ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΑΓΗ ΜΠΑΣΙΑ

 

 

''Σταθεὶς ἐπ’ ὀλίγον εἰς προσευχήν, ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς βλέπει ἡ κυρία νὰ σηκώνονται τὰ δύο σκεπάσματα τῶν εἰκόνων τῶν παιδιῶν της καὶ νὰ κατέρχονται ζωντανά, εἰς τὸ μέσον τοῦ δωματίου, νὰ ἐξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως νὰ πυροβολῆ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ οἱ δύο ταυτοχρόνως νὰ πίπτουν νεκροὶ ἐπὶ τοῦ δαπέδου. Κατόπιν τοῦ γεγονότος τούτου εὑρέθησαν τὰ προταῖτα ὡς πρότερον σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβῆ τίποτε.''

 

Μικρὸς τόπος τὸ Ληξοῦρι. Ντόπιος ὁ παπᾶ-Παναγῆς. Ἐγνώριζε μὲ ἀκρίβεια τοὺς κατοίκους καὶ τὶς ἀνάγκες των, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, τὶς ὁποῖες καὶ προλάβαινε. Ἀναφέρεται ὅτι μιὰ χειμωνιάτικη νύχτα, κάποιος φτωχὸς ἱερεύς, εἶχε ἑτοιμόγενη τὴν πρεσβυτέρα του, ἀλλὰ δὲν εἶχε χρήματα γιὰ τὰ ἀναγκαία τοῦ σπιτιοῦ καὶ τὴν θέρμανσι. Σὲ αὐτὴν τὴν ὥρα τῆς δυσκολίας, κτυπάει ἡ θύρα καὶ ἐμφανίζεται ὁ παπᾶ-Παναγῆς καὶ τοῦ προσφέρει ἕξι μεξικάνικα τάλληρα καὶ τοῦ λέει: Πήγαινε νὰ ἀγοράσεις ὅ,τι ἔχεις ἀνάγκη. Αὐτὴν τὴν ὥρα τρέχει νὰ βρεῖ ἀνοικτὸ μαγαζί. Καὶ πράγματι βρίσκει κάποιον, καὶ τοῦ δίνει τὸ τάλληρο. Ὁ μαγαζάτορας ἔκπληκτος ἀναγνωρίζει ὅτι τὸ τάλληρο ἦταν δικό του. Καὶ ὁμολογοῦσε μὲ ἀπορία πῶς ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς ἐγνώριζε τὴν κρύπτη καὶ τὰ πῆρε, ποὺ μόνος αὐτὸς γνώριζε. Ἀλλὰ ἦταν καὶ στενοχωρημένος, διότι τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἔπαιρνε, εἶπε στὸν ἰδιοκτήτη ὅτι πρέπει νὰ προετοιμασθῆ, νὰ ἐξομολογηθῆ, καὶ νὰ κοινωνήση, διότι πιθανὸν σὲ δέκα μέρες νὰ μὴν ὑπάρχει στὴν ζωή. Πράγματι, ὕστερα ἀπὸ δεκαπέντε μέρες, προετοιμασμένος ὅμως ὁ παντοπώλης ἐκοιμήθη.

 

Εἰς τὸ Ἀργοστόλιον, ζοῦσε μιὰ οἰκογένεια ἀρχοντικὴ καὶ πολὺ πλουσία, ἥτις ἀπετελεῖτο ἀπὸ 4 ἄτομα, τὸν σύζυγον, τὴν σύζυγον καὶ δύο ἄῤῥενα τέκνα. Οἰκογένεια λίαν εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος, ἀκόμη περισσότερον ἡ κυρία, τῆς ὁποῖας ἡ ζωὴ ἦτο πλήρης ἀγαθοεργῶν πράξεων.Μετὰ πάροδον ἐτῶν ἐκοιμήθη ὁ σύζυγος καὶ ἔμεινε ἡ χήρα μὲ τὰ δύο τέκνα της. Αὐτὴ ἐπεδόθη εἰς τὸ νὰ διαπαιδαγωγῆ καὶ νὰ νουθετῆ τὰ τέκνα της ἐπὶ τὸ χριστιανικώτερον, συνάμα ἐπεξέτεινεν ταὴν ἀνθρωπιστικὴν δρᾶσιν της, βοηθοῦσα κάθε πτωχόν, ἐπισκεπτομένη ἀσθενεῖς εἰς νοσοκομεῖον καὶ καταδίκους ἐν φυλακαῖς.Ὅταν τὸ πρῶτο τέκνο της ἔφθασε εἰς ἡλικίαν 21 ἐτῶν, ἕνα βράδυ, καθήμενοι μετὰ τὸ δεῖπνον εἰς τὴν τραπεζαρίαν, ἠσθάνθη ἕναν ἰσχυρὸν πόνον εἰς τὴν κεφαλήν, καὶ ἀμέσως ἔπεσε κάτω ἀναίσθητο, τὸ ἔβαλαν εἰς τὸ κρεββάτι καλέσαντες πάραυτα τὸν γιατρόν, οὗτος διεπίστωσεν σοβαρωτάτη κατάστασιν, προετοιμάσας τὴν κυρίαν διὰ τὸ μοιραῖον. Ἡ κυρία, ἀκούσασα ταύτα κατέφυγε εἰς τὸ εἰκονοστάσιον της καὶ γονυκλινὴς ὅλη τὴν νύκτα ἐδέεττο εἰς τὴν Παναγίαν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ υἱοῦ της. Τὸ πρωί, δυστυχῶς ἀπεβίωσεν τὸ παιδί της. Αὕτη, παρ’ ὅλο τὸ πένθος καὶ τὴν λύπην της, συνέχισε τὴν ἀνθρωπιστικὴ καὶ χριστιανικὴ δρᾶσιν της. Μετὰ πάροδον ὅμως ἑνὸς ἔτους, ἕνα βράδυ, εὑρισκόμενη πάλιν μετὰ τοῦ ἕτερου υἱοῦ της εἰς τὴν τραπεζαρίαν βλέπει ἀπροόπτως τὸ παιδί της νὰ βγάζει μίαν κραυγὴν πόνου καὶ νὰ πίπτη κάτω ἀναίσθητο ὅπως καὶ τὸ πρῶτό της. Ἀμέσως ἐκάλεσε τὸν ἰατρόν, ὁ ὁποῖος διεπίστωσε τὴν ἴδια κατάστασιν. Αὕτη κλαίουσα καὶ ἐν ἀπελπισίᾳ εὑρισκομένη κατέφυγεν πάλιν εἰς τὸ εἰκονοστάσιον καὶ γονυκλινὴς ὅλη τὴν νύκτα παρεκάλει τὸν Θεόν, τὴν Παναγία, καὶ τὸν Ἅγιον Γεράσιμον ὅπως σώσουν τὸ παιδί της. Δυστυχῶς, τὴν ἑπομένην ἀπεβίωσε καὶ ὁ 2ος γιός της.Τότε, ἡ κυρία ἐκμανεῖσα μετεβλήθη εἰς θηρίον ἀνήμερον, παύσασα τελείως τὴν προηγουμένην δρᾶσίν της, ὑβρίζουσα συνεχῶς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς Ἁγίους, μὴ δεχομένη κανέναν εἰς τὴν οἰκίαν της. Ἔδωσε δύο φωτογραφίας τῶν παιδιῶν της εἰς ζωγράφον νὰ τῆς φτιάξη τὰ δύο ποτραῖτα εἰς φυσικὸν μέγεθος, τὰ ὁποῖα τὰ ἐπλαισίωσεμὲ πολυτελῆ πλαίσια καὶ ἐκκενώσασα τῶν ἐπίπλων τὸ σαλόνι, τὰ ἐκρέμασε τὸ ἕνα ἀπέναντι τοῦ ἄλλου, καλύψασα αὐτὰ μὲ τούλι, τοποθετήσασα κάτωθεν αὐτῶν κηροπήγιον μὲ μίαν λαμπάδα τὰς ὁποίας κάθε τόσον ἤναπτε καὶ ἀτενίζουσα τὰ τέκνα της, συζητοῦσε μὲ αὐτά.Μίαν τῶν ἡμερῶν, ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς ἐμβὰς εἰς πλοιάριον ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἐκτελοῦσαν τὸ πέρασμα Ληξουρίου-Ἀργοστολίου ἐπῆγε εἰς Ἀργοστόλιον. Ἐξελθὼν τοῦ πλοιαρίου, μὲ τὴν ῥάβδον του σιγὰ σιγά, ἐπήγαινε κατευθεῖαν εἰς τὴν οἰκίαν τῆς κυρίας αὐτῆς. Φθάσας ἐκεῖ χτύπησε τὴν θύρα, βγῆκε εἰς τὸ παράθυρο ἡ κυρία καὶ ἰδοῦσα τὸν παπᾶ-Μπασιᾶ τὸν ὁποῖον δὲν γνώριζε ἐξεμάνη, ὑβρίζουσαν αὐτὸν μὲ τὰς χυδαιοτέρας φράσεις. Ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς δίχως νὰ ταραχθῆ, ἥρεμα ἥρεμα τὴν παρακάλεσε τρὶς νὰ τοῦ ἀνοίξη, ποὺ ἤθελε κάτι νὰ τῆς πῆ. Αὕτη ἔτι περισσότερον συνέχιζε νὰ τὸν ὑβρίζη. Τότε ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς, τῆς εἶπε: Ἤ μοῦ ἀνοίγης, ἤ ἀνοίγω· καὶ μὲ τὴν ῥάβδον του ἔκανε τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ εἰς τὴν πόρταν, ἥτις αὐτομάτως ἤνοιξε καὶ ἤρχισεν νὰ ἀνέρχεται τὴν κλίμακα.Ἡ κυρία, ἰδοῦσα αὐτὸ ἔμεινε ἄφωνος. Ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς προχώρησε κατευθεῖαν εἰς τὸ σαλόνι, εἰπὼν εἰς τὴν κυρίαν νὰ τὸν ἀκολουθήση καὶ τῆς λέει: Κάθισε εἰς τὴν γωνίαν καὶ θὰ δῆς κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενες. Σταθεὶς ἐπ’ ὀλίγον εἰς προσευχήν, ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς βλέπει ἡ κυρία νὰ σηκώνονται τὰ δύο σκεπάσματα τῶν εἰκόνων τῶν παιδιῶν της καὶ νὰ κατέρχονται ζωντανά, εἰς τὸ μέσον τοῦ δωματίου, νὰ ἐξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως νὰ πυροβολῆ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ οἱ δύο ταυτοχρόνως νὰ πίπτουν νεκροὶ ἐπὶ τοῦ δαπέδου. Κατόπιν τοῦ γεγονότος τούτου εὑρέθησαν τὰ προταῖτα ὡς πρότερον σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβῆ τίποτε.Ἡ κυρία ἄφωνος καὶ ταραγμένη παρακολουθοῦσε τὰ διατρέξαντα καὶ τότε ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς τῆς λέει: Κυρία μου, ὁ Θεὸς διὰ νὰ σὲ ἀγαπᾶ σὲ φύλαξε νὰ μὴ δῆς αὐτὸ ποὺ εἶδες τώρα καὶ ἐπῆρε μαζί του τὰ δύο τέκνα σου διὰ φυσικοῦ θανάτου, διότι τὰ δύο σου τέκνα εἶχαν ἀγαπήσει τὴν ἴδια γυναῖκα καὶ ἐπρόκειτο νὰ σκοτωθοῦν διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ. Ὡς ἐκ τούτου νὰ μεταμεληθῆς καὶ νὰ εὐχαριστῆς ταὸν Θεόν, καὶ νὰ συνεχίσης τὴν προτέραν σου χριστιανικὴν δρᾶσιν. Πραγματικά, αὐτὴ μεταμεληθεῖσα ἐπεδόθη ψυχῇ καὶ σώματι εἰς τὴν προτέραν της δρᾶσιν.

