Τσελεγγίδης: Εμείς παραμένουμε στην Εκκλησία και όχι σε σχίμα!

Τσελεγγίδης: «Παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία ὅπως ἔκανε καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς. Ἔμεινε στὴν Ἐκκλησία ἀσυμβίβαστος μὲ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία»

Παραθέτουμε ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν συνέντευξη ποὺ μᾶς εἶχε παραχωρήσει ὁ δογματολόγος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, σχετικὰ μὲ τὶς δογματικές του διαφωνίες γιὰ τὴν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης».

Ἐρώτημα:

Ἂν τελικὰ ἐγκριθεῖ τὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο» χωρὶς σοβαρὲς ἀλλαγές, τί θὰ πρέπει νὰ γίνει ἔπειτα; Ποιὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι, ἡ ἐνδεδειγμένη ἀντίδραση (ἱεραρχῶν καὶ ἁπλῶν πιστῶν) στὴν περίπτωση αὐτή;

Ἀπάντηση:

Ἐμεῖς παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία, θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ πιστοὶ στὸ πρόσωπο κάποιων συγκεκριμένων Ἁγίων, τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ὁ ὁποῖος καὶ μόνον αὐτὸς δὲν εἶχε πνευματικὸ πρόβλημα στέγασης δηλαδὴ ἐκκλησιαστικῆς ἐπειδὴ διαφωνοῦσε μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη ἀνατολή, μὲ ὅλους τούς πατριάρχες τῆς ἀνατολῆς καὶ ὅλους τούς ἐπισκόπους καὶ τὸν ἴδιο τὸν αὐτοκράτορα. Ἁπλῶς ἔμεινε στὴν Ἐκκλησία ἀσυμβίβαστος μὲ μία αἱρετικὴ διδασκαλία ποὺ ἦταν τοῦ μονοθελητισμοῦ καὶ μονοενεργητισμοῦ. Τὸ ἴδιο πράγμα ἔκανε καὶ ὁ...

Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς γιὰ νὰ μείνω ἐνδεικτικὰ μόνο σ΄ αὐτόν, δὲν ὑπέγραψε τὰ πρακτικὰ τῆς ψευδο-Συνόδου Φερράρας - Φλορεντίας, μόνος αὐτός. Καὶ μόνος αὐτὸς ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἔπραξε ὀρθά, μόνος αὐτὸς ἀνεγνωρίσθη Ἅγιος καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν. Δηλαδή, δὲν μποροῦν νὰ μᾶς θέτουν τέτοια ἐρωτήματα – διλήματα. 

Ἐμεῖς δὲν πρόκειται σὲ καμμία περίπτωση νὰ δημιουργήσουμε σχίσματα, γιατί ἁπλῶς μένουμε στὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ποὺ εἰσηγοῦνται αὐτὰ καὶ ψηφίζουν πράγματα ἀντίθετα μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νὰ σκεφτοῦν ὅτι τὰ σχίσματα αὐτοὺς ἀφοροῦν τοὺς ἰδίους, ἀνεξάρτητα ἂν αὐτοὶ εἶναι πολλοί. Καὶ σᾶς θυμίζω μὲ ἕνα ἀκραῖο παράδειγμα, τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ σήμερα. Ἀριθμητικὰ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε γύρω στὰ 500 ἑκατομμύρια.Ἕνα δὶς καὶ κάτι εἶναι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ γύρω στὰ 300 ἑκατομμύρια εἶναι οἱ προτεστάντες. Αὐτὸ δὲν σημαίνει τίποτε ἀπὸ πλευρᾶς ὀρθότητος, ἀπὸ πλευρᾶς ψυχολογικῆς ἂν θέλετε ἰσοῤῥοπίας κτλ. Δὲν ἔχει σημασία πόσοι εἶναι στὴν αἵρεση, ἂν εἶναι πολλοὶ ἢ λίγοι. Ἐμεῖς μένουμε στὴν Ἐκκλησία!

orthodoxia-ellhnismos.

Αναρτήθηκε από amethystos στις 8:19:00 μ.μ.

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Γέροντας Ιουστίνος Πάρβου.

''Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μάς τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό. Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν...

Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι 

αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη..''

∽ Γέροντας Ιουστίνος Πάρβου.
apantaortodoxias.blogspot.gr

Ο Γέροντας Γρηγόριος Δοχειαρίου για τον νέο νόμο αλλαγής φύλου: «Η Ελλάδα θα γίνει κρανίου τόπος»

ΤΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΜΑ

Ὡς ἄνθρωπος τῆς ὑπαίθρου καὶ τῶν θαλασσοδαρμένων νησιῶν, ἔπρεπε νὰ σπουδάσω τοὺς καιρούς, ὄχι ἁπλὰ νὰ τοὺς μάθω. Ἡ κυβέρνησή σου ταξίδεψε μὲ μπάτη. Σιγά-σιγὰ ὅμως ἔγινε μαϊστράλι καὶ τώρα μαΐστρος μὲ τὰ μάγγανα, ποὺ ξερριζώνει τὰ κλαδιὰ καὶ ἐκσφενδονίζει πέτρες, καὶ ἀπὸ τὴν στεριὰ καὶ ἀπὸ τὴν θάλασσα.

Τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς ὁ ραγιᾶς τραγουδοῦσε: «Μέριασε, βράχε, νὰ διαβῶ». Μὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ τραγουδάκι, ποὺ τὸ ἔλεγε ἄλλοτε ψιθυριστὰ καὶ ἄλλοτε δυνατά, ἀναγνώριζε ὅτι οἱ κρατοῦντες ἦταν βράχος. Ἀλλὰ κι ἐγώ, ὁ ραγιᾶς, εἶμαι φουρνέλο, κι ἂς μὴ φαίνωμαι. Αἰσθάνομαι κι ἐγὼ τὴν ρώμη τῶν δυνάμεών μου. Δὲν μπορῶ νὰ σὲ ἀφανίσω, ἀλλὰ μπορῶ νὰ σὲ μεριάσω, γι᾽ αὐτὸ σοῦ λέω «μέριασε», δὲν σοῦ λέω «ἐξαφανίσου». Δὲν σοῦ συνιστῶ, λοιπόν, οὔτε νὰ πέσης οὔτε νὰ παραιτηθῆς, ἀλλὰ νὰ παραμερίσης μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ τιμή.

ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. ΜΕΡΟΣ Α΄.

Μοναχός Αββακούμ Ιβηρίτης (1892 – 25 Ιουλίου 1943)

Ο κατά κόσμον Αθανάσιος Γούσης γεννήθηκε στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης το 1892 από φτωχούς γονείς. Οκτάχρονος ορφάνεψε και ήλθε μ’ ένα συγγενή του στο Άγιον Όρος και για μία δωδεκαετία διακόνησε τη μονή Ιβήρων. Κατόπιν, το 1924, φόρεσε το τίμιο του μοναχού ένδυμα και μετά μία δεύτερη δωδεκαετία εστάλη σ’ ένα μετόχι της μονής στη Σπάρτη.

