Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Περήφανοι για τα Εγκλήματα τους στην Κύπρο Δηλώνουν οι Τούρκοι !!!!!!!!!!



Γράφει ο Χρήστος Βαλκάνιος
Προκλητικοί όσο ποτέ οι Τούρκοι, φαίνεται να πορεύονται με ανεπανάληπτη αλαζονεία μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών στην Τουρκία. Δεν έλλειψε φυσικά και το Κυπριακό από την ατζέντα, για το οποίο μη υπολογίζοντας καμιά νομιμότητα δηλώνουν περήφανοι για τα εγκλήματα τους. Αυτά βέβαια τα εγκλήματα που ακόμα δεν έχουν βρει δικαίωση κανένας δεν φαίνεται να υπολογίζει στην ΕΕ και όλοι δηλώνουν πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους δολοφόνους και διεθνείς δουλέμπορους – τρομοκράτες για λύση του προσφυγικού !!!!!!!!!!!!!!!
Έτσι ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου στο μήνυμα του προς τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί για την 32η επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους αναφέρει ότι, οι Τ/Κ συνεχίζουν με θάρρος τον αγώνα τους για πραγματική ελευθερία απέναντι στις αδικίες στις οποίες έμειναν εκτεθειμένοι. Διασφάλισαν τα αμετάκλητα δικαιώματα τους, δίνοντας ζωή στην `ΤΔΒΚ` και αποτελούν μια πηγή περηφάνιας για όλο το τουρκικό έθνος. Το βασικό είναι οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό να καταλήξουν σε μια συμφωνία η οποία να διασφαλίσει το ισότιμο καθεστώς των Τουρκοκυπρίων.
Σύμφωνα με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, η Τουρκία θα συνεχίσει να στηρίζει έντονα τα βήματα των Τ/Κ για ένα πιο ευτυχισμένο και εύπορο μέλλον. Επιπλέον ο Τούρκος Πρωθυπουργός ανέφερε ότι η ανάπτυξη του ψευδοκράτους μέσα σε σταθερότητα είναι μια από τις προτεραιότητες της Τουρκίας “ως μητέρας πατρίδας” ενώ τόνισε “Ο τ/κ ‘λαός’ απέδειξε πολλές φορές την θέλησή του για μια δίκαιη και μόνιμη λύση στην Κύπρο και ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους συνομιλητές τους. Είναι βασικό οι διαπραγματεύσεις να καταλήξουν σε μια συμφωνία, η οποία θα διασφαλίσει τη σύνδεση με τη διεθνή κοινότητα, δίνοντας εγγυήσεις για ισότιμο καθεστώς των Τ/Κ. Η μητέρα πατρίδα και εγγυήτρια δύναμη Τουρκία θα συνεχίσει να είναι δίπλα στους αδελφούς της στο νησί ώστε να διασφαλιστούν τα νομικά δικαιώματα και τα συμφέροντα των Τ/Κ”.
Θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνες τις δηλώσεις Νταβούτογλου. Η Ελληνική Κυβέρνηση αλλά και Στρατιωτική Ηγεσία θα πρέπει να τις πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη και να αφήσουν τα αστεία περί κατάργησης των εγγυήσεων στην Κύπρο. Διότι αν επιμένουν, την απάντηση την πήρανε από τις δηλώσεις Νταβούτογλου και το μόνο που ενδεχομένως να πετύχουν είναι η μονομερής απόσυρση των Ελληνικών εγγυήσεων πράγμα τραγικό για όλο το Ελληνικό Έθνος.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας
στη ΝΑ Μεσόγειο

Τι Ισλάμ Το Νέο Μέτωπο Της Ευρώπης υ3). Ισλάμ - Ιερός Πόλεμος (Τζιχάντ)




“ΠΡΩΙΝΗ” ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1990
Του ανταποκριτή μας στις ΗΠΑ
ΛΑΜΠΡΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ και του
Καθηγητή του Πανεπιστημίου Μπέρκλευ,
Καλιφόρνιας ΝΙΚΟΥ Λ. ΜΩΡΑΙΤΗ
Εχοντας, τότε, κατά νου το ισλαμικό φάσμα των εξελίξεων και προβλέποντας που θα κατέληγε η Ευρώπη, σήμερα καλούνται οι ηγέτες της να πάρουν αποφάσεις για την αντιμετώπιση του επεκτατικού Ισλαμισμού.
