτίζουν, και την υποδουλώνουν. Ο αγωνιστής π. Γαβριήλ γλύτωσε από την αιχµαλωσία των παθών και τη σκλαβιά των κοσµικών «ανέσεων», ζώντας ελεύθερος µέσα στο στενό κελί του, έχοντας µόνη περιουσία του το τριµµένο του ράσο και το κοµποσχοίνι του.


Γεννήθηκε στις Καµάρες, το 1909. Οι γονείς του…
…ήταν φτωχοί και πολύτεκνοι µε 12 παιδιά. Σχολείο δεν πήγε, αν και ήταν πνευµατικά προικισµένος, γιατί, όπως και άλλα παιδιά της ηλικίας του, έπρεπε να δουλέψει για να βοηθήσει στην επιβίωση της οικογένειας. Παιδί φιλότιµο, σβέλτο και ικανό, µε αγάπη για τη δουλειά, ο µικρός Ιωάννης Μπαρµπαρήγος βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες αλλά και έβοσκε τα λιγοστά τους πρόβατα. Τη Λογγοβάρδα την είχε καθηµερινή θέα, στην απέναντι πλαγιά. Όταν µεγάλωσε, µετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, του δόθηκε η ευκαιρία να «µεταναστεύσει» στην Αθήνα, σε µια καλή δουλειά, µε ευοίωνο µέλλον για τον προκοµµένο και ευφυή νέο, αλλά εκείνος αρνήθηκε, έχοντας βάλει στον νου του να κάνει πιο δύσκολα πράγµατα: να φοιτήσει στο Πανεπιστήµιο της Λογγοβάρδας και να αφιερώσει εκεί όλη του την εργατικότητα, µε εργοδότη τον Θεό.


Εκεί, «φοιτητής» και εργάτης ακούραστος, έδωσε µε αυταπάρνηση τον πιο ωραίο και δύσκολο αγώνα και νίκησε τους πιο δύσκολους εχθρούς του ανθρώπου: τη φιληδονία, τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία, την πλεονεξία, την κενοδοξία, τη φιλαυτία, την υποκρισία, µε µια λέξη τον εγωισµό µε τα χίλια του πρόσωπα. Πεδίο όπου µαίνεται αδιάκοπα ο πόλεµος αυτός είναι η καρδιά του ανθρώπου. Η άσκηση, η προσευχή, η αγάπη, και πάνω από όλα η υπακοή σε πνευµατικό οδηγό, είναι τα όπλα αυτού του αγώνα, τα οποία διά βίου χρησιµοποίησε ο ολιγογράµµατος αλλά σοφός π. Γαβριήλ και βγήκε νικητής.

Έζησε την πολύχρονη ζωή του ασκούµενος στο Ιερό Κοινόβιο της Λογγοβάρδας, έχοντας καθηµερινή του ενασχόληση την περιποίηση των ζώων της Μονής, τα οποία φρόντιζε ηθεληµένα σε όλη του τη ζωή. Παράλληλα, ασχολούνταν και µε αγροτικές εργασίες, έχοντας και γνώσεις και ζήλο. Κύρια ασχολία του όµως ήταν τα ζώα και το «τυροκοµειό». Ήταν ο «οικονόµος» των ζώων της Παναγίας, ένα διακόνηµα απαραίτητο σε κάθε Μονή, διότι της εξασφαλίζει αναγκαία είδη διατροφής.

Το διακόνηµα αυτό, προσφέρει µεν χαρά, γιατί τα ζώα είναι αθώα και χαριτωµένα, αλλά, όπως γνωρίζουν όσοι ασχολούνται µε κτηνοτροφικές εργασίες, είναι ταυτόχρονα δύσκολο και απαιτητικό, καθώς δεν γνωρίζει «καθηµερινές και σχόλες». Είναι καθήκον καθηµερινό – και ανθυγιεινό, γιατί τα ζώα έχουν ανάγκη από συνεχή καθαριότητα: καθαρισµό σταύλων, µάζεµα της κοπριάς κ.α.
Μια ζωή λοιπόν ήταν µέσα στις κοπριές και τους σταύλους, ο αγωνιστής π. Γαβριήλ.


Και για να κάνει πιο αποτελεσµατικά το διακόνηµά του, δεν έµενε µέσα στο Μοναστήρι αλλά λίγο πιο κάτω, στην «κατοικιά» της Μονής, όπου βρίσκονται τα ζώα: κατσίκες, πρόβατα, αγελάδες, κότες κ.α. Εκεί, είχαν τη δυνατότητα να τον επισκέπτονται και κάποιες -ελάχιστες – παριανές γυναίκες που τον γνώριζαν και τον ευλαβούνταν. Η υπογράφουσα είχε τη χαρά και την ευλογία να επισκέπτεται τον γέροντα Γαβριήλ τα τελευταία δύο χρόνια, που το γήρας τον είχε καθηλώσει στο κελί του. Το σώµα του ήταν πλέον ανήµπορο, αλλά το πνεύµα του πάντα καθαρό και οξυδερκές. Η µνήµη του, θαυµαστή, ανεπηρέαστη από τα χρόνια, ανακαλούσε µε λεπτοµέρειες γεγονότα της ζωής του. Αφηγούνταν παραστατικά το έπος του 1940, στο οποίο είχε πάρει µέρος και ο ίδιος. Θυµόταν ονόµατα συστρατιωτών του, τοπωνύµια, ηµεροµηνίες, και έκανε τοπογραφικές περιγραφές! (Όλα αυτά, βέβαια, όταν τον ρωτούσε κάποιος … φιλίστωρ επισκέπτης του.).


Ήταν πράος, ευγενής, διακριτικός – απέφευγε πάντα να κάνει ερωτήσεις – υποµονετικός, ειρηνικός, ολιγόλογος, ταπεινός. Ποτέ δεν έκανε «κηρύγµατα». Ούτε χρειαζόταν άλλωστε. Εκείνος σιωπούσε, αλλά «µιλούσαν» όλα: οι απλοί του τρόποι, το πρόσωπό του το ήρεµο και στοχαστικό, που φανέρωνε νου υγιή και λογική απαραβίαστη, τα χέρια του, που µαρτυρούσαν τη σκληρή εργασία µιας ζωής, η πάντοτε αξιοπρεπής συµπεριφορά του, η λεπτότητά του, η προσοχή του να µην κουράσει, να µην επιβαρύνει κανέναν. Το κοµποσχοίνι στο χέρι του… Τι άλλο «κήρυγµα» ήθελε κανείς; Ακόµα κι όταν κάποιος του ζητούσε συµβουλές, εκείνος σιωπούσε ή έλεγε «Δεν είµαι άξιος να συµβουλέψω τον … εαυτό µου, θα συµβουλέψω άλλους;». Και όµως, δίδασκε σιωπών το πιο σπουδαίο µάθηµα: την ταπεινοφροσύνη!


Το κελί του ήταν περίπου 4 τ.µ. Το µοναδικό του παράθυρο έβλεπε στην αυλή ενός σταύλου, και όταν άνοιγε έµπαιναν µέσα οι οσµές του… Κι όµως εκείνος ήταν ευχαριστηµένος και δεν ήθελε µε κανένα τρόπο να το εγκαταλείψει! Η συχνή προτροπή των συµµοναστών του να µείνει σε έναν καλύτερο, πιο υγιεινό χώρο, έπεφτε στο κενό. Είχε καταφέρει να νικήσει κάθε επιθυµία για ανέσεις και καθαριότητες. Του αρκούσε να κρατάει καθαρή την καρδιά του. Εφόσον µπορούσε να προσεύχεται απερίσπαστος µέσα στο κελάκι αυτό, δεν ήθελε τίποτε άλλο. Οι «µυρωδιές» του σταύλου δεν τον πείραζαν. Τις υπέµενε. Ήξερε ότι θα «περάσουν», όπως θα περάσει και η ζωή του… (Και όµως, στο κελάκι αυτό, αισθανόταν ο επισκέπτης σαν σε «γωνιά» του Παραδείσου!)
Θυµάµαι κάποιες φορές τις αγελάδες να χτυπούν µε τη µουσούδα τους το παράθυρο.


Τον αγαπούσαν και τον … χαιρετούσαν. Ακόµα και τα ποντίκια είχε φίλους του, ο άνθρωπος του Θεού. Μια φορά πετάχτηκαν δύο από το προσκεφάλι του. «Γέροντα, δύο ποντίκια!» είπαµε µε έκπληξη δύο επισκέπτριες. Εκείνος, ατάραχος. Το ήξερε ότι µοιραζόταν το κελάκι του µαζί τους, αλλά δεν τον ένοιαζε, αφού δεν τον έβλαπταν και δεν τον εµπόδιζαν από την προσευχή. Εµείς όµως -οι δύο κοπέλες- είδαµε µια µικρή τρύπα όπου κρυφτήκανε στον τοίχο, και την κλείσαµε µε ασβέστη που βρήκαµε εκεί.

Ήσυχες ότι γλυτώσαµε τον γέροντα από τα ποντίκια, φύγαµε. Σε λίγες µέρες που ξαναπήγαµε, τον ρωτήσαµε: «Γέροντα, τα ποντίκια ξαναεµφανίστηκαν;» Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, µειδιώντας, χωρίς άλλο σχόλιο. Αδιαφορούσε τελείως! Σκεπτόµουν ότι ήταν θαύµα που δεν είχε αρρωστήσει από διάφορα µικρόβια και είχε ξεπεράσει εκατό χρόνια …υγείας! Ναι, ήταν θαύµα ασφαλώς.


Οι συµµοναστές του ενδιαφέρονταν πάντα για τις ανάγκες του – που ήταν ελάχιστες - και όταν κατέπεσε, σε ηλικία 102 ετών, του παρείχαν κάθε δυνατή ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, µε αγάπη συγκινητική.
Αλλά και µερικοί από τον «έξω κόσµο» το θεωρούσαν ευλογία να του πάνε λίγο φαγητό, στο κρεβάτι της ασθενείας του. Και διαπίστωναν µε έκπληξη ότι παρά την αδυναµία και το γήρας, νήστευε κανονικά! Καµία συµβουλή ότι «είναι ασθενής και πρέπει να πιει γάλα» ή «να φάει λάδι» δεν τον έκανε να «χαλάσει» τη νηστεία. Κρέας είχε να φάει 80 χρόνια, πιστός στο τυπικό της Λογγοβάρδας – και των περισσότερων ορθόδοξων µοναστηριών – όπου τηρείται αποχή από το κρέας.


Ο π. Γαβριήλ, την ηµέρα της µοναχικής του κουράς οµολόγησε, όπως όλοι οι µοναχοί, ότι «προσήλθε στη Μονή οικειοθελώς, µη εκ λύπης ή εξ ανάγκης, ποθών τον βίον της ασκήσεως». Τη µοναχική του υπόσχεση για ασκητικό βίο τήρησε σε όλη τη µακρά ζωή του, χωρίς να µετανοιώσει για τον δύσκολο δρόµο που διάλεξε, χωρίς να «λιποτακτήσει». Η «ανάπαυση» που αισθανόταν όποιος βρισκόταν κοντά του, µαρτυρούσε την καθαρότητα της ψυχής του, την ειρήνη και την αγάπη του - θεία δώρα των ασκητικών του αγώνων.


Η καρτερικότητά του στις ακούσιες δοκιµασίες ήταν άλλη µια αρετή του που φάνηκε στο τέλος… Καθόλου δεν δυσανασχέτησε που καθηλώθηκε στο κρεβάτι – αυτός ο αεικίνητος – ούτε για το αναπνευστικό πρόβληµα που του παρουσιάστηκε ώστε να λαµβάνει συνεχώς οξυγόνο µε σωληνάκια, που του πλήγωναν τη µύτη. Τα υπέµενε όλα µε ευχαριστία και δοξολογία στον Θεό. Ούτε συζητούσε γι’ αυτά, γιατί δεν επιζητούσε ανθρώπινη παρηγοριά. Τον παρηγορούσε ο Θεός, στον οποίο είχε αφιερώσει τη ζωή του. Τον θάνατο τον περίµενε κάθε µέρα, χωρίς φόβο. «Θα φύγω» έλεγε απλώς. Ήξερε ότι το τέλος, είναι η αρχή… Ότι θα µεταβεί «εκ του θανάτου εις την ζωήν».


Ευχόµαστε να χαίρει κοντά στον Θεό, ως φίλος Του γνήσιος, και να ευφραίνεται µε τις ευωδίες του Παραδείσου, αυτός που στερήθηκε εκουσίως κάθε ευωδία στην επίγεια ζωή του. Ας έχουµε την ευχή του.
ΜΠΕΤΗ ΜΠΙΖΑ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΕΚ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΕΚ ΓΕΩΡΓΙΑΣ






Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ, κατὰ κόσμο Γεράσιμος, γεννήθηκε στὶς 25 Νοεμβρίου 1825 στὸ χωριὸ Βάκχβι τῆς Γεωργίας. Σπούδασε στὸ ἐκκλησιαστικὸ σεμινάριο τῆς Τυφλίδος καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Συνέχισε τὶς σπουδές του στὴν Ψυχολογία, τὴ Θεολογία καὶ τὴ Φιλοσοφία. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος στὴν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1896.

Μοναχός Αβράμιος Νεοσκητιώτης (1897 – 30 Ιουνίου 1989)

Ο κατά κόσμον Ευθύμιος Νικόπουλος ή Νίκου γεννήθηκε στο χωριό Αποστολία Φωκίδος το 1897 από γονείς διακρινόμενους για την ευσέβειά τους. Από μικρός αναγκάσθηκε να εργάζεται για να συντηρεί τη χήρα μητέρα του και την αδελφή του. Δωδεκάχρονος πήγε στην Αθήνα, για να εργασθεί σε γαλακτοπωλείο. Τα λίγα έσοδά του έστελνε στο χωριό για τους αναγκεμένους δικούς του. Τον λίγο του ελεύθερο χρόνο ξόδευε στην ανάγνωση του Ευαγγελίου και σε προσκυνηματικές επισκέψεις των μονών της Αττικής. Δεν θέλησε να εμπλακεί σε κοσμικές περιπέτειες και γήινα δεσμά, γιατί ο νους του ήταν στραμμένος άλλου. Η μελέτη και η προσευχή ήταν οι μόνιμοι σύντροφοί του. Ακόμη και ως στρατιώτης κρυβόταν στα δάση και τους αγρούς μελετώντας με λαχτάρα το θείο και ιερό Ευαγγέλιο. ’Έκανε στον πόλεμο της Μ. Ασίας επί επταετία.

Το 1923 «αγαλλομένω ποδί» αναχώρησε για τα «όρη τα υψηλά ταις ελάφοις» στρέφοντας «τους οφθαλμούς του εις τα όρη όθεν ήξει η βοήθειά» του. Μετέβη στην ωραιότατη αθωνική Νέα Σκήτη, στην Καλύβη του Αγίου Ανδρέου, γνωστή ως των Αβραμαίων. Το 1925, μετά κανονική δοκιμή, εκάρη μοναχός από τον Γέροντα Σεραφείμ. Από το 1951 ανέλαβε τη Γερόντια της Καλύβης. Η φιλοθεΐα του ήταν συνδεδεμένη με την αγιοφιλία του και την ένθερμη θεοτοκοφιλία του. Η τελευταία ήταν αξιοζήλευτη και αξιέπαινη. Καθημερινά έψαλλε την Παράκληση της Παναγίας και διάβαζε τους Χαιρετισμούς της, με καρδιακό πόθο, ευλάβεια και κατάνυξη. Το πανάγιο όνομα της Παναχράντου ήταν συνεχώς στο στόμα του.

Φιλακόλουθος στο έπακρον. Συχνά και μετά τις μακρές ακολουθίες παρέμενε επί πολύ στο ναό τραβώντας κομποσχοίνι. Και δίχως κομποσχοίνι πολλές φορές επί πολλές ώρες κινούσε τον αντίχειρα και τον δείκτη του χεριού του λέγοντας τη μονολόγιστη του Κυρίου ευχή και χύνοντας καρδιοστάλακτα δάκρυα. Έκανε κομποσχοίνι μετά της συνοδείας κάθε βράδυ για όλους τους ελεούντες και βοηθούντες αυτούς. Στο εργαστήρι της αγιογραφίας, για να μη γίνονται άλλες συζητήσεις, διάβαζε τον βίο του αγίου της ημέρας. Το ίδιο έκανε και με τους φιλοξενούμενους επισκέπτες. Για να μην απλώνονται σε μάταιες συζητήσεις, τους διάβαζε τα ψυχωφελή συναξάρια. Όταν κάποτε τον ρώτησαν αν βαριέται να διαβάζει συνέχεια τους βίους των αγίων, απάντησε πως «όλους τους αγίους πρέπει να τους τιμάμε, ιδιαίτερα όμως τους μάρτυρες, να τους μιμούμαστε, κι αν δεν μπορούμε να τους μιμηθούμε τουλάχιστον ας αποφεύγουμε την αργολογία. Με τη μελέτη του βίου τους χαίρονται και πρεσβεύουν για μας και μας βοηθούν να δούμε τα πάθη μας και να τα διορθώσουμε, όπως τα κατάφεραν εκείνοι».

