Παρασκευή 21 Μαΐου 2021

Νεώτερα στοιχεῖα περί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρσλίδη

 




Η οσιακή μορφή του Γέροντα και μετά την μακάρια κοίμησή του συνεχίζει να μιλά στις καρδιές πολλών πιστών και μάλιστα με σημεία δυνατά, να παρηγορεί κι ενισχύει ψυχές διψώντων. Η ευλάβεια όλων, που φανερώνεται με διαφόρους τρόπους και με την διήγηση της ωφέλειας, που έλαβαν από την ανάγνωση της ευρύτατα κυκλοφορούσης βιογραφίας του, είναι η καλύτερη μαρτυρία της και μετά θάνατον μυστικής προσφοράς του. Όσοι τον επικαλούνται θερμά δεν απογοητεύονται εύκολα. Απλοί, φτωχοί και άσημοι, μοναχοί και λαϊκοί, αλλά συνήθως ευσεβείς και ταπεινοί άνθρωποι, όπως ο Γέροντας, είναι οι αναγνώστες του θαυμαστού βίου του, που συγκινεί και κατανύσσει. Η δίχως έμμονη εκζήτηση ονείρων, οραμάτων και θαυμάτων, αλλά η ειρηνική και ευφρόσυνη παρουσία αυτών στους επικαλουμένους το όνομά του φανερώνει την γνησιότητα και την αξία τους.

