Γνωριμία με τον π. Εφραίμ Κατουνακιώτη

Γνωριμία με τον π. Εφραίμ Κατουνακιώτη

Ο π. Εφραίμ ήτο μια από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες στον Άθωνα κατά τα τελευταία χρόνια. Είχε σε μεγάλη ευλάβεια τους ασκητές μας π. Ιωσήφ και π. Αρσένιο και τους επεσκέπτετο συχνά.Οπότε κάποια φορά ρώτησα τον π. Αρσένιο:

-Γέροντα, ο παπα-Εφραίμ κατάγεται από άλλη συνοδεία και πως θεωρείται σαν μέλος της δικής σας συνοδείας;-Ο παπα-Εφραίμ, όταν πρωτοήρθε στο Άγιο Όρος το 1933 Πήγε στον παπα Νικηφόρο. Αυτός μόλις τον είδε νεαρόν τότε με τόση ευλάβεια και αγωνιστικό φρόνημα, τον έκειρε μοναχό και με την ευλογία του χειροτονήθηκε ιερεύς. Ρασοφόρος μοναχός έγινε από τον Γέροντα του παπα Νικηφόρου, τον Γέροντα Λογγίνο, Αλλ' επειδή αυτός κοιμήθηκε σύντομα, μεγαλόσχημος μοναχός έγινε από τον παπα Νικηφόρο.Ο Γέρο-Νικηφόρος ήτο αυστηρός στα καλογέρια του. Τους επέβαλε εργόχειρο από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά από εμπειρία προσευχής δεν είχε πολλά να τους προσφέρη; Αλλά καλόγερος πού μόνο δουλεύει χωρίς να ασκείται με υπομονή καθημερινά στην προσευχή, δεν διαφέρει πολύ από τους κοσμικούς!

Ο παπα-Εφραίμ είχε πολύ ζήλο στην προσευχή. Όταν όμως διεπίστωσε ότι ο Γέροντας του δεν μπορούσε να τον βοηθήση, εστενοχωρείτο και οι λογισμοί του τον ταλάνιζαν. Δεν ήξερε τι να κάνη. Όμως κάτι καλό οικονόμησε ο Φιλάνθρωπος Κύριος μας. Πριν γίνη ακόμη ιερεύς ο π. Εφραίμ, γύρω στο 1935 κάλεσε ο Γέρο Ιωσήφ τον παπα Νικηφόρο να λειτουργήση στο Εκκλησάκι της Καλύβης μας, πού ήτο προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Μαζί του πήρε ο παπάς και τον νεαρό π. Εφραίμ. Εκείνη η συνάντησις ήτο και σταθμός για το υπόλοιπον της μοναχικής ζωής του νεαρού τότε π.Εφραίμ. Ο Γέροντας διέβλεπε στο πρόσωπο του «μια διψασμένη έλαφο» και ανέμενε την κατάλληλη ευκαιρία να του μεταδώση το ζων ύδωρ του θείου λόγου και η ευκαιρία αυτή οικονομήθηκε ως έξης: Ο π. Νικηφόρος βλέποντας την υπερβολική ευλάβεια του νέου υποτακτικού του, απεφάσισε τον επόμενο κιόλας χρόνο της κουράς του να τον κάνη ιερέα. Τότε βρήκε την χρυσή ευκαιρία ο Γέροντας και ζήτησε από τον παπα Νικηφόρο, τον Γέροντα του να του στέλνη τακτικά τον παπα Εφραίμ για θεία Λειτουργία. Του έδωσε την ευλογία του κι έτσι ο παπα-Εφραίμ εθεωρείτο σαν δικός μας αδελφός.

Μετά την πρώτη λειτουργία του, τον πλησίασε ο Γερο-Ίωσήφ και τον ρώτησε:

-Πως περνάς, παιδί μου;

-Καλά-καλά, Γέροντα.

-Μα εγώ δεν σε βλέπω καλά, παιδί μου. Πες μου τι σου συμβαίνει. Σιγά-σιγά έλαβε θάρρος ο νεαρός παπα-Εφραίμ και του είπε: «Μα, Γέροντα, είναι καλογερική ζωή αυτή πού κάνουμε εμείς; Μια καλή κουβέντα να μην ακούς από τον Γέροντα σου, και μόνο δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ;».

-Παιδί μου, αυτός είναι ο Γέροντας σου. Αυτόν σου έδωσε ο θεός. Ούτε μπορείς να φύγης, ούτε επιτρέπεται να τον κατακρίνης.

-Μα είναι συμπεριφορά αυτή, Γέροντα;

-Εσύ, παιδί μου, αρνήθηκες τον κόσμο και από την άλλη ζητάς να σε τιμούν και να σε κολακεύουν. Έπεσες έξω στους συλλογισμούς σου. Αν θέλης να είσαι δούλος του Χριστού οφείλεις να δεχτής κι εσύ ότι υπέμεινε για χάρι μας ο Κύριος: Εξευτελισμούς, ύβρεις, ακόμη και ξύλο και φτύσιμο και κάθε καταφρόνησι για την Βασιλεία των Ουρανών. Η υπομονή μπροστά σε τέτοιου είδους δοκιμασίες είναι και για μας ένας μικρός σταυρός. Με τις ανέσεις και ψευτοευγένειες σωτηρία δεν επιτυγχάνεται.

Ο νέος ιερομόναχος, επειδή ήτο καλοπροαίρετος, δέχθηκε τις συμβουλές του Γέροντος και του απήντησε:

-Καλά αυτά τα λόγια σου, Γέροντα, Αλλά σαν μοναχοί δεν πρέπει να μάθουμε και την προσευχή;

Σωστά με ρώτησες. Εσύ κράτησε την υπακοή σου στον Γέροντα σου και όσον αφορά για την πρόοδο σου στην προσευχή, αυτό είναι δουλειά δική μου. Από σήμερα θ' αρχίσης να λες συνέχεια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με» και το βράδυ θα κάμνης το ίδιο με το δικό μας τυπικό.

Έτσι ο Γέροντας μου του διώρθωσε τους λογισμούς του, τον δίδαξε την νοερά προσευχή και μετά από διάστημα τριών μηνών ο παπα-Εφραίμ είχε γίνει δυναμώσει. Τον Γέροντα μου τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο ευεργέτη του μετά τον Θεό.

Ακόμη ο Γέροντας μου τον βοήθησε και σ' ένα άλλο σοβαρό θέμα, την υγεία του, η οποία από τον κόσμο ήτο κλονισμένη και λόγω και της πολλής σκληραγωγίας στην καλογερική ζωή, εκινδύνευε να πάθη φυματίωσι.

Ο τόσο αυστηρός για τον εαυτό του Γέροντας μου, έλεγε ο π. Αρσένιος, παρήγγειλε να έλθουν από τον κόσμο τυρί, βούτυρο, αυγά, κουτιά γάλακτος, ψάρια για να βοηθήση τον νεαρό του Εφημέριο. Εκείνος αρχικά αντέδρασε ως ασυμβίβαστα αυτά τρόφιμα με την μοναχική ζωή. Χάριν όμως της υπακοής έφαγε όσο του εχρειάζετο και επανέφερε, όπως ο ίδιος ομολογούσε, την ποθητή υγεία του.