Από το Ιβηρίτικο αυτό μετόχι, το 1932, πήγε στη μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα. Κατόπιν αποβλέποντας στη δική του και των άλλων ωφέλεια μετέβαινε από μοναστήρι σε μοναστήρι και από χωριό σε χωριό, για να βοηθήσει ανήμπορους και ασθενείς.

 Βοηθούσε ο φιλόπονος και φιλάγαθος μοναχός όλους τους αναγκεμένους. Στην κατοχή έσωσε με κίνδυνο της ζωής του πολλούς ’Άγγλους στρατιώτες. Με τις εμπειρικές ιατρικές του γνώσεις γιάτρευε πολλούς -γνώριζε τρεις χιλιάδες βότανα- πάντα αφιλοκερδώς, πάντα ακούραστος, φιλότιμος και πρόσχαρος. Διακρινόταν, ο καλοκάγαθος αυτός μοναχός, για τη μεγάλη, σταθερή και συνεχή ευσπλαχνία του.

Περί το 1940 πήγε στη μονή των Αγίων Αναργύρων Πάρνωνα. Δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Αρκούνταν σε λίγα χόρτα. Ήταν φιλότιμος, φίλεργος κι ευχάριστος στις συζητήσεις του.

Το τέλος του φιλάνθρωπου αυτού Ιβηρίτου μοναχού ήταν μαρτυρικό. Για άγνωστους λόγους τον έπιασαν οι συμμορίτες, του έκοψαν το αριστερό πόδι με χασαπομάχαιρο και τον πλήγωσαν θανάσιμα στην καρδιά. Μια καρδιά που από μικρό παιδί είχε αφιερώσει στον Θεό, δίχως να σκέφτεται διόλου τον εαυτό του. Εξέπνευσε στις 25.7.1942, εορτή της αγίας θεοπρομήτορος Άννης. Πολλοί λυπήθηκαν για την απώλειά του. Έλεγαν πως «τον Αββακούμ δεν τον κόλλαγαν οι σφαίρες». Και γι’ αυτό φαίνεται τον μαχαίρωσαν.

Πηγές-Βιβλιογραφία:

Διονυσίου Λήμνου μητροπ.. Πιστοί άχρι θανάτου, Αθήναι 1959. σσ. 160-161. Νικολάου Ί. Κουφού, Τα Βέροια Λακεδαίμονος. Πάρνων 2001, σσ. 223-225.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, σελ. 483, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

http://www.pemptousia.gr

Γέρων Θεοφύλακτος Νεασκητιώτης

...Μετά τα Καρούλια επισκέφθηκα το σπήλαιο της Αγίας Τριάδος, πλησίον της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου. Ακολούθησα και εδώ τα βήματα του Γέροντος, ο οποίος από το Ρωσικό Μοναστήρι πήγε για επτά περίπου χρόνια στα Καρούλια και στην συνέχεια για τρία χρόνια στο σπήλαιο της Αγίας Τριάδος.

Το σπήλαιο αυτό φαίνεται και από την θάλασσα, στο ενδιάμεσο μεταξύ της Μονής του Αγίου Παύλου και της Νέας Σκήτης, όταν ταξιδεύη κανείς με καραβάκι. Ανέβηκα εκεί από ένα δύσβατο και κλειστό μονοπάτι, σχεδόν από τον αρσανά της Μονής  του Αγίου Παύλου.

Στην Νέα Σκήτη συνάντησα τον Γερο-Θεοφύλακτο, έναν ευλαβέστατο μοναχό, φορέα της ησυχαστικής παραδόσεως, ο οποίος ήταν υποτακτικός του περίφημου Αρχιμ. Ιωακείμ Σπετσιέρη, ο οποίος έζησε στην Νέα Σκήτη στο τέλος της ζωής του, έγραψε ως άλλος αββάς Ζωσιμάς το βιβλίο για την ερημίτισσα Φωτεινή  και εξέδωσε τα ασκητικά έργα του αγίου Ισαάκ του Σύρου.

 Επίσης ο Γερο-Θεοφύλακτος είχε συνδεθή με τον Γερο-Ιωσήφ Σπηλαιώτη-ησυχαστή και με την συνοδεία του, ασκούμενος και αυτός στην νοερά προσευχή. Είχε μεγάλη ευλάβεια στους αγίους Αναργύρους, την εικόνα των οποίων είχε στο κελλί του και στους οποίους προσευχόταν να του στείλουν λίγο λαδάκι, γιατί διαφορετικά δεν θα άναβε τα κανδήλια τους, ή «θα τους άφηνε έξω στο κρύο να παγώσουν» και οι άγιοι Ανάργυροι πραγματοποιούσαν την επιθυμία του. Επίσης τους παρακαλούσε να τον απαλλάξουν από τις επιθέσεις του διαβόλου, όταν προσευχόταν, κατά το τυπικό του, όλη την νύκτα με το κομποσχοίνι για συγκεκριμένα προβλήματα των ανθρώπων, και οι άγιοι Ανάργυροι «υπάκουαν» στην παράκλησή του.

Ο Γέρων Θεοφυλάκτος Νεασκητιώτης (1897 – 28 Ιουλίου 1986)

Άλλον γέροντα προσφάτως κοιμηθέντα και άξιον μνήμης έχομεν τον π. Θεοφύλακτον, υποτακτικόν του αειμνήστου γέροντος Ιωακείμ Σπετσιέρη, ευλαβέστατον, σιωπηλόν, ησύχιον, ακτήμονα εις αφάνταστον βαθμόν. Μετά τον θάνατον του γέροντός του πατρός Ιωακείμ έμεινε μόνος, μή γνωρίζων δε εργόχειρον έζη μετά πολλής πτώχειας, όχι μόνον εκ της ελλείψεως κάθε εσόδου αλλά κυρίως εκ της συνηθείας της αμεριμνίας και λιτότητος. Μετέβαινε ενίοτε εις τας γειτονικάς καλύβας της Σκήτεως και προσέφερε υπηρεσίας, όπως και όσον ηδύνατο, και του έδιδον οι γέροντες ολίγον φαγητόν. Είχε εις την καλύβην του μερικάς κληματαριάς εις κρεβατά όπως συνηθίζεται εις το Άγιον Όρος δια το περιορισμένον του χώρου. Πολλάκις οι διάφοροι κοσμικοί αλιείς και προσκυνηταί του έκλεπτον τα σταφύλια. Ο γέρων Θεοφύλακτος πάντοτε τους έβλεπε, αλλά εκρύπτετο δια να μην τον ίδωσιν εκείνοι και εντραπώσι και ούτως αυτοί έκλεπτον τα σταφύλια, εις αυτόν δε έμενε μόνον ο κόπος της περιποιήσεως έως ότου ωριμάσουν.

Ημείς διεμένομεν ακόμη εις τα σπήλαια της Μικράς Αγίας Άννης, όταν ο π. Θεοφύλακτος μας επεσκέφθη. Ο αείμνηστός μας γέρων τον υπεδέχθη μετά χαράς και καλοσύνης και τον ηρώτησε διά την ζωήν του, πώς διάγει εις την καλύβην του· και αν είναι ευχαριστημένος.

 Αφού είπε εις τον γέροντα γενικώς πώς είναι και τί σκέπτεται, και έμαθε και την ιδικήν μας ζωήν, παρεκάλεσε τον γέροντα νά τον δεχθή νά έλθη και αυτός νά μένη μαζί μας, διότι δέν ανεπαύετο νά συνέχιση ως ήτο. Ο γέρων τον παρηγόρησε και του είπε νά μή φύγη από την καλύβην του, αλλά νά έρχεται κατά διαστήματα νά μένη μεθ’ ημών διά νά αναπαύεται και πάλιν νά επιστρέφη εις την καλύβην του.

Οι τέσσερις στόχοι του Γέροντα Θεοφύλακτου

Ως η διψώσα έλαφος δέχεται το δροσερόν ύδωρ των πηγών, έτσι και η αγνή ψυχή του νεαρού Θεοφύλακτου εδέχετο και εδροσίζετο με τας θείας και αγίας νουθεσίας των πεφωτισμένων τούτων Γεροντων. Έτσι και ως δεκτικός εκ φύσεως των χαρισμάτων του Πνεύματος, δεν ήργησε ούτε εδυσκολεύθη να αφομοίωση τάς νουθεσίας των διακεκριμένων διδασκάλων του, και να βιώση τάς πράξεις και την ζωήν των.

Αμέσως ήρχισεν όλας αυτάς να εφαρμόζη αυτός πρώτος εις την ζωήν του, με αποτέλεσμα να ενοικήση η Χάρις του Κυρίου εις την καρδίαν του και να γίνη πνευματικόν φως διά πολλάς ψυχάς. 

Ώς πρώτον μέσον διά την επιτυχίαν του εθεώρησεν αναγκαίαν την καλλιέργειαν της προς τον Χριστον πίστεως, με σκοπόν να κατορθώση και τα υπόλοιπα, επειδή «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Επίστευε άνευ επιφυλάξεων και συμβιβασμών, διά να ημπορέση ν’ ανυψώση τον νουν του εις τον Θεόν. Διά τούτο και εις τους διαδοχικως χρηματίσαντας Πνευματικούς του Πατέρας ενεπιστεύθη ανεπιφυλάκτως όλην την ζωήν του, πιστεύων έτσι ότι παραδίδεται και υπηρετεί τον Χριστόν.

Δεύτερον μέσον της επιτυχίας του εχρησιμοποίησε την προσευχήν και νηστείαν. Πιστεύων εις τον Κύριον, επίστευσε και εις τους λόγους Του: «τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Και επειδή ο μοναχός Θεοφύλακτος επεθύμει να νικήση τον διάβολον και τα φρόνηματα της σαρκός και να καθαρίση την ψυχήν του, επεδόθη με όλας τας δυνάμεις του εις την άσκησιν της νοεράς και αδιαλείπτου καρδιακής προσευχής και αυστηράς νηστείας με κόπους και ιδρώτας, διά να φθάση πολύ ενωρίς εις το σημείον να ασκήται εις αυτά ακόπως πλέον και ευχερώς.

Τρίτον μέσον της επιτυχίας έθεσεν εις την ζωήν του την αγάπην. Πιστός εις τον Κύριον και Δεσπότην Χριστόν, τον οποίον θερμώς ηγάπησεν, εμιμείτο Αυτόν εις την αγάπην προς όλους, ως πιστός φίλος και μαθητής. Εκαλλιέργει την ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπην, και τους πάντας από καρδίας συνεχώρει. Δεν κατηράτο ποτέ, αλλ’ ηύχετο και προσηύχετο δι΄ ολους, ακόμη και διά τους αδικούντας αυτόν. Έτσι με την ανεξικακίαν και το ταπεινόν του φρόνημα ηκτινοβόλει προς πάντας και ήτο προσιτός και ευχάριστος εις τας μετά των άλλων συναναστροφάς.

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Ζήτημα ή άλυτο πρόβλημα το "Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης";

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η Ιουλίου 2017

ΖΗΤΗΜΑ Ή ΑΛΥΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ «ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΩΜΗΣ»;

Είναι πασίγνωστο πως οι θιασώτες της λεγομένης οικουμενικής κινήσεως προωθούν πυρετωδώς και δυστυχώς απροϋπόθετα, την «ένωση των εκκλησιών», κυρίως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και της θρησκευτικής κοινότητας του Βατικανού, η οποία γι’ αυτούς και με τη «βούλα» της «Συνόδου» της Κρήτης είναι «εκκλησία» και με την οποία, απλά, η Ορθόδοξη Εκκλησία δε βρίσκεται σε κοινωνία. Άλλωστε οι «ετερόδοξοι» γι’ αυτούς είναι ορθόδοξοι, οι οποίοι απλώς έχουν άλλη άποψη. Το μεγάλο εμπόδιο όμως είναι ο τρόπος αυτής της «ένωσης», καθ’ ότι, και αυτοί το γνωρίζουν, δεν θα πρόκειται για πραγματική ένωση, αλλά για αφύσικη «συγκόλληση».

Για την Ορθοδοξία μας βεβαίως δεν υφίσταται θέμα «ένωσης των εκκλησιών», αλλά για επιστροφή των αποσχισμένων και πεπλανημένων σε Αυτή. Κι’ αυτό επειδή η Εκκλησία από τη θεανθρώπινη φύση της είναι αδύνατο να διαιρεθεί, διότι, κατά τον απόστολο Παύλο, ο Χριστός δεν «μεμέρισται» (Α΄Κορ.1,13) και εφόσον η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού (Κολ. 1,24.Εφ.5,23), Αυτό  δε μπορεί να διαιρεθεί. Σε αντίθεση με την εκπεφρασμένη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αυτή σαφέστατη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, οι σύγχρονοι θιασώτες της λεγομένης οικουμενικής κινήσεως, παρ’ όλες τις περγαμηνές τους ως ορθόδοξοι θεολόγοι, δέχονται και κηρύττουν την διαίρεση της Εκκλησίας!

Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο άρθρο στο διαδίκτυο του γνωστού καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Graz, κ. Γρηγορίου Λαρεντζάκη, με τίτλο: «ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ. Πριν από 50 χρόνια επρότεινε λύση ο Πάπας Ρώμης Παύλος ο ΣΤ΄».  Αφού διαβάσαμε με προσοχή το εν λόγω άρθρο, καταλήξαμε στο συμπέρασμα του προλόγου μας: διαγνώσαμε την αμηχανία και το αδιέξοδο των θιασωτών της «ένωσης των εκκλησιών», τον κόπο τους, να διασκεδάσουν και το σπουδαιότερο να υπερβούν την απόλυτα αμετακίνητη θέση των παπικών στις κακοδοξίες τους. Να βρουν τον τρόπο να τις αποδεχτεί ο πιστός λαός του Θεού, τον οποίο, απ’ ότι φαίνεται, φοβούνται και μάλιστα πολύ, διότι η ιστορία τους δίδαξε ότι ο απρόσμενος παράγων στην «ένωση των εκκλησιών» είναι εκείνος. Φθάνει να δει κανείς το ρόλο του ορθοδόξου πληρώματος, κληρικών και λαϊκών, στις δύο ιστορικές απόπειρες «ενώσεως των εκκλησιών»,

Ο Άγιος Νεομάρτυς Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης(+29 Οκτωβρίου)

Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Παράστρα της επαρχίας Κισανίου της Θράκης. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Τριαντάφυλλος. Ήταν έγγαμος και είχε δύο κόρες. Η σύζυγός του όμως μια μέρα, με συνέργεια του διαβόλου, τον εγκατέλειψε και παντρεύτηκε κάποιο Τούρκο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα συναισθάνθηκε το σφάλμα της αλλά δεν μπορούσε εύκολα να απαλλαγεί από τον αλλόπιστο. Ο σύζυγός της Τριαντάφυλλος σκέφτηκε τότε, για να μπορέσει να την απαλλάξει από τα χέρια του Τούρκου, να ασπαστεί εικονικά τον μωαμεθανισμό και κατόπιν να γίνουν και οι δύο μοναχοί.

Πράγματι πήγε στο δικαστήριο και είπε ότι, αν του δώσουν πίσω τη γυναίκα του, δέχεται γίνει μουσουλμάνος. Με πολλή ευχαρίστηση το δικαστήριο ενέκρινε το αίτημά του και,αφού του έκαναν περιτομή,του έδωσαν τη σύζυγό του.

Μετά από κάποιους μήνες έφυγαν κρυφά και πήγαν στις Κυδωνίες, όπου τακτοποίησε τη γυναίκα του σε γυναικείο μοναστήρι ενώ αυτός έφυγε για το Άγιο Όρος.

Αρχικά εργάστηκε ως κηπουρός στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας,όπου και εκάρη μοναχός με το όνομα Τιμόθεος. Εκεί άκουσε για το μαρτύριο του Αγίου νεομάρτυρος Αγαθαγγέλλου του Εσφιγμενίτου που είχε μαρτυρήσει εκείνη τη χρονιά και μέσα του γεννήθηκε ο πόθος για μαρτύριο.

Ήλθε στην Ι. Μ. Εσφιγμένου όπου έλαβε και το αγγελικό σχήμα. Επειδή ο πόθος του για μαρτύριο συνεχώς μεγάλωνε,παρακαλούσε τον ηγούμενο Ευθύμιο να του δώσει ευλογία για να ομολογήσει. Ο ηγούμενος του συνέστησε υπομονή, για να δοκιμαστεί. Βλέποντας όμως τον αυξανόμενο πόθο του, τα δάκρυά του και την πνευματική του κατάσταση του έδωσε τελικά την ευλογία του και τον εφοδίασε με συστατικά γράμματα προς τον Ιεροδιδάσκαλο Γερμανό, ο οποίος έμενε στα παράλια της Προποντίδας, παρακαλώντας τον να συνοδεύσει τον Τιμόθεο και να τον στηρίζει στο μαρτύριο.

Ο Γερμανός του έδωσε κοσμικά ρούχα να φορέσει και πήγαν μαζί στο Κισάνιο. Εκεί ο Τιμόθεος παρουσιάστηκε στον δικαστή και του είπε :

« Χριστιανός ήμουν και Χριστιανός θέλω να πεθάνω ».

Ο δικαστής οργίστηκε, τον έδεσε, τον φυλάκισε και αποφάσισε γι’ αυτόν θάνατο. Την επομένη τον έστειλε δεμένο στον πασά της Αδριανούπολης, ο οποίος τον έριξε στη φυλακή με τα πόδια στο τιμωρητικό ξύλο.

Τέλη Οκτωβρίου πρόσταξε να τον φέρουν μπροστά του και προσπάθησε να τον μεταστρέψει στο ισλάμ. Βλέποντας όμως τη σταθερή του γνώμη,διέταξε την αποκεφάλισή του.

Οι δήμιοι τον παρέλαβαν, τον έδεσαν και τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης. Εκεί ο μάρτυρας γονάτισε και τον αποκεφάλισαν, το δε Άγιο λείψανό του το έριξαν στον ποταμό.

Στην Μονή Εσφιγμένου βρίσκεται μέρος των αιματωμένων ενδυμάτων του Αγίου.

http://www.pemptousia.com/Αντιγραφή...

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 10/29/2011

Ο Όσιος Γεώργιος της Τσερνίκα και το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΣΕΡΝΙΚΑ

Ο Οσιος Γεώργιος της Τσερνίκα γεννήθηκε το 1730 στην Σάλιστα του Σιμπιού στην Τρανσυλβανία. Οι διωγμοί ενάντια στους ορθοδόξους και τα καρπάθια μοναστήρια από τους ουνίτες τον ανάγκασαν να περάσει τα Καρπάθια Όρη και να έρθει στη Μουντένια. Η μεγάλη του επιθυμία ήταν να πάει στο Άγιον Όρος. Ήταν όμως φτωχός και δεν είχε τον τρόπο. Η Παναγία όμως βλέποντας το ζήλο του τον βοήθησε. Έτσι φτάνοντας στο Βουκουρέστι συναντήθηκε μ’ έναν μητροπολίτη ο οποίος τον πήρε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έμεινε τρία χρόνια. Όταν ο μητροπολίτης αποτραβήχτηκε από τα καθήκοντά του πήρε μαζί του τον Γεώργιο στη Μονή Βατοπεδίου. Εκεί έβαλε το ράσο και χειροτονήθηκε διάκονος.

Όσιος Γαβριήλ ο Αθωνίτης(με άφθαρτο λείψανο στην Οδησσό)

Ο Όσιος πατήρ ημών Γαβριήλ ο Αθωνίτης γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1849 στο κυβερνείο του Κιέβου.Γεννήθηκε την ημέρα όπου εορτάζεται η μνήμη του Οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου γι'αυτό πήρε το όνομα Γεώργιος.

 Στα δώδεκά του χρόνια έμεινε ορφανός.Από την τρυφερή του ηλικία λάτρευε να διαβάζει την Αγ.Γραφή συσσωρεύοντας με ευκολία όλες τις πνευματικές διδασκαλίες που έβρισκε στα βιβλία.Στην ψυχή αυτού του παιδιού,μεγαλώνοντας,φούντωσε η επιθυμία να ακολουθήσει την ζωή των Αγίων Πατέρων,να απαρνηθεί τον κόσμο και να γίνει μοναχός.

 Μια φορά που αρρώστησε σοβαρά υποσχέθηκε στον Θεό ότι εαν γίνει καλά θα πάει στην Λαύρα των Σπηλαίων για να προσκυνήσει.έτσι και έγινε μένοντας εντυπωσιασμένος απ'ότι είδε εκεί

 Λίγον καιρό αργότερα πήγε στο Κίεβο για δεύτερη φορά ζητώντας από τον ηγούμενο της μονής στην έρημο του Αγίου Θεοφάνη να τον δεχτούν ως δόκιμο.Ως πνευματικό του καθοδηγητή είχε τον ηγούμενο Βονιφάτιο.

Το 1867 με την ευλογία του ηγουμένου του ο Γεώργιος επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο.Μετά από έναν χρόνο πήγε στο Άγιον Όρος.

 Φτάνοντας στο ''Περιβόλι της Παναγίας τον εντυπωσιάζουν η ασκητική ζωή των μοναχών,η αγία και ταπεινή μορφή τους και η σκληρότητα της μοναχικής ζωής.Μετά από πολλές δοκιμασίες τον ΄δεχθηκα ως δόκιμο στην Σκήτη του προφήτη Ηλία,όπου ηγούμενος ήταν ο όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκι.

Ο Όσιος .Γαβριήλ ο Αθωνίτης με τον Όσιο Παίσιο Βελιτσκόφσκι

 Το 1869 εκάρη μοναχός παίρνοντας το όνομα Γαβριήλ προς τιμήν του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.Το 1874 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και το 1876 ιερομόναχος.

 Την άνοιξη του 1876 ονομάστηκε οικονόμος της σκήτης.Η υπακοή του ήταν να πηγαίνει κάθε χρόνο στην Ρωσία με το καράβι της σκήτης του Προφήτη Ηλία.Το καράβι της σκήτης ήταν σαν ένα μικρό μοναστήρι και είχε μέσα και ένα μικρό παρεκκλήσιο.

Το πλοίο της σκήτης (ΠΗΓΗ)

Ταξίδεψε στην Ρωσία πολλές φορές για να φέρει τα απαραίτητα υλικά αγαθά για την σκήτη.Το 1891 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ ο Γ΄τον χειροθέτησε αρχιμανδρίτη.Το 1892 εκλέγεται δικαίος της Σκήτης.

 Μεταξύ των ετων 1894-1896 έχτισε στην Οδησσό έναν μεγάλο ναό με τρέις Αγίες Τράπεζες και έναν ξενώνα στην αυλή για να μένουν οι προσκυνητές.Την ίδια περίοδο υπό την επίβλεψή του χτίστηκε ένα κτίριο στην σκήτη του Προφήτη Ηλία για τους εκεί μοναχούς.

Ο γέροντας Γαβριήλ εκοιμήθη στι 19 Οκτωβρίου 1901 στο Νόβονικολάεβσκ,απ'όπου περνούσε το καράβι στον δρόμο του για το Άγιον Όρος.Τον έφεραν στην Οδησσό στις 2 Νοεμβρίου και τον έθαψαν στον ναό που ο ίδιος είχε κτίσει στην Οδησσό.

 Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο και στις 9/22 Ιουλίου 1994,με την ευλογία του μητροπολίτου Οδησσού κ.κ.Αγαθαγγέλου τοποθετήθηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Προφήτη Ηλία.Πάμπολλα θαυματα επιτέλουνται στις μέρες μας και πολλοί άρρωστοι θεραπεύονται με τις πρεσβείες του Αγίου Γαβριήλ του Αθωνίτου.

μετάφραση επιμέλεια -proskynitis.blogspot.com

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 12/08/2011

Μορφές της Ρωμηοσύνης: Νικηφόρος Φωκάς και Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης

Ὑπῆρξαν στιγμές κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί ἡ πίστη μας ἐδιώχθησαν ἀπό τούς κρατοῦντες καί ἀνέδειξαν πλῆθος μαρτύρων. Ὑπῆρξαν, ὅμως, καί ἱστορικές ἐποχές κατά τίς ὁποῖες οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου συνεργάσθηκαν κατά τρόπο θαυμαστό μέ τούς Ἁγίους , τούς Πατέρες καί τούς ἀσκητές καί ἡ συνεργασία αὐτή ἀπέβη λίαν ἐπωφελής γιά τήν Ἐκκλησία, τήν κοινωνία καί τήν πατρίδα.
 Ἕνα τέτοιο παράδειγμα συνεργασίας μέ λαμπρά ἀποτελέσματα εἶναι καί ἡ συνάντηση τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου μέ τόν στρατηγό καί μετέπειτα αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ, ἀπό τήν ὁποία προέκυψε ἡ οἰκοδόμηση τῆς Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας καί οὐσιαστικά ἡ ἵδρυση τῆς μοναστικῆς πολιτείας τοῦ Ἄθωνος.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στήν Τραπεζοῦντα τοῦ Πόντου μεταξύ τοῦ 927 καί τοῦ 930. Σπούδασε στήν Κωνσταντινούπολη καί μόνασε ἀρχικά στή Μονή τοῦ Κυμινᾶ, τῆς ὁποίας ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ Μαλεΐνος, θεῖος τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ. Ὁ Ἅγιος εἶχε βίαιο θάνατο ἀπό ἀτύχημα στή Μονή τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό ἔτος 1001. Οἱ βιογράφοι του καταγράφουν τήν ἔντονη παρουσία τῆς Παναγίας στή ζωή του καί τίς ἐμφανίσεις της, ὅταν τόν καθοδηγοῦσε νά κτίσει τό μοναστῆρι. Κοντά στή Μονή ὁ σημερινός ἐπισκέπτης μπορεῖ νά προισκυνήσει στό Ἁγίασμα, τό ὁποῖο ἀναβλύζει ἀπό τό σημεῖο ὅπου ὁ Ἀθανάσιος εἶδε τή μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ ἅγιος συνέγραψε τό θαυμαστό Τυπικό τῆς Μονῆς, πού θεωρεῖται τό θεμέλιο τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, καθώς καί δύο ἄλλα σημαντικά κείμενα, τήν Ὑποτύπωση καί τήν Διατύπωση. Καταγράφονται πάμπολλα θαύματά του καί ἐν ζωῇ καί μετά τήν κοίμησή του. ¨Ο τάφος του βρίσκεται στό καθολικό τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὅπου μπορεῖ νά προσκυνήσει ὁ εὐλαβής ἐπισκέπτης.

ΤΟ "ΨΩΜΟΤΥΡΙ" ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

 Ένα επίτευγμα του σατανά είναι η εξαφάνιση της θείας μεταλήψεως, της διά του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας προσλήψεως του Θεού. 
 Αυτό που είναι, θα λέγαμε, το "ψωμοτύρι" του ανθρώπου, το καθημερινό του εφόδιο, το φάρμακο για την αμαρτία, για την αρρώστια, για την ραθυμία, για το πάθος, για το έγκλημα, το κάναμε στις ημέρες μας είδος πολυτελείας.
 Μπορούμε δηλαδή να το παίρνουμε κάθε δεκαπέντε ή κάθε είκοσι ημέρες ή κάθε μήνα, αφού ετοιμαστούμε πάρα πολύ, αφού κάνουμε τριήμερες και σαρανταήμερες νηστείες, και αφού... οπότε τελικά το μυστήριο αυτό αδρανεί, γίνεται μία τελεσιουργική πράξη, στην οποία πηγαίνομε απλώς για να συμμετάσχουμε. 
Αυτή η θεία κοινωνία δεν φέρνει κανέναν απολύτως καρπό, μόνο θυμίζει κάτι που έκαναν οι παλαιοί. Παράλληλα, διασώζει και κάτι από το ασκητικό πνεύμα της Εκκλησίας, με το να επιβάλλει άσκηση πριν από την θεία κοινωνία. Αλλά αυτή η άσκηση είναι κατάργηση μιάς άλλης αλήθειας, της ανάγκης της συνεχούς θείας μεταλήψεως.

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 5/14/2016

ΥΠΑΡΧΕΙ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ;Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 Είναι γνωστό ότι η αμαρτία δεν έχει ουσία. Είναι κάτι το ανυπόστατο, είναι η απουσία του αγαθού.

 Αμαρτία σημαίνει ότι μου λείπει ο Θεός, μου λείπει το φως, μου λείπει ο Άγιος των αγίων. 

Αμαρτία λοιπόν είναι η απουσία της δόξης και της αγιότητος του Θεού. Ό,τι επιτελείται σε όλη την ύπαρξή μου, στο σώμα, στην ψυχή, στο πνεύμα και στην διάνοιά μου, είναι φυσικά συμπτώματα αυτής της απουσίας. 

Όπως, όταν φεύγει ο ήλιος, κάνει κρύο και σκοτεινιάζει, όταν όμως πέφτει επάνω μου κατακόρυφα, παθαίνω εγκαύματα και τυφλώνονται τα μάτια μου, το πάν δηλαδή εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει ήλιος και πώς ενεργεί, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην σχέση μου με τον Θεό. 

Το πάν εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει, άν καλώς ή κακώς υπάρχει ο Θεός για μένα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 6/28/2016

Μερικοί νομίζουν ὅτι χάνει κανείς την ψυχή του, μόνον ἀπό μεγάλα ἁμαρτήματα...

«Ἄνθρωπος ἀσυνείδητος δεν ὑπάρχει.
Να φυλάγετε καλά, ὡς θησαυρό ἀτίμητο, τη συνείδησή σας.
Συνεχῶς να βρίσκεστε σε ἐγρήγορση.
Μερικοί νομίζουν ὅτι χάνει κανείς την ψυχή του,
μόνον ἀπό μεγάλα ἁμαρτήματα, παραθεωρώντας τα μικρά.
Ἔρχεται ὁ θάνατος καὶ τους βρίσκει ἀκάθαρτους!
Ἀποφασίζοντας νὰ ζῆτε ἐν Χριστῷ,να γνωρίζετε ὅτι θα σᾶς ταλαιπωροῦν πολυποίκιλοι πειρασμοί!
Ὅταν μάθετε να προσεύχεστε, θα βρῆτε τη δύναμη να τους νικᾶτε,
να κυριαρχῆτε στα πάθη.»

Στάρετς Μπόρις Χόλτσεφ

(+29 Ὀκτωβρίου 1971)

agiameteora

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 8/26/2016

«Τους κακούς λογισμούς με τις ''κλωτσιές'' να τους διώκης»(Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)

 Πρόσεχε το μυαλό να μη σου φεύγη εδώ και εκεί, αλλά κόλλησέ το σφικτά εις το όνομα του Χριστού,και ωσάν να είναι έμπροσθέν σου, να Τον ικετεύης επικαλούμενος το όνομά Του με πόνον ψυχής και τότε θα ίδης πόσην ωφέλειαν θα βγάλης.
 Τους κακούς λογισμούς έξω γρήγορα με τις «κλωτσιές» να τους διώκης, «έξω, αλήτες», να φωνάζης, «από τον ναόν του Θεού, από την ψυχήν μου»! Δίωκε τους κακούς λογισμούς αμέσως, μόλις έλθουν, μη τους αφήνης μέσα σου, διότι κινδυνεύεις να υποστής πληγήν και ύστερα χρειάζονται δάκρυα και στεναγμοί.

 Κάμνε υπομονήν, παιδί μου, φεύγε ως από φωτιά τους λογισμούς, διότι αυτοί ερημώνουν την ψυχήν, την ψυχραίνουν, την νεκρώνουν! Εάν όμως τους διώκωμεν με την οργήν, με την προσοχήν και την ευχήν, γίνονται πρόξενοι μεγάλης ωφελείας.

 Δια τούτο αγωνίζου, μη φοβού, επικαλού τον έτοιμον ιατρόν μας, δεν χρειάζονται πολλαί παρακλήσεις, δεν ζητεί χρήματα δεν συχαίνεται πληγάς, δέχεται τα δάκρυα, ως καλός Σαμαρείτης, περιθάλπει και επιμελείται τον τραυματισμένον από τους νοητούς ληστας. Ας σπεύσωμεν λοιπόν εις Αυτόν.

www.vimaorthodoxias.gr

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 12/03/2016

"Η Εσωτερική Ελεημοσύνη" Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης: «

 Μας έλεγε συχνά ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης: «Την εσωτερική ελεημοσύνη να προσέχετε. Εκεί κυρίως να φροντίσετε να σπουδάσετε τον κόπο σας, εκεί να φροντίσετε να αποθέσετε τον κοπετό σας».  Παράξενα λόγια, αμφίσημα ακούσματα τότε, στα ήδη ανήσυχα, ακόμη και τώρα, εφηβικά μας ώτα.
 Εσωτερική ελεημοσύνη που παραλληλίζεται με την εκούσια μόνωση του πιστού, την αυτοθέλητη απόπειρά του να ¨μορφώσει νουν Χριστού¨, να ¨παραμορφωθεί¨ διά τον κόσμον για να ¨μορφωθεί¨ τον Νυμφίο Χριστό.  Και ασφαλώς ο σεβαστός μας γέροντας αναφερόταν στην προσπάθεια του πιστού να καλλιεργήσει την περισυλλογή του νου, ν΄αγαπήσει την ησυχία, να εναρμονιστεί με την προσευχητική ενατένιση των ουρανίων και αρρήτων! Όχι βέβαια πως ακύρωνε την αξία της ελεημοσύνης προς τον συνάνθρωπο, αλλά κυρίως, εναπόθετε το βάρος της πνευματικής ζωής και ορθοπραξίας στην καλλιέργεια της προσευχής και δη, της μονολόγιστης ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ ,Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

 Η ελεημοσύνη προς τον συνάνθρωπο, κυρίως όταν επιστρατεύεται για να ¨καλύψει¨ ανομήματα ανεξομολόγητα που βαραίνουν την συνείδησή μας, μάς τόνιζε ο γέροντας, δεν έχει μισθό, μάλλον δε, δεν έχει τον μισθό που αναμένει ο πιστός που ελεεί, καθώς τότε, υποκριτής καθίστασαι ενώπιον του Ουρανού και σμιλεύεις ,ναι,αργά αλλά σταθερά, σμιλεύεις την άπειρη φιλανθρωπία και ανεξικακία του Δεσπότου Χριστού.  Βροντοφωνάζεις τότε πως ανήκεις στη χορεία των ¨πιστών¨ που ¨εξαγοράζεις¨ το Έλεός Του, στηρίζοντας την όποια ¨πνευματική¨ σου σχέση σε συμφεροντολογική βάση και αντισταθμία, ¨δουλική¨ εξαρτημένη ανταπόδοση που δύναται ακόμη και Παράδεισο να ¨αγοράζει¨.
Αναφέρομαι εδώ στην σκόπιμη και δόλια καλλιέργεια αυτού του είδους της ελεημοσύνης και ασφαλώς, πολλά είναι τα παραδείγματα, ακόμη και σε αυτή τη χορεία, που ακυρώνουν την πλειονότητα του κανόνα.  Η ελεημοσύνη πάλι που στηρίζεται σε συναισθήματα οίκτου και συμπόνοιας, ασφαλώς και εμπεριέχει στοιχεία ευαισθησίας , ενσυναίσθησης ή και φιλανθρωπικής αδελφοσύνης, πλην όμως, δεν αποτελεί καθάρια και ολόθερμη συγκατάθεση νου και καρδίας, γεγονός που επισφραγίζεται μόνο στην περίπτωση που δύνασαι να κοινωνείς τη χαρά του άλλου, και ακόμη περισσότερο, στην περίπτωση που διαφαίνεται η ποιότητα της χαράς, και επομένως και αυτής της αγάπης σου προς τη χαρά του συνανθρώπου σου.
 Ο γέροντας όμως, εστίαζε τις συμβουλές του στην εσωτερική ελεημοσύνη, στην ελεημοσύνη δηλαδή, που παρέχει ο πιστός προς τον ίδιο του τον εαυτό.
 «Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, δίδασκε, πόλεμος γίνεται, συναγερμός μέσα μας. Στις επάλξεις, με τα όπλα μας να αγωνιστούμε, ¨νουν Χριστού¨ να μορφώσουμε, καθέδρα της Παναγίας Τριάδος να μεταποιήσουμε τον νου μας, ουχί εστία των δαιμόνων».  Και εδώ συμπλήρωνε ότι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη είναι η προσευχή του πιστού προς την ανέστια ακρασία του νου του, ακρασία που φιλοσοφικά μας οδηγεί στην απραξία, στην αδυναμία να πράξουμε το καλό ενώ γνωρίζουμε την ταυτότητά του ή, και ακόμη περισσότερο, στην πόρωση, που θεολογικά κομίζει την ¨αναισθησία¨ των πνευματικών μας αισθητηρίων και αυτής ακόμη της βούλησής μας.  Στον αντίποδα, ουκ ολίγα είναι τα παραδείγματα της καθημερινότητάς μας που μάς προτάσσουν το κοινωνικό φιλανθρωπικό έργο, τόσο ατομικό όσο και συλλογικό, έναντι του αγιαστικού και καθάρια πνευματικού. Ασφαλώς και χρειάζονται αμφότερα, πλην όμως, το τονίζουμε εισέτι, προηγείται η εσωτερική ελεημοσύνη και έπεται η προσπάθεια προς τον κόσμο, γεγονός που όχι μόνο ατομικότητα δεν προβάλλει, αλλά αποδεικνύει έμπρακτα την ορθοπραξία και την όποια πνευματική ωριμότητα ενός εκάστους εξ ημών. Άλλωστε, τα μεγαλύτερα θαύματα, ή , ακόμη καλύτερα, όλα τα θαύματα μόνο από προσευχή λαμβάνουν χώρα, μόνο προσευχητικά χέρια και κοπιάζουσες προσευχητικά καρδιές τα προσελκύον εις τον κόσμο!
Έρχονται στο νου μου εκείνα τα λόγια του μακαριστού γέροντα Σωφρονίου Σαχάρωφ, που ¨εξομοληγητικά¨ ομιλούσε για την προσευχή και τα αποτελέσματα αυτής ως ακολούθως: «Η θαυμαστή αίσθησις της ελεύσεως του Θεού εντός ημών συνοδεύεται μεθ΄ ολοκληρωτικής συμφωνίας νου και καρδίας. Η Θεία αρμονία της πνευματικής ταύτης καταστάσεως είναι ευφροσύνη διά την καρδίαν και φως διά τον νουν. Όλος ο άνθρωπος αισθάνεται την ¨ειρήνην του Θεού, την υπερέχουσαν πάντα νουν¨(πρβλ., Φιλ., δ΄7)».

Δημήτριος Π. Λυκούδης

Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

πηγή/αντιγραφή

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 12/22/2016

100 + 3 = …200!!! Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

«Εάν εγώ μέσα στην ησυχία των Κατουνακίων λέω 100 ευχές τη μέρα και σεις μέσα στην τύρβη της πόλης και τις υποχρεώσεις της εργασίας και της οικογένειας λέτε 3 ευχές, είμαστε ίσα…» 

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

πηγή

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 6/15/2017

Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο Βιβλίο του Θεού

Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο Βιβλίο του Θεού. Γιατί όλα γράφονται εκεί!

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης -Εκοιμήθη στις 19/6/1995.

f

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 6/19/2017

Γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία;

Μερικές φορές σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία; 

Η απάντηση, προφανώς, είναι στα λόγια του Ιησού Χριστού: 

«Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα έργα του και κριθούν.( ΙΩΑΝ. 3, 19-20)»

Στάρετς Ηλίας της Όπτινα.

πηγή

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 6/26/2017

ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ! - ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

-

Χαίρετε, φίλες και φίλοι! Ψυχρώς -λόγω καύσωνος- σας εύχομαι καλό μήνα, ευλογημένο!

Κάποιος χιουμορίστας Γέροντας, σε ανάλογες καιρικές συνθήκες, μου είχε πει:
-Με τον καύσωνα, προγευόμεθα της κολάσεως!..
-Δηλαδή, Γέροντα, είναι σαν να εμβολιαζόμεθα, ώστε να μη... νοσήσουμε ποτέ;!
τον ρώτησα ανθυπομειδιών!
-Μμμ, ναι, παιδί μου!
Είπε και το πρόσωπό του έλαμψε από ελπίδα, ενώ δύο δάκρυα το χαράκωσαν και συμπλήρωσε:
-Για να είμεθα πιο... ακριβείς, πέρα από το ευφυολόγημα, τα δάκρυα της μετανοίας -όχι τα συναισθηματικά- ειναι το πανίσχυρο αποτρεπτικόν εμβόλιο!..

Καλή δύναμη, φίλες και φίλοι, διά πρεσβειών των Αγίων Αναργύρων!

Από την σελίδα στο facebook του Μανώλη Μελινού

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 7/01/2017

Άγιος Νεοιερομάρτυς Παύλος Ανσίμωφ(+8 Νοεμβρίου 1937)

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ” ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΑΝΣΙΜΩΦ

“ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ”
Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ
π. ΠΑΥΛΟΥ ΑΝΣΙΜΩΦ
(1891 - 1937)

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Παύλος μαρτύρησε κατά τα φρικτά χρόνια της Σοβιετικής δικτατορίας και των απαισιότατων και άδικων διωγμών κατά της Εκκλησίας. Υπήρξε χαρισματούχος Κληρικός που ξεκίνησε με πολύ ζήλο και θυσίες την διακονία του

Παρά ταύτα χαρακτηρίζεται σύντομα ως «εχθρός του λαού»… Ο λόγος σύνηθισμένος: απλώς επειδή ήταν Κληρικός! Αυτό στιγματίζει στην συνέχεια όλη την οικογένειά του- και τον παγκοσμίου φήμης υιό του Γεώργιο, συγγραφέα της βιογραφίας του. Το καταπληκτικό βιβλίο «Εχθρός του λαού» περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο κυρίως τα τελευταία γεγονότα της ζωής του Νεομάρτυρος. Επίσης, μέσα από τις γενικές περιγραφές των καταστάσεων που επικρατούσαν μπορούμε να πληροφορηθούμε την αλήθεια για εκείνη την ιστορική περίοδο.

Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα που συγκινούν, παραδειγματίζουν και ωφελούν. Η ανδρεία και η τελεία αγάπη των Μαρτύρων για τον Χριστό είναι πάντοτε το καλύτερο παράδειγμα για κάθε αγωνιζόμενο Χριστιανό. Ευχαριστούμε θερμώς τον Πανοσ. Καθηγούμενο της Ι. Μονής Σαγματά Αρχιμ. Νεκτάριο για την ευλογία που μας παρείχε για την αναδημοσίευση των αποσπασμάτων.

Η πρεσβυτέρα του περιμένει παιδί και οι γονείς ελπίζουν ότι θα αποκτήσουν ένα γιο, για να συνεχιστεί η παράδοση της ιεροσύνης στην οικογένεια. Ήλθε η μέρα του τοκετού. Ο Θεός τους χάρισε δύο γιους. Δόξα Σοι, Κύριε.

Αλλά, όπως ο φτωχός βλέπει στο όνειρό του τον εαυτό του βασιλιά και όταν ξυπνάει είναι πάλι φτωχός, έτσι και το όνειρο του φοιτητή και πατέρα γκρεμίζεται από τη σύγκρουση με την πραγματικότητα. Η Ρωσία αναστατώθηκε. Στην αρχή ένας πόλεμος χωρίς νόημα, με μια αφορμή τιποτένια, ένας πόλεμος που εξελίχθηκε σε παγκόσμιο. Έπειτα η Επανάσταση. Οι Επαναστάτες χωρίς χαλινάρια, έριξαν από τον θρόνο του τον τσάρο. Στη θέση του έβαλαν τη δική τους προσωρινή κυβέρνηση. Λίγο μετά αυτούς τους Επαναστάτες τους έδιωξαν οι άλλοι Επαναστάτες. Μενσεβίκοι και Μπολσεβίκοι. Και οι μεν και οι δε έλεγαν ότι τώρα αυτοί είναι τα αφεντικά της Ρωσίας και θα ρίξουν και τον Θεό κάτω, όπως έριξαν και τον Τσάρο. Και θα βάλουν τη δική τους κυβέρνηση, τους δικούς τους νόμους, το δικό τους Θεό.

Στο Καζάν, όπως παντού στη Ρωσία, κυριαρχεί η φτώχεια, η πείνα, η καταστροφή. Δεν υπάρχει όχι μόνο ψωμί και γάλα, αλλά τίποτα. Κανένα χαρτονόμισμα δεν ισχύει πια. Τα τσαρικά ακυρώθηκαν, τα κερενσκικά χρεωκόπησαν, στα νέα σοβιετικά χαρτονομίσματα δεν πιστεύει κανείς. Εάν θέλει να αγοράσει κανείς κάτι, μπορεί μόνο με την ανταλλαγή. Από πού όμως να έχει ένας νέος φοιτητής και να περισσεύει κάτι από τα ρούχα του; Από χρυσαφικά έχουν μόνο τις δύο βέρες τους, αλλά αυτές δεν διανοούνται να τις δώσουν.

Στην Ακαδημία, δίνουν στους φοιτητές μόνο ένα γεύμα καθημερινά. Αυτό το μικρό μερίδιο ήταν η μοναδική τροφή για την οικογένεια του ιερέα. Η μητέρα δεν είχε αρκετό γάλα για τα μικρά κι έπειτα σταμάτησε και αυτό. Και τι γάλα να έχει μια πεινασμένη αδύνατη μητέρα, η οποία το μερίδιό της από το φαγητό του πατέρα προσπαθεί να το δώσει στα παιδιά της. Ο πατέρας παρακολουθεί τα μαθήματα ή διαβάζει στη βιβλιοθήκη. Προσπαθεί να βγάλει κάποια χρήματα, λειτουργώντας στο ναό των τυφλών, ή στο ναό του εργοστασίου πυρίτιδος. Τα χαρτονομίσματα δεν είχαν πια αξία. Τα μόνα που είχαν κάποια αξία ήταν τα τσαρικά νομίσματα. Μ’ αυτά μπορούσες να αγοράσεις λίγα παξιμάδια, ή αν είσαι τυχερός λίγο γάλα. Όμως όλες οι προσπάθειες ήταν άκαρπες.

Ένα από τα δίδυμα δεν άντεξε. Ξεψύχησε στα χέρια της πεινασμένης μάνας. Στα δίδυμα έδωσαν τα ονόματα των παππούδων που ήταν ιερείς: Βιατσεσλάβ και Γεώργιος. Ο Βιατσεσλάβ έφυγε. Ο πατέρας πήρε μερικά σανίδια και έφτιαξε ένα πρόχειρο μικρό φέρετρο. Εκεί έβαλαν το μωρό. Μόλις που φαινόταν το μικρό κορμάκι του, κοκκαλιασμένο, σα σκελετός με τεντωμένη επιδερμίδα.

Στην Ακαδημία, η ζωή γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Οι περαστικοί πετούσαν πέτρες στα παράθυρα, οι φοιτητές και οι ιερείς αντιμετώπιζαν την κοροϊδία, την ειρωνία, τους εξευτελισμούς στους δρόμους. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού που νοικιάζαμε άρχισαν να αγριεύουν.

Ο πατέρας βλέποντας ζωντανό ακόμα, αλλά πολύ αδύνατο τον Γεώργιο, αγνώριστη και πολύ αδύναμη την γυναίκα του και την κόρη του, αποφάσισε να τους στείλει στους μακρινούς συγγενείς, στο χωριό Πολόγκογιε, κάπου κοντά στον ποταμό Βόλγα. Παίρνει λοιπόν την Μαρία, την Ελπίδα, τριών χρονών κοριτσάκι, και τον μικρό γιο τους και πηγαίνει στο λιμάνι. Προσπαθεί να βρει κάποιο πλοίο. Όμως, πλοία επιβατικά δεν υπήρχαν. Βρήκαν ένα φορτηγό πλοίο που μετέφερε ξυλεία, και παρακάλεσαν τον καπετάνιο. Αυτός δέχτηκε να τους πάρει. Έτσι οι πρόσφυγες έφτασαν στο χωριό Πολόγκογιε και οι συγγενείς τους έδωσαν στέγη και τροφή.