Η μοναχή Μαρία, από Μονή της Καλαμάτας, μετά την ανάγνωση του βίου του Γέροντα, πήρε ευλογία να επισκεφθεί το μοναστήρι του. Το ταξίδι ήταν πράγματι καθοδηγούμενο από τον Γέροντα, αφού όλα ευκολύνθηκαν κι έφτασε άνετα κι αίσια στο μοναστήρι. Στον ναό που δεν λιβάνιζαν αισθάνθηκε άρρητη ευωδία και στο δωμάτιο του ξενώνα που φιλοξενείτο είδε θαυμαστό φως, που της προκάλεσαν κατάνυξη και δέος για την ουράνια επίσκεψη και την εξαίσια υποδοχή στο μοναστήρι του. Η παρουσία του Γέροντα ήταν αισθητή στον ιερό χώρο. Προσκυνώντας στο τάφο του πείσθηκε πως είχε γνωρίσει ένα μεγάλο προστάτη στην ζωή της, ένα καινούργιο μεσίτη στον Θεό και πως η Μονή φυλάγει έναν πολύτιμο θησαυρό, γι΄ αυτό και νοερά κι΄ ευγνώμονα βρίσκεται εκεί, όπως και πολλές φιλομόναχες ψυχές.
Η μητέρα του κ. Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, κατοίκου Σίψας, τα χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1959 βγήκε στην αυλή του σπιτιού της για κάποια δουλειά και αντίκρυσε θέαμα εξαίσιο. Φωτεινή στήλη κατέ­βαινε από τον ουρανό και κατέληγε πίσω από το ιερό βήμα του ναού της Αναλήψεως στο μοναστήρι. Μπήκε συγκινημένη στο σπίτι και είπε στους δικούς της: «ο Γέροντας έφυγε για τον ουρανό».
Η κ. Αναστασία Τοκμακίδου διηγείται τα εξής: «Ήθελα να κάνω σαρανταλείτουργο για την μητέρα μου στο μοναστήρι, μετά τον θάνατο του Γέροντα. Το κάναμε τέσσερις οικογένειες μαζί, για να μας στοιχί­σει πιο φθηνά, γιατί τότε ήταν φτώ­χεια. Δώσαμε τα ονόματα και άρχισε το σαρανταλείτουργο. Στο τέλος πήγαμε όλες μαζί για να διαβάσουμε το κόλλυβο. Πήγαμε το βράδυ στον εσπερινό και μετά μείναμε στον ξενώνα του μοναστηριού. Στις 12 η ώρα, ενώ ήταν παντού ησυχία κι εγώ ακόμη δεν είχα κοιμηθεί, ακούω κουδουνάκια, όπως του θυμιατού και νόμιζα ότι ήταν αρνάκι που ήταν έξω. Το πρωΐ, όταν τελείωσε ή Θεία Λειτουργία, την ώρα που πίνα­με καφέ με την Γερόντισσα Άννα, την ρώτησα αν έχουν αρνάκι με κου­δουνάκια. και μου απάντησε: «Αρνάκι δεν έχουμε, αλλά ο Γέρο­ντας ήλθε να σας θυμιάσει».
Η Γερόντισσα Άννα (Μακκαβαίου) μοναχή της Μονής, όταν με καυτά δάκρυα προσευχόταν στον τάφο του Γέροντα, την ήμερα που η σημερινή ηγουμένη (σημείωση VatopaidiFriend: νυν ήδη μακαριστή Γερόντισσα Ακυλίνα) επρόκειτο να υποστεί σοβαρή χειρουργική επέμβαση (τον Νοέμβριο του 1973), άκουσε καθαρά την φωνή του Γέροντα από τον τάφο να της λέγει: «Μη φοβάσαι Γερόντισσα, θα γίνει καλά». Τότε ένιωσε μεγάλη παρηγο­ριά και χαρά γέμισε την ψυχή της.
Πράγματι ο ιατρός ομολόγησε μόνος του ότι ένιωθε κάποιον που του οδήγησε το χέρι στην κρίσιμη στιγμή και είπε καθώς έβγαινε από το χειρουργείο πως κάποιον άγγελο έχει αυτή η ψυχή.
