Τι είναι η θεία Πρόνοια και πώς «φαίνεται» στη ζωή μας;

17 Σεπτεμβρίου, 2010 — vatopaidifriend2

Στη θεία πανυπερτελειότητα όλα είναι γνωστά και πριν ακόμα γίνουν, αλλά και μέχρι το ατελεύτητο τέλος τους. Σε μας φαίνονται άγνωστα και τρεπτά και ακατάληπτα, εξαιτίας των ποικίλων μεταβολών, που προκάλεσε η πτώση του ανθρώπου, μαζί με την απρόσεχτη και ένοχη διαγωγή του. Αν και τα πάντα υπάγονται στη θεία πρόνοια και κηδεμονία, μεταβάλλονται ανάλογα με την πε­ρί­σταση, το χρόνο, τον τόπο, τα πρόσωπα και την πο­λύπλευρη σατανική πανουργία. Κανένας παρά­γο­ντας δεν μπορεί να παρεμποδίσει ή να ακυρώσει την περιεκτική πρόνοια του Θεού για την κτίση του. Μέ τις δικές μας λανθασμένες ενέργειες μεταβάλ­λο­νται ανάλογα μόνο οι τρόποι της λειτουργίας των στοιχείων.
Τό θείο θέλημα ή η θεία βουλή, αν το αναφέρουμε κλιμακωτά, εμφανίζεται σε τέσσερις μορφές. Πρώτο είναι η θεία ευδοκία, «τό κατ  ευδοκίαν» θέ­λημα, αυτό δηλαδή που ο Θεός κατ  εξοχήν θέ­λει. Δεύτερο είναι η οικονομία, «τό κατ  οικονομί­αν» θέλημα, κατά το οποίο πατρικά υποχωρεί ο Θε­ός, για την αδυναμία μας. ∆ρίτο είναι η παραχώρηση, «τό κατά παραχώρησιν» θέλημα, κατά το οποίο επεμβαίνει ο Θεός και παιδεύει και τέταρτο και πολύκλαυστο είναι η εγκατάλειψη, «τό κατ  ε­γκα­τάλειψιν» θέλημα, όταν ο άνθρωπος ζεί με αμε­τά­­βλητη σκληρότητα και αναισθησία και προκαλεί την εγκατάλειψή του από το Θεό.
Μέσω του θεοπρεπούς θείου θελήματος εφαρμόζεται και επικρατεί η πανσωστική θεία πρόνοια, αν και η δική μας πτώση διέστρεψε τους λίαν καλούς όρους και τρόπους της ισορροπίας. «∆ίς σοφός και φυλάξει ταύτα και συνήσει τα ελέη του Κυρίου;» (Ψαλμ. 106,43).
 O Θεός, επειδή προγνώριζε τα πάντα, μπορού­σε να εμποδίσει την περιπέτεια, που συνέβη στον άν­θρωπο, αλλά αυτό θα ήταν κατάργηση της προ­σω­πικής ελευθερίας του.  επειδή ακριβώς τη σεβόταν, άφησε την εκλογή και την προτίμηση στον ί­δι­ο. είναι, λοιπόν, υπεύθυνος ο άνθρωπος για την πο­λυ­κύμαντη και κοπιαστική ζωή, είτε εξαιτίας του σκο­­τισμού της διάνοιάς του, είτε εξαιτίας της εμπαθούς του διαστροφής και του παραμερισμού της λο­γι­­κής του διακρίσεως.
Σ  αυτήν την πολυστένακτη κατάντια, που έ­φθα­σε ο άνθρωπος, αφού φυσικά χωρίστηκε από το Θεό, δεν απουσιάζει και η παγκάκιστη επιβουλή και επίδραση του σατανά, ο οποίος έχει εξουσία στην κοιλάδα του κλαυθμώνος αυτής της παροικίας μας, δικαίωμα που του παραχωρήσαμε εμείς όταν αποδράσαμε από τον Παράδεισο και τον ακολουθήσαμε. Σαν «θεός του αιώνος τούτου» (µ΄ Κορ. 4,4), σύμ­φωνα με τον Παύλο, ο βύθιος δράκοντας ουδέποτε παύει να επιβουλεύεται και να αποπλανά τον άνθρωπο με ακατονόμαστες προφάσεις. ειδικά στους καιρούς μας, που το κακό παράδειγμα έγινε νό­μος και μεταδίδεται ακαριαία με τα μέσα που υ­πάρχουν, χρειάζεται περισσότερη προσοχή και προ­σευ­χή.
Αρα θεία πρόνοια είναι η πανσωστική και συνε­κτι­κή διοίκηση και κηδεμονία του Θεού προς τα κτί­σματά του, αισθητά και νοητά, παρόντα και μέλ­λοντα, στο παρόν και την αιωνιότητα.
Μέσα στη θεία πρόνοια εντάσσεται και η εφαρ­μο­­γή της θείας δικαιοσύνης, που επεμβαίνει, όταν το πα­ράλογο κυριαρχεί στην ανθρώπινη ζωή.  ετσι η θεί­α δικαιοσύνη, σαν απόλυτη, το ανακόπτει για το γε­νικότερο συμφέρον του ανθρώπινου προορισμού. Κά­θε τι που υπάρχει, είναι από την αρχή της δη­μι­ουρ­γίας του προορισμένο για κάποιο σκοπό. Αυ­τό το θείο σχέδιο δεν μπορεί να μεταβληθεί, για­τί ο Θεός «τά πάντα εν σοφία εποίησεν».
Αν όμως η ανθρώπινη αφέλεια και η δαιμονική κακουργία προκαλέσουν την παραβίαση του αρχικού σκοπού, τότε η φιλάνθρωπη του Θεού οικονομία, εξαιτίας της μεταμέλειας του ανθρώπου, μεταβάλλεται ανάλογα με το βαθμό της μετάνοιας και της διορθώσεως του σφάλματος και τη θέση της θείας ευδοκίας παίρνει η θεία οικονομία.