Αν κάποιος των υποτακτικών του παρεκτρέπετο, του έλεγε: «Μην οργίζεσαι και μη φωνάζεις, δεν κερδίζεις τίποτε έτσι. Καλύτερα να έλεγες την ευχή και θα ηρεμούσες. Καλό θα σου κάνει να πεις τα “ευλόγησον”».

Ήταν απλός και μυστικός αγωνιστής. Μισούσε φοβερά την κατάκριση. Ήταν καταδεκτικός, διακριτικός, πολύ φιλόξενος, συνήθως χαμογελαστός, αδιάκριτα ελεήμων. Έτσι τον γνωρίσαμε κι εμείς γηραλέο, έμπειρο, καλωσυνάτο, να λέγει λίγα αλλά χρήσιμα και απαραίτητα, με μία υπέροχη πραότητα. Μετελάμβανε των αχράντων Μυστηρίων πάντοτε με άφθονα δάκρυα.

Στις 30.6.1989, εορτή της Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων, μετά τη θεία Λειτουργία, κατά την οποία μετέλαβε των αχράντων Μυστηρίων, έστρωσε τράπεζα για όλους, είχε προγνωρίσει το τέλος του, κάθισε στην τράπεζα, δεν μπόρεσε να φάει, ήταν όμως όλος όλο χαρά κι ευχαρίστηση. Κατόπιν κατεκλίθη στην κλίνη του και ανεπαύθη εν Κυρίω. Όντως επληρώθη το ψαλμικό λόγιο στον αξιομακάριστο Γέροντα: «τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του όσιου αυτού».

Πηγές-Βιβλιογραφία:

Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. Π.Μ.Γ.. Αβράμιος Μοναχός ο Νεοσκητιώτης, Ο Όσιος Γρηγόριος 14/1989, σσ. 82-90. Βενεδίκτου Αγιορείτου ιερομ.. Προσκυνητάριον Ιεράς Νέας Σκήτης, ‘Άγιον Όρος 2010, σσ. 158-159.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ’ – 1956-1983, σελ. 1239-1242, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

http://www.pemptousia.gr

ΘΑΥΜΑ ΑΓ.ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ Σύγχρονα θαύματα του Αγίου Λουκά του Ρώσου Ιατρού

1.Το θαύμα το περιγράφει ο Γενικός Διευθυντής της Παθολογικής κλινικής του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών κ.Σωτήρης Αδαμίδης
——————————————————————————————————————————————————————

2.Το θαύμα του αγ. Λουκά με το μικρό πιανίστα – The Miracle of Saint Luke of Simferopol for the Young Pianist Nazar

Ναζάρ Στανιντσένκοφ: Κόπηκαν τα δάκτυλά μου, με προσευχή στον Άγιο …ξαναφύτρωσαν και συνέχισα ως πιανίστας

Το ενδιαφέρον στρέφεται στον διακεκριμένο πιανίστα Ναζάρ Στανιντσένκοφ που περιγράφει την βιωματική του περιπέτεια και το θαύμα που έζησε.
Ακούστε την ηχογραφημένη εκπομπή από τον ραδιοφωνικό σταθμό 91,2 FM «Πειραϊκή Εκκλησία». (διάρκεια: 54′34″, μέγεθος: 12,4 MB).
«Πριν από επτά χρόνια πήγα στην θάλασσα για να παραθερίσω στην γιαγιά μου και κάποια μέρα βγήκα από το σπίτι για να παίξω, δεν πρόσεξα και η πόρτα έκλεισε και μου έπιασε μέσα τα δάχτυλα. Μου κόπηκαν οι ονυχοφόροι φάλαγγες. Εγώ έκλαιγα και φώναζα μου «κόπηκαν τα δάχτυλα, πως θα ξαναπαίξω πιάνο»; Πήγαμε στο νοσοκομείο και ο γιατρός δεν μπορούσε να κάνει κάτι, απλώς έραψε τα τραύματα. Μετά από λίγες μέρες μια γιαγιά μας μίλησε για τον Άγιο Λουκά.

Πήγαμε στην Συμφερούπολη προσκυνήσαμε τα λείψανα του Αγίου, εγώ πήρα λάδι και εικόνα του Αγίου και κάθε βράδυ προσευχόμουν, άγιε Λουκά δεν ξέρω τι θα κάνεις, εγώ θέλω να ξαναπαίξω πιάνο, εσύ γιατρός θα ξέρεις. Έβαζα κάθε βράδυ την εικόνα και το λάδι στο χέρι μου. Έπειτα από ένα μήνα τα δάχτυλα ξαναφύτρωσαν, βγήκαν και τα νύχια, άρχισα πάλι το πιάνο. Σε πέντε μήνες έδωσα εξετάσεις στο πιάνο και πήρα το πρώτο βραβείο. Ευχαριστώ τον Άγιο Λουκά για το μεγάλο αυτό δώρο που καθόρισε την ζωή μου».

---

The Miracle of Saint Luke of Simferopol for the Young Pianist Nazar

Nazar Stanintsenkov, a young distinguished pianist, described a miracle which occurred for him on a radio interview for the Greek program Peraiki Ekklesia. Below is his personal account:

Seven years ago I went to the beach to spend the summer with my grandmother, and one day I left the house to go play. I wasn’t paying attention, so when the door shut it caught my fingers inside. My phalanx bones were cut off. I was crying and screaming: «My fingers are cut off, how will I ever play the piano again?» We went to the hospital and the doctor couldn’t do anything, except stitching the wounds. After a few days a grandmother spoke to us about Saint Luke. We went to Simferopol and venerated the relics of the Saint. I took oil from the icon of the Saint and every night prayed: «Saint Luke, I don’t know what you will do, but I want to play the piano again. You are the doctor, so you know how.» Every night I applied the icon and oil to my hand. After one month my fingers began to grow back, even the nails came out, and I began again to play the piano. In five months I completed my exams in piano and got first prize. I thank Saint Luke for his great gift which he set for my life.

Translated by John Sanidopoulos
ΠΗΓΗ.ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ.
———————————————————————————————————————————————————————

3.Θαύμα του Αγίου Λουκά του Ιατρού στον μικρό Ηλία.

Ο μικρός Ηλίας διεγνώσθη ότι έπασχε από λευχαιμία. Ο π. Σωσίπατρος ο οποίος είναι ο θείος του μικρού αγοριού ήταν επί πολλούς μήνες δίπλα στον ανεψιό του σε νοσοκομείο της Αθήνας μαζί με τον συνεφημέριό του π. Γρηγόριο. Η κατάσταση της υγείας του -μερικών μηνών- βρέφους ήταν πολύ κρίσιμη και οι γιατροί δεν έδιναν πολλές ελπίδες στους οικείους. Ο π. Σωσίπατρος και οι οικείοι του εναπόθεσαν όλες τις ελπίδες τους στον Άγιο Λουκά τον Ιατρό και καθημερινά έψαλλαν την παράκληση του Αγίου ελπίζοντας στο θαύμα. Η πίστη στον Άγιο Λουκά ότι θα επέμβει για άλλη μία φορά θαυματουργικά τελικά ενήργησε και ο Άγιος δια θαυμαστού τρόπου έδειξε ότι είναι παρών και ότι θα θεραπεύσει τον μικρό Ηλία.