Ο κ. Κουλιάρμος Παναγιώτης διηγείται για τον γιό του Θεόδωρο τα εξής: «Όταν γεννήθηκε το παιδί μας, το 1989, τα ματάκια του τσιμπλιάζανε και του πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τα ανοίξει και ούτε έβλεπε. Σκεπτόμασταν να του κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπε ο γιατρός. Μία μέρα μας έδωσε μια γειτόνισσα το βιβλίο του Γέρο­ντα και το διάβασα με λαχτάρα. Εκείνο το απόγευμα το παιδί, ενώ ήταν στο κρεβάτι του, άρχισε να κλαίει δυνατά και να τρίβει τα μάτια του. Μόλις πλησίασε η μητέρα του, είδε ότι τα μάτια του άνοιξαν, ήταν καθαρά και έβλεπε. Μετά από δύο χρόνια ήρθαμε να ευχαριστήσουμε τον Γέροντα στο μοναστήρι, Το παιδάκι που ήταν δύο ετών δεν έφευγε από τον τάφο του, και ενώ είχαμε πρόγραμμα να φύγουμε τις πρωϊνές ώρες, μείναμε μέχρι το απόγευμα. Το δε παιδάκι φώναζε συνέχεια «παπούλη» και φιλούσε το καλυμμαύχι του Γέροντα από την φωτογραφία και δεν μπορούσαμε να το απομακρύνουμε από τον τάφο».
Η ευλαβέστατη, απλή και χαρισματούχος μοναχή Άννα από το Δοξάτο Δράμας, πολλές φορές έχει επισκεφθεί το μοναστήρι και παρέ­μεινε σε αυτό επί αρκετές ημέρες. Ένα πρωινό στο τέλος του Όρθρου, που τελούνταν στον ναό της Αναλήψεως, έβλεπε μπροστά της τον Μακαριστό Γέροντα ολοζώντανο και, ενώ οι αδελφές την παρακινούσαν να προχωρήσει μετά την Γερόντισσα για να προσκυνήσει τις άγιες εικόνες, αυτή στεκόταν ακίνη­τη σαν αποσβολωμένη και απορούσε, πως την προτρέπουν να προσπεράσει τον Γέροντα.
Η κ. Ιλιάδα, σύζυγος του κ. Αλεξάνδρου Όσσα, παθολόγου ιατρού στην Δράμα, ο οποίος υπήρξε προσωπικός ιατρός του Γέροντα, μας διηγήθηκε ότι αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του Γέρο­ντα τον είδε στον ύπνο της ολοζώ­ντανο, ενδεδυμένο με βυσσινιά χρυ­σοκέντητη ιερατική στολή, να στέκε­ται έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Από την λαχτάρα της πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε, ζαλισμένη ακόμη από τον ύπνο, ν΄ ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν ήταν κανείς. Είχε ξυπνήσει και ο σύζυγος της και την ρώτησε τί συνέβη. Ενώ του διηγιόταν το όνει­ρο με τον Γέροντα, αντελήφθησαν ότι στο καθιστικό, που τους χώριζε μια τζαμόπορτα, είχε ανάψει φωτιά, από το αναμμένο καντήλι. Καίγο­νταν τα ντουλάπια, οι εικόνες όμως δεν είχαν πάθει τίποτα. Την διάσωσή τους και του σπιτιού τους την θεώρησαν ως θαύμα του Γέροντα.
Ο κ. Σταύρος Πετρικεχαγιάς, που κατάγεται από το χωριό Καλό Αγρό Δράμας, βρίσκεται από το 1975 στην Πενσυλβάνια Αμερικής· διηγείται ότι τον βάπτισε ο Γέροντας και από μικρός θυμάται ότι τον δίδασκε πως πρέπει να είναι η ζωή του. Την άνοιξη του 2001, που ήλθε στην Ελλάδα, επισκέφθηκε την Μονή για να προσκυνήσει στον τάφο του νονού του, για τον οποίο έτρεφε μεγάλο σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη, γιατί τρεις φορές τον έσωσε από βέβαιο θάνατο και πολ­λές φορές ένιωσε την προστασία τον και την θαυματουργική επέμβαση του στην ζωή του. Την πρώτη φορά· νέος ακόμη, κινδύνευσε να πνίγει στο ποτάμι και τον γλύτωσε ο αδελφός του, που παρουσιάστηκε ξαφνι­κά μπροστά του. μόλις επικαλέστηκε την βοήθεια του Γέροντα.
Την δεύτερη φορά. όταν υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό και επρόκειτο να πλεύσουν για την Ρόδο, ενώ είχαν επιβιβαστεί, την τελευταία στιγμή του άλλαξαν καράβι. Κατά τον πλου, το πρώτο καράβι βυθίστηκε και από τους 45 ναύτες οι 37 πνίγηκαν. Αυτήν την σωτηρία του πιστεύει ακράδαντα ότι την οφείλει στον πολυσέβαστο Γέροντα Γεώργιο, γιατί πάντοτε τον επεκαλείτο σε κάθε δύσκολη ενέργειά του.