 

 

 Ὁ Μητροπολίτης (πιθανὸν ὁ Σπυρίδων Κοντομίχαλος), ἀπὸ τὸ ἀπόγευμα ἑτοιμαζόταν νὰ πάη τὴν ἑπομένη στὸ Ληξούρι νὰ συναντήση τὸν παπᾶ-Μπασιᾶ, νὰ συζητήση καὶ νὰ ἐξομολογηθῆ. Εἶπε στὸν συνοδό του, πρωί πρωί, νὰ βρίσκεται στὴν μητρόπολι, διότι θὰ πάνε κάπου χωρὶς νὰ τοῦ προσδιορίση τὸν τόπο. Πέρασε ἡ βραδυά. Λίγο πρὶν ξημερώσει, χτυπὰ ἡ θύρα τῆς ἐπισκοπῆς, καὶ ἐμφανίζεται ὁ ἱερεὺς Παναγῆς Μπασιᾶς. Βάζει μετάνοια στὸν ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ λέει: Νὰ ἦρθα. Δὲν εἶναι σωστό, ὁ Ἀρχιερέας νὰ πηγαίνη στὸν ἱερέα, ἀλλὰ ὁ ἱερεὺς στὸν Ἀρχιερέα. Τί μὲ θέλεις;

   

 

Διασκευή,επιμέλεια κειμένου,''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.'' Πηγή Voutsinasilias                             

 

                                                                                                                            

                                                                                                                               Μνήμη Αγίου Παναγή Μπασιά

 

Αναρτήθηκε από ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ στις 10:00 π.μ.

Οι αββάδες του Σινά φορείς της Ορθοδόξου Παραδόσεως

Φλογισμένοι οδοιπόροι & ερημίτες στο Σινά

π. Ιερόθεου Βλάχου, μητροπολίτη Ναυπάκτου

Μονή Πελαγίας (αρχική σελίδα)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί

Εάν ο Μωϋσής έγινε τύπος κάθε Χριστιανού και κάθε ορθοδόξου μοναχού, αυτό πολύ περισσότερο ισχύει για τον σιναΐτη μοναχό, που εξέλεξε να έχη ως πνευματική του παλαίστρα τον χώρο της θεοπτίας. Αισθάνεται ότι είναι διάδοχος των μεγάλων εκείνων Προφητών, του Θεσβίτου Ηλιού και του θεόπτου Μωϋσέως, των οποίων η ζωή συνδέθηκε στενά με το όρος του Σινά. Η συνεχής θέα του όρους Χωρήβ, του τόπου της βάτου και της αγίας Κορυφής ασκούσε έντονη έλξη και μυστική παρότρυνση. Άλλωστε, στον χώρο αυτό, εν συνδυασμώ με την χώρα της Αιγύπτου, βιώθηκε ο αρχαίος μοναχισμός. Έτσι, το όρος Σινά είναι τα άγια των αγίων της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, και οι σιναΐτες μοναχοί αισθάνονται διάδοχοι κατά πνεύμα των μεγάλων εκείνων Προφητών. Είναι οι κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι της ζωής εκείνων. Η ζωή την οποία αναλύει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στον βίο του Μωϋσέως επηρέασε βαθύτατα την ζωή, την σκέψη και την διδασκαλία των σιναϊτών πατέρων, όπως θα το δούμε πιο κάτω. 

Τα γρανιτώδη όρη και η άξενη έρημος της Χερσονήσου του Σινά¹⁴ ["Νεκρός": οι παραπομπές αρχίζουν από το 14, γιατί αυτό το κείμενο είναι κομμάτι μεγαλύτερου κεφαλαίου - δυστυχώς οι υποσημειώσεις δεν είναι ανεβασμένες στο Διαδίκτυο] διεδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στον χαρακτηρισμό του σιναΐτου μοναχού. Άλλωστε, γνωρίζουμε καλά ότι η έρημος με τον περιορισμό των αισθήσεων, βοηθά στην απόσπαση του νού από την διάχυσή του στο περιβάλλον και την συγκέντρωσή του στην καρδιά. Ο απαράκλητος τόπος αναπτύσσει σε έντονο βαθμό την μετάνοια και την ξενιτεία. Τότε σε βαθειά μετάνοια ο νούς του ανθρώπου αίρεται από κάθε περιοριστικό όριο και ανέρχεται με "θανατηφόρον δίψαν" στο κάλλος του Θεού. Γι’ αυτό και πολλοί ασκητές επέλεξαν αυτόν τον τόπο για να ζήσουν την ζωή του Θεού, να θεραπευθούν από όλα τα πάθη και να ενωθούν με τον Θεό. Άλλωστε, γνωρίζουμε ότι και ο Απόστολος Παύλος μετά την αποκάλυψη του Χριστού πήγε στην έρημο της Αραβίας για να κλαύση τις αμαρτίες του και εκεί έπεσε σε ακράτητο στεναγμό και δάκρυα.

Ο τύπος του σιναΐτου μοναχού διαποτίζεται από την άσκηση και την μυστική θεολογία. Μπορεί κανείς να προσθέση ότι η χαρακτηριολογία και ο τύπος του επηρεάζεται και από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Ο σιναΐτης ασκητής είναι εξωτερικά σκληρός, αντέχει στις δυσκολίες της ερήμου, είναι τραχύς στις εξωτερικές κοσμικές συνθήκες ζωής, αλλά ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητος εσωτερικά. Συνδυάζει την αρρενωπότητα και την ευαισθησία, που είναι πραγματικά γνωρίσματα των ορθοδόξων μοναχών, οι οποίοι διαφέρουν σαφώς από δυτικούς μοναχούς. 

Στην συνέχεια θα ήθελα να αναφέρω μερικά τέτοια παραδείγματα αγίων μοναχών, που ασκήθηκαν στον σιναϊτικό χώρο, στα οποία φαίνεται η βίωση, στην προσωπική τους ζωή, της ασκήσεως και της μυστικής θεολογίας. 

α) Η ασκητική ζωή των αββάδων του Σινά έφθασε σε μεγάλο βαθμό και ύψος. Φυσικά, όταν ομιλούμε για άσκηση εννοούμε την τήρηση των εντολών του Χριστού και την προσπάθεια του ανθρώπου να μεταμορφώση όλες τις ψυχοσωματικές δυνάμεις, ώστε ενώ προηγουμένως λειτουργούσαν παρά φύσιν, τώρα να λειτουργούν κατά φύσιν και υπέρ φύσιν. ["Νεκρός": γι' αυτό η χριστιανική άσκηση δεν είναι μια υπερφυσική σκληραγώγηση ούτε και προέρχεται από μίσος προς το σώμα]. Η έρημος του Σινά βοήθησε πολύ στην βίωση αυτής της ασκήσεως [αββάς = πατέρας, λέξη συριακής προέλευσης].

Η ασκητική ζωή βιώνεται και ολοκληρώνεται μέσα σε βαθυτάτη μετάνοια. Η μετάνοια αυτή είναι καρπός της ελλάμψεως της Χάριτος του Θεού, αλλά συγχρόνως εκφράζεται με την βαθυτάτη αυτομεμψία. Κάποιος Γέροντας που ασκήτευσε στην περιοχή της Ραϊθού ήταν σε όλη του την ζωή "σύννους" και συνεχώς, ό, τι και αν έκανε, επανελάμβανε την φράση: "Άρα τί γίνεται", δηλαδή τί συμβαίνει με μένα; Όλη του την ζωή την πέρασε άλλοτε σιωπώντας και άλλοτε λέγοντας αυτήν την μικρή φράση¹⁵. Η μετάνοια συνδέεται με ολοκληρωτική μεταστροφή και αναγέννηση του ανθρώπου. Ένας ασκητής του Σινά σε ερώτηση κάποιου αδελφού πώς να προσεύχεται απάντησε: "Εγώ τέκνον, όταν εύχομαι ούτως λέγω, "Κύριε αξίωσόν με δουλεύσαί σοι, ως εδούλευσα τον Σατανάν, και αξίωσόν με αγαπήσαί σε, ως ηγάπησα την αμαρτίαν"¹⁶. Η απάντηση αυτή είναι εκφραστικότατη, γιατί δείχνει ότι η αληθινή μετάνοια είναι μεταστροφή και αναγέννηση του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι την αγάπη που αισθάνεται κανείς προς την αμαρτία, πρέπει να την στρέψη ολοκληρωτικά στον Θεό. Και φυσικά αυτό δεν είναι έργο ανθρώπινο, αφού παρακαλεί τον Θεό να τον αξιώση αυτής της μεγάλης εργασίας. 

Δεν είναι άσχετη με την μετάνοια η μνήμη του θανάτου. Και αυτή η μνήμη είναι χάρισμα από τον Θεό, που γίνεται με την έμπνευση της θείας Χάριτος. Κάποιος ασκητής που ασκήτευσε σ’ ένα "μικρόν κελλίον" στο όρος Σινά κάθε ημέρα θρηνούσε μνημονεύοντας τον θάνατο¹⁷. Για τον μεγάλο σιναΐτη μοναχό άγιο Ιωάννη, τον συγγραφέα της Κλίμακος, στον οποίο θα αναφερθούμε πιο κάτω, λέγεται ότι παρέμεινε στην άσκηση σαράντα ολόκληρα χρόνια "τώ πυρί της θείας αγάπης αεί πυρπολούμενος και μελέτην θανάτου τον βίον τιθέμενος"¹⁸. 

