Για να υπομείνεις τον άλλο πρέπει να τον αγαπήσεις... Από xristianos.gr

του Γέροντα Παϊσίου
-Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;
-Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε. Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν.

Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.
Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του. «Μακάριος ανηρ ος υπομενει πειρασμον», λέει ο Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α' 12). Γι’ αυτό να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.
Η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μια συνεχής άσκηση και ο καθένας μας ασκείται με διαφορετικό τρόπο.
Να σκέφτεσθε τι τράβηξε ο Χριστός σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια! Πόσα προβλήματα του δημιουργούσαν οι Εβραίοι και δεν μιλούσε καθόλου! Αλλά και ο Απόστολος Παύλος τι υπομονή έκανε! Ενώ είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πάει στη Ρώμη, έμεινε στην φυλακή δυο χρόνια, γιατί ο ηγεμόνας καθυστερούσε την δίκη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πάλι τι υπέφερε! Για έναν μικρό γογγυσμό υπέστη ναυάγιο... Βλέπετε, επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρηθούν για μικρά πράγματα οι Άγιοι, για να έχουμε εμείς παραδείγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς με υπομονή, με προσευχή, αλλά και με χαρά.
Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσεις.
-Γέροντα, πώς αποκτιέται η υπομονή;
-Η υπομονή έχει βάση την αγάπη. «Η αγάπη πάντα υπομένει», λέει ο Απόστολος. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσεις, να τον πονέσεις. Αν δεν τον πονέσης, τον βαριέσαι.
-Γέροντα, να μιλήσω για μια δυσκολία που αντιμετωπίζω ή να σιωπήσω;
-Αν δεν μιλήσεις για τη δυσκολία σου από αγάπη, για να μη δυσκολέψης τους άλλους, θα διατηρήσεις την ειρήνη μέσα σου. Αυτή η δυσκολία θα φέρει την ευλογία του Θεού. Καλύτερα να δυσκολευθείς εσύ, παρά να δυσκολευθεί ο άλλος εξαιτίας σου. Μια φορά επέστρεψα αργά στο Kελλί από την Λιτανεία της Μονής Κουτλουμουσίου. Ήμουν κατακουρασμένος και πονούσα πολύ, γιατί τότε είχα πρόβλημα με την μέση μου. Βρήκα απ’ έξω να με περιμένει ένα γεροντάκι ογδόντα πέντε χρονών που ήθελε να μείνει το βράδυ στο Κελλί. Είχε αφήσει και τη βαλίτσα του πιο κάτω, γιατί δεν μπορούσε να τη σηκώσει. Αφού του εξήγησα ότι δεν μπορούσε να διανυκτερεύσει σε μένα, φορτώθηκα στον ώμο μου τη βαλίτσα του και τον πήγα στο ξενοδοχείο, μισή ώρα ανήφορο του έδωσα και πεντακόσιες δραχμές για τα έξοδά του. Έκανα λίγη υπομονή και μετά ήμουν αναπαυμένος, γιατί αναπαύθηκε ο άλλος.
-Γέροντα, όταν η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι είναι ζορισμένη, τη λυπάμαι και την κάνω υπομονή αυτό έχει μέσα αγάπη;
-Και πού ξέρεις αν δεν είσαι εσύ η αιτία που είναι η άλλη ζορισμένη και σε κάνει εκείνη υπομονή; Αν νομίζεις ότι εσύ είσαι σε καλύτερη πνευματική κατάσταση και την κάνεις υπομονή, τότε πρέπει να λυπάσαι τον εαυτό σου.
Όταν υπάρχει πραγματική αγάπη και υπομονή, δικαιολογεί κανείς τον άλλον, και μόνον τον εαυτό του κατηγορεί. «Θεέ μου, είμαι ένοχος, λέει, μη με υπολογίζης εμένα πέταξέ με στην άκρη και βοήθησε τον άλλον». Αυτή είναι η σωστή τοποθέτηση, η οποία έχει και πολλή ταπείνωση, και τότε δέχεται ο άνθρωπος πλούσια την Χάρη του Θεού. Θα εύχομαι να γίνεις «σκύμνος» πνευματικός, σαν τα μπρούντζινα λεονταράκια που με την πλάτη στηρίζουν τα μανουάλια της εκκλησίας και ούτε ταράσσονται ούτε ακούνε ούτε μιλάνε, αλλά σηκώνουν βάρος στην πλάτη τους. Αμήν.
Πηγή: «Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Ε'»