Η τρίτη θαυμαστή επέμβαση του μακαριστού Γέροντα συνέβη στην Αμερική, όπου εργαζόταν κατά το έτος 1995 για την κατασκευή μεγά­λης δεξαμενής νερού. Βρισκόταν πάνω σε σκαλωσιά κι΄ έπεσαν και οι δύο κάτω στο έδαφος. Ο άλλος εργάτης έμεινε επί τόπου νεκρός. Ο κ. Σταύρος, καθώς έπεφτε με το κε­φάλι κάτω, ένιωσε κάποια στιγμή έναν να τον γυρίζει ορθό. Καθώς έπεφτε με τόση ορμή ανάμεσα στα σίδερα της σκαλωσιάς από τόσο ύψος, έτρεξαν οι συνάδελφοι του να τον βρουν κι αυτόν νεκρό. Προς μεγάλη τους έκπληξη και χαρά είδαν ότι ήταν ζωντανός. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο κι επί τρεις εβδομά­δες ήταν σε αφασία. Είχε πολλά κατάγματα και χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να αποκατασταθεί σχετικά η υγεία του. Την σωτηρία του απέδωσε στον Γέροντα. Ο αδελ­φός του μάλιστα ένα βράδυ μετά το ατύχημα είδε τον Γέροντα στον ύπνο του και του είπε: «Έγώ μόνο τον ίσιωσα, δεν πρόφτασα να τον κρατή­σω». Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν ήταν αδυναμία του Γέροντα να τον κρα­τήσει, άλλά ότι ήταν ένα ράπισμα από τον Γέροντα η περαιτέρω ταλαι­πωρία του για να αλλάξουν πολλά πράγματα στην ζωή του. Ωστόσο του είχε μείνει κάποια δυσκολία στα γόνατα και στην μέση, ώστε δεν μπορούσε να γονατίσει καθόλου.
Το επόμενο έτος, Ιούνιος 1998, ήλθε στην Ελλάδα με σκοπό να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί πί­στευε ότι ήταν ο σωτήρας του. Μόλις αντίκρυσε τον τάφο του συγκινήθηκε κι αυθόρμητα γονάτισε για να τον ασπαστεί. Ήταν η πρώτη φορά που γονάτιζε μετά το ατύχημα. Σηκώθηκε τέλος με ευκολία, χωρίς να κρατηθεί από πουθενά.
Έκτοτε νοιώθει υγιέστατος, δίχως κανένα πρόβλημα.
Ο ίδιος κ. Σταύρος καταθέτει κάποια περιστατικά που είχε δει στο μοναστήρι όταν ζούσεο ο Γέροντας. Κατά την Θεία Μετάληψη αρνήθηκε μια φορά να κοινωνήσει μια κυρία. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο κ. Θεόδωρος Παυλίδης τον ρώτησε γιατί δεν την κοινώνησε και ο Γέροντας του είπε με πόνο: «είδα ένα σκυλί με ευαγγέλιο στο στόμα». Και εξήγησε: ορκίστηκε ψέματα στο δικαστήριο κι αδίκησε άνθρωπο». Κάποια άλλη φορά η θεία του ήλθε στο μαναστήρι να κοινωνήσει τα παιδιά της, ενώ τα άφησε να φάνε αυγά. Ο Γέροντας με το χάρισμά του το γνώριζε και με κανένα τρόπο δεν ήθελε να τα κοινωνήσει. Της είπε «τα τάϊσες αυγά και ήρθες να τα κοινωνήσεις;»
Δεν θα ήθελα όμως να κλείσω την παρούσα προσθήκη, δίχως να αναφερθώ σε ένα προσωπικό γεγονός. Όταν πολιός, σεβάσμιος, χαρισματούχος Αγιορείτης Γέροντας μελέτησε το βιβλίο -ας σημειωθεί ότι τον έχει εικονογραφήσει και τον τιμά από καιρό ως άγιο- και συναντηθήκαμε, με αγκάλιασε, με ασπάστηκε και μου είπε: «Μόνο για την βιογραφία που έγραψες του όσιου Γεωργίου Καρσλίδη συγχωρέθηκαν οι μισές αμαρτίες…». Τώρα που ο Γέροντας κοιμήθηκε μπορούμε να αναφέρουμε το όνομά του. Πρόκειται για τον πνευματοφόρο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη.
Ο Γέροντας Γεώργιος σήμερα ζει στις καρδιές όλων ως άγιος και ο τάφος του αποτελεί προσκύνημα. Η ευχή του ας μας συνοδεύει όλες τις ημέρες της ζωής μας.
 