Επειδή ο βίος των ασκητών αυτών ήταν μελέτη θανάτου, γι’ αυτό και ήταν γεμάτος από ζωή. Είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση του Ησυχίου του Χωρηβίτου, ο οποίος ύστερα από την ανάνηψη από μια βαρειά ασθένεια και τα όσα είδε κατά την ώρα της προσεγγίσεως του θανάτου, παρέμεινε μέσα στο κελλί του, απομακρυσμένος από τα βλέμματα των άλλων αδελφών, δώδεκα ολόκληρα χρόνια, τρώγοντας μόνον ψωμί και νερό. Μετά από δώδεκα χρόνια σιωπής και μονώσεως, όταν πλησίαζε η ώρα του θανάτου του, είπε στους αδελφούς του: "Ουδείς μνήμην θανάτου εγνωκώς, δυνήσεται αμαρτήσαί ποτε". Διασώζεται δε η πληροφορία ότι οι αδελφοί, αφού τον ενταφίασαν, ύστερα από λίγες ημέρες, ανεζήτησαν το λείψανό του και δεν το βρήκαν¹⁹. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος που διακρίνεται για το χάρισμα της μνήμης του θανάτου ουσιαστικά διέρχεται το στάδιο της αναμαρτησίας και της θεώσεως. 

Οι σιναΐτες ασκητές γνώριζαν πολύ καλά ότι και το σώμα πρέπει να θεωθή, γι’ αυτό και πρέπει να συμμετάσχη στην άσκηση. Θαυμάζει κανείς όταν μελετά τους βίους των ασκητών του Σινά, όπως μας παραδίδονται σε διάφορα κείμενα. Η σωματική άσκηση ήταν πολύ μεγάλη. Δύο αδέλφια που μόναζαν πολλά χρόνια στην κορυφή του όρους ήταν ενδεδυμένα συνεχώς με "σιδηροπουκάμισα"²⁰. Κάποιος άλλος πατέρας κλείστηκε σ’ ένα σπήλαιο κατά την διάρκεια της Αγίας Τεσσαρακοστής και δέχθηκε τον πόλεμο του διαβόλου. Ο διάβολος γέμισε ολόκληρο το σπήλαιο από κοριούς, ώστε δεν υπήρχε καθόλου τόπος καθαρός, απηλλαγμένος από αυτούς. Ο Γέροντας εκείνος έλεγε: "Εάν δέη με αποθανείν, ουκ εξέρχομαι έως της αγίας εορτής". Τελικά λυτρώθηκε από τον πόλεμο αυτόν του διαβόλου, γιατί την τρίτη εβδομάδα των Νηστειών εισήλθαν στο σπήλαιο πλήθος μυρμηγκιών και εξαφάνισαν τους κοριούς²¹. 

Η νηστεία και η δίψα, λόγω ασκήσεως, αλλά και λόγω ελλείψεως, ήταν μια φοβερή άσκηση και δοκιμασία. Για τον όσιο Ιουλιανό λέγεται ότι πορευόμενος προς το Σινά "τό ποθούμενον όρος", δεν περνούσε μέσα από πόλεις και χωριά, αλλά από την άβατο έρημο. Κατά την πορεία του δεν κρατούσε τίποτε άλλο παρά ψωμί και αλάτι, ένα ξύλινο ποτήρι και ένα σφουγγάρι, ώστε αν βρη νερό βαθειά στην γή, να τοποθετήση το σφουγγάρι εκεί και στην συνέχεια να στραγγίση το νερό στο ποτήρι²². Ο αββάς Ιωάννης, ηγούμενος της Ραϊθού, έλεγε στους αδελφούς του ότι γνώρισε γέροντες ασκητές που έζησαν στον χώρο εκείνο εβδομήντα χρόνια τρώγοντας μόνον χόρτα και χουρμάδες²³. 

Ένας αναχωρητής διηγόταν ότι ζούσε σε μια σπηλιά κοντά σε μια μικρή πηγή και έναν φοίνικα. Κάθε μήνα ένα κλαδί του φοίνικα παρήγαγε καρπό και έτρωγε ολόκληρο τον μήνα. Τον επόμενο μήνα παρήγαγε το άλλο κλαδί. Με τέτοια σωματική άσκηση ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον Θεό²⁴. Ο αββάς Γεώργιος Βυζάντιος μαζί με τον μαθητή του Γεώργιο μόναζαν σ’ ένα νησί της Ερυθράς θάλασσας. Το νερό το κουβαλούσαν σε μια μικρή σχεδία από την ξηρά. Ύστερα από μια τρικυμία χάθηκε η σχεδία και έμειναν χωρίς νερό. Όταν αργότερα τους επισκέφθηκαν οι αδελφοί, τους βρήκαν πεθαμένους και επάνω σ’ ένα δέρμα χελώνας ήταν το εξής γραμμένο: "Ο αδελφός Γεώργιος επί ημέρας κη’ μη πιών ύδωρ ετελεύτησε, εγώ δε έχω ημέρας λζ’" ²⁵.

Με όλη την άσκηση που έκαναν επεδίωκαν να αποκτήσουν το έλεος του Θεού. Η άσκηση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για την θεραπεία της ψυχής και την μέθεξη της Χάριτος του Θεού. Το σώμα, λόγω των παθών, εμποδίζει την πορεία της ψυχής προς την θέωση και αντιδρά. Γι’ αυτό η άσκηση είναι απαραίτητη για την μεταμόρφωσή του. 

Οι άγιοι σύζυγοι Γαλακτίων και Επιστήμη, ασκητές του Σινά και τελικά μάρτυρες (θανατώθηκε επί Δεκίου, 250 μ.Χ.). Από εδώ.

β) Αν η σωματική άσκηση βοηθά και το σώμα να καθαρισθή, η πλήρης θεραπεία του ανθρώπου είναι όταν καλλιεργή την εσωτερική καρδιακή εργασία. Οι ορθόδοξοι μοναχοί δεν αποβλέπουν απλώς στην καταδυνάστευση του σώματος, αλλά στην μεταμόρφωσή του και στην αποκάλυψη των νοερών δυνάμεων της ψυχής. Αν η σωματική άσκηση, όπως την είδαμε προηγουμένως, περικλείεται στην πράξη, η νοερά ησυχία, η καθαρότης του νοός βρίσκεται στην αρχή της θεωρίας. Οι σιναΐτες πατέρες γνώριζαν ότι είναι δυνατόν κανείς να είναι "πρακτικός μέγας", αλλά αφελής στην πίστη και έτσι να περιπίπτη σε διάφορα σφάλματα²⁶. Γι’ αυτό απαιτείται παράλληλος αγώνας και για την νοερά έλλαμψη. 

Ο αββάς Επιφάνιος ο Έγκλειστος, κατόπιν πολλής υπακοής στον Χριστό, δέχθηκε "πολύν πλούτον και φωτισμόν της εκλάμψεως του Αγίου Πνεύματος... δια του θείου φωτός" ²⁷.

Γνωρίζουμε από την ορθόδοξη εμπειρία των αγίων μας ότι μετά από την κάθαρση της καρδιάς, ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Θεού, αποκτά τον φωτισμό του νοός και εισέρχεται στην θεωρία [=όραση, θέα] του Θεού. Η κάθαρση της καρδιάς συνίσταται στην αποβολή όλων των λογισμών από αυτήν. Ο αββάς Σιλουανός, περιγράφοντας τον τρόπο ζωής που ακολούθησε και έφθασε στην φρόνηση του Θεού, είπε: "Ουδέποτε αφήκα εις την καρδίαν μου λογισμόν παροργίζοντα τον Θεόν"²⁸. Αυτή η εργασία στην γλώσσα των Πατέρων λέγεται και νήψη νοός. Ο ίδιος δε αββάς διασώζει τον τρόπο τον οποίο μετερχόταν, ώστε, και όταν ακόμη εργαζόταν το εργόχειρό του, να μη απασχολήται ο νούς του σε αυτήν την εργασία²⁹. 

Πίνακας με το όρος Σινά, που αποδίδεται στο Δομίνικο Θεοτοκόπουλο (από το site του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης)

Δηλαδή, οι σιναΐτες πατέρες, ύστερα από πολλά χρόνια ασκήσεως, κατώρθωσαν να ξεχωρίζουν τον νού από την λογική, ώστε να είναι ελευθερωμένος από κάθε άλλη εργασία, αφού στην κατάσταση αυτή η λογική μπορεί να έχη συνείδηση του περιβάλλοντος κόσμου και να ασχολήται με τις καθημερινές φροντίδες, ενώ ο νούς να είναι απασχολημένος με τον Θεό. Αυτό λέγεται καθαρότης νοός. Ένας αββάς που ασκήτευσε στις σπηλιές, πάνω από την σπηλιά του Ιωήλ, είχε διαρκή νήψη και πάντοτε εξήταζε τον νού του εάν έλεγε στίχους των ψαλμών ή εάν προσευχόταν. Αν διαπίστωνε ότι ο νούς του βρισκόταν κάπου αλλού, τότε τον επιτιμούσε³⁰. Και εδώ βλέπουμε την αρχαία παράδοση ότι η νοερά προσευχή γινόταν ή με στίχους των ψαλμών ή με την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με". 

Όταν ο ασκητής αποκτήση την νοερά καθαρότητα και την νοερά έλλαμψη, τότε έχει και το χάρισμα της διακρίσεως. Σε αυτήν την κατάσταση ξεχωρίζει το δαιμονικό από το θεϊκό, το κτιστό από το άκτιστο. Έτσι διακρίνει το θέλημα του Θεού από το θέλημα του διαβόλου, την εμφάνιση του Θεού από την εμφάνιση του διαβόλου ως αγγέλου φωτός. Ο αββάς Νισθερώος, που ασκήτευσε ένα διάστημα στην Ραϊθώ, δίδασκε ότι η σωτηρία του ανθρώπου πορεύεται από διαφορετικούς δρόμους, ήτοι από την φιλοξενία του Αβραάμ, την ησυχία του Προφήτου Ηλία και την ταπείνωση του Δαυΐδ. Και οι τρεις ζούσαν διαφορετικό τρόπο ζωής, αλλά όμως ο Θεός ήταν μαζί τους. Το θέμα, λοιπόν, είναι να υπάρχη η Χάρη του Θεού μέσα μας³¹. 

Ο προφήτης Ηλίας. Φωτο από το post Ο σύγχρονος άγιος του Δυτικού Ρεθύμνου

γ) Οι σιναΐτες πατέρες όμως έφθασαν και στην θεωρία του Θεού, όπως το βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις. Ο άνθρωπος με την Χάρη του Θεού φροντίζει να καθαρίση την καρδιά του, στην συνέχεια έρχεται στην νοερά-καρδιακή προσευχή και έπειτα, εάν ο Θεός θελήση, φθάνει και στην αποκάλυψη, την φανέρωση της δόξης Του. Θα αναφέρω κάπως αδόκιμα και ξερά μερικές τέτοιες θεωρίες σιναϊτών πατέρων. 