Το παραδέχονται ανοιχτά οι Αμερικάνοι – Φουντώνει στην Τουρκία – Καταστροφική για τα ευρωπαικά και ελληνικά συμφέροντα η είσοδος της Τουρκίας στην ΕΟΚ
Η πολιτικοποίηση του Ισλαμισμού, αποτελεί μια πραγματικότητα. Τούτο διαφάνηκε καθαρά πλέον από τη συνεχιζόμενη κρίση στον Περσικό, όπου το Ισλάμ φούντωσε στην κυριολεξία από την Τεχεράνη ως τη Βαγδάτη και εκείθεν κινδυνεύει να φθάσει ως τη Μεσόγειο, άμεσα διά της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, που οι κοσμικές κυβερνήσεις τους διατρέχουν κίνδυνο από τους Ισλαμιστές. Ισλαμιστές βέβαια πολιτικοποιημένοι φανατικοί, οι οποίοι ζητούν εκδίκηση και εφαρμογή του διεθνούς δικαίου ισότημα. Στον ίδιο παρανομαστή βρίσκεται και η Τουρκία, όπου ή υπό τον Οζάλ κοσμινή εξουσία, προσπαθεί να επιβιώσει, με την απειλή του στρατιωτικού κατεστημένου σε μια χώρα, όπου το 98% είναι μουσουλμάνοι και δη φανατικοί. Ο απόηχος της επέκτασης του Ισλαμισμού, έχει φθάσει και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
10 εκατομμύρια μουσουλμάνοι στη ΕΟΚ
Είναι παραδεκτό απ’ όλους, ότι ο Ισλαμισμός αυξάνεται σταθερά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Οι εκλογές για παράδειγμα στην Αλγερία, που έφεραν μπροστά, επέφεραν νέες ανησυχίες στην Ευρώπη. Και η άνοδό τους στην Τυννησία, θέτουν τους Ευρωπαίους προ διλήμματος, τι πρέπει να κάνουν, χωρίς να δυσαρεστήσουν τους Αραβες με τους οποίους συναλλάσσονται. Δεν ξέρουν πώς να σταματήσουν την ισλαμική εξέλιξη. Το φαινόμενο των καθημερινών διαδηλώσεων σε Τουρκία, Ιορδανία, Αίγυπτο και Πακιστάν, αναγκάζει τις κυβερνήσεις τους να είναι σε συνεχή αντίσταση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι Ευρωπαίοι ομολογούν, ότι ο ισλαμισμός είναι αναμφισβήτητα το νέο εξαλισσόμενο ραγδαίο μέτωπό τους. Κατ’ επίφαση χριστιανοί, χωρίς να κάνουν βίωμά τους τον Χριστιανισμό, όπως οι μουσουλμάνοι τον Ισλαμισμό, έχουν αντιληφθεί για καλά, ότι ανατέλει ένας νέος κόσμος αγνώστων συνεπειών και διαστάσεων. Είναι ο Μουσουλμανισμός, που αγκαλιάζει την Ευρώπη και από τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το μέτωπο αυτό δεν είναι καινούργιο. Πηγαίνει πίσω στον ιδρυτή του Ισλάμ Μωχάμεντ, αντιμετώπισε τις σταυροφορίες και έφθασε μέχρι την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που προχώρησε ως τις πύλες της Βιέννης. Σε σχέση με την Ευρώπη, ο Ισλαμισμός σήμερα έχει αποκτήσει σκληρή πολιτική ιδεολογία και προχωρεί ακάθεκτος. Η Ευρώπη καλείται να τον αντιμετωπίσει στα πλαίσια της Ευρωπαικής Οικονομικής Κοινότητας, όπως διατείνονται κατά κόρον τελευταίως οι Αμερικανοί και οι αναλύσεις τους δεν έχουν τέλος.
Και ο αγώνας αναμένεται να είναι δύσκολος και αόριστος. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης, η παρουσία των Μουσουλμάνων είναι ισχυρή και πολυπληθής. Υπολογίζεται σε 10 εκατομμύρια. Κυρίως Μουσουλμάνοι μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, την Τουρκία, τη Μέση Ανατολή, την Ινδία και αλλαχού. Μια παρουσία που άρχισε από το 1960. Παρά τον ορατό κίνδυνο, κανένας μ’ όσους ακαδημαικούς και αν μιλήσαμε, εδώ στην Ουάσιγκτον, δε μπορεί ν’ αντιληφθεί την εμμονή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, να βάλει και την ισλαμική Τουρκία των εκατομμυρίων μέσα στην ΕΟΚ. Μας το είπαν ξεκάθαρα: Μια τέτοια εκδοχή, θα επέβαινε καταστροφική για τη συνοχή της Ευρωπαικής Οικονομικής Κοινότητας, με φοβερές συνέπειες στο πολιτικό της μέλλον. Ισως σε απόρρητα πλαίσια, να είναι αυτός ο στόχος των Η.Π.Α., αφού βλέπει την Ε.Ο.Κ. τελείως ανταγωνιστικά. Χίλια δυο λέγονται και γράφονται κατά της πολιτικής και αμυντικής ένωσης της Ευρώπης. Πιθανόν να βλέπουν την Τουρκία σαν την κατάλληλη χώρα να πλήξει τα ευρωπαικά σχέδια, στα πλαίσια του Ισλαμισμού. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από την επιμονή της Ουάσιγκτον να την φορτώσει στην Ε.Ο.Κ., που την ίδια στιγμή κρούει τον κώδωνα του κινδύνου της εξάπλωσης του ισλαμισμού. Και επίσημοι της Αγκυρας απειλούν, σε αντίποινα, τη σύσταση: Μουσουλμανικής Οικονομικής Κοινότητας!! Οι ίδιοι Αμερικανοί υποστηρίζουν, ότι η Ευρώπη έχει πολλούς μουσουλμάνους, που αποτελούν το νέο μέτωπο. Συγκεκριμένα: 1,4 χιλιάδες στη Δυτική Γερμανία, 635 χιλιάδες στην Αγγλία, 60 χιλιάδες στην ολλανδία, 100 χιλιάδες στην Ελλάδα και 42 χιλιάδες στην Ιταλία! Και ρωτούν: Ποιος είναι ο ειδικός λόγος, να προστεθούν και τα εκατομμύρια των Τούρκων, με τις πιέσεις μάλιστα της επίσημης Ουάσιγκτον;
Σε έξαρση ο Ισλαμισμός στην Τουρκία
Από την πληθώρα των στοιχείων που έχουμε για τον Ισλαμισμό στον τουρκικό χώρο και που θα χρειαζόμασταν σελίδες να τον αναπτύξουμε, παραθέτουμε ενδεικτικά μερικά, όπως τα παρουσιάζουν οι ίδιες οι τουρκικές αρχές. Κατ’ αρχήν παραδέχονται οι Τούρκοι επίσημοι στους Αμερικανούς, ότι δεν ελέγχουν απόλυτα τις δραστηριότητες των ισλαμιστών και γι’ αυτό τους βοηθούν αμερικανικά συστήματα παρακολούθησης και συλλογής πληροφοριών, από τον καιρό του 8χρονου ιρανο-ιρακινού πολέμου. Οι διαδηλώσεις για τη μουσουλμανική συμπεριφορά, είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο σε Κωνσταντινούπολη, Αγκυρα, Μπούρβα, Αδανα, Αντάπαζαρ και αλλού, με την επέμβαση και της Αστυνομίας. Τα τζαμιά έχουν καταντήσει χώροι αντίδρασης κατά της κοσμικής εξουσίας. Για το βιβλίο του Σαλμάν Ρασντί και της απαγορεύσεις για το ντύσιμο. Οι πιο αισθητές έγιναν στο Τζαμί της Αγκυρας HACI BAYRAM. Εχουν ακουστεί συνθήματα, όπως «Θάνατος στο Ρασντί» και «Κάτω ο βρετανικός και εβραικός σιωνισμός». Εντύπωση προκαλεί και η ενεργός συμμετοχή των γυναικών. Οι αρχές ασφαλείας τους, τρέμουν στην κυριολεξία, επειδή η ισλαμική αυτή αλληλεγγύη, έχει αγκαλιάσει και τους άμοιρους Κούρδους στα ορεινά της Νοτιανατολικής Τουρκίας. Ο αρχηγός των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Νεσίπ τορπυμέι, κατ’ επανάληψη έχει συζητήσει το θέμα και με τον Εβρέμ, στο παρελθόν, και με τον Οζάλ τώρα. Παραδέχεται πως πρόκειται για πολιτικό ζήτημα και αφορά την ασφάλεια της τουρκίας. Εχει απασχολήσει και το εθνικό Συμβούλιο της Τουρκίας. Ο στρατηγός Τορουμπτέι, στο πρόσφατο παρελθόν έφθασε στο σημείο να ζητήσει την επάμβαση του Στρατού, αλλά βρήκε αντίδραση από την αντιπολίτευση, υπο τον Ερυτάλ Ινονού του Κοινωνικού Δημοκρατικού Λαικού Κόμματος, ο οποίος κάλεσε την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ) της Τουρκίας, να πάρει μέτρα για την παρεμπόδιση διείσδυσης Μουσουλμάνων φανατικών από γειτονικές χώρες. Δεν αποτελεί δε μυστικό, εδώ στην Ουάσιγκτον, ότι αν τα πράγματα χειροτερέψουν για την κοσμική εξουσία, ν’ αναλάβει την εξουσία ο Στρατός, με πραξικόπημα, για να κατασταλεί ισλαμική εξέγερση. Αποτελεί δε γεγονός, ότι σημαντικά στελέχη της κυβέρνησης και των ενόπλων Δυνάμεων είναι φανατισμένα αφοσιωμένα στο Ισλάμ.
Με την ανάπτυξη της νόσου Ισλαμικού Αξονα Τεχεράνης – Βαγδάτης και τη σθεναρή θέση που πήρε η κοσμική τουρκική εξουσία υπέρ της αμερικανικής πολιτικής στον Περσικό, οι κίνδυνοι ισλαμικής εξέγερσης στην Τουρκία, είναι πιο ορατοί. Και εγείρεται το εύλογο ερώτημα: Η ασφάλεια της Ελλάδας, διατρέχει περισσότερο κίνδυνο από την κοσμική ή τυχόν ισλαμική εξουσία της Τουρκίας. Αναμφισβήτητα από την κοσμική, η οποία έχει την ανοιχτή υποστήριξη του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε περίπτωση ισλαμικλης εξουσίας, η ασφάλεια της Ελλάδας, δεν θα είναι πλέον διμερές θέμα των δύο χωρών, όπως μέχρι σήμερα, αλλά πολυμερές και θα αφορά πλέον το ΝΑΤΟ, τις Η.Π.Α. και αυτή την Ε.Ο.Κ., γιατί η Ισλαμική τουρκική εξουσία, θα ήταν δια του Αιγαίου, προ των θυρών της Ευρώπης.

Γέρων Ανατόλιος ( Ποτάποφ) της Όπτινα (1922)


1.Η πνευματική καθοδήγηση του γέροντα Ανατόλιου ήταν μια πλήρης αποδοχή της ελευθερίας. Ποτέ δεν απαιτούσε από κανέναν να δεχθή να κάμει κάτι που δεν το είχε καταλάβει ο ίδιος· μόνο και μόνο γιατί ήταν εντολή του. Πάντοτε άφηνε στα πνευματικά του τέκνα την άνεση, να κάμουν, ή να μη κάμουν, αυτό που τους έλεγε. Η ευλογία του δεν ήταν ποτέ εντολή. Ήταν πάντοτε μια πρόσκληση· μια υπόδειξη.
Έλεγε:
—Τι είναι αυτά που λέτε; Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε!Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να ρθούν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους, μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι· καγώ αναπαύσω υμάς»(Ματθ. 11, 28). Και όταν εμείς δεν πηγαίνωμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι!
2. Η πνευματική καθοδήγηση του π.Ανατόλιου ήταν όλο πραότητα και γλύκα. Συμβουλές και ευλογίες δεν έδινε ποτέ με το πρώτο, αλλά πάντοτε μετά από μερικές σοβαρές επικοινωνίες, κατά τις οποίες προσπαθούσε να κάμει τα πνευματικά του τέκνα να καταλάβουν, ποιο ήταν το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς.
Του έγραψε μια μοναχή:
«Έλαβα γράμμα από την Γερόντισσα, προεστώσα της Μονής μας. Με καλούσε στο Όνομα του Χριστού, να πάω να με φιλοξενήσουν και να πάρω τα πράγματα μου. Πώς το αισθάνεσαι; Πως θα τό έβλεπες; Θα το δεχόσουν, ό,τι και αν επέτρεπε ο Κύριος να σου συμβή; Ειπέ μου: Πως τό βλέπεις; Πως τό αισθάνεσαι»;

Συνήθως,ο γέροντας πριν λάβει μια σοβαρή απόφαση, έδινε πρώτα ευλογία στο πνευματικό του τέκνο να εκφράσει την επιθυμία του με την προσευχή του Ιησού.
Σε ερώτημα της πνευματικής του θυγατέρας μοναχής Αμβροσίας, σε ποιο μοναστήρι θα έπρεπε «να πάει», ο γέροντας της απάντησε:
—Παρακάλεσε τον Κύριο, να σε στηρίζει και να σου δείχνει τον δρόμο Του.
3. Ο γέροντας αισθανόταν μεγάλη χαρά, όταν έβλεπε τα πνευματικά του παιδιά να βιάζουν τον εαυτό τους να τηρούν τις εντολές του∙ και τα ευχαριστούσε με πολύ θερμά λόγια γι’ αυτό.
—Να σε ευλογεί ο Θεός, που με ακούς!..
Η σχολή υπακοής του στάρετς Ανατόλιου απαιτούσε υπομονή και εκκοπή του θελήματος.
Γράφει μία πνευματική του θυγατέρα, η Α. Ι. Σαπόσνικωφ:
«Κάποτε με προσκάλεσε ο ιερομόναχος π. Τυχών, να πιούμε τσάι. Συμφώνησα∙ και έτρεξα στον π. Ανατόλιο.
—Γέροντα, με προσκαλεί ο π. Τύχων να πιούμε μαζί τσάι!
Μου απάντησε:
—Τι είναι αυτά που λες; Τι εξυπνάδες είναι αυτά που λες; Που το βρήκατε σεις να πίνετε τσάι με μοναχούς; Ποτέ!
Έφυγα κατασυγχυσμένη! Και καταπικραμένη! Και στο απόδειπνο είδα τον π. Τύχωνα. Και εκείνος με είδε. Και με ερώτησε:
—Τι σου συνέβη; Γιατί δεν ήλθες; Σε περίμενα! Του είπα, γιατί. Και του ζήτησα συγγνώμη. Την άλλη ημέρα ξαναπήγα στον π. Ανατόλιο.
Και ο γέροντας μου λέει αυστηρά:
—Χθες ήθελες να πας να πιής τσάι με τον π. Τύχωνα! Πήγαινε σήμερα!..
—Γέροντα, πως να πάω σήμερα; Δεν με κάλεσε για σήμερα!
—Συ πήγαινε. Και πιε το, το τσάι!.. Επιλογή άλλη δεν είχα. Επήγα. Και προς μεγάλη μου χαρά, ευρήκα την πόρτα κλειδωμένη!
—Δόξα Σοι, Κύριε!
Τρέχω πάλι στον π. Ανατόλιο. Με βλέπει και γελάει!..
—Λοιπόν; το ήπιατε το τσάι;
Και μετά ένα τέτοιο μάθημα, ο γέροντας μου ειπε επιγραμματικά:
—Να έχεις την ευχή μου και ευλογία, που κάνεις υπακοή και με ακούς!..».
Η ίδια η Άννα Ιβάνοβνα Σαπόσνικωφ διηγήθηκε και άλλη μια ιστορία:
«Ήταν Οκτώβριος. Και έκανε ένα τρομερό κρύο. Και ο γέροντας μου έδωκε εντολή να πάω να κάμω μπάνιο στην λίμνη του αγίου Παφνουτίου.
—Γέροντα, σοβαρά το λες; Να πάω; Μόνο που το ακούω, ξυλιάζω! Πως να μπώ και στο νερό;
Την άλλη ημέρα, πάλι τα ίδια. Ο γέροντας με στέλνει να κάμω μπάνιο στην λίμνη του αγίου Παφνουτίου. Μα εγώ δεν το αποτολμώ.
Την τρίτη ημέρα, βλέπω, το πρόσωπο του γέροντα είχε εντελώς αλλάξει. Είναι απέναντι μου παγερός. Και πάλι μου λέει τα ίδια!
Ετρόμαξα και συμφώνησα:
—Καλά, γέροντα. Θα πάω!..
Και επήγα. Και εκεί ήταν μια γνωστή μου. Και εζήτησε και αυτή ευλογία. Να κάνει και αυτή μπάνιο μαζί μου.
Της λέγει:
—Δεν νομίζεις πως κάνει κρύο; Απάντησε:
—Γέροντα, αφού θα κάνει αυτή, γιατί να μην κάνω και εγώ; Γιατί θα κρυώσω εγώ;
—Καλά τότε. Να είναι ευλογημένο!.. Μόνο κύτταξε να μην κρυώσεις.
Επήγαμε.Εγώ εφόρεσα, ό,τι πιο ζεστό είχα. Και παρά ταύτα, μόλις που έφθασα εκεί είχε παγώσει η μύτη μου. Αλλά μόλις εμπήκα στο νερό, με τις ευχές του γέροντα, το νερό μου φάνηκε ζεστό. Και όχι μόνο εμπήκα στο νερό, αλλά και εκολύμβησα. Και όταν εβγήκα, δεν ειχα διάθεση να σκουπιστώ. Αισθανόμουν πολύ καλά· ζεστά. Η άλλη κυρία, μόλις που έβαλε τα πόδια της στο νερό μπλάβιασε ολόκληρη από το κρύο. Και εγώ την έβγαλα, σχεδόν αναίσθητη, από το νερό. Έκαμε μερικές προσπάθειες, να ξαναμπή στο νερό, μα δεν μπόρεσε. Και όταν γύρισα, ο γέροντας με δέχθηκε χαρούμενος. Και με ευχαρίστησε και με ευλόγησε για την υπακοή μου».
4. Ο πνευματικός πρέπει να καταδικάζει την αμαρτία. Και να βάζει επιτίμια.
Ο στάρετς Ανατόλιος το έκανε πάντοτε με πολλή πραότητα και λεπτότητα.
Ακούσατε,πως κάποια φορά «επέπληξε» την γνωστή μας Όλγα Κωσνσταντίνοβνα, γιατί είχε πέσει στο αμάρτημα της οργής.
Είχε πάει στον γέροντα με μια βαρώνη, που ήθελε να την βοηθήσει. Ο π. Ανατόλιος επήρε την βαρώνη και ασχολήθηκε μαζί της δύο φορές. Την κ. Όλγα «την άφησε στην άκρη». Αυτό συνέβη στο Σαμορντίνο. Εκεί και η κ. Όλγα και ο γέροντας έμεναν στον ξενώνα. Και η κ. Όλγα μη μπορώντας να το ανεχθή, πως ο γέροντάς της ασχολήθηκε δυο φορές με μια «απρόκοφτη» κοπέλλα, το επήρε απόφαση να μη ξαναπατήσει για εξομολόγηση σ’ αυτόν!
Και,όταν μια αδελφή της πρότεινε να καλέσουν τον γέροντα στο δωμάτιό τους, αυτή δεν δέχθηκε. Και ξάπλωσε να κοιμηθή. Επίτηδες. Για να το αποφύγει… Οργή και κακία βασάνιζαν την καρδιά της. Δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Και την νύχτα βγήκε στον διάδρομο. Και επήγαινε πέρα-δώθε νευρικά. Ο γέροντας άκουσε τα βήματα, άνοιξε την πόρτα του δωματίου, την είδε και της ειπε:
—Σύ είσαι, Όλγα; Έλα εδώ! Τι σου συμβαίνει;
Με δάκρυα στα μάτια εκείνη του ομολόγησε, ότι είχε θυμώσει εναντίον του!
—Ά έτσι! Έπρεπε να μου το είχες ειπεί. Δεν το είχα καταλάβει, ότι έχεις τέτοιο ψυχικό κόσμο! Θα σε έπαιρνα πρώτη!..
Και η Όλγα κατάλαβε, ότι ο ψυχικός της κόσμος δεν ήταν καλός· και έφυγε ντροπιασμένη και ταπεινωμένη.
Ο γέροντας επέπληττε και χωρίς να λέει τίποτε.
Μια άλλη φορά η Όλγα Κωνσταντίνοβνα είχε πάει πάλι στην Όπτινα. Μαζί με την Νίνα Βλαδίμηροβνα. Και επήγαν μαζί στον γέροντα.
Διηγείται η Νίνα Βλαδίμηροβνα:
«Ο γέροντας της έδωκε τότε ένα πιατάκι γεμάτο καραμέλλες και κουφέτα, λέγοντας:
—Τα μισά για την Νίνα.
Και την βλέπω να βγαίνει και με τις δύο χούφτες της γεμάτες. Την ίδια στιγμή με κάλεσαν να πάω στον γέροντα. Και επήγα. Και αφού μιλήσαμε, μου δίνει και καραμέλλες, και μήλα και μπισκότα. Βλέποντάς με η Όλγα, φώναξε.
—Σένα σου έδωκε πιο πολλά. Λοιπόν, δεν θα σου δώσω και από τα δικά μου!..
Δεν είπα τίποτε. Καθήσαμε μαζί στην αίθουσα αναμονής να τον ξαναϊδούμε, όταν θα έβγαινε, για να δώσει ευλογία σε όσους θα είχαν μείνει εκεί. Και λοιπόν,βγαίνει ο πατέρας μας, πάει κοντά στην Όλγα· και άρχισε να παίρνει από τα χέρια της κουφέτα και να τα βάζει στα δικά μου χέρια! Γέμισαν τα χέρια μου. Και εκείνος ακόμη μου έβαζε!.. Η Όλγα αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή. Όταν γυρίσαμε, ήλθε στο σπίτι μου και μου ζήτησε συγγνώμη.
Είχε καταλάβει το λάθος της».
5. Ο π. Ανατόλιος είχε προορατικό. Έβλεπε. Και γι’ αυτό ενεργούσε με τόλμη, σε θέματα που ανθρώπινα κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτε.
Διηγήθηκε η μοναχή Μιχαήλα (Κουντίμοβα).
«Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ειχα καταταγή εθελόντρια στον στρατό να πολεμήσω και εγώ για την πίστη, για τον τσάρο, για την πατρίδα. Σε μια μάχη, ενώ προσπαθούσα να βοηθήσω ένα τραυματία, ήλθε ένα βλήμα και μου έκοψε το χέρι μέχρι τον αγκώνα.Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο στο Τσάρκοε Σέλο. Εκεί με περιποιόταν η ίδια η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Θεόδωροβνα και οιπριγκήπισσες θυγατέρες της. Ο αδελφός μου ήταν μοναχός στην Όπτινα. Το όνομά του ήταν Ιννοκέντιος. Το 1918, χωρίς χέρι πιά επήγα στην Όπτινα να τον ιδώ. Αλλά δεν τον ευρήκα εκεί. Τον είχαν επιστρατεύσει. Πικράθηκα, όσο δεν μπορεί κανείς να φαντασθή. Και τότε ήλθαν να με ιδούν οι γέροντες Ανατόλιος και Νεκτάριος. Και οι δύο μαζί επέμεναν ότι πρέπει να γίνω μοναχή. Αφού έδωκα για τον επίγειο τσάρο (= βασιλιά) το χέρι μου, έχω χρέος, μου έλεγαν, να δώσω στον επουράνιο βασιλέα ολόκληρο τον εαυτό μου. Και συμφώνησα. Και έγινα. Μου έδωσαν το όνομα Μιχαήλα, προς τιμήν του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που είναι «των ουρανίων στρατιών αρχιστράτηγος». ‘Ήμουν τότε 18 ετών».
Με τις ευχές των γερόντων η Μιχαήλα ευρήκε και τον αδελφό της. Και έφυγαν μαζί.Και έζησαν πρώτα στην Νότιο Αμερική. Και μετά στην Αυστραλία.
6. Σώθηκαν τα απομνημονεύματα μιας κοσμικής γυναίκας. Και δημοσιεύτηκαν το 1917 στο περιοδικό «Τρόϊτσκοε Σλόβο». Γράφει:
«Η τύχη μου ήταν κακή. Αισθανόμουν παραπεταμένη. Γιατί; Δεν θα το περιγράψω. Έκανα ζωή εύθυμη. Διασκέδαζα. Μα δεν βρήκα ποτέ εκείνο που γύρευα. Η ψυχή μου ήταν πάντα πεινασμένη· νηστική. Έψαχνα για ζωή γεμάτη θόρυβο. Πίστευα ότι κάπως έτσι θα μπορούσα να λησμονήσω λίγο τον εαυτό μου. Μου φαινόταν, ότι όσο πιο πολύς θόρυβος γινόταν γύρω μου, τόσο πιο καλά θα ήταν για μένα, αλλά μάταια. Όλα έγιναν συνήθεια. Και το κακό έμενε ακέραιο μέσα μου. Κάτι έκτακτα γεγονότα με έκαμαν να κλειστώ για λίγο στο σπίτι μου. Και έζησα λίγο την ήσυχη ζωή στο σπίτι, μέχρι που βρέθηκα στην Όπτινα.
Κουρασμένη από τα τρεχάματα και τον θόρυβο, και μη βρίσκοντας τίποτε και «στο σπίτι»,σκέφτηκα, ότι — τέλος πάντων— θα έπρεπε να πάρω έναν δρόμο· τον ένα από τους δύο!..
Είχα τότε γνωστή μια καλή κοπέλλα, με πολύ ευσεβή ζωή. Μια ημέρα λοιπόν, μου λέει:
—Κάποιος μου έδωσε το βιβλίο του Βλ. Π. Μπικώφ «Γαλήνιο λιμάνι για ανάπαυση πονεμένης ψυχής». Μιλάει πολύ για το μοναστήρι της Όπτινα και για τους θαυμάσιους γεροντάδες της, πνευματικούς οδηγούς: πως δέχονται τους πάντες· και πως τους συμβουλεύουν όλους· με καλωσύνη· και με φωτισμό Θεού.
Μου άρεσε η σκέψη. Και επήραμε την απόφαση να πάμε μαζί. Πρώτα όμως επήγε εκείνη·μόνη της. Όταν γύρισε μου έλεγε, ότι ευρήκε εκεί κάτι το ανεπανάληπτο∙κάτι που όμοιο του δεν θα βρεις πουθενά. Και μου διηγήθηκε πολλά για τους αγίους γέροντες της Όπτινα.
Ο π. Ανατόλιος εξομολογεί και εκατό ανθρώπους την ημέρα!.. Μιλάει γρήγορα. Και δεν σε κρατεί πολύ. Αλλά εκείνα τα λίγα λεπτά αρκούν! Πολλές φορές βγαίνει να δώσει ευλογία σε εκείνους που περιμένουν. Και απαντάει μονολεκτικά σε ερωτήματα. Και καμμιά φορά κάνει και «παρατηρήσεις». Αυτή τον είχε ιδεί για πέντε μόνο λεπτά. Και, μέσα σ’ αυτά τα πέντε λεπτά, την βοήθησε να καταλάβει όλες της τις ελλείψεις∙ πράγματα που κανείς δεν τα ήξερε. Θέλησε να τον ιδεί για μια ακόμη φορά. Να του ειπεί κάτι ακόμη· να ακούσει κάτι ακόμη. Μα δεν το κατόρθωσε. Και χρειάσθηκε να φύγει. Και ήλθε και μου είπε τις εντυπώσεις της.Από τα λόγια της, μου άρεσε πολύ ο π. Ανατόλιος. Και θέλησα να πάω και εγώ να μιλήσω μαζί του. Και επήγα. Έφθασα εκεί το Μεγάλο Σάβββατο. Έδωσα το όνομά μου.Έπια λίγο τσάι. Και έτρεξα στον π. Ανατόλιο.
Στον δρόμο, κάποιος μου έδειξε τον τάφο του π. Αμβροσίου. Γονάτισα επάνω στο μάρμαρο και τον παρακάλεσα, να δεηθή για μένα, να μου βγή σε καλό το ταξείδι μου. Και μετά τρέχω. Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής. Και βλέπω κόσμο και κοσμάκη! Θέλησα να κάμω τον σταυρό μου. Και πριν τον τελειώσω βλέπω ένα γεροντάκι να παραμερίζει τους άλλους και να έρχεται κοντά μου. Μου λέει:
—Έλα! Έλα! Πότε ήρθες; Έσκυψα, του ζήτησα ευλογία και είπα:
—Μόλις έφτασα. Και έτρεξα σε Σας!
—Έχεις, εδώ συγγενείς; Έ; Έ;
—Όχι, γέροντα. Δεν έχω συγγενείς. Όχι εδώ. Πουθενά στον κόσμο!..
—Τι λες, παιδί μου; Τι λες, παιδί μου; Έλα κοντά μου!
Άπλωσε το χέρι του με επήρε από το χέρι και με τράβηξε στο εξομολογητήριό του. Ήταν πολύ απλό. Και πολύ φωτεινό. Έκατσε σε μια καρέκλα∙ δίπλα σε μια εικόνα.Γονάτισα μπροστά του. Και άρχισα να του διηγούμαι την ζωή μου. Εγώ του μιλούσα.Και εκείνος, πότε έπιανε και κρατούσε με τα δύο του χέρια το κεφάλι μου, και πότε σηκωνόταν και επήγαινε πέρα-δώθε, σαν κάτι να έψαχνε να βρή. Και κάθε τόσο ψιθύριζε.
—Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Όταν εγώ τελείωσα, ο π. Ανατόλιος δεν μου είπε τίποτε ακριβώς. Μα όταν εγώ τον ερώτησα:
—Πότε θα μπορούσα να εξομολογηθώ; Μου απάντησε:
—Τώρα αμέσως!
Και εξομολογήθηκα, σαν να διάβαζα βιβλίο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κατάλαβα, τι είναι η εξομολόγηση. Είχα να εξομολογηθώ οκτώ χρόνια. Έλεγα, ό,τι καταλάβαινα. Και με μια ερώτησή του με έκανε και θυμόμουν άλλα πολλά..,αμαρτίες που δεν θα ήθελα ποτέ να τις ξεστομίσω!
Η εξομολόγηση τελείωνε. Μου διάβασε ευχή συγχωρητική. Και πρόσθεσε.
—Πήγαινε, σκέψου: Μη ξέχασες τίποτε. Και έλα πάλι σε δύο ώρες. Μου έδωσε και κάτι βιβλιαράκια και με άφησε να φύγω. Επήγα στο δωμάτιό μου. Και εκεί έφερα στον νού, πως με δέχθηκε και πως μου συμπεριφέρθηκε ο π. Ανατόλιος. Σαν να ήμουν χρόνια γνωστή του!
Στις12 το μεσημέρι ξαναπήγα. Του είπα κάτι ακόμη.
Μου ξαναείπε:
—Σκέψου πάλι. Και έλα το βράδυ πάλι! Κατάλαβα, πως εκείνος «κάτι έβλεπε» που εγώ
δεν το έβλεπα και δεν ήθελα να το εξομολογηθώ.
Τέλος πάντων βράδυασε. Κατάκοπη από την ταλαιπωρία του ταξειδιού και τις συγκινήσεις επήγα «για λίγο» στο δωμάτιό μου να πάρω μια ανάσα. Και ξάπλωσα. Και κοιμήθηκα τόσο βαθιά, που: ούτε καμπάνες άκουσα∙ ούτε χτύπους στην πόρτα μου∙ούτε τίποτε.
Όταν ξύπνησα έτρεξα στην εκκλησία και είδα τον ιερέα, να έχει ολοκληρώσει την μετάδοση και να μπαίνει με το άγιο Ποτήριο στο ιερό. Είχα χάσει την θεία Κοινωνία για ένα λεπτό! Άχ αυτό το ένα λεπτό!..
Πόσο ήθελα, να κοινωνούσα και εγώ! Αλλά… τελείωσε! Έφυγα από την εκκλησία καταστενοχωρημένη. Και παρ’ ότι ήταν το άγιο Πάσχα, όλη την ημέρα έκλαιγα. Το απόγευμα είδα τον π. Ανατόλιο. Τον παρεκάλεσα να μου έδινε ευλογία να κοινωνούσα την Δευτέρα ή την Τρίτη. Δεν συγκατατέθηκε. Δεν μου έδωκε ευλογία.Μου είπε ξερά:
—Χωρίς προετοιμασία δεν κοινωνούν!..
—Μα θα φύγω μεθαύριο!
—Κοινώνησε στην Μόσχα. Με την απαραίτητη προετοιμασία.
Όταν επήγα να τον αποχαιρετήσω και του ζήτησα μια συμβουλή, μια οδηγία, τι θα έπρεπε να κάνω, δεν μου είπε τίποτε το σαφές και συγκεκριμένο. Όλα ήταν μισόλογα. Μου έλεγε, πότε ότι θα γινόμουν μητέρα με… ξένα παιδιά∙ πότε ότι θα ήταν καλύτερα να ζούσα μόνη μου∙ και τέλος μου έδωκε εντολή, στην Μόσχα πνευματικό να έχω τον π. Μακάριο∙ και να κάμω ότι εκείνος μου ειπεί.
Επήγα να αποχαιρετήσω και τον π. Νεκτάριο. Μιλήσαμε πολύ. Στο τέλος, σκύβοντας το κεφάλι του, μου λέει:
—Βλέπω στο πρόσωπο σου και γύρω σου την χάρη του Θεού! Θα γίνεις μοναχή!
Αναστατώθηκα και του είπα:
—Τι λέτε, πάτερ; Εγώ σε μοναστήρι. Τίποτε δεν μου αρέσει εκεί. Δεν το αντέχω τέτοιο πράγμα.
Πρόσθεσε:
—Δεν ξέρω, πότε θα γίνει. Τώρα ή σε δέκα χρόνια; Αλλά θα γίνει.
Του είπα ότι ο π. Ανατόλιος μου είπε να πάω στην Μόσχα στον γέροντα Μητροπολίτη Μακάριο. Και να κάμω, ό,τι εκείνος μου ειπεί.
—Ναι, έτσι είναι, είπε ο π. Νεκτάριος. Θα κάμεις αυτό που είπε ο π. Ανατόλιος.Και ό,τι σου ειπεί ο π. Μακάριος, θα το εκτελέσεις!
Μου μίλησε για λίγο ακόμη. Και όλα του τα λόγια ήταν γύρω από την ζωή στο μοναστήρι∙ γύρω από το τι πρέπει να ξέρει και τι να προσέχει ένας μοναχός.
Τετάρτη βράδυ έφθασα στο σπίτι μου, πνευματικά αναστημένη∙ και εντελώς αλλαγμένη.Και τότε θυμήθηκα, που μια φίλη μου έλεγε:
—Στην κεντρική πύλη της Όπτινα είναι τοποθετημένη μια εικόνα της Αναστάσεως. Και θέλει να μας ειπεί, ότι όποιος πάει στην Όπτινα, πρέπει να φεύγει πνευματικά ανακαινισμένος και αναστημένος».

Όσιος Σεραφείμ τής Βύριτσα (1866)


Νουθεσίες του πατρός Σεραφείμ της Βιρίτσα
«Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς του».
«Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας πρέπει ν’ ανάψουμε κερί γι’ αυτούς που προσβάλαμε, που απατήσαμε, που κλέψαμε κάτι, που χρωστούσαμε και δεν ξεχρεώσαμε».
Όταν κάποιοι παραπονιούνταν στον Γέροντα ότι τους συκοφαντούν, εκείνος έλεγε· «Ας λένε οι άλλοι για μας άσχημα λόγια. Εμείς να προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα καλά».
Ο Γέροντας έλεγε, ότι θα έλθει καιρός που κοντά σε κάθε πιστό θα είναι σαράντα άπιστοι και θα τον ικετεύουν να τους σώσει.
«Ο Κύριος μπορεί και χίλια χρόνια να περιμένει για να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος για να αναπληρωθεί ο αριθμός των αγγέλων που έπεσαν».
«Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».
Ο Γέροντας πολλές φορές έλεγε ότι πρέπει οπωσδήποτε ο χριστιανός να προσεύχεται για τους εχθρούς του, και πιο συγκεκριμένα έλεγε τα εξής: «Οπωσδήποτε να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας. Αν δεν προσευχόμαστε είναι σαν να ρίχνουμε πετρέλαιο στη φωτιά και η φλόγα γίνεται όλο και πιο μεγάλη… Πάντα να ευχαριστείς για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις τον Κύριο και την Παναγία»…

«Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών…
Από την μια, θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους σταυρούς, και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος.
Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε».
Ο Γέροντας αγαπούσε πάρα πολύ την νεολαία. Τότε οι νέοι δεν πήγαιναν σχεδόν καθόλου στην εκκλησία και ο Γέροντας χαιρόταν πάρα πολύ, όταν αυτοί τον επισκέπτονταν.
Ο πατήρ Σεραφείμ έλεγε ότι θα είναι πολύ μεγάλος ο ρόλος της νεολαίας στην μελλοντική αναβίωση της εκκλησιαστικής ζωής.
Έλεγε επίσης ότι θα έλθει η εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους…
Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μια τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό. Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα για την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί…
Θ’ ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Θα πάνε οι νέοι προσκύνημα στους Αγίου Τόπους. Ωραία θα είναι εκείνη η εποχή.
Το ό,τι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε βαθειά μετάνοια. Όπως το κερί που πριν σβήσει λάμπει δυνατά και πετάει σπινθήρες και με το φως του φωτίζει το γύρω σκοτάδι, έτσι θα είναι και η ζωή της Εκκλησίας στην έσχατη εποχή. Και ο καιρός αυτός είναι κοντά…
Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ο Γέροντας σ’ ένα από τα πνευματικά του παιδιά έλεγε·
«Θα έλθει καιρός όταν από το ναό της Παναγίας του Καζάν στην Πετρούπολη και μέχρι την Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου θα γίνει λιτανεία. Εσύ θα την δεις». Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να το πιστέψει κανείς και σήμερα αυτό έγινε πραγματικότητα.
Οι Ορθόδοξοι της Ρωσίας θυμούνται την περιφορά των τιμίων λειψάνων του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης από το ναό της Παναγίας του Καζάν στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέβκι…
Λίγες μέρες πριν αρχίσει ο πόλεμος μεταξύ Σοβιετική Ένωσής και Γερμανίας ο Γέροντας είπε σε μια γυναίκα, πνευματικό του παιδί:
-Την Παρασκευή να έλθεις οπωσδήποτε, γιατί την Κυριακή θ’ αρχίσει πόλεμος, και δεν θα ειδωθούμε πολύ καιρό.
Την Παρασκευή εκείνη δεν ήλθε, και την Κυριακή, στις 22 Ιουνίου του 1941 άρχισε ο πόλεμος.
Στην αρχή του πολέμου, πολλοί κάτοικοι της Βυρίτσα επισκέπτονταν τον Γέροντα και τον ρωτούσαν αν πρέπει ν’ αφήσουν τα σπίτια τους και να φύγουν για να σωθούν από τους Γερμανούς, ή να μείνουν στην Βυρίτσα. Και ο Γέροντας τους απαντούσε με σιγουριά·
-Η Βυρίτσα θα σωθεί, ούτε ένα σπίτι δεν θα καεί και ούτε ένας άνθρωπος δεν θα σκοτωθεί εδώ.
-Έτσι ακριβώς και έγινε. Το Σεπτέμβριο του 1941 οι Γερμανοί στρατιώτες μπήκαν στην Βυρίτσα αλλά δε έκαναν λεηλασίες και δεν σκότωσαν ούτε έναν κάτοικο της πόλης…
Οι Γερμανοί στρατιώτες όταν έμαθαν για τον πατέρα Σεραφείμ, για το προφητικό του χάρισμα, άρχισαν να τον επισκέπτονται και να τον ρωτάνε ποιό θα είναι το τέλος του πολέμου, θα νικήσει ή όχι ο Χίτλερ. Ο Γέροντας με ειλικρίνεια απαντούσε ότι δεν θα μπορέσει ο Χίτλερ να νικήσει την Ρωσία.
-Ποτέ δεν θα πάρετε το Λένινγκαντ. Είμαστε Ορθόδοξος λαός, η πίστη τώρα διώκεται αλλά σε λίγο θα έλθει η ελευθερία.
Σ’ έναν από τους αξιωματικούς ο πατήρ Σεραφείμ είπε:
-Θα φτάσεις μέχρι την Πολωνία και εκεί θα βρεις το τέλος σου. Δεν θα γυρίσεις στο σπίτι σου.
Αργότερα, την δεκαετία του’ 70 ήλθε στην Βιρίτσα ένας Ρουμάνος που τον καιρό του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου υπηρετούσε στο Γερμανικό στρατό μαζί μ’ εκείνον τον αξιωματικό, και είπε ότι έγινε ακριβώς έτσι όπως έλεγε ο πατήρ Σεραφείμ. Ο αξιωματικός εκείνος σκοτώθηκε κοντά στη Βαρσοβία.
Ο Γέροντας πάντα έλεγε, ότι οι Γερμανοί θα φύγουν:
-Είναι επισκέπτες και οι επισκέπτες δεν κάθονται, φεύγουν.
Κάποιος μετάδωσε αυτά τα λόγια στον στρατιωτικό διοικητή της πόλης και εκείνος έστειλε στο σπίτι του Γέροντα στρατιώτες να τον σκοτώσουν. Μόλις μπήκαν στο κελί του ο Γέροντας είπε:
-Να, ήλθαν οι φονιάδες! Ποιόν θέλετε να σκοτώσετε; Βλέπετε τον σταυρό και πάνω του τον Σωτήρα. Τον Χριστό θα πυροβολήσετε; Και λέγεστε χριστιανοί;
Τα είπε αυτά Γερμανικά επειδή ήξερε την Γερμανική γλώσσα, γιατί, όπως είπαμε, ταξίδευε παλιά στην Γερμανία για εμπορικές υποθέσεις. Και μετά πρόσθεσε, λέγοντας στον καθένα από τους στρατιώτες:
-Zwei Kinder, drei Kinder (δηλαδή ο ένας έχει δύο παιδιά, ο άλλος τρία). Και τελειώνοντας είπε:
-Πέστε στον διοικητή: ό,τι έσπειρες στην Ρωσία, θα το θερίσεις στο σπίτι σου…
Οι αυτόπτες μάρτυρες αυτής της συζήτησης λένε ότι ο Γέροντας είπε προφητικά, κάτι που αφορούσε προσωπικά τον διοικητή, γι’ αυτό εκείνος δεν τόλμησε να κάνει κακό στον Γέροντα…
Αποσπάσματα από το βιβλίο: “Λόγοι Αθωνιτών Πατέρων καί άλλων Αγίων μορφών τής εποχής μας”