Το θαυμαστό γεγονός μας το διηγήθηκε ο π. Σωσίπατρος: « Ο μικρός Ηλίας ήταν κάποιων μηνών και οι γιατροί διέγνωσαν ότι έχει λευχαιμία. Εγώ μαζί με τον π. Γρηγόριο κάναμε βάρδιες στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Παραμονή της κοιμήσεως του Αγίου Λουκά δηλαδή 10 Ιουνίου ο π. Γρηγόριος αργά το βράδυ έφυγε από το νοσοκομείο για να ξεκουραστεί και άφησε εμένα στο πόστο του…. Αφού κάθησα δίπλα στον μικρό Ηλία κοιτώντας το παιδί άρχισα για άλλο ένα βράδυ να προσεύχομαι στον Άγιο Λουκά…

– Άγιε Λουκά θεράπευσε τον δούλο σου Ηλία…. Άγιε Λουκά θεράπευσε τον δούλο σου Ηλία… Άγιε Λουκά θεράπευσε τον δούλο σου Ηλία ….όμως δεν πρόλαβα καλά καλά να τελειώσω την προσευχή μου και χτυπά το κινητό τηλέφωνό μου…..ήταν ο π. Γρηγόριος ο οποίος με μία τρομαγμένη-συγκινημένη- τρεμάμενη αλλά και χαρούμενη φωνή μου λέγει:

– π. Σωσίπατρε… ο Άγιος Λουκάς έκανε και πάλι το θαύμα του!!

Τι είχε γίνει; Όταν έφυγε από το νοσοκομείο πήρε ένα ταξί για να τον πάει στο σπίτι που έμενε…λίγο πριν φτάσουν λοιπόν στο σπίτι ο άγνωστος ταξιτζής ρωτά τον π. Γρηγόριο:

-Πάτερ όλα καλά;

Ο π. Γρηγόριος απαντά αμήχανα :

– Όλα καλά…

Ο ταξιτζής όμως επιμένοντας ξαναρωτά:

-Πάτερ όλα καλά;

Ο π. Γρηγόριος μην θέλοντας να συνεχίσει την συνομιλία μαζί με τον άγνωστο ταξιτζή και νομίζοντας ότι τυπικά του έκανε την ερώτηση αυτή μιας και σίγουρα τον έβλεπε στενοχωρημένο απαντά και πάλι κοφτά:

-Όλα καλά…. Και τότε ο ταξιτζής του λέγει:

-π. Γρηγόριε αυτό το παιδί που φροντίζετε και ο οποίο δεν είναι δικό σας θα γίνει καλά!

Ο π Γρηγόριος σάστισε προς στιγμή και απευθυνόμενος στον άγνωστο τον ρωτά:

-Πώς ξέρετε για το παιδί; Για εμένα; Για όλα αυτά;

Και ο ταξιτζής του απαντά:

-Μην ρωτάς πολλά πάτερ…αυτό να ξέρεις, ότι το παιδί που φροντίζετε αλλά δεν είναι δικό σας θα γίνει καλά!

Ο μικρός Ηλίας στα χέρια του π. Σωσιπάτρου

Με αυτά τα λόγια το ταξί σταμάτησε και ο π. Γρηγόριος συγκλονισμένος έδωσε το χρηματικό αντίτιμο στον άγνωστο.. που όμως γνώριζε τα πάντα. Ο ταξιτζής πήρε τα χρήματα έδωσε τα ρέστα και εξαφανίστηκε.

 Δεν γνωρίζω εάν ο ταξιτζής αυτός ήταν ο Άγιος Λουκάς ή εάν ο Άγιος μίλησε δια μέσου αυτού του ανθρώπου, αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο μικρός Ηλίας από εκείνο το βράδυ, από εκείνη την ώρα άρχισε να γίνεται όλο και καλύτερα…ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός τον θεράπευσε!»

Ο μικρός Ηλίας είναι άλλο ένα ζωντανό θαύμα του Αγίου Λουκα Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως του Ιατρού και Θαυματουργού που αγγίζει και συγκλονίζει κάθε καρδιά.