Ο Ιωσήφ ο Ραϊθηνός, κατά την διάρκεια της προσευχής του, φλεγόταν από την Χάρη του Θεού. Όταν κάποιος τον πλησίασε στο καλύβι του τον βρήκε σε έκσταση. "Θεωρεί αυτόν όλον από κεφαλής μέχρι ποδών ιστάμενον ως φλόγα πυρός"³². Σε αυτήν την κατάσταση παρέμεινε πέντε ολόκληρες ώρες. Αυτή είναι η θεία αρπαγή για την οποία κάνουν λόγο πολλοί Πατέρες στα έργα τους. Το ίδιο βλέπουμε και στην ζωή του αββά Σιλουανού. Ο μαθητής του Ζαχαρίας τον βρήκε "εν εκστάσει και αι χείρες αυτού (ήσαν) εις τον ουρανόν". Και όταν τον ρώτησε που βρισκόταν, εκείνος απάντησε: "Εγώ εις τον ουρανόν ηρπάγην και είδον την δόξαν του Θεού και εκεί ιστάμην έως άρτι και νυν απελύθην"³³. Πρέπει να σημειώσουμε τα δύο ρήματα "ηρπάγην" και "απελύθην", τα οποία δείχνουν ότι η αρπαγή και η θεωρία είναι εμπειρία της Χάριτος και γίνονται με την ενέργειά της. Δεν είναι έκσταση της λογικής, αλλά αρπαγή του νού. Ο ίδιος αββάς διηγείται ότι κατά την διάρκεια της αρπαγής είδε την Δευτέρα Παρουσία, την κρίση του Θεού και μάλιστα είδε πολλούς μοναχούς να οδηγούνται στην Κόλαση και πολλούς κοσμικούς να πηγαίνουν στην Βασιλεία του Θεού³⁴.

Στους βίους των σιναϊτών πατέρων μπορεί κανείς να δη και να θαυμάση τέτοιες περιπτώσεις θεοφανείας, αφού αξιώθηκαν του ακτίστου Φωτός. Αυτό, βέβαια, ήταν καρπός ασκήσεως, αλλά κυρίως ευδοκίας του Θεού. Κάποιος διακονητής στην αγία Κορυφή, που λεγόταν Ελισσαίος, έβλεπε όχι μια ή δύο φορές, αλλά κάθε νύκτα το πυρ να κάθεται επάνω στον άγιο Ναό της θείας νομοθεσίας³⁵. Ζούσαν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ήταν φυσικό σε αυτούς να μετέχουν της θείας Χάριτος και να αποκτούν εμπειρίες του Θεού. Είναι πολύ χαρακτηριστική η φράση: "Εν μια ουν των ημερών εξήλθεν ο καθ’ είς ημών καθ’ εαυτόν αδολεσχήσαι τη του Θεού θεωρία εις την έρημον"³⁶. Πραγματικά, η έλλαμψη του νοός και η θεωρία του Θεού είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, αφού ο Αδάμ πλάστηκε εξ αρχής σε αυτήν την κατάσταση. 

Ο δρόμος προς την Αγία Κορυφή, το σημείο της παράδοσης των 10 Εντολών από το Θεό στο Μωυσή

Το όρος Σινά δεν ήταν χώρος θεοφανείας μόνον για τον Μωϋσή, αλλά και για πολλούς ασκητάς που μόνασαν εκεί και ήταν διάδοχοι κατά πνεύμα του μεγάλου εκείνου θεόπτου Προφήτου. Όταν ο άγιος Συμεώνης επισκέφθηκε το ποθούμενον όρος και μάλιστα το σημείο εκείνο όπου ο Μωϋσής αξιώθηκε να δη τον Θεό, γονάτισε και δεν σηκώθηκε έως ότου άκουσε την δεσποτική φωνή που του εξέφραζε την ευμένεια. Αποτέλεσμα αυτής της θεοπτίας ήταν ότι ολόκληρη την εβδομάδα την πέρασε σκυμμένος χωρίς να φάγη το παραμικρό³⁷. Πρόκειται εδώ για την θεοπτία και την αναστολή των σωματικών ενεργειών. Γιατί, πράγματι, κατά την θεοπτία αναστέλλονται όλες οι σωματικές ενέργειες του ανθρώπου, αφού τότε ο άνθρωπος δεν αισθάνεται την ανάγκη να φάγη, να κοιμηθή και γενικά δεν αισθάνεται την ενέργεια των δερματίνων χιτώνων της φθοράς και της θνητότητος. 

δ) Ο άνθρωπος, μετέχοντας της ακτίστου Χάριτος του Θεού και βιώνοντας την μακαρία κατάσταση της θεώσεως, αποκτά και διάφορα πνευματικά χαρίσματα. Και αυτό είναι φυσική κατάσταση του θεόπτου. Ο Μωϋσής με την θεοπτία έγινε οδηγός των Εβραίων και τους κατηύθυνε προς την γη της επαγγελίας. Με την δύναμη του Θεού νικούσε όλες τις δυσκολίες και υπερνικούσε όλα τα εμπόδια. Από τα πολλά χαρίσματα που είχαν αποκτήσει οι σιναΐτες πατέρες, όπως διασώζονται στα διάφορα περιστατικά, θα αναφέρω τρία. 

Το πρώτο είναι οι διάφορες θαυματουργίες. Τα θαύματα που γίνονται από τους αγίους είναι ένδειξη ότι ο Θεός αναδεικνύει τον άνθρωπο εκείνο ως άγιο. Ο αββάς Ίσαυρος θεράπευσε έναν παράλυτο, ο οποίος τον επισκέφθηκε κατόπιν παροτρύνσεως της ιδίας της Θεοτόκου³⁸. Κάποιος μοναχός, ονομαζόμενος Μωϋσής, που καταγόταν από την Φαράν, έκανε πολλά θαύματα. Τον θεωρούσαν δεύτερο Προφήτη Ηλία. Ό,τι ζητούσε από τον Χριστό του το έδινε: "Πάντα γαρ όσα ήτει και αυτός τον Κύριον, εχορήγει αυτώ". Έκανε πολλά θαύματα, κυρίως είχε το χάρισμα κατά των ακαθάρτων πνευμάτων. Έτσι, θεράπευε πολλούς ασθενείς και σχεδόν όλο τον λαό, που βρισκόταν στα μέρη της Φαράν, τον οδήγησε στην χριστιανική πίστη με το θαυματουργικό χάρισμα που είχε³⁹. 

Το δεύτερο είναι ότι οι σιναΐτες πατέρες σαν αληθινοί άνθρωποι του Θεού έγιναν με την Χάρη του Θεού κύριοι της γής, από την άποψη ότι ακόμη και τα άλογα ζώα τους έκαναν υπακοή ["Νεκρός": "άλογα" = μη λογικά (δεν έχει σχέση με το άλογο = ίππος). Δες πολλά στο Οι άγιοι και τα ζώα]. Δεν ήταν θηριοδαμαστές, αφού δεν αποκτούσαν κυριαρχία πάνω στα άλογα ζώα, κατόπιν ιδιαιτέρας σωματικής ασκήσεως και γνώσεως της τεχνικής μεθόδου, αλλά λόγω της μεθέξεως της ακτίστου Χάριτος και ενεργείας του Θεού. 

Ο αββάς Σέργιος, επιστρέφοντας κάποια μέρα από το διακόνημά του [=την εργασία του, την υπηρεσία του], είδε ένα λιοντάρι που βρισκόταν στην οδό. Οι άνθρωποι που συνόδευαν τον αββά, μαζί με τα ζώα που είχαν έφυγαν από τον φόβο τους. Τότε ο αββάς Σέργιος πλησίασε το λιοντάρι, του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί και είπε: "Λάβε την ευλογίαν των πατέρων και άπελθε εκ της οδού, ίνα παρέλθωμεν" [=πάρε την ευλογία των πατέρων και φύγε από το δρόμο, για να περάσουμε]. Και το λιοντάρι έκανε τελεία υπακοή⁴⁰. Ένας άλλος ερημίτης, που ζούσε μέσα σ’ έναν λάκκο, όταν είδε ένα λιοντάρι να έρχεται, από μακρυά του έκανε νόημα να πάη από το άλλο μέρος. Το λιοντάρι υπάκουσε στον λόγο του ερημίτου και αφού του έφερε τον καρπό των φοινίκων, στην συνέχεια έφυγε πιο πέρα και ξαπλώνοντας κάτω, κοιμήθηκε⁴¹. Τα άλογα ζώα κάνουν υπακοή στους αγίους γιατί αισθάνονται την Χάρη του Θεού να εκπορεύεται από αυτούς. Έτσι, βλέπουμε πώς οι άγιοι φέρνουν μια ισορροπία στην δημιουργία, ημερεύουν και τα άγρια ζώα. 

Φωτο από το post Το υποτακτικό λιοντάρι

Το τρίτο είναι ο τρόπος της κοιμήσεώς τους. Στην ζωή των σιναϊτών πατέρων βλέπουμε καθαρά ότι οι περισσότεροι είχαν οσιακό τέλος. Με τον τρόπο της ζωής τους υπερέβησαν τον θάνατο, δεν τον εφοβούντο και πραγματικά ο θάνατος ήταν ένας ύπνος. Ο αββάς Γεώργιος ο Αρσελαΐτης κατάλαβε τον θάνατό του και κάλεσε ένα αγαπητό του πρόσωπο να έλθη για να τον ασπασθή πριν φύγη για τον Κύριο. Αυτό πραγματοποιήθηκε μετά από δώδεκα ημέρες. Προείδε τον ερχομό του αγαπητού του προσώπου. Όταν ήλθε, "ποιήσας ευχήν ο γέρων και ασπασάμενος αυτόν και μεταλαβών των αγίων μυστηρίων, ανακλίνας εαυτόν απήλθεν προς Κύριον"⁴². Στο περιστατικό αυτό φαίνεται και το ανθρώπινο, αφού ζητά να αποχαιρετίση ένα αγαπητό του πρόσωπο, αλλά και το υπεράνθρωπο, αφού με την Χάρη του Θεού υπερέβη τον θάνατο. Κάποιος άλλος ερημίτης προείδε τον θάνατό του και γι’ αυτό στον αββά Ζώσιμο που τον επισκέφθηκε είπε: "Φύσει, τέκνον, καλώς ήλθες. Ο Θεός γαρ ήγαγέν σε ώδε, ίνα το σώμά μου θάψης". Και μετά από λίγο, αφού τον ευλόγησε και ζήτησε την ευχή του, "έθηκεν εαυτόν και ανεπαύσατο ο δούλος του Θεού"⁴³. Έτσι, καταλαβαίνουμε καλά ότι ο θάνατος στους δικαίους ανθρώπους είναι πραγματικά ένας ύπνος. 

