Π. Θεόδωρος Ζήσης - Μνήμη Αγίου Μάρτυρος Ουάρου- (mp3-2014)

«Να μη κλαίμε και να μη θρηνούμε όταν αποθνήσκουν δικά μας πρόσωπα, ιδιαίτερα νέοι…», Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης [mp3-2014]

«Να μη κλαίμε και να μη θρηνούμε όταν αποθνήσκουν δικά μας πρόσωπα, ιδιαίτερα νέοι…», Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης [mp3-2014]

Με αφορμή το θαύμα της αναστάσεως του γιου της χήρας της Ναΐν, που ακούσαμε στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο της προηγούμενης Κυριακής, ξεκινά την ομιλία του ο π. Θεόδωρος σε σχέση με τον θάνατο προσφιλών μας προσώπων και την αντιμετώπισή του.

Πράγματι βαρύς και ασήκωτος ο πόνος του θανάτου, το μεγαλύτερο φορτίο που έχει βάλει ο Θεός στους ώμους μας, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί οι οποίοι αποθνήσκουν είναι σε νεαρή ηλικία.

Μετά από μια σύντομη αναφορά στο θαύμα του Κυρίου μας στην πόλη της Ναΐν, το π. Θεόδωρος μας διηγείται μια άλλη θαυμαστή περίπτωση μιας μάνας και του μονάκριβού παιδιού της, που έχει σχέση με τον εορτάζοντα στις 19 Οκτωβρίου, Μάρτυρα Ούαρο.

Ήταν μεγαλοαξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού στην Αίγυπτο, χριστιανός όμως.

Ο Ούαρος βλέποντας άλλους χριστιανούς να οδηγούνται στο μαρτύριο, επήγαινε κρυφά τη νύχτα και τους συμπαραστεκόταν, φρόντιζε τις πληγές τους, τους πήγαινε τρόφιμα και απορούσε ο ίδιος πώς άντεχαν τόσα βασανιστήρια.

Κάποτε συνέπεσε να βρεθούν στην Αλεξάνδρεια επτά ερημίτες (μοναχοί) μάρτυρες και πήγε ο Ούαρος να τους συμπαρασταθεί.

Ο ένας από αυτούς από τα πολλά βασανιστήρια είχε πεθάνει.

Ζήτησε ο ηγεμόνας τους επτά για να συνεχιστούν τα βασανιστήριά τους και όταν είδε ότι λείπει ένας, τους ρώτησε πού είναι.

Πετάχτηκε τότε ο αξιωματικός, ο μέχρι τότε φοβιτσιάρης Ούαρος και είπε «εγώ είμαι ο έβδομος, εγώ είμαι στη θέση του, κι εγώ είμαι χριστιανός».

Έπειτα από φρικτά βασανιστήρια ο Μάρτυρας παρέδωσε το πνεύμα του και από εκεί και μετά εμφανίζεται μια μητέρα, χήρα με το μονάκριβο παιδί της η οποία με τη χάρη του Θεού ανέλαβε να φροντίσει το λείψανο του Μάρτυρα.

Μας διηγείται ο π. Θεόδωρος, πως η γυναίκα αυτή κατάφερε να το μεταφέρει από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη, πως ανοικοδόμησε ναό προς τιμήν του Αγίου και πώς τελικά ο Μάρτυς του Χριστού πήρε κοντά του τον μονάκριβό γιό της και ενώ κατ’ αρχήν το γεγονός αυτό του θανάτου του παιδιού της, η πονεμένη μάνα το θεώρησε αδικία, μετά βλέποντας σε όραμα τον Μάρτυρα Ούαρο, ο οποίος της έδειξε τη δόξα που είχε ο γιος της και πως τον είχε δίπλα του, έπαψε να κλαίει.

Αν έχουμε τη σκέψη μας στην άλλη ζωή, την αιώνια που είναι απείρως ωραιότερη από αυτή την πρόσκαιρη, δεν θα κλαίμε και δεν θα θρηνούμε όταν αποθνήσκουν δικά μας πρόσωπα.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Μνήμη Αγίου Μάρτυρος Ουάρου [mp3-2014]

Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης - Κήρυγμα π. Θεοδώρου Ζήση, Εκφων. (19/10/2014) Ηχητικό αρχείο MP3 - Διάρκεια 00:25:00- Μέγεθος 22,8MB (19/10/2014) 

http://impantokratoros.gr/7DE6C070.el.aspx