 ΠΗΓΗ.http://imverias.blogspot.gr

4.————————————————————————————————————————————————–

Στις 9 Μαΐου 2009 ο σύζυγός μου Γ.Χ., 42 ετών, είχε πάει στο σπίτι μας στο χωριό για κάποιες επιδιορθώσεις. Εκεί έχασε τις αισθήσεις του και όταν συνήλθε ένιωθε μεγάλη αδυναμία. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού, όπου έγινε αξονικός και φάνηκε ότι υπήρχε ρήξη ανευρύσματος ανιούσης αορτής. Όταν πήγαμε στις πρώτες βοήθειες, η γιατρός που τον είχε εξετάσει μας εξήγησε ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και έπρεπε να μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική για μια πολύ λεπτή επέμβαση από αγγειοχειρούργο, μιας και το τοπικό νοσοκομείο δεν είχε γιατρό αυτής της ειδικότητας.
Ο γιατρός της ιδιωτικής κλινικής όμως απουσίαζε σε συνέδριο στο εξωτερικό κι έτσι κρίθηκε απαραίτητο να μεταφερθεί με ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Στο δρόμο επικοινώνησα τηλεφωνικά με την οικογενειακή μας γιατρό, η οποία προσπάθησε να με καθησυχάσει, τονίζοντάς μου ότι οι γιατροί θα μας λένε πάντα το χειρότερο σενάριο, γι’ αυτό κι εμείς δε θα έπρεπε να απελπιστούμε, ούτε να χάσουμε την πίστη μας.
Όταν φτάσαμε, γύρω στις 11 το βράδυ, μας υποδέχτηκε ο αγγειοχειρούργος, επικεφαλής της ομάδας που θα διενεργούσε την εγχείριση και μας παρέθεσε τα στατιστικά στοιχεία για περιπτώσεις όπως αυτήν του συζύγου μου. Από αυτούς που παθαίνουν ρήξη ανιούσης αορτής το 50% καταλήγει σε θάνατο πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο. Από το υπόλοιπο 50% που υποβάλλεται σε εγχείριση μόνο το 1% – 2% βγαίνουν από το χειρουργείο ζωντανοί. Μας πρότεινε να πάμε σε ιδιωτική κλινική στη Λ., με έξοδα του κράτους, όπου εργαζόταν άλλος αγγειοχειρούργος με περισσότερη πείρα από τον ίδιο. Όταν όμως επικοινώνησε με την κλινική τον ενημέρωσαν ότι ο συνάδελφος του συμμετείχε και εκείνος στο συνέδριο.
Μας επέτρεψαν να δούμε το Γ. για μερικά λεπτά προτού μεταφερθεί στο χειρουργείο. Μόλις βγήκαμε από το θάλαμο προετοιμασίας, ξαναπήρα τηλέφωνο τη γιατρό μας και της επανέλαβα αυτά που μας είχε πει ο αγγειοχειρούργος. Με καθησύχασε και μου μίλησε για το νέο άγιο Λουκά τον ιατρό, το ρώσο. «Μην ανησυχείς», μου είπε, «να προσεύχεστε στον άγιο Λουκά, που είναι χειρούργος, να βοηθήσει το γιατρό που θα τον χειρουργεί. Θα προσεύχομαι κι εγώ». Πρώτη φορά άκουγα για τον άγιο αυτό.
Να σημειώσω εδώ ότι ήμουν τότε 6 μηνών έγκυος το τέταρτο μας παιδί. Αμέσως έταξα το μωρό στον άγιο Λουκά και παρακαλούσα με όλη μου τη δύναμη να την αξιώσει να γνωρίσει τον πατέρα της.
Η επέμβαση άρχισε τα μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακή και μας ενημέρωσαν ότι θα ήταν πολύωρη. Μια νοσοκόμα, γνωστή της πεθεράς μου, αναγνώρισε το Γ. και κάθε τόσο έβγαινε από το χειρουργείο και μας ενημέρωνε για την πορεία της εγχείρισης. Στις 7 το πρωί της Κυριακής, όταν η επέμβαση έφτανε προς το τέλος, βγήκε ο γιατρός ιδρωμένος και μας είπε ότι ενώ όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνο το σημείο, είχε αρχίσει αιμορραγία και δεν μπορούσαν να την ελέγξουν. «Αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, θα τον χάσουμε», μας είπε χαρακτηριστικά. «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε και ό,τι μπορούσαμε. Από δω κι εμπρός, μόνο ο Θεός».
Πήραμε τηλέφωνο συγγενείς και φίλους και τους παρακαλέσαμε να πάνε στη λειτουργία και να κάνουν παράκληση για το Γ. Δόξα τω Θεώ, μετά από τρία τέταρτα, ξαναβγήκε η νοσοκόμα και μας είπε ότι κατάφεραν να σταματήσουν την αιμορραγία και ετοιμάζονταν να τον μεταφέρουν στην εντατική, όπου θα παρέμενε διασωληνωμένος και σε καταστολή για περίπου μια βδομάδα.
Έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα σε ένα συγγενικό μας σπίτι, για να κάνω ένα ντους και να ξεκουραστώ λίγο. Πήρα ξανά τηλέφωνο τη γιατρό μας και την ενημέρωσα για το θαύμα. Μου είπε ότι όλο το βράδυ προσευχόταν και άκουγε τον άγιο Λουκά να της λέει: «Πλύσου κι έλα να με βοηθήσεις. Χρειάζομαι τις προσευχές όλων σας».
Επέστρεψα στο νοσοκομείο το μεσημέρι και έξω από την εντατική επικρατούσε αναβρασμός. Η πεθερά μου κλαμένη μου λέει: «Βγήκε ο γιατρός πριν λίγο, μας είπε ότι άνοιξε πάλι αιμορραγία και θα ξαναμπούν στο χειρουργείο». Νέα επέμβαση άλλες πέντε ώρες. Με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν και πάλι κατ’ ευχήν και είχαμε το δεύτερο θαύμα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο γραφείο του γιατρού να τον ευχαριστήσουμε. Μας είπε ξανά, τονίζοντας τις λέξεις:
«Δεν είναι εμένα που πρέπει να ευχαριστήσετε, αλλά το Θεό, που λυπήθηκε τα παιδιά του».
Όπως προανέφερα, ο Γ. θα έπρεπε να μείνει σε καταστολή για μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος νέας αιμορραγίας. Όταν πέρασαν πέντε έξι μέρες, οι γιατροί άρχισαν τις προσπάθειες να μειώσουν τη δόση των κατασταλτικών, για να μπορέσει να «ξυπνήσει». Όμως κάθε φορά που προσπαθούσαν, η αναπνοή του γινόταν ακανόνιστη και ανέβαινε η πίεσή του. Έτσι αναγκάζονταν να συνεχίσουν τη χορήγηση των κατασταλτικών. Ο διευθυντής της εντατικής μας κάλεσε στο γραφείο του και μας είπε ότι οι ενδείξεις ήταν αρνητικές και πιθανότατα υπήρχε κάποια εγκεφαλική βλάβη. Έγινε αξονική τομογραφία και πράγματι φάνηκε ότι υπήρχε έμφρακτο στη δεξιά μέση εγκεφαλική αρτηρία, αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση και μετατόπιση της μέσης γραμμής του εγκεφάλου με κίνδυνο να υποστεί ζημιά και το αριστερό ημισφαίριο.
Κλήθηκε νευροχειρουργός, ο οποίος έκανε καθετηριασμό και τοποθέτησε όργανο για συνεχή μέτρηση της ενδοκρανιακής πίεσης. Αρχικά οι γιατροί προσπάθησαν να ελέγξουν την ενδοκρανιακή πίεση με φαρμακευτική αγωγή.
Στην ενημέρωσή μας από τους εντατικολόγους μας λέχθηκε ότι η κατάσταση ήταν και πάλι κρίσιμη. Όπως μας εξήγησαν, ο Γ. είτε θα παρέμενε όπως ήταν (δηλαδή φυτό και θα ζούσε με μηχανική υποστήριξη), είτε θα χειροτέρευε και θα πέθαινε. Όταν ρωτήσαμε αν υπήρχε περίπτωση να βελτιωθεί, η απάντηση των γιατρών ήταν μόνο με θαύμα.
Ζητήσαμε από τον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει ευχέλαιο και παράλληλα κάναμε και παράκληση στο παρεκκλήσιο του αγίου Λουκά στο χωριό Ερήμη. Ο ιερέας μας έδωσε βαμβάκι που σταύρωσε στα λείψανα του αγίου και σταυρώσαμε με αυτό το Γ.
Ξημερώματα της 21ης Μαΐου μου τηλεφώνησε ο νευροχειρουργός για να μου πει ότι ήταν αδύνατο πλέον να ελεγχθεί φαρμακευτικά η ενδοκρανιακή πίεση και, μπροστά στον κίνδυνο θανάτου ή εκτεταμένης εγκεφαλικής βλάβης, ήταν υποχρεωμένος να ζητήσει τη συγκατάθεσή μου για να προχωρήσει σε κρανιοεκτομή. Του την έδωσα και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο.
Μετά την επέμβαση-κρανιοεκτομή ο Γ. θα έπρεπε να συνεχίσει να παραμένει σε καταστολή για άλλη μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί μια νέα αιμορραγία, στο κρανίο αυτή τη φορά. Τότε επικοινώνησε μαζί μας στενό συγγενικό μας πρόσωπο και μας είπε ότι στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Μακεδονίτισσα, στη Λευκωσία, υπάρχει τεμάχιο από το ιερό λείψανο του αγίου Λουκά και έχει κάποιο γνωστό της θεολόγο, ο οποίος ζήτησε από τον ιερέα να φέρει στην εντατική το λείψανο και να κάνει παράκληση. Πράγματι, το Σάββατο πριν τον εσπερινό ήρθαν ο ιερέας και ο θεολόγος, έκαναν παράκληση στον άγιο Λουκά και ο ιερέας σταύρωσε το Γ. με το λείψανο.
Από το απόγευμα εκείνο η κατάσταση του Γ. άρχισε να παρουσιάζει σταθερή βελτίωση. Σταμάτησε η χορήγηση κατασταλτικών και άρχισε σιγά σιγά να έχει και πάλι επαφή με το περιβάλλον. Σε δέκα μέρες μπορούσε να τρώει μαλακά φαγητά και αφαιρέθηκε ο στοματογαστρικός σωλήνας, οπότε μπόρεσε και να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων.
Συνολικά ο Γ. παρέμεινε στην εντατική για σαράντα μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο θάλαμο του αγγειοθωρακοχειρουργικού για άλλες δέκα μέρες και στη συνέχεια σε κέντρο αποκατάστασης. Εκεί παρέμεινε για πέντε σχεδόν μήνες, ακολουθώντας πρόγραμμα εντατικής φυσιοθεραπείας, για να αντιμετωπιστεί η αριστερή ημιπληγία, συνεπεία της βλάβης στη δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, και να μπορέσει να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι.
Επέστρεψε στο σπίτι στις 4 Δεκεμβρίου 2009. Σήμερα μπορεί να περπατά στηριγμένος σε μπαστούνι και να αυτοεξυπηρετείται. Στο μεσοδιάστημα, τον Αύγουστο, γεννήθηκε και η Λουκία μας. Η χάρη του Θεού και του αγίου Λουκά επέτρεψε στο Γ. να χαίρεται τα τέσσερα παιδιά μας και στα παιδιά να συνεχίσουν να μεγαλώνουν μαζί με τον πατέρα τους.
Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω τα λόγια που είπε ο νευροχειρουργός στον κουμπάρο μας, όταν τον συνάντησε, λίγο πριν βγει ο Γ. από την εντατική:
«Κάθε φορά που περνώ από αυτό το κρεβάτι ανατριχιάζω, γιατί αυτός ο άνθρωπός πέθανε και αναστήθηκε τρεις φορές».
ΠΗΓΗ: http://ayioi-pantes.blogspot.com/

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός Ο πιστός ιατρός

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

     Στις αρχές του 1920, σε κάποια επιθεώρηση μιας επιτροπής ελέγχου στο νοσοκομείο που εργαζόταν ο Άγιος Λουκάς, ο ιατρός, δόθηκε η αυστηρή εντολή να απομακρυνθεί η εικόνα της Παναγίας από το χειρουργείο. Το σκεπτικό ήταν πως από τη στιγμή που υπήρξε χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας απαγορευόταν να εκτείθενται σε δημόσιους χώρους τα θρησκευτικά της σύμβολα, που έθιγαν τα αισθήματα ανεξιθρησκείας ή αθρησκείας του λαού.

     Ο Άγιος Λουκάς, χωρίς να υπολογίζει τις επιπτώσεις, αντέδρασε έντονα και απεχώρησε από το νοσοκομείο, δηλώνοντας πως δεν θα επιστρέψει στα καθήκοντά του, παρά μόνο όταν τοποθετηθεί ξανά στη θέση της η εικόνα της Θεοτόκου. Τα κομματικά μέλη της επιτροπής ήταν ανένδοτα, το ίδιο όμως και ο Άγιος, που με θάρρος σήκωσε το ανάστημά του μπροστά στην αδίστακτη εξουσία που είχε την ισχύ να τον εξαφανίσει κυριολεκτικά από προσώπου γης. Τα πράγματα όμως είχαν άλλη εξέλιξη.