Σε πολλούς αγίους η βαθυτάτη μετάνοιά τους, αλλά και η μεγάλη αυτομεμψία τους εκδηλώνεται ακόμη και κατά την ώρα του θανάτου. Ένας ερημίτης, προβλέποντας τον θάνατό του, κάλεσε κάποιον γείτονά του να είναι κοντά την ώρα εκείνη και του έδωσε την παραγγελία να μη τον ενταφιάση, αλλά να πετάξη το σώμα του στην έρημο για να το καταφάγουν τα θηρία και τα πουλιά, "διότι ήμαρτε τω Θεώ πολλά και ουκ έστιν άξιον ταφήναι". Την τρίτη ημέρα μετά την κοίμησή του αποκαλύφθηκε ο ίδιος στον αδελφό εκείνο, κατά την διάρκεια του ύπνου και του είπε ότι βρήκε μεγάλο έλεος από τον Θεό για την μεγάλη του ταπείνωση⁴⁴.

Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφει την Κλίμακα [=Σκάλα], ένα κλασικό έργο που αναλύει τα πάθη (πνευματικές & σωματικές εξαρτήσεις) και τις αρετές. Αναλυτικά γι' αυτόν εδώ, ενώ όλο το έργο εδώ.

ε) Όλα όσα αναφέραμε προηγουμένως δείχνουν ποιά είναι η θεολογία και ποιός είναι ο θεολόγος στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ουσιαστικά πρόκειται για ολόκληρη ζωή. Η θεολογία είναι εμπειρία. Θεολόγος είναι ο άνθρωπος εκείνος που απέκτησε μέθεξη Θεού και ενώθηκε εν Χάριτι με τον Θεό. Και όταν αυτή η ζωή κινδυνεύη να διαστραφή, τότε οριοθετείται, γίνεται δόγμα. Οπότε το δόγμα είναι καρπός της εμπειρίας και οδηγεί τον άνθρωπο προς την εμπειρία του Θεού. 

Οι αββάδες που ασκήτευσαν στον σιναϊτικό χώρο ζούσαν τον Θεό, γνώριζαν από την πείρα τους τί είναι η θεία Χάρη, ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Και όταν χρειάστηκε, διατύπωσαν αυτήν την προσωπική εμπειρία. Βοηθούσαν τους ποιμένας της Εκκλησίας στον αντιαιρετικό τους αγώνα, προσεύχονταν για να παραμένη αλώβητη η ορθόδοξη πίστη και ποικιλοτρόπως βοηθούσαν το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι ο Θεόδωρος της Ραϊθού, που έζησε τον ΣΤ’ αιώνα ως πρεσβύτερος σε Μονή πλησίον της Ραϊθού⁴⁵. Ο χρόνος κατά τον οποίο έζησε ο Πρεσβύτερος Θεόδωρος ήταν κρίσιμος και ταραχώδης. Είχε προηγηθή η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος στην Χαλκηδόνα που εθέσπισε την δογματική αλήθεια ότι η θεία και η ανθρώπινη φύση είναι ενωμένες στην υπόσταση του Λόγου ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως και αχωρίστως. Όμως μετά την Σύνοδο εξακολούθησαν οι συζητήσεις σχετικά με τα κρίσιμα αυτά θέματα, αφού άλλοι αρνήθηκαν τις αποφάσεις της, άλλοι προσπάθησαν να δώσουν διαφορετική ερμηνεία και άλλοι τις αποδέχθηκαν. Ο Πρεσβύτερος Θεόδωρος της Ραϊθού έπαιξε σπουδαίο ρόλο σε όλη αυτήν την συζήτηση. 

Το μόνο γνωστό κείμενό του είναι η "προπαρασκευή", στο οποίο κάνει ανάλυση των όρων που είχαν επικρατήσει την εποχή εκείνη. Μελετώντας κανείς την "προπαρασκευή" διαπιστώνει ότι ο Πρεσβύτερος Θεόδωρος αφ’ ενός μεν είναι επηρεασμένος πολύ από τον Μ. Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, των οποίων χωρία μνημονεύει σχεδόν αυτολεξεί⁴⁶, αφ’ ετέρου δε επηρέασε και τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Δεν ξέρουμε, βέβαια, θετικά αν ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γνώριζε την "προπαρασκευή", αλλά οπωσδήποτε έχουν και οι δύο (Πρεσβύτερος Θεόδωρος και Ιωάννης Δαμασκηνός) τις ίδιες πηγές και ομοιάζουν σε πολλά τα κείμενά τους. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο υπότιτλος του όλου έργου: "Θεοδώρου πρεσβυτέρου της Ραϊθού προπαρασκευή τις και γυμνασία τω βουλομένω μαθείν, τις ο τρόπος της θείας ενανθρωπήσεως και οικονομίας, καθ’ όν πέπρακται, και τίνα τα προς τους ταύτην μη ορθώς νοούντας λεγόμενα παρά των της εκκλησίας τροφίμων"⁴⁷. 

Το όλο έργο μπορεί να χωρισθή σε δύο επί μέρους ενότητες. Η μία είναι παρουσίαση των διδασκαλιών διαφόρων αιρετικών, όπως του Μάνεντος, του Παύλου Σαμοσατέως, του Απολλιναρίου, του Θεοδώρου Μομψουεστίας, του Νεστορίου, του Ευτυχούς κλπ. Η δεύτερη ενότητα είναι ανάλυση διαφόρων θεολογικών όρων, που χρησιμοποιούνται για το Χριστολογικό δόγμα. 

Δεν πρόκειται να κάνω ανάλυση όλων των θέσεων του Πρεσβυτέρου Θεοδώρου, αλλά να υπογραμμίσω ότι δέχεται την επικρατήσασα ορολογία των Καππαδοκών Πατέρων, ιδιαιτέρως του Μ. Βασιλείου περί ταυτίσεως της ουσίας με την φύση, και της υποστάσεως με το πρόσωπο.

Αναλύοντας την διαφορά μεταξύ ουσίας και υποστάσεως λέγει ότι η ουσία φανερώνει μόνον αυτό το είναι, ενώ η υπόσταση δηλώνει όχι μόνο το είναι, αλλά "καί το πώς έχειν και το οποίον τι είναι". Έτσι η ουσία φανερώνει το κοινό, ενώ η υπόσταση το ειδικό. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του ανθρώπου λέγει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινά γνωρίσματα, αφού όλοι "ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν". Όμως ο καθένας έχει και διάφορα συμβεβηκότα, δηλαδή διαφορετική πατρίδα, γένος, όνομα, επάγγελμα, πράξεις, πάθη κλπ. Αυτά τα τελευταία ξεχωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους⁴⁸. Το άθροισμα των συμβεβηκότων διακρίνουν την υπόσταση από την ουσία⁴⁹. Δεν υπάρχει ουσία χωρίς την υπόσταση ούτε υπόσταση χωρίς την ουσία. Όταν μιλούμε για διαφορά μεταξύ υποστάσεως και ουσίας συγχρόνως μιλούμε και για την ομοιότητα, "ίνα μη παντάπασιν αποξενώσθαι της ουσίας ταύτην νομίσης"⁵⁰. 

Ενώ δεν υπάρχει ουσία χωρίς την υπόσταση και αντίστροφα, εν τούτοις εμείς πρώτα καταλαβαίνουμε σε γενικές γραμμές την υπόσταση και έπειτα η ουσία μας διδάσκει για τον εαυτό της δια της υποστάσεως. Πρώτα αντιληφθήκαμε τον Πέτρο "ότι εστί" και στην συνέχεια "τό τί εστιν", ότι, δηλαδή, είναι άνθρωπος, ζώο λογικό και θνητό⁵¹.

Όταν με τον λόγο αναιρήται η ουσία, τότε συναναιρείται και η υπόσταση, δηλαδή όταν δεν υπάρχη ο άνθρωπος, τότε δεν υπάρχει και ο Πέτρος ή ο Παύλος. Όταν όμως αναιρήται η υπόσταση, δεν σημαίνει ότι αναιρείται και η ουσία, αφού όταν αναιρήται ο Πέτρος, δεν καταστρέφεται και ο άνθρωπος⁵². Αυτό λέγεται συγκαταβατικά, διότι δεν υπάρχει ουσία χωρίς την υπόσταση και αντίστροφα, αφού η υπόσταση ορίζεται ως ουσία με τα ιδιώματα. 

Βέβαια, όσα λέγονται για την υπόσταση λέγονται και για το πρόσωπο, αφού δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ προσώπου και υποστάσεως. 

Από τα λίγα αυτά, που παραθέσαμε προηγουμένως, φαίνεται καθαρά ότι ο χώρος του Σινά ανέδειξε μεγάλους ασκητάς και θεολόγους της Εκκλησίας. Στον χώρο αυτό βιώθηκε μια ζωντανή θεολογία, η οποία, όταν παρουσιάσθηκαν διάφορες αιρέσεις, διατυπώθηκε και σε όρους για να διασφαλίση την ορθόδοξη πίστη, την Αποκάλυψη του Θεού. Ουσιαστικά οι ασκητές του Σινά συντόνιζαν την άσκηση στην δογματική αλήθεια της Εκκλησίας. 

