Ο μακάριος Γέροντας Πάΐσιος ο Αγιορείτης με τη γνωστή και πάντα χαριτωμένη γλώσσα του μας λέει φιλικά και διδακτικά: «Ο Θεός είναι πολύ κοντά μας, αλλά και πολύ ψηλά. Για να “κάμψει” κανείς τον Θεό, ώστε να κατέβει να μείνει μαζί του, πρέπει να ταπεινωθεί και να μετανοήσει. Τότε ο πολυεύσπλαχνος Θεός βλέπει την ταπείνωσή του, τον υψώνει ως τους ουρανούς και τον αγαπάει πολύ… Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τον νου, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοεί και να ζητά συγχώρηση. Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή κόλαση που ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια. Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στον Θεό, με τις πολύ μεγαλύτερες χαρές, τις αιώνιες».
Ο πολύσοφος Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης δίνει μία ωραία ερμηνεία της μετανοίας: «Τί σημαίνει η λέξις μετάνοια; Με το δεύτερον συνθετικό , τον νουν, μας δηλοί το όργανον της ψυχής μας, τον αυθέντην της υπάρξεως, το ηγεμονικόν της υποστάσεως μας, τον οφθαλμόν της ζωής μας. Το πρώτον συνθετικόν, η πρόθεσις μετά, ερμηνεύει, διασαφηνίζει την ενέργειαν, την κίνησιν του νοός μας και το αποτέλεσμα της στάσεως μας. Δηλοί την τελείαν αλλαγήν μας εις την ζωήν, την ανακαίνισίν μας, την αποκατάστασίν μας εις την προπτωτικήν καθαρότητα και ενότητα μετά του Θεού. Ότι δηλαδή ολόκληρος ο εαυτός μου αποφασίζει με άλας τας δυνάμεις, σώμα, ψυχή και πνεύμα, να διατηρή αγρύπνως την κοινωνίαν με τον Θεόν. Κατόπιν Αυτού πορεύομαι, όπως τα πρόβατα ακολουθούν τον ποιμένα. Πάσα κίνησίς μας. βλέμμα, έμπνευσις, λόγος, δραστηριότης, στρέφεται προς Αυτόν και εκκινεί εξ Αυτού. Είναι ο προσανατολισμός μας. Μέσα εις τον χώρον της θεϊκής βουλήσεως ημπορώ να κινούμαι και να ενεργοποιούμαι. Γίνομαι αγνώριστος από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Κάμνω μεταβολήν, αλλάζω εντελώς από την πορείαν των ανθρώπων, επιστρέφω εις τον παράδεισον και ζω μετά του Χριστού».
Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης σ’ ένα ωραιότατο λόγο του περί μετανοίας εμπειρικά, δοξαστικά εκστατικά και συγκινητικά λέγει: «Δόξα τω Κυρίω, ότι έδωκεν εις ημάς την μετάνοιαν, και διά της μετανοίας σωζόμεθα πάντες ημείς, άνευ εξαιρέσεως. Δεν θα σωθούν μόνον οι μη μετανοούντες· εις τούτο βλέπω την απόγνωσίν των και εκ της συμπόνιας κλαίω δι’ αυτούς. Εάν κάθε ψυχή θα εγνώριζε τον Κύριον, εγνώριζε πόσον Αυτός αγαπά ημάς, ουδείς όχι μόνον δεν θα απεγίνωσκε της σωτηρίας αυτού, αλλ’ ούτε καν θα εγόγγυζε. Ψυχή, ήτις απώλεσε την ειρήνην, οφείλει να μετανοήση, και ο Κύριος θα συγχώρηση τας αμαρτίας, και θα έχη τότε χαράν και ειρήνην. Και άλλοι μάρτυρες δεν χρειάζονται, αλλ’ Αυτό το Πνεύμα μαρτυρεί εντός ημών, ότι αφέθησαν αι αμαρτίαι, και το σημείον της αφέσεως των αμαρτιών είναι, ότι εμίσησας την αμαρτίαν».
(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου «Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει», εκδ. Τήνος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου