Οσιοι Σπυρίδων καί Νικόδημος οί προσφοράρηδες

Πατερικό των σπηλαίων του Κιέβου
Διηγήσεις από τη ζωή και τα κατορθώματα των οσίων πατέρων
Της Κίεβο Πετσέρσκαγια Λαύρας.

Οσιοι Σπυρίδων καί Νικόδημος οί προσφοράρηδες

ΓΕΜΑΤΗ χάρη Θεού είναι κάθε καρδιά απλή καί καθαρή. Κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος είναι κάθε άνθρωπος ξένος προς την πονηρία, την κακία καί την υποκρισία.

Σ' αυτή τη χορεία των εκλεκτών του Κυρίου ανήκε καί ό όσιος πατέρας μας Σπυρίδων ό προσφοράρης, ό όντως απλούς, άκακος καί απονήρευτος σαν μικρό παιδί.

Ό μακάριος Σπυρίδων καταγόταν από φτωχή καί άσημη οικογένεια. Ήταν εντελώς αγράμματος καί τραχύς στους τρόπους, άλλ' αυθόρμητος καί ανεπιτήδευτος. Ένας «χωριάτης» για τους αριστοκράτες, ένας «αγροίκος» για τους μεγαλωμένους στα σαλόνια, ένας «μωρός» για τους σοφούς του κόσμου τούτου.Κι όμως ό όσιος ξεπέρασε σε αξία καί τους σοφούς καί τους ισχυρούς καί τους ευγενείς, με την ανώτερη πνευματική του ζωή, με τα θεάρεστα έργα της αρετής του, με την ασκητική Βία, με το φόβο του Θεού, πού είναι ή αρχή καί ή πηγή της πραγματικής σοφίας.

Ό όσιος Σπυρίδων ήρθε στη μονή των Σπηλαίων καί άρχισε την τραχεία ασκητική του ζωή στα 1139. Ήταν ήδη σε ώριμη ηλικία, αλλά δεν ήξερε γράμματα, γι' αυτό καί δεν μπορούσε να μελετά τα ιερά βιβλία. Αυτό τον γέμιζε θλίψη. Προσευχήθηκε ολόκαρδα στον Κύριο να του δώσει φωτισμό καί δύναμη για να μάθη ανάγνωση. Πράγματι, με σκληρή προσπάθεια, σε πολύ λίγο χρόνο έμαθε να διαβάζει. Ήταν απερίγραπτη ή χαρά του πού μπορούσε πια να μελετά τα θεία λόγια του Κυρίου καί τα θεόπνευστα έργα των αγίων. Έμαθε άπ' έξω ολόκληρο το Ψαλτήρι καί το έλεγε μ' ευλάβεια καί ψυχική μέθεξη κάθε μέρα, την ώρα πού εργαζόταν με υπομονή καί επιμέλεια στα διακονήματα του μοναστηρίου.

Ηγούμενος τα χρόνια εκείνα ήταν ένας μεγάλος νηστευτής καί αγωνιστής ιερομόναχος, ό μακάριος Ποιμήν. Βλέποντας την καθαρότητα, την ακακία, την ευσέβεια καί τη φιλοπονία του υποτακτικού του Σπυρίδωνος, του ανέθεσε το ευλογημένο διακόνημα του προσφοράρη. Ό όσιος θα έφτιαχνε τα πρόσφορα για το μεγάλο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, καί γι' αυτό ήταν ολόχαρος καί συγκινημένος βαθιά.

Με ψαλμούς, με ύμνους, με ωδές πνευματικές καί με την αδιάλειπτη ευχή του Ιησού εκτελούσε τη θεοφιλή διακονία του ό δίκαιος Σπυρίδων: Έκοβε ξύλα, έκαιγε το φούρνο, κοσκίνιζε το αλεύρι, έπλαθε το ζυμάρι...

Κάποια μέρα, εκτελώντας τη συνήθη εργασία του, ό όσιος άναψε φωτιά στο φούρνο, για να ψήσει τα πρόσφορα πού είχε ετοιμάσει. Ξαφνικά όμως μια σπίθα πήδησε μέσ' από τίς φλόγες καί πετάχτηκε μέχρι το καλαμένιο ταβάνι, πού άρπαξε αμέσως φωτιά. Αμέσως ό δούλος του Θεού έβγαλε το μανδύα του κι έκλεισε μ' αυτόν βιαστικά το άνοιγμα του φούρνου. Έπειτα έβγαλε καί το τρίχινο πουκάμισο του, έδεσε τα μανίκια μεταξύ τους, έτρεξε στο κοντινό πηγάδι καί το γέμισε νερό! Επιστρέφοντας γοργά φώναξε:

 Αδελφοί! Βοήθεια! Φωτιά! Τρέξτε!

Έτρεξαν οί αδελφοί με κουβάδες, αλλά τι να δουν! Ό μανδύας, με τον όποιο ό όσιος είχε κλείσει τον αναμμένο φούρνο, ήταν εντελώς απείραχτος από τη φωτιά. Καί το δεμένο πουκάμισο ήταν γεμάτο νερό, σαν ασκί στεγανό, καί δεν άφηνε ούτε μια σταγόνα να χυθεί! Με το νερό εκείνο έσβησε ό μακάριος τη φωτιά, χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια των αδελφών. Κι αυτοί δόξασαν το Θεό, πού ή χάρη Του ολοφάνερα επισκίαζε καί βοηθούσε τον πνευματοφόρο αδελφό τους.

Βοηθός του οσίου Σπυρίδωνος στο προσφορειό ήταν ό μοναχός Νικόδημος. ευλαβέστατος καί υπάκουος, αληθινά νεκρός για τον κόσμο, τη σάρκα καί το σαρκικό θέλημα, προσπαθούσε πάντοτε με ζήλο κι επιμέλεια να μιμητοί τον ευλογημένο Σπυρίδωνα τόσο στους χειρωνακτικούς κόπους όσο καί στο θεάρεστο ήθος, στην αδιάλειπτη προσευχή, στον ενάρετο βίο. Έφτασε έτσι σε μεγάλα μέτρα αρετής καί αγιότητας.

0ι δύο όσιοι, αφού διακόνησαν θεοφιλώς το μοναστήρι τους τριάντα χρόνια σαν προσφοράρηδες, κοιμήθηκαν ειρηνικά εν Κυρίω σε βαθύ γήρας, καί πήγαν να συναντήσουν τον ποθούμενο Ιησού, τον Άρτο της Ζωής, «τον εσθιόμενον καί μηδέποτε δαπανώμενον»