Άγγελοι μεταφέρουν το σώμα της αγίας Αικατερίνης στην κορυφή του Σινά, όπου ανακαλύφθηκε άφθαρτο

Αόρατοι ασκητές σε όλη την Ορθοδοξία

Με αφορμή τη γιορτή των "Γυμνών Αγίων" Ονουφρίου και Πέτρου του Αθωνίτη (12 Ιουνίου)

Επιμέλεια: Θ. Ρηγινιώτης

Rethemnos.gr

«Σύμφωνα με μια παράδοση διακοσίων και πλέον χρόνων, ζουν στο Άγιο Όρος οι αόρατοι (ή «γυμνοί» ή «θαυματουργοί») μοναχοί. Ασκητές, που εμφανίζονται ξαφνικά χωρίς τους περιορισμούς του χώρου, που τους συνοδεύει η θεία Χάρη και έχουν τη δύναμη να «διαβάζουν» τον κάθε προσκυνητή. Πρόκειται για μια ομάδα ασκητών (επτά ή εννέα ή δώδεκα), που ζουν με άκρα άσκηση και μοναδικό έργο την αδιάλειπτη προσευχή υπέρ όλου του κόσμου. Ζουν άοικοι [=χωρίς σπίτι] και γυμνοί, αόρατοι από τους οφθαλμούς των ανθρώπων.
»Σύμφωνα με την παράδοση, αυτοί οι ερημίτες μοναχοί και άγιοι θα πραγματοποιήσουν την τελευταία θεία λειτουργία στην κορυφή του Άθωνα, στη Ναό της Μεταμορφώσεως, πριν επέλθει η Δευτέρα Παρουσία, όπως την περιγράφει η Βίβλος. Ακόμα, οι αόρατοι εκείνοι μοναχοί της έσχατης γενιάς δεν θα αποβιώσουν φυσικά, αλλά θα μεταμορφωθούν και τα σώματά τους θα γίνουν άφθαρτα και αθάνατα [όπως διδάσκει η ορθοδοξία για τους πιστούς της γενιάς που θα ζει κατά τη Δευτέρα Παρουσία]. Λέγεται ότι τις νύχτες αγρυπνούν προσευχόμενοι όρθιοι, ενώ μετά τις μεσονύκτιες ώρες, που αποκάμνουν, στηρίζονται με σχοινιά, δεμένοι από τις μασχάλες και κρέμονται από δοκάρια. Όταν πεθάνει κάποιος από αυτούς, τη θέση του έρχεται να συμπληρώσει κάποιος άλλος ενάρετος αγιορείτης μοναχός κατόπιν δικής τους πρόσκλησης, διατηρώντας έτσι αναλλοίωτο τον αριθμό τους και τη δύναμη της ομαδικής προσευχής τους» (Νίκος Χειλαδάκης, «Οι Αόρατοι Ερημίτες του Άθωνα, που προσεύχονται αδιάλειπτα υπέρ του κόσμου», περιοδικό Τρίτο Μάτι, Απρίλιος 2009, σελ. 36-41).
Για τους αγίους αυτούς καταγράφονται μαρτυρίες των αγίων Γερόντων Παϊσίου & Αρσένιου Μπόκα, ενώ πολλές από τις υπάρχουσες μαρτυρίες βλ. στο βιβλίο του Αγιορείτη μοναχού Βλασίου Οι Αόρατοι Ερημίτες του Άθωνα, εκδ. Τέρτιος (και ειδικό blog γι' αυτούς). [Για τις μαρτυρίες του Γέροντα Παΐσιου, δες βίντεο στο τέλος αυτού του post].

Φανταστικό σκίτσο των 7 αόρατων ασκητών του Άθωνα (Αγίου Όρους) στο εξώφυλλο του τεύχους, όπου δημοσιεύτηκε το παραπάνω άρθρο.

Γενικές παρατηρήσεις

Ήδη από την αρχή του χριστιανικού μοναχισμού εμφανίζονται κάποιες ιδιαίτερες προσωπικότητες, που ακροβολίζονται στα βάθη της ερήμου και ζουν αφανείς, φτάνοντας στα ανώτατα στάδια πνευματικής προόδου, δηλαδή αγιότητας. Οι ασκητές αυτοί, άντρες και γυναίκες, είναι «αόρατοι», με δύο έννοιες: α) αποφεύγουν να εμφανίζονται στους ανθρώπους, με συνέπεια ο τόπος και ο τρόπος της ζωής τους να παραμένουν άγνωστα, β) καθώς φαίνεται σε μερικές περιπτώσεις, έχουν από το Θεό το χάρισμα της αορασίας, ώστε να γίνονται κυριολεκτικά αόρατοι.
Μιλώντας για τους μεγάλους αυτούς διδασκάλους της χριστιανικής ζωής, είναι απαραίτητες μερικές διευκρινίσεις:

Α) Παρά τις επιφανειακές ομοιότητες, οι χριστιανοί αόρατοι ασκητές δεν έχουν ουσιαστικά κοινά σημεία με τους προχωρημένους ασκητές των ανατολικών θρησκειών. Οι χριστιανοί άγιοι επιτυγχάνουν την τιθάσευση των αναγκών και των επιθυμιών τους (τη θεωρούν βέβαια χάρισμα του Θεού και όχι δικό τους κατόρθωμα), αλλά δεν επιδιώκουν την τελείωση μέσω της «πληρέστερης κατανόησης του εαυτού τους» ή της ανάπτυξης «ανώτερης συνειδητότητας», ούτε και την ανάδειξη «εσωτερικών δυνάμεων» του ανθρώπινου νου. Η τελείωση για το χριστιανό έρχεται μόνο με ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού, που προϋποθέτει την κάθαρση της καρδιάς, δηλαδή τη διαρκή πρόοδο στην αγάπη. Έτσι, η ίδια η άσκηση και τα αποτελέσματά της σχετικοποιούνται. «Υπάρχει ακραία άσκηση και εκ του πονηρού» διδάσκει στο Γεροντικό η οσία Συγκλητική, η μεγάλη μητέρα των ασκητριών της αιγυπτιακής ερήμου (4ος αι. μ.Χ, εορτάζει 5 Ιανουαρίου).

Ο άγιος Ονούφριος

Β) Ο αρχαίος χριστιανισμός και η ορθόδοξη συνέχειά του δεν αγαπούν την ακρότητα, αλλά προτείνουν τη μεσότητα, που τη χαρακτηρίζουν «βασιλική οδό». Επομένως, η αναχώρηση ενός ανθρώπου από το σπίτι του κατευθείαν για τα βάθη της ερήμου δεν συνιστάται. Υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις, αλλά είναι εξαιρέσεις. Ο «εραστής της ερήμου» θα πρέπει να ενταχθεί πρώτα στην κοινότητα ενός μοναστηριού, να μαθητεύσει σε έναν σοφό και, κατά το δυνατόν, άγιο πνευματικό διδάσκαλο («γέροντα»), στον οποίο θα εξομολογείται ακόμη και τους λογισμούς του (τις σκέψεις του), με σκοπό να γίνει η καρδιά του απόλυτα διαυγής. Μπορεί να φύγει για την έρημο μόνον όταν ο γέροντάς του θα του δώσει τη σχετική ευλογία, όταν δηλαδή θα κρίνει ότι είναι έτοιμος γι’ αυτό. Και είναι έτοιμος, όταν θα έχει γίνει πνευματικά αρκετά ισχυρός, ώστε να μην πεθάνει από τις κακουχίες της ερήμου, και ώριμος (δηλ. ταπεινός), ώστε να μην πέσει σε παγίδες του εχθρού (διαβόλου), που έντεχνα θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι έχει φτάσει σε υψηλά μέτρα αγιότητας και να τον πλανέψει με τον εγωισμό.

Γ) Αόρατοι ασκητές, καθώς φαίνεται, υπάρχουν πάντα και πιθανόν σε όλους τους τόπους, όπου ζουν ορθόδοξοι χριστιανοί. Ίσως και δίπλα μας. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να αγωνίζεται ένας ασκητής. Εκτός από το ενδεχόμενο να ζει δίπλα μας ένας ασκητής εντελώς αθέατος και άγνωστος, αναλογίσου ότι ο γείτονάς σου ή ο συνεργάτης σου στη δουλειά ή ο υπάλληλός σου ή ένας «τρελός» ρακένδυτος ζητιάνος, που σε ενοχλεί με τη δυσωδία του, μπορεί να είναι ένας κρυφός άγιος. Ας μην είμαστε εύπιστοι, αλλά ούτε και κακόπιστοι. Οι μαρτυρίες για αφανείς και άγνωστους αγίους ασκητές «δίπλα μας» μπορεί να αμφισβητηθούν, όμως, αν μη τι άλλο, δεν επιτρέπεται να αγνοηθούν. Ας έχουμε την ευχή τους.

"Νεκρός": προσθέτουμε και ένα Δ) Η γυμνότητα δεν είναι αμαρτία, ούτε καταδικάζεται οπωσδήποτε από την Εκκλησία. Μπορεί να είναι ένδειξη αθωότητας, όπως στα μωρά. Οι γυμνοί πρωτόπλαστοι ήταν άνετοι όσο είχαν αγάπη, ενώ ντράπηκαν όταν έχασαν την αγάπη (δηλ. ένιωσαν "γυμνοί" = ανυπεράσπιστοι, και έκρυψαν τον εαυτό τους με τα φύλλα της συκής). Η γυμνότητα των συζύγων είναι ευλογημένη, όταν είναι προϊόν αγάπης, μέσα στο μυστήριο ψυχοσωματικής ένωσης που ονομάζεται γάμος. Μέσα από τη γυμνότητα των γονιών του γεννιέται ο νέος άνθρωπος, που επίσης γεννιέται γυμνός. Έτσι, ο αθώος άνθρωπος ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ρούχα, γι' αυτό και οι άγιοι, οι απολύτως αθώοι, δε χρειάζονται ρούχα. Κι όταν ζουν με άλλους & τα φοράνε, το κάνουν από αγάπη, για να μην προκαλούν τους άλλους, που δεν είναι τόσο αθώοι.
Αμαρτία είναι να βλέπω το γυμνό άνθρωπο ως αντικείμενο ηδονής, ως κρέας, κι όχι ως αδελφό - είτε είναι ο/η σύζυγος ή "σύντροφός" μου, είτε μια πόρνη, είτε ένα μοντέλο σε sexy πόζες, είτε ένας γυμνός αιχμάλωτος. Ως αντικείμενο που θα μου αποφέρει ηδονή με το σεξ ή με βασανιστήρια!... Και η λέξη αμαρτία σημαίνει τη διαστροφή της αγάπης, μια νόσο που κατατρώει τον άνθρωπο, και που η ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά μας είναι ο δρόμος για τη θεραπεία της.

1. Επώνυμοι «αόρατοι ασκητές» στο αγιολόγιο

Α) Ο όσιος (*) Ονούφριος ο Αιγύπτιος

Αρχικά μοναχός σε μοναστήρι της Θηβαΐδας της Αιγύπτου, στη συνέχεια αποχώρησε και ασκήτεψε στα βάθη της ερήμου κάτω από μια φοινικιά, μη βλέποντας άνθρωπο για δεκαετίες. Τα ρούχα του έλιωσαν και ζούσε εντελώς γυμνός, σκεπασμένος ολόκληρος με λευκές τρίχες, που κατά θεία παραχώρηση είχαν σκεπάσει το σώμα του για να τον προστατεύουν από τις καιρικές συνθήκες.
Τον ανακάλυψε το 400 μ.Χ. ο όσιος Παφνούτιος, μετά από πορεία 17 ημερών στα ενδότερα της ερήμου. Έτσι έγινε γνωστός ο βίος του. Την ημέρα εκείνη ο όσιος Ονούφριος κοιμήθηκε και ο όσιος Παφνούτιος έσχισε το ένδυμά του, τον τύλιξε και τον έθαψε σε σχισμή βράχου.
Η μνήμη του τιμάται στις 12 Ιουνίου, μαζί με του αγίου Πέτρου του Αθωνίτη.