 O Θεός, «θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (µ΄ ∆ίτ. 2,4), προορίζει τα πάντα σύμφωνα με το κατ  ευδοκία θέλημά του, που δεν είναι άλλο παρά ο δρόμος της απόλυτης και αλάνθαστης επιτυχίας και μπορεί να μας χαρίσει «υπερεκπερισσού ών αιτούμεθα ή νοούμεν» ( εφ. 3,20). Oταν ο άνθρωπος πλανηθεί ή αμελήσει το καθήκον του, αντί ο Θεός να αλλάξει την απόφασή του, για το έλεος που του χάρισε, και να τον απορρίψει ως φταίχτη, επεμβαίνει με παιδευτικό τρόπο, για να τον οδηγήσει στη διόρθωση· αυτό αποτελεί κατά τους Πατέρες μας τις λεγόμενες «παιδευτικές ή συμβατικές επιφορές». Χωρίς να αλλάζει ο Θεός την πατρική του ιδιότητα, ανέχεται τον παραβάτη, αλλά τον πιέζει σε διόρθωση. ∆ότε εφαρμόζεται το «όν αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν όν παραδέχεται.» (Παρ. 3,12).  H φιλάνθρωπη του Θεού οικονομία ιατρεύει την αρ­ρώστια της προδοσίας με αρμόδιους πειρασμούς, α­ντί να απορρίψει τον παραβάτη. ∆ά πιο πολλά α­πό τα αβυσσαλέα κρίματα του Θεού, μέσω των ο­ποί­­ων διοικείται η παρούσα ζωή ανήκουν, σ  αυτό το είδος των συμβάσεων. «Μακάριος άνθρωπος όν αν παι­δεύσης, Κύριε, και εκ του νόμου σου διδάξης αυ­τόν» (Ψαλμ. 93,12). Καί πάλι: «πρό του με τα­πει­νωθήναι εγώ επλημμέλησα» (Ψαλμ. 118,67) και «παιδεύων επαίδευσέ με ο Κύριος και τώ θανά­τω ου παρέδωκέ με» (Ψαλμ. 117,18).
 H μετά την πτώση ανθρώπινη τρεπτότητα και η διάνοια, που είναι «εγκειμένη επί τα πονηρά εκ νε­ότητος ημών» (Γέν. 8,21), είναι οι κύριες αιτίες της ακαταστασίας, που υπάρχουν στην ανθρώπινη ζωή.  ετσι επειδή δεν πειθόμαστε να παραμένουμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, παραβιάζουμε τα σχέδια της θείας πρόνοιας και αναγκάζουμε το Θεό να επιφέρει τις συμβατικές επιφορές, που είναι επώδυνες, για να συγκρατήσει την ισορροπία. Αυτό αποτελεί το σταυρό που πρέπει όλοι να βαστάσουμε.
Πηγή: Συζητήσεις στον Άθωνα