ΠΗΓΗ: http://www.imdramas.gr/news/?id=501
 http://opougis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_55.html#more


Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Τσελεγγίδης: Εμείς παραμένουμε στην Εκκλησία και όχι σε σχίμα!


Τσελεγγίδης: «Παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία ὅπως ἔκανε καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς. Ἔμεινε στὴν Ἐκκλησία ἀσυμβίβαστος μὲ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία»

Παραθέτουμε ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν συνέντευξη ποὺ μᾶς εἶχε παραχωρήσει ὁ δογματολόγος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, σχετικὰ μὲ τὶς δογματικές του διαφωνίες γιὰ τὴν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης».
ρώτημα:
Ἂν τελικὰ ἐγκριθεῖ τὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο» χωρὶς σοβαρὲς ἀλλαγές, τί θὰ πρέπει νὰ γίνει ἔπειτα; Ποιὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι, ἡ ἐνδεδειγμένη ἀντίδραση (ἱεραρχῶν καὶ ἁπλῶν πιστῶν) στὴν περίπτωση αὐτή;
Ἀπάντηση:
Ἐμεῖς παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία, θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ πιστοὶ στὸ πρόσωπο κάποιων συγκεκριμένων Ἁγίων, τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ὁ ὁποῖος καὶ μόνον αὐτὸς δὲν εἶχε πνευματικὸ πρόβλημα στέγασης δηλαδὴ ἐκκλησιαστικῆς ἐπειδὴ διαφωνοῦσε μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη ἀνατολή, μὲ ὅλους τούς πατριάρχες τῆς ἀνατολῆς καὶ ὅλους τούς ἐπισκόπους καὶ τὸν ἴδιο τὸν αὐτοκράτορα. Ἁπλῶς ἔμεινε στὴν Ἐκκλησία ἀσυμβίβαστος μὲ μία αἱρετικὴ διδασκαλία ποὺ ἦταν τοῦ μονοθελητισμοῦ καὶ μονοενεργητισμοῦ. Τὸ ἴδιο πράγμα ἔκανε καὶ ὁ...
Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς γιὰ νὰ μείνω ἐνδεικτικὰ μόνο σ΄ αὐτόν, δὲν ὑπέγραψε τὰ πρακτικὰ τῆς ψευδο-Συνόδου Φερράρας - Φλορεντίας, μόνος αὐτός. Καὶ μόνος αὐτὸς ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἔπραξε ὀρθά, μόνος αὐτὸς ἀνεγνωρίσθη Ἅγιος καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν. Δηλαδή, δὲν μποροῦν νὰ μᾶς θέτουν τέτοια ἐρωτήματα – διλήματα. 


Ἐμεῖς δὲν πρόκειται σὲ καμμία περίπτωση νὰ δημιουργήσουμε σχίσματα, γιατί ἁπλῶς μένουμε στὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ποὺ εἰσηγοῦνται αὐτὰ καὶ ψηφίζουν πράγματα ἀντίθετα μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νὰ σκεφτοῦν ὅτι τὰ σχίσματα αὐτοὺς ἀφοροῦν τοὺς ἰδίους, ἀνεξάρτητα ἂν αὐτοὶ εἶναι πολλοί. Καὶ σᾶς θυμίζω μὲ ἕνα ἀκραῖο παράδειγμα, τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ σήμερα. Ἀριθμητικὰ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε γύρω στὰ 500 ἑκατομμύρια.Ἕνα δὶς καὶ κάτι εἶναι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ γύρω στὰ 300 ἑκατομμύρια εἶναι οἱ προτεστάντες. Αὐτὸ δὲν σημαίνει τίποτε ἀπὸ πλευρᾶς ὀρθότητος, ἀπὸ πλευρᾶς ψυχολογικῆς ἂν θέλετε ἰσοῤῥοπίας κτλ. Δὲν ἔχει σημασία πόσοι εἶναι στὴν αἵρεση, ἂν εἶναι πολλοὶ ἢ λίγοι. Ἐμεῖς μένουμε στὴν Ἐκκλησία!

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Γέροντας Ιουστίνος Πάρβου.



''Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μάς τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό. Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν...
Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι 
αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη..''