(*) Όσιο λέμε τον άγιο που έζησε ως μοναχός

Πηγή: Ωρολόγιον το Μέγα (λειτουργικό βιβλίο)

Προσθήκη από το άρθρο Ο θεός που καλείται "Γη", και εκεί από το άγιος Ονούφριος ή Abu Nufar,o γυμνήτης χορτοφάγος!:

Ο άγιος "στα αραβικά αναφέρεται ως Αμπού Νουφάρ, προσωνύμιο που σημαίνει «πάτερ (abu) Χορτοφάγος (nufar)» κατά την μετάφραση της Βικιπαίδεια. Toν βίο του γυμνού ασκητή Ονουφρίου του Μεγάλου συνέγραψε ο άγιος Παφνούτιος, ο οποίος τον γνώρισε λίγο καιρό πριν την κοίμησή του, προετοίμασε το νεκρό σώμα και τον ενταφίασε. Ο όσιος έζησε σε μια όαση της Σαχάρας, δεν φορούσε κανένα ένδυμα, προστατευόταν από τις καιρικές συνθήκες με την Χάρη του Θεού, τρεφόταν με τους χουρμάδες των φοινίκων και με το νερό της εκεί υπάρχουσας πηγής.

Ίσως λοιπόν ο άγιος Ονούφριος να είναι o προστάτης τών, κατά Θεόν, χορτοφάγων [δηλ. εκείνων που δεν τρέφονται με κρέας λόγω της αφοσίωσής τους στο Θεό και όχι εξαιτίας άλλων επιρροών (βουδιστικών κ.λ.π.)]. Το βέβαιο είναι ότι έζησε ως επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος, με επαναστατικό, αντισυμβατικό και αντικαταναλωτικό τρόπο. Ας έχουμε την ευχή του!"

Απολυτίκιον. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.

Των Αγγέλων τον βίον εν σαρκί μιμησάμενοι, ώφθητε ερήμου πολίται, και χαρίτων κειμήλια, Ονούφριε Αιγύπτου καλλονή, και Πέτρε των εν Άθω ο φωστήρ· δια τούτο τους αγώνας υμών αεί, τιμώμεν αναμέλποντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι' υμών πάσιν ιάματα.

Β) Η οσία Μαρία η Αιγυπτία

Την 5η Κυριακή των νηστειών (της Μεγάλης Σαρακοστής) τιμάμε τη μνήμη της οσίας Μητέρας μας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία εορτάζεται και κατά την 1η Απριλίου. Το Ωρολόγιο (λειτουργικό βιβλίο) γράφει ότι «Πλησιάζοντας το τέλος της αγίας Σαρακοστής, τάχθηκε να εορτάζεται σήμερα η αγία προς τόνωση των ραθύμων και αμαρτωλών σε μετάνοια».
Όταν ήταν δώδεκα ετών, η αγία έφυγε μακριά από τους γονείς της και πήγε στην Αλεξάνδρεια όπου έζησε για 17 χρόνια ασώτως. Έπειτα από περιέργεια ξεκίνησε με πολλούς προσκυνητές για τα Ιεροσόλυμα, να παραβρεθεί στην ύψωση του Τιμίου Σταυρού, όπου όμως συνέχισε την ακολασία και παρέσυρε πολλούς στην απώλεια.
Θέλησε μάλιστα να μπει στην Εκκλησία τη μέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αλλά αισθάνθηκε τέσσερις φορές κάποια αόρατο δύναμη να την εμποδίζει να εισέλθει στο Ναό, ενώ όλοι οι άλλοι έμπαιναν ανεμπόδιστα. Πληγώθηκε αφάνταστα η καρδιά της από το γεγονός αυτό και παρεκάλεσε τη Παναγία να της επιτρέψει και ότι θα αλλάξει ζωή. Αμέσως μπήκε μέσα, προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο και έφυγε από τα Ιεροσόλυμα, πέρασε τον Ιορδάνη και προχώρησε στα βάθη της ερήμου, προσευχόμενη και ζώντας σκληρή ζωή μετανοίας για 47 χρόνια.
Όταν έφθασε το τέλος της ζωής της συνάντησε ένα άγιο ερημίτη που τον έλεγαν Ζωσιμά, στον οποίο ζήτησε και εξομολογήθηκε όλη τη ζωή της και τον παρεκάλεσε να τη κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Η οσία ζούσε εντελώς γυμνή, γιατί τα ρούχα της είχαν διαλυθεί με τα χρόνια. Ήταν άγνωστη. Ο όσιος Ζωσιμάς, στο χώρο όπου εκείνος μόναζε, αντιμετώπισε τον πειρασμικό λογισμό: «Άραγε σε τι μέτρο αγιότητας έχω φτάσει;». Τότε έλαβε μήνυμα από το Θεό: «Προχώρησε στα βάθη της ερήμου, και θα δεις κάποιον που έχει φτάσει σε πολύ υψηλότερο μέτρο αγιότητας από σένα». Έτσι ταξίδεψε και ανακάλυψε την αγία.
Το επόμενο έτος τη Μεγάλη Πέμπτη ο όσιος ήρθε ξανά και την κοινώνησε. Το μεθεπόμενο έτος επανήλθε, αλλά την βρήκε νεκρή και με ένα σημείωμα που έγραφε: «Αββά Ζωσιμά, θάψε μου εδώ το σώμα της αθλίας Μαρίας. Πέθανα την ίδια μέρα που με κοινώνησες των Αχράντων Μυστηρίων. Να εύχεσαι για μένα». [Άρα είχε μείνει και άφθαρτη για ένα χρόνο].
Επειδή δεν είχε μαζί του κάτι, που θα τον βοηθούσε να σκάψει τάφο, ο όσιος ανησυχούσε. Εμφανίστηκε όμως ένα λιοντάρι, που έσκαψε ένα λάκκο με τα νύχια του και έφυγε. Στο λάκκο αυτό ο όσιος έθαψε την οσία. Η κοίμησή της τοποθετείται στο 378 μ.Χ. ή, κατ’ άλλους, το 437.

[Δες αφιέρωμα στην αγία και στο θέμα της πορνείας εδώ - & το post μας Η πιο sexy απ' όλες...].

Γ) Ο άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης ο Θεοφόρος

Από το άρθρο Η Έρημος του Αγίου Όρους

Ο όσιος έζησε τον 9ο αιώνα. Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και ήταν αξιωματικός του στρατού. Σε μια μάχη κατά των Τούρκων (;) συνελήφθη αιχμάλωτος και ταλαιπωρήθηκε πολύ στις φυλακές. Απελευθερώθηκε θαυμαστά και ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου εκάρη μοναχός. Στη συνέχεια έφτασε στον Άθωνα, όπου έζησε 53 χρόνια με άφταστη ασκητικότητα, γυμνός, λόγω των πολλών ετών, μέσα σε μια σπηλιά. Κοιμήθηκε το 890 μ.Χ.
Η μνήμη του τιμάται στις 12 Ιουνίου, μαζί με του αγίου Ονουφρίου.

Πηγή: Ωρολόγιον το Μέγα

Ο άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης και ο "άγγελος" που ήταν διάβολος



Ο Σατανάς εμφανίζεται στον Άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη μετασχηματισμένος σε άγγελο φωτός

Η πιο πάνω φωτογραφία παρουσιάζει ένα περιστατικο απο τη ζωή του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, του πρώτου οικιστού [κατοίκου] του όρους Άθω.
Τον βίο του οσίου Πέτρου τον έγραφε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος σημειώνει και το περιστατικό αυτό. Έτσι, σύμφωνα με τον άγιο βιογράφο του, όταν ο διάβολος, ο αιώνιος εχθρός του αγαθού και εμπνευστής του κακού, είδε ότι δεν κατάφερε να τον αποτρέψει απο την ενάρετη ασκητική ζωή του, ούτε και να τον ρίξει σε αμέλεια, χρησιμοποίησε το φοβερότερο όπλο που του έμεινε, την «εκ δεξιών» εξαπάτηση. Πήρε ο διάβολος μορφή φωτεινού αγγέλου και παρουσιάσθηκε στην ασκητική σπηλιά του οσίου. 

Γέμισε ξαφνικά φως η σπηλιά, φως όμως δαιμονικό. Του μίλησε ως άγγελος και τον προέτρεψε να εγκαταλείψει τη σπηλιά και να γυρίσει στον κόσμο για να σώσει τους ανθρώπους. Μάλιστα έκανε και ένα εντυπωσιακό θαύμα για να πεισθεί ο όσιος οτι ο εμφανιζόμενος είναι όντως άγγελος και όχι διάβολος. Ο όσιος όμως αντιλήφθηκε τον δολομήτη σατανά και διά της ταπεινώσεώς του τον εξεδίωξε. «Είμαι ανάξιος να αντικρύσω άγγελο», είπε και έκανε τον διάβολο με την αγγελική μορφή να εξαφανισθεί.
Πόση επιφύλαξη, προσοχή και ταπείνωση επιβάλλεται να έχουμε εμείς, για να μπορέσουμε να γλυτώσουμε από την πλάνη, όταν και οι άγιοι, πού είχαν διάκριση, έπρεπε να προσέχουν πολύ για να μην εξαπατηθούν!

Πηγή: Γεροντικό Ονείρων και Οραμάτων Διδαχές και Παραδείγματα, Έκδοσις Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, 1997 Πεντάλοφος Γουμενίσσης (από Vatopaidi). Δες και το αφιέρωμά μας Ψεύτικα θαύματα & οράματα στην Ορθοδοξία - Ιστορίες πλάνης.

Δ) Η οσία Θεοκτίστη της Λέσβου

Ήταν μοναχή ενάρετη από τη Μήθυμνα της Λέσβου και έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Λέοντα του Σοφού (816 μ.Χ.). Παιδί ακόμα έμεινε ορφανή και ανατράφηκε σε παρθενώνα της πόλης. Κάποια μέρα πήγε να επισκεφθεί την αδελφή της, που ζούσε σε μια κοντινή κωμόπολη. Τότε συνελήφθη μαζί με τους κατοίκους της κωμόπολης αυτής από τους Άραβες πειρατές της Κρήτης και μεταφέρθηκε με τους άλλους αιχμαλώτους στην Πάρο για πώληση. Εκεί κατόρθωσε να δραπετεύσει και να κρυφτεί στα βουνά, όπου και παρέμεινε μόνη 35 χρόνια, τρεφόμενη με χόρτα. Ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν κυνηγό, ο όποιος, μετά από παράκληση της, έφερε σ' αυτή τα θεία μυστήρια [θεία Μετάληψη]. Όταν κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων, πέθανε και τάφηκε εκεί από τον ίδιο κυνηγό. [Επειδή η οσία ήταν γυμνή, πριν εμφανιστεί στον κυνηγό τού ζήτησε να της ρίξει το ένδυμά του, για να τυλίξει το σώμα της]. Για την Οσία αυτή, υπάρχει και μια διήγηση του μονάχου Συμεών του Πάριου, που μοιάζει πολύ με αυτή της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας και είναι εντελώς φανταστική.
Η μνήμη της τιμάται στις 9 Νοεμβρίου.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Η Λέσβος βλάστημα, θείον σε κέκτηται, τοις δε αγώσι σου, Πάρος ηγίασται, και τω σκήνει τω σεπτώ, πεπλούτισται Ικαρία. Όθεν ως παρθένον σε, και Οσίαν γεραίρομεν, και επιβοώμεθα, την θερμήν προστασίαν σου, ην δίδου τοις βοώσί σοι Μήτερ, χαίροις Οσία Θεοκτίστη.

Πηγή: Συναξαριστής

Ε) Η Αγία Αναστασία η Πατρικία

Η Αγία Αναστασία έζησε στην Κωνσταντινούπολη κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μεγάλου (527-565 μ.Χ.) και καταγόταν από πλούσιους και ευγενείς γονείς. Ήταν πρώτη Πατρικία του βασιλέως και φοβούμενη τον Θεό. Οι αρετές της κίνησαν σε φθόνο την βασίλισσα και έτσι η Αγία αναγκάστηκε να παραλάβει μέρος της περιουσίας της και να καταφύγει στην Αλεξάνδρεια, όπου έκτισε στην θέση που καλείται Πέμπτον μονή, η οποία ονομάστηκε και της Πατρικίας, και ζούσε ασκητικά. Όταν πληροφορήθηκε ότι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός την αναζητεί, εγκατέλειψε την μονή και προσήλθε στην σκήτη του αββά Δανιήλ, στον οποίο εμπιστεύθηκε τα κατ’ αυτήν. Ο αββάς την έντυσε με ανδρικά ενδύματα και την μετονόμασε σε Αναστάσιο. Όρισε δε και έναν από τους υποτακτικούς της σκήτης, για να προσκομίζει σε αυτήν τα απαραίτητα, έτσι ώστε να μην εξέρχεται από το σπήλαιο μέσα στο οποίο ασκήτευε.
Εκεί η Αγία Αναστασία παρέμεινε κλεισμένη επί είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν προείδε το τέλος της, προσκάλεσε τον αββά Δανιήλ και αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων κοιμήθηκε με ειρήνη. Η μνήμη της τιμάται στις 10 Μαρτίου.

Πηγή: Συναξαριστής

Στ) Ο άγιος Βασίλειος της Μόσχας, ο διά Χριστόν σαλός

Ίσως πρόκειται για το μεγαλύτερο άγιο της Μόσχας και αναμφίβολα για έναν από τους μεγαλύτερους της Ρωσίας και ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Ο καθεδρικός ναός της Μόσχας είναι αφιερωμένος σ' αυτόν. Οι σαλοί είναι οι πνευματικοί αγωνιστές που παριστάνουν τους τρελούς, αφενός για να μην τους τιμά ο κόσμος για την αρετή τους και αφετέρου γιατί, κάνοντας "τρέλες" με νόημα, περνούν ένα μήνυμα στην κοινωνία για όποιον έχει αφτιά να το ακούσει.
Για τους σαλούς γενικά, εδώ. Άρθρα για διάφορους αγίους σαλούς εδώ.Τη βιογραφία του αγίου Βασιλείου της Μόσχας μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Γιορτάζει 2 Αυγούστου.

2. Αρχαίοι αόρατοι ασκητές στην αιγυπτιακή Θηβαΐδα και στο Σινά

1. Θηβαΐδα

Μακαρίου του Αιγυπτίου του Αλεξανδρέως τα ευρισκόμενα πάντα. Αποφθέγματα, 238-240. Στο Migne, Patrologia Graeca,  τ. 34, 237-240:

Κάποτε ο Μακάριος ο Αιγύπτιος ήρθε από τη Σκήτη στο όρος της Νιτρίας, στον αββά Παμβώ. Και οι γέροντες του λένε: «Πες ένα λόγο στους αδελφούς, πάτερ». Και εκείνος είπε: «Εγώ δεν έχω γίνει ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Διότι, κάποτε, ενώ καθόμουν στο κελλί μου, με ενόχλησαν οι λογισμοί λέγοντας: “Πήγαινε στην έρημο, να διαπιστώσεις τι θα δεις εκεί”. Έμεινα αντιστεκόμενος στο λογισμό πέντε χρόνια, διστάζοντας μήπως προέρχεται από δαίμονες. Καθώς όμως επέμεινε ο λογισμός, πήγα στην έρημο. Και εκεί βρήκα μια λίμνη και ένα νησί στη μέση της. Και ήρθαν τα ζώα της ερήμου να πιουν νερό, και είδα ανάμεσά τους δύο ανθρώπους γυμνούς. Και δείλιασε το σώμα μου, γιατί νόμισα ότι είναι πνεύματα. Εκείνοι όμως, όταν με είδαν να δειλιάζω, μου είπαν: “Μη φοβάσαι, κι εμείς άνθρωποι είμαστε”.
»Και τους είπα: “Από πού είστε και πώς ήρθατε σ’ αυτή την έρημο;” Και είπαν: “Είμαστε από ένα κοινόβιο. Και κατόπιν κοινής συμφωνίας ήρθαμε εδώ. [Ζούμε εδώ] σαράντα χρόνια και είμαστε ο ένας Αυγύπτιος και ο άλλος Λύβιος”. Και με ρώτησαν και αυτοί: “Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κόσμος; Βρέχει στην ώρα του και έχει ο κόσμος την αφθονία του;” Και τους είπα: “Nαι”. Κι εγώ τους ρώτησα: “Πώς μπορώ να γίνω μοναχός;” Και μου λένε: “Εάν δεν απαρνηθεί κάποιος όλα τα του κόσμου, δε μπορεί να γίνει μοναχός”. Και τους είπα: “Εγώ είμαι αδύναμος και δε μπορώ σαν εσάς”. Και μου είπαν και αυτοί: “Και εάν δε μπορείς σαν εμάς, να κάθεσαι στο κελλί σου και να θρηνείς τις αμαρτίες σου”. Και τους ρώτησα: “Όταν γίνεται χειμώνας, δεν κρυώνετε; Και όταν γίνεται καύσωνας, δεν καίγονται τα σώματά σας;”. Εκείνοι είπαν: “Ο Θεός μας έκανε αυτή τη χάρη, και ούτε το χειμώνα κρυώνουμε, ούτε το καλοκαίρι μας βασανίζει ο καύσωνας”.
»Γι’ αυτό σας είπα δεν έχω γίνει ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Συγχωρέστε με, αδελφοί».

Το αρχαίο κείμενο: «Ήλθε ποτέ Μακάριος ο Αιγύπτιος από Σκήτεως εις το όρος της Νιτρίας, εις την προσφοράν του αββά Παμβώ. Και λέγουσιν αυτώ οι γέροντες: Ειπέ ρήμα τοις αδελφοίς, πάτερ. Ο δε είπεν: Εγώ ούπω γέγονα μοναχός, αλλ’ είδον μοναχούς. Καθημένω γαρ μοι ποτέ εν τω κελλίω εις Σκήτιν, ώχλησάν μοι οι λογισμοί λέγοντες: άπελθε εις την έρημον και ίδε τι βλέπεις εκεί. Έμεινα δε πολεμών τω λογισμώ πέντε έτη, λέγων μήπως από δαιμόνων εστίν. Και ως επέμεινεν ο λογισμός, απήλθον εις την έρημον. Και εύρον εκεί λίμνην υδάτων και νήσον εν μέσω αυτής. Και ήλθον τα κτήνη της ερήμου πιείν εξ αυτής. Και είδον εν μέσω αυτών δύο ανθρώπους γυμνούς. Και εδειλίασε το σώμα μου. Ενόμισα γαρ ότι πνεύματα εισίν. Αυτοί δε με ως είδον δειλιώντα, ελάλησαν προς με: Μη φοβού, και ημείς άνθρωποι εσμέν.
»Και είπον αυτοίς: πόθεν εστέ, και πώς ήλθετε εις την έρημον ταύτην; Και είπον: Από κοινοβίου εσμέν. Και γέγονεν ημίν συμφωνία και εξήλθομεν ώδε. Ιδού τεσσαράκοντα έτη, και ο μεν είς Αυγύπτιος, ο δε έτερος Λυβικός υπάρχει. Και επηρώτησάν με και αυτοί λέγοντες: Πώς ο κόσμος; Και ει έρχεται το ύδωρ κατά καιρόν αυτού, και ει έχει ο κόσμος την ευθηνίαν αυτού, και είπον αυτοίς: ναι. Καγώ αυτούς ηρώτησα: πώς δύναμαι γενέσθαι μοναχός; Και λέγουσί μοι: Εάν μη αποτάξηται τις πάσι τοις του κόσμου, ου δύναται γενέσθαι μοναχός. Και είπον αυτοίς: Εγώ ασθενής ειμί και ου δύναμαι ως υμείς. Και είπον μοι και αυτοί: Και εάν ου δύνασαι ως ημείς, κάθου εις το κελλίον σου, και κλαύσον τας αμαρτίας σου. Και ηρώτησα αυτούς: Όταν γίνηται χειμών, ου ριγάτε; Και όταν γίνηται καύμα, ου καίεται τα σώματα υμών; Οι δε είπον: Ο Θεός εποίησεν ημίν την οικονομίαν ταύτην, και ούτε τω χειμώνι ριγώμεν, ούτε τω θέρει το καύμα ημάς αδικεί.
Διά τούτο είπον υμίν ότι ούπω γέγονα μοναχός, αλλ’ είδον μοναχούς. Συγχωρήσατέ μοι, αδελφοί».

2. Σινά

Άγιος Δαβίδ Θεσσαλονίκης

Την Τετάρτη της Διακαινισίμου (δηλ. της εβδομάδας μετά το Πάσχα) γιορτάζουμε τη σύναξη (τιμητική γιορτή) όλων των αγίων του Σινά. Ανάμεσά τους πολλούς αυτούς αγίους μοναχούς, ασκητές, προφήτες και μάρτυρες, διαβάζουμε:

Ανωνύμων δύο αοράτων ασκητών εν ερήμω Σίδδη.

Ανωνύμων δύο αοράτων γυμνητευόντων ασκητών.

Ανωνύμων τριών αοράτων ασκητών του Αρανδουλά.

Ανωνύμου γυμνητεύοντος ασκητού.

Επίσης Αβρααμίου και Ανωνύμου δενδριτών ασκητών (ζούσαν σε δέντρο). Δενδρίτες επίσης υπάρχουν κι άλλοι, σε άλλους τόπους, όπως ο άγιος Δαβίδ της Θεσσαλονίκης.