     Λίγη ώρα μετά το περιστατικό εισήχθη στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση η σύζυγος ενός στελέχους του κόμματος που έχρηζε άμεσης επέμβασης. Η γυναίκα ζητούσε επίμονα να την χειρουργήσει μόνο ο καθηγητής Γιασενέτσκι. Τον κάλεσαν λοιπόν πίσω στο νοσοκομείο και του ζήτησαν να κάνει την εγχείρηση. Ο Άγιος, αν και πολύ λυπημένος, αρνήθηκε να μπει στο χειρουργείο αν δεν επιστρέψει πρώτα η εικόνα. Τελικά ο σύζυγος της ασθενούς έδωσε το λόγο του πως η εικόνα θα έμπαινε στη θέση της, αρκεί εκείνος να έκανε την επέμβαση. Έτσι ο Άγιος δέχθηκε και η εγχείρηση είχε απόλυτη επιτυχία. Την επομένη ημέρα η εικόνα ήταν πάλι στη θέση της στο χειρουργείο. Ο πιστός ιατρός είχε κατορθώσει να νικήσει το άπιστο κομματικό κράτος που ποτέ όμως δεν ξέχασε την ήττα του…

(ΔΙΗΓΟΥ ΟΣΑ ΕΠΟΙΗΣΕ ΣΟΙ Ο ΑΓΙΟΣ-Αρχιμανδρίτου Διονυσίου Ανθοπούλου)

Mια πτυχή της προσφοράς του Αγ. Λουκά Κριμαίας. (+11 Ιουνίου)

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει γνωστές και στη χώρα μας πολλές πλευρές από το μαρτυρικό βίο και τη μεγάλη προσφορά ενός σύγχρονου αγίου, του  αγ. Λουκά (Βοϊονο-Γιασενέτσκι),  Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, και καθηγητή Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης.

Ίσως όμως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ο άγ. Λουκάς ήταν εκείνος που πραγματοποίησε γιαπρώτη φορά ξενο-μεταμόσχευση, δηλαδή χρησιμοποίηση μοσχεύματος από ζωικό οργανισμό σε άνθρωπο,  το 1924. Όπως αναφέρεται σε βιογραφία του, από τον Αρχιμ. Νεκτάριο Αντωνόπουλο (Αρχιεπίσκοπος Λουκάς. Ακρίτας, 6η έκδοση. Αθήνα 2002, σ. 136):

«Στο νοσοκομείο Γιενισέισκ, επιχείρησε μια πρωτοποριακή και δυσκολότατη επέμβαση. Του έφεραν έναν νέον άνδρα, με βαριά νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάστασή του ήταν απελπιστική. Ο επίσκοπος γιατρός, μη έχοντας άλλη λύση, αποφάσισε να κάνει μια ηρωϊκή επέμβαση και επιχείρησε μεταμόσχευση νεφρού από μοσχάρι στο νεαρό ασθενή, παρά τα πενιχρά μέσα που διέθετε. Ο γιατρός, που διηγήθηκε το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζει επετυχημένη την επέμβαση, δίχως άλλες λεπτομέρειες για το πόσο έζησε ο ασθενής, τα μετεγχειρητικά προβλήματα κ.λπ. Τονίζει όμως, πως ο επίσκοπος Λουκάς, άφησε έκπληκτους τους συναδέλφους του. Οι μεταμοσχεύσεις, ήταν τότε μάλλον στην σφαίρα της φαντασίας. Πολλές δεκαετίες αργότερα θα γενικευθούν. Παρόλο που ήταν η πρώτη εγχείρηση μεταμόσχευσης, δεν έγινε ευρύτερα γνωστή, προφανώς για πολιτικούς λόγους. Δεν θα έπρεπε να προβληθεί ένας “εχθρός του λαού”!».

Όπως αναφέρει η κα Γ. Βούβαρη στη διδακτορική της διατριβή, με τίτλο: Μεταμοσχεύσεις: Ιατρική και Θεολογική – Βιοηθική Προσέγγιση, αξίζει να σημειωθεί ότι οι πρώτες σοβαρές προσπάθειες, που έδωσαν πραγματική ώθηση σ΄ αυτόν τον πρωτοποριακό τομέα της μεταμόσχευσης, άρχισαν μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ’60, κατά τα έτη 1963 και 1964, δηλαδή 40 χρόνια μετά (!) την πρώτη ξενομεταμόσχευση του αγίου Λουκά, όταν ο γιατρός Keith Reemtsma πραγματοποίησε στο πανεπιστήμιο Tulane, μεταμόσχευση νεφρού από χιμπαντζή σε 12 ενήλικες. Μόνο μια μεταμόσχευση ήταν πραγματικά επιτυχής, κατά την οποία ο λήπτης έζησε επί 9 μήνες (χωρίς ενδείξεις για απόρριψη του μοσχεύματος), προτού πεθάνει από κάποια λοίμωξη. Η επόμενη επιτυχής προσπάθεια ξενομεταμόσχευσης αποδίδεται στον καθ. Τ. Thomas Starzl (στο Πανεπιστήμιο του Pittsburgh, USΑ), ο οποίος πραγματοποίησε μεταμόσχευση ήπατος μπαμπουίνου σε ασθενή, δηλαδή 46 χρόνια μετά (!) την πρώτη ξενομεταμόσχευση του αγίου Λουκά. Βλ. Χρ. Τσοκανταρίδη. Μεταμόσχευση – Δώρο Ζωής, http://pfy.gr/forum/index.php?  (στις 23/11/2011).

Δε θα πρέπει, βεβαίως, εδώ να διαφύγει της προσοχής μας, ότι ο επίσκοπος και ιατρός άγιος Λουκάς υπήρξε άνθρωπος της πίστης και της προσφοράς στον πλησίον, μοιρασμένος ανάμεσα στην κλήση του ως υπηρέτη του Λόγου και στο επαγγελματικό του πάθος (ως χειρουργού). Διώχθηκε για την αφιέρωσή του στην αφύπνιση των ψυχών και σώθηκε ένεκα των κατορθωμάτων του ως ιατρού των σωμάτων. Ο ίδιος ο άγιος στον μετέπειτα βιογράφο του Μάρκ Ποπόφσκι συμβούλευσε: «Αν γράψετε τη ζωή μου, μην προσπαθήσετε να ξεχωρίσετε το χειρουργό από τον επίσκοπο». (Mark Popovskij. Jizn’ јїtie Voїno–Yasenetskogo arkhiepiskopa i Khirurga. YMCA Press, Paris 1979, p. 94)

ΠΗΓΗ:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Να κρατάτε την πίστη μας που είναι αιώνια και αναμφισβήτητη.

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός Επίσκοπος Κριμαίας

…Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο. Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες για να ερευνούμε μ’ αυτές τον πνευματικό κόσμο…. Υπάρχουν φαινόμενα τα οποία η επιστήμη ποτέ δεν θα μπορέσει να τα εξηγήσει γιατί δεν χρησιμοποιεί τις κατάλληλες μεθόδους….

Μπορεί η επιστήμη να μας πει πώς ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια πριν τη γέννηση του Χρίστου προείπε τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής Του; Να μας εξηγήσει την διορατική χάρη που έχουν οι άγιοι και να μας πει, με ποιες φυσικές μεθόδους απέκτησαν οι άγιοι αύτη την χάρη και πώς μπορούσαν μόλις έβλεπαν έναν άνθρωπο άγνωστο αμέσως να καταλαβαίνουν την καρδιά του και να διαβάζουν τις σκέψεις του; Χωρίς να περιμένουν από τον επισκέπτη ε­ρώτηση έδιναν απάντηση σ’ αυτά που τον προ­βλημάτιζαν. Ας μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο προέλεγαν οι άγιοι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία με τον καιρό πραγματοποιούνταν α­κριβώς όπως τα είχαν προφητέψει….

…. Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Διδαχές Αγίου Λουκά Κριμαίας Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

Δεν αρκούν μόνο τα καλά έργα (Αγίου Λουκά – Αρχιεπισκόπου Κριμαίας).

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Μεταξύ των ανθρώπων που ζουν γύρω μας υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό και όμως κάνουν πολλά καλά έργα. Συχνά ακούω την έξης ερώτηση» «Αυτό δεν είναι αρκετό, δεν θα σωθούν αυτοί οι άνθρωποι με τα καλά τους έργα»; Πρέπει οπωσδήποτε να δώσω την απάντηση. Όχι, δεν θα σωθούν μόνο με τα καλά έργα. Γιατί δεν θά σωθούν; Γιατί έτσι είπε ό
Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν «επηρώτησε… νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων» διδάσκαλε, ποια εντολή μεγάλη εν χω νόμω; ό δέ Ιησούς εφη αύτω’ αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου., , αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή, δευτέρα δε όμοια αύτη’ αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν» (Μτ. 22, 35-39).
Αν η πίστη στον Θεό και η αγάπη προς Αυτόν είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου» αν η δεύτερη εντολή για την αγάπη προς τον πλησίον πηγάζει απ’ αυτή την πρώτη, και αν η αγάπη προς τον πλησίον παίρνει την δύναμη της από την αγάπη προς τον Θεό, τότε αυτό σημαίνει, ότι για να σωθεί κανείς πρέπει με όλη την καρδιά του να αγαπήσει τον Θεό, διότι αυτή είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου.
Τι σημαίνει σωτηρία; Το να σωθεί κανείς σημαίνει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, να μπει στην Βασιλεία του Θεού και να γίνει κοινωνός αυτής της Βασιλείας! τι είναι η Βασιλεία του Θεού και τι είναι η αιώνια ζωή;
Ό Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε στους Εβραίους έναν πολύ θαυμαστό λόγο, ότι όλοι πρέπει να τρώνε τον Επουράνιο ‘Άρτο και ότι ό Επουράνιος αυτός ‘Άρτος είναι η Σάρκα του, την οποία Αυτός δίνει για την σωτηρία του κόσμου και για να ζει ό κόσμος.
«Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοϊς» (Ίω. 6, 53). Ποια ζωή; την ζωή την αιώνια» δεν θα έχετε την αιώνια ζωή, δεν θα γίνετε κοινωνοί της Βασιλείας του Θεού και δεν θα σωθεί’ η ψυχή σας. Μπορεί να υπάρχει κάτι πιο ξεκάθαρο απ’ αυτό τον λόγο; Αν δεν πιστεύουμε με ‘όλη την καρδιά μας στον Θεό, αν δεν βαφτιζόμαστε, αν δεν κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τότε η σωτηρία για μας δεν υπάρχει.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

Ο Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως και Κριμαίας (κοσμικό όνομα Валентин Феликсович Войно-Ясенецкий, Βαλεντίν Βόϊνο-Γιασενέτσκι) είναι άγιος της Ορθόδοξης Ουκρανικής Εκκλησίας. Ήταν Καθηγητής - Χειρούργος.
Γεννήθηκε το 1877 στο Κέρτς της Κριμαίας. Παντρεύτηκε τη νοσοκόμα Άννα Βασιλίγιεβνα με την οποία απέκτησαν 4 παιδιά. Σε ηλικία 38 ετών έχασε τη σύζυγό του από φυματίωση. Δεν ξαναπαντρεύτηκε, και επισκεπτόταν τον τάφο της συχνά όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες της ταραχώδους ζωής του.
Το 1920 εξελέγη καθηγητής της ανατομίας και χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Σε όλη του τη ζωή ήταν από λίγο έως εξαιρετικά φτωχός, καθώς είτε ο μισθός του ήταν μικρός, είτε βρισκόταν στη φυλακή, είτε όταν του πρόσφεραν χρήματα για κάποια θεραπεία υποδείκνυε άλλα πρόσωπα και ζητούσε τα χρήματα να δοθούν απ' ευθείας σε αυτά.
Ο άγιος Λουκάς ως ιατρός δημοσίευσε σαράντα επιστημονικά έργα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα 12 χρόνια της δραστηριότητάς του είχε ήδη δημοσιεύσει τα δεκαεννέα από τα σαράντα έργα του.
Τον απασχολούσε πολύ η γενική αναισθησία, που όπως έλεγε, την εποχή εκείνη «ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια τη χειρουργική επέμβαση». Γύρω στο 1909 κατάφερε να βρει έναν απλό και σίγουρο μαζί τρόπο να γίνεται ένεση στο σημείο εξόδου του ισχιακού νεύρου από τον κλωβό της λεκάνης, και τρόπο εφαρμογής της μεθόδου αυτής της τοπικής αναισθησίας στην άκρα χείρα. Με τη δική του μέθοδο έκανε 538 εγχειρήσεις με μεγάλη επιτυχία. Τότε ήταν 33 ετών.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός – Περί ιερέων

…Για τους ιερείς πού περιέκοπταν τις ακολουθίες η δεν τις τελούσαν συχνά ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός θύμιζε το χωρίο του Προφήτη Ιερεμία: «Επικατάρατος πας ο ποιών τα έργα Κυρίου αμελώς». Ο ίδιος τελούσε όλες τις ακολουθίες και λειτουργούσε με μεγάλη ευλάβεια και προσοχή, δίχως βιασύνες, περικοπές, συντομεύσεις. Συμβούλευε τους ιερείς με συνεχείς εγκυκλίους να τελούν καθημερινά τις ακολουθίες και να προσεύχονται υπέρ του ποιμνίου τους: «Έχουμε ναούς πού είναι όλη την εβδομάδα κλειστοί, εκτός από την Κυριακή. Δεν πρέπει η Εκκλησία να είναι ανοιχτή κάδε πρωΐ και να χτυπάει η καμπάνα καλώντας τους πιστούς, έστω και για λίγο, να μπουν στο ναό πριν πάνε στην δουλειά τους; Αν ξέρει ο πιστός ότι κάδε πρωΐ η Εκκλησία είναι ανοιχτή, η ότι ο ιερέας διαβάζει όρθρο, τις ώρες κ.λπ. , η χάρη του Θεού θα μιλήσει στον αδύνατο χριστιανό και θα τον προσελκύσει στο ναό, οπού θα δει ότι ο ιερέας του προσεύχεται γι’ αυτόν… Παρακαλώ τους ιερείς να τηρούν αυτήν την παράκληση μου. Δεν είναι δύσκολο, ακόμη και όταν είναι ολομόναχος ο ιερέας, χωρίς ψάλτη, να διαβάζει τις ακολουθίες.

Λόγος στην Κοίμηση της Θεοτόκου – Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ’ όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό. Μας το αποκαλύπτουν επίσης το απολυτίκιο και το κοντάκιο της μεγάλης αυτής γιορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι που ψάλλονται σ’ αυτή τη γιορτή.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία των αρχών του 14ου αιώνα στο Καθολικό της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Θέλω όλοι σας να καταλάβετε, γιατί ο θάνατος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παρθένου Μαρίας λέγεται Κοίμησή της. Ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως μιλάει για τον πρώτο και το δεύτερο θάνατο. Ο πρώτος μόνο θάνατος, ο οποίος είναι αναπόφευκτος για όλους τους ανθρώπους, περιμένει και τους αγίους και τους δικαίους. Αλλά ο δεύτερος, ο φοβερός και αιώνιος θάνατος, περιμένει τους μεγάλους και αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού και είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αιωνίως σε κοινωνία με το διάβολο και τους αγγέλους του.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας Για την δύναμη του καλού λόγου-Αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Κριμαίας

«Και παράγων ο Ιησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ· ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Μθ. 9, 9).

Ποιος ήταν αυτός ο Ματθαίος, ο οποίος στη συνέ­χεια έγινε μεγάλος απόστολος και ευαγγελιστής; Ήταν τελώνης και μάζευε φόρους. Ο λαός μισούσε τους τελώνες και τους θεωρούσε αμαρτωλούς, διότι έκαναν πολλές αδικίες προσπαθώντας να κερδίσουν περισσό­τερα χρήματα για τον εαυτό τους. Και αυτόν τον άνθρωπο, που όλοι τον θεωρούσαν άθλιο και τον απο­στρέφονταν, ο Κύριος τον καλεί και του λέει: «Ακο­λούθει μοι».

Μόνο δύο λέξεις, και αυτές έκαναν επανάσταση στην ψυχή του τελώνη. Σηκώθηκε αμέσως, έριξε κά­τω τα χρήματά του και ακολούθησε τον Χριστό.

Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το κάλεσμα του Χριστού μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή του ανθρώ­που επανάσταση. Στους βίους των αγίων υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι επέστρε­ψαν στον Χριστό μετά από έναν λόγο του Ευαγγε­λίου. Από την πείρα μου γνωρίζω ότι ένας καλός λό­γος μπορεί να συνταράξει την ψυχή του αμαρτωλού, όπως συντάραξε την ψυχή του τελώνη Ματθαίου. Άν­θρωποι πνιγμένοι στην αμαρτία, κλέφτες, ληστές και φονιάδες, όταν τους λες έναν καλό λόγο και τους δεί­χνεις την αγάπη σου, την συγκατάβαση και τον σεβα­σμό στο πρόσωπό τους, συγκινούνται πάρα πολύ.

Και εμείς οι αμαρτωλοί, αδύναμοι και ασήμαντοι άνθρωποι με έναν λόγο αγάπης και σεβασμού μπορούμε να συγκινούμε και να συνταράζουμε τις καρδιές των αμαρτωλών, όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Να το θυμόμαστε και ποτέ να μην κατακρίνουμε τους αμαρτωλούς, να μην τους στιγματίζουμε, αλλά να τους φερόμαστε με αγάπη, δείχνοντας σεβασμό στο πρόσω­πό τους, αν και οι ίδιοι δεν το σέβονται και το έχουν καταπατήσει.

«Και εγένετο αυτού ανακειμένου εν τη οικία, και ι­δού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ελθόντες συνανέκειντο τω Ιησού και τοις μαθηταίς αυτού. Και ιδόντες οι Φαρισαίοι είπον τοις μαθηταίς αυτού· διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκα­λος υμών; Ο δε Ιησούς ακούσας είπεν αυτοίς· ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έ­χοντες. Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν. Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Μθ. 9, 10-13).

Άγιος Λουκάς Κριμαίας Ένα νέο αστέρι στον ουρανό

Παρουσίαση Βιβλίου

Γιώτα Παρασκευά Χατζηκώστα

Ο Άγιος Επίσκοπος και Γιατρός

ΛΟΥΚΑΣ ΒΟΙΝΟ-ΓΙΑΣΕΝΕΤΣΚΙ

Εκδόσεις Εν πλω

Αθήνα, 2010

Εικονογράφηση: Χαράλαμπος Επαμεινώνδα

Η Γιώτα Παρασκευά-Χατζηκώστα, φιλόλογος, με καταγωγή από το Λευκόνοικο της κατεχόμενης Αμμοχώστου, από τη συλλογή διηγημάτων της «Η γιαγιά η γοργόνα»(Λεμεσός 2004), φάνηκε ότι ξέρει την τέχνη να μαγεύει τον αναγνώστη, μα και να τον συγκινεί βαθύτατα. Είναι μια μάστορας του λόγου που σε παρασύρει γλυκά και απολαμβάνεις το ταξίδι μέχρι τέλους.

Το ίδιο συνέβη και με το νέο της βιβλίο «Ένα νέο αστέρι στον ουρανό». για τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό, τον Λουκά Βοϊνο-Γιασενέτσκι,(1877-1961) καθηγητή Πανεπιστημίου και Επίσκοπο Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, ο οποίος, όπως αναφέρει στον Πρόλογό του ο Πανιερότατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ.κ. Αθανάσιος, «προσφάτως έχει καταταγεί εις το αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και έχει ορισθεί να εορτάζεται η μνήμη του στις 11 Ιουνίου».

Βεβαίως, οφείλω να καταθέσω ότι πριν από λίγα χρόνια διάβασα για πρώτη φορά για τον Άγιο Λουκά, όταν μου σύστησαν το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου Αντωνοπούλου, ηγουμένου της Ιεράς Μονής Σαγματά. Από τότε αγάπησα αυτόν τον Άγιο για το μαρτύριό του και την πολυτάραχη ζωή του. Μια ζωή γεμάτη φυλακίσεις, εξορίες, διωγμούς, προπηλακισμούς και ευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασής του μα και του επιστημονικού του κύρους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Άγιος Λουκάς υπέμεινε όλα τα φοβερά μαρτύρια για την αγάπη του Χριστού, του «στύλου της οικουμένης», και ομολογούσε συνεχώς την πίστη του με παρρησία ενώπιον των άθεων κρατικών αξιωματούχων. Αυτοί, στις πλείστες των περιπτώσεων ήταν άβουλα, ψοφοδεή και εγωπαθή ανθρωπάκια, με εσωτερική κενότητα, θρασύδειλοι τυχοδιώκτες, αριβίστες, φερέφωνα και πιόνια των ανωτέρων τους που έπνεαν μένεα εναντίον του, γιατί ο κόσμος, όπου και να τον εξόριζαν, τον αγαπούσε και έτρεχε κοντά του για να τον γιατρέψει.

Είναι γεγονός ότι πέρα από τα θαύματα που επιτελούσε με το νυστέρι του αυτός ο εγκρατής της Ιατρικής διδάσκαλος, κατάφερνε να πείθει πολλούς άθεους, στην ουσία ψυχικά ανάπηρους, να έρχονται προς τον Θεό με τη ζεστασιά της αληθινής, της ανυπόκριτης και ανυστερόβουλης αγάπης του. Ταυτόχρονα, γινόταν θυσία για τον πάσχοντα άνθρωπο, μη φειδόμενος τις δυνάμεις του νυχθημερόν, σε βάρος της υγείας του. Μάλιστα, πάντοτε μέσα στο χειρουργείο του είχε την εικόνα της Παναγίας και πριν από κάθε εγχείρηση προσευχόταν θερμά. Γι’ αυτό και οι πολέμιοί του, του αφαιρούσαν συνεχώς τις εικόνες, αλλά δεν μπορούσε να χειρουργήσει χωρίς να υπάρχει η εικόνα της Παναγίας μας στο χειρουργείο του.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ: Μια 19χρονη περιγράφει το προσωπικό της θαύμα

Την προσωπική της ιστορία θέλησε να μοιραστεί με τους αναγνώστες του orthodoxia.info, μια κοπέλα η οποία όπως γράφει ξεπέρασε μια ασθένεια που της παρουσιάστηκε χάρη στην πίστη της.

Αν και δεν συνηθίζουμε να δημοσιεύουμε κείμενα τα οποία δεν έχουν σχέση με την ειδησεογραφία, αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε το βήμα στην νεαρή προκειμένου να καταγράψει και να μοιραστεί την εμπειρία της.

Τα στοιχεία της βρίσκονται στην διάθεση μας, ωστόσο δεν τα δημοσιεύουμε ύστερα από δική της παράκληση.

Η μαρτυρία της έχει ως εξής:

«Είμαι κοπέλα 19 ετών και θα ήθελα να προσπαθήσω να μάθουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται για τον Άγιο Λουκά τον ιατρό της Κριμαίας.

Φέτος είχα Πανελλήνιες εξετάσεις. Ακριβώς εκείνη την περίοδο παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα στον λαιμό μου και συγκεκριμένα στους λεμφαδένες. Επισκεφθήκαμε έναν ιατρό, ο οποίος δυστυχώς μου έδωσε λάθος αντιβίωση με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σταθώ όρθια από τον πόνο στο στομάχι.

Ο πόνος δυνάμωνε κάθε μέρα… ώσπου η γιαγιά μου, μου έφερε μια μικρή εικονίτσα του Αγίου Λουκά. Δεν τον γνώριζα τον Άγιο Λουκά και για τον λόγο αυτό διάβασα όλο τον βίο του.

Την επόμενη μέρα ο πόνος ήταν σε υπερβολικό βαθμό ώσπου άρχισα να παρακαλάω τον Άγιο και τοποθέτησα το εικόνισμα του στο σημείο όπου πονούσα. Λίγη ώρα μετά σηκώθηκα και μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα πόνου μπόρεσα και στάθηκα όρθια χωρίς καμία ενόχληση. Αμέσως μετά λίγες μέρες επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά της Βέροιας όπου βρίσκονται τα λείψανα του Αγίου. Έπειτα όλα πήγαν καλά οι λεμφαδένες υποχώρησαν και είχα επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις μου.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ

Η ΕΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ

ΓΕΡΩΝ ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - Το Σημείο του Σταυρού Φέρνει Καταλαγιά και Φί...

ΓΕΡΩΝ ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - Ανθρώπινα Πάθη και η Δύναμη του Σταυρού. 28/0...

ΓΕΡΩΝ ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - Ανθρώπινα Πάθη και η Δύναμη του Σταυρού. 28/0...

ΓΕΡΩΝ ΙΛΑΡΙΩΝ -Γ΄- 3/3 Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ 8/6/2014

ΓΕΡΩΝ ΙΛΑΡΙΩΝ - Η ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 10/4/2017 ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