∽ Γέροντας Ιουστίνος Πάρβου.
apantaortodoxias.blogspot.gr

Ο Γέροντας Γρηγόριος Δοχειαρίου για τον νέο νόμο αλλαγής φύλου: «Η Ελλάδα θα γίνει κρανίου τόπος»


ΤΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΜΑ
Ὡς ἄνθρωπος τῆς ὑπαίθρου καὶ τῶν θαλασσοδαρμένων νησιῶν, ἔπρεπε νὰ σπουδάσω τοὺς καιρούς, ὄχι ἁπλὰ νὰ τοὺς μάθω. Ἡ κυβέρνησή σου ταξίδεψε μὲ μπάτη. Σιγά-σιγὰ ὅμως ἔγινε μαϊστράλι καὶ τώρα μαΐστρος μὲ τὰ μάγγανα, ποὺ ξερριζώνει τὰ κλαδιὰ καὶ ἐκσφενδονίζει πέτρες, καὶ ἀπὸ τὴν στεριὰ καὶ ἀπὸ τὴν θάλασσα.
Τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς ὁ ραγιᾶς τραγουδοῦσε: «Μέριασε, βράχε, νὰ διαβῶ». Μὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ τραγουδάκι, ποὺ τὸ ἔλεγε ἄλλοτε ψιθυριστὰ καὶ ἄλλοτε δυνατά, ἀναγνώριζε ὅτι οἱ κρατοῦντες ἦταν βράχος. Ἀλλὰ κι ἐγώ, ὁ ραγιᾶς, εἶμαι φουρνέλο, κι ἂς μὴ φαίνωμαι. Αἰσθάνομαι κι ἐγὼ τὴν ρώμη τῶν δυνάμεών μου. Δὲν μπορῶ νὰ σὲ ἀφανίσω, ἀλλὰ μπορῶ νὰ σὲ μεριάσω, γι᾽ αὐτὸ σοῦ λέω «μέριασε», δὲν σοῦ λέω «ἐξαφανίσου». Δὲν σοῦ συνιστῶ, λοιπόν, οὔτε νὰ πέσης οὔτε νὰ παραιτηθῆς, ἀλλὰ νὰ παραμερίσης μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ τιμή.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Μοναχός Αββακούμ Ιβηρίτης (1892 – 25 Ιουλίου 1943)


Ο κατά κόσμον Αθανάσιος Γούσης γεννήθηκε στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης το 1892 από φτωχούς γονείς. Οκτάχρονος ορφάνεψε και ήλθε μ’ ένα συγγενή του στο Άγιον Όρος και για μία δωδεκαετία διακόνησε τη μονή Ιβήρων. Κατόπιν, το 1924, φόρεσε το τίμιο του μοναχού ένδυμα και μετά μία δεύτερη δωδεκαετία εστάλη σ’ ένα μετόχι της μονής στη Σπάρτη.
Από το Ιβηρίτικο αυτό μετόχι, το 1932, πήγε στη μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα. Κατόπιν αποβλέποντας στη δική του και των άλλων ωφέλεια μετέβαινε από μοναστήρι σε μοναστήρι και από χωριό σε χωριό, για να βοηθήσει ανήμπορους και ασθενείς.

 Βοηθούσε ο φιλόπονος και φιλάγαθος μοναχός όλους τους αναγκεμένους. Στην κατοχή έσωσε με κίνδυνο της ζωής του πολλούς ’Άγγλους στρατιώτες. Με τις εμπειρικές ιατρικές του γνώσεις γιάτρευε πολλούς -γνώριζε τρεις χιλιάδες βότανα- πάντα αφιλοκερδώς, πάντα ακούραστος, φιλότιμος και πρόσχαρος. Διακρινόταν, ο καλοκάγαθος αυτός μοναχός, για τη μεγάλη, σταθερή και συνεχή ευσπλαχνία του.
Περί το 1940 πήγε στη μονή των Αγίων Αναργύρων Πάρνωνα. Δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Αρκούνταν σε λίγα χόρτα. Ήταν φιλότιμος, φίλεργος κι ευχάριστος στις συζητήσεις του.
Το τέλος του φιλάνθρωπου αυτού Ιβηρίτου μοναχού ήταν μαρτυρικό. Για άγνωστους λόγους τον έπιασαν οι συμμορίτες, του έκοψαν το αριστερό πόδι με χασαπομάχαιρο και τον πλήγωσαν θανάσιμα στην καρδιά. Μια καρδιά που από μικρό παιδί είχε αφιερώσει στον Θεό, δίχως να σκέφτεται διόλου τον εαυτό του. Εξέπνευσε στις 25.7.1942, εορτή της αγίας θεοπρομήτορος Άννης. Πολλοί λυπήθηκαν για την απώλειά του. Έλεγαν πως «τον Αββακούμ δεν τον κόλλαγαν οι σφαίρες». Και γι’ αυτό φαίνεται τον μαχαίρωσαν.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Διονυσίου Λήμνου μητροπ.. Πιστοί άχρι θανάτου, Αθήναι 1959. σσ. 160-161. Νικολάου Ί. Κουφού, Τα Βέροια Λακεδαίμονος. Πάρνων 2001, σσ. 223-225.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, σελ. 483, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Γέρων Θεοφύλακτος Νεασκητιώτης


...Μετά τα Καρούλια επισκέφθηκα το σπήλαιο της Αγίας Τριάδος, πλησίον της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου. Ακολούθησα και εδώ τα βήματα του Γέροντος, ο οποίος από το Ρωσικό Μοναστήρι πήγε για επτά περίπου χρόνια στα Καρούλια και στην συνέχεια για τρία χρόνια στο σπήλαιο της Αγίας Τριάδος.
Το σπήλαιο αυτό φαίνεται και από την θάλασσα, στο ενδιάμεσο μεταξύ της Μονής του Αγίου Παύλου και της Νέας Σκήτης, όταν ταξιδεύη κανείς με καραβάκι. Ανέβηκα εκεί από ένα δύσβατο και κλειστό μονοπάτι, σχεδόν από τον αρσανά της Μονής  του Αγίου Παύλου.
Στην Νέα Σκήτη συνάντησα τον Γερο-Θεοφύλακτο, έναν ευλαβέστατο μοναχό, φορέα της ησυχαστικής παραδόσεως, ο οποίος ήταν υποτακτικός του περίφημου Αρχιμ. Ιωακείμ Σπετσιέρη, ο οποίος έζησε στην Νέα Σκήτη στο τέλος της ζωής του, έγραψε ως άλλος αββάς Ζωσιμάς το βιβλίο για την ερημίτισσα Φωτεινή  και εξέδωσε τα ασκητικά έργα του αγίου Ισαάκ του Σύρου.

 Επίσης ο Γερο-Θεοφύλακτος είχε συνδεθή με τον Γερο-Ιωσήφ Σπηλαιώτη-ησυχαστή και με την συνοδεία του, ασκούμενος και αυτός στην νοερά προσευχή. Είχε μεγάλη ευλάβεια στους αγίους Αναργύρους, την εικόνα των οποίων είχε στο κελλί του και στους οποίους προσευχόταν να του στείλουν λίγο λαδάκι, γιατί διαφορετικά δεν θα άναβε τα κανδήλια τους, ή «θα τους άφηνε έξω στο κρύο να παγώσουν» και οι άγιοι Ανάργυροι πραγματοποιούσαν την επιθυμία του. Επίσης τους παρακαλούσε να τον απαλλάξουν από τις επιθέσεις του διαβόλου, όταν προσευχόταν, κατά το τυπικό του, όλη την νύκτα με το κομποσχοίνι για συγκεκριμένα προβλήματα των ανθρώπων, και οι άγιοι Ανάργυροι «υπάκουαν» στην παράκλησή του.