Η ΠΑΡΘΕΝΙΑ

A´. Τι είναι η παρθενία;

Η παρθενία είναι ιδίωμα του Θεού· είναι ιδίωμα της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού· είναι ιδίωμα των αγγέλων· είναι ιδίωμα της Θεοτόκου. 

Υπήρξε παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον. Η παρθενία τέλος είναι το ιδίωμα αναρίθμητων αγίων.

Β´. Η παρθενία έχει σχέση και με όλους τους ανθρώπους.

Είναι συνομίληκη με το ανθρώπινο γένος. Είναι η πρώτη κατάσταση του ανθρώπου. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν παρθένοι και γεννήθηκαν κατά παρθενικό τρόπο θα λέγαμε. Ο Αδάμ από την παρθένο γη και η Εύα από την πλευρά του Αδάμ με την ενέργεια του Θεού βέβαια. Πριν την πτώση η κύρια κατάσταση του ανθρώπου ήταν η παρθενία. Και, αν οι πρωτόπλαστοι δεν πέφτανε, μπορούσε ο Θεός να πληθύνει το ανθρώπινο γένος κατ’ άλλο τρόπο. Η παρθενία είναι «η όντως κατά φύσιν κατάστασις του ανθρώπου» λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.

Ο γάμος σχεδιάστηκε από τον Θεό, διότι προέβλεψε την ανθρώπινη πτώση. Ο γάμος είναι μία οικονομία, μία συγκατάβαση για ν’ αντιμετωπιστούν τα ολέθρια αποτελέσματα της πτώσεως. Είναι κατά τον ιερό Χρυσόστομο «μεταπτωτικός θεσμός αλλά σφόδρα χρήσιμος και αναγκαίος». Δόθηκε για να πληθύνει η αγάπη των ανθρώπων μετά την πτώση, που αγριέψαν και γίνανε θηρία. Ο Θεός εμφυτεύει το γενετήσιο ένστικτο με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί ή οικογένεια. Να εμφανιστεί το πατρικό και μητρικό ένστικτο, η σχέση των αδελφών, των συγγενών και έτσι να έρθει η αγάπη στον αυτονομημένο και εγωϊστή μεταπτωτικό άνθρωπο. Αλλά τελικά στην παρθενίαν θα επανέλθουμε πάλι όλοι μας, όταν βρεθούμε στη βασιλεία του Θεού (πρβλ. Ματθ. 22,23-30). Δεν θα υπάρχει εκεί γάμος και παιδοποιΐα, αλλά θα ζούμε σαν άγγελοι.

Ο γάμος κυριαρχεί στην Παλαιά Διαθήκη. Όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης ήταν έγγαμοι, πλην κάποιων εξαιρέσεων όπως του προφήτη Ηλία και του Ελισαίου. Αυτό δεν τους εμπόδιζε να είναι θεόπτες, θαυματουργοί, μεγάλοι νηστευτές· άνθρωποι αφάνταστης υπομονής, ανυπέρβλητης θυσίας, θαυμαστής πίστεως και υπακοής. Νώε, Ιώβ, Αβράαμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωυσής, Ησαΐας είναι μερικά ονόματα που αποδεικνύουν με τον βίο και την πολιτεία τους την αλήθεια των όσων αναφέραμε. Ο άγιος Χρυσόστομος τονίζει ότι δεν είναι εμπόδιο ο γάμος στην αγιότητα και ούτε έχει κάτι το μεμπτό, όταν είναι κατά Θεό. Γι’ αυτό οι έγγαμοι μπορούν να γίνουν και ιερείς. Παλαιότερα γινόταν και αρχιερείς. Η Εκκλησία για κάποιους λόγους σταμάτησε να προάγει στο επισκοπικό αξίωμα τους εγγάμους, εκτός αν χηρέψουν ή χωριστούν μετά σύμφωνης γνώμης από την γυναίκα τους.

Στην Καινή Διαθήκη η παρθενία παρουσιάζεται δυναμικά στο πρόσωπο του Ιωάννη του Προδρόμου και στο πρόσωπο της Παναγίας μας. Αυτοί οι δύο μαζί με τον Ιωάννη το Θεολόγο στην παράδοση της Εκκλησίας μας είναι οι κατ’ εξοχήν παρθένοι. Γιατί απόλυτη παρθενία είναι η παρθενία όχι μόνο του σώματος αλλά και της σκέψεως, της διαθέσεως, της επιθυμίας. Ο Μ. Βασίλειος ο τόσο ασκητικός και απόλυτος και καθαρός πατέρας της Εκκλησίας μας είπε το περίφημο «και γυναίκα δεν γνωρίζω και παρθένος δεν είμαι». Γιατί ακριβώς θεωρούσε ότι κι ένα φευγαλέο σαρκικό βλέμμα κι ένας περιπτωσιακός σαρκικός λογισμός αίρει την παρθενία.

Γ´. Σ’ αυτή τη ζωή η παρθενία δεν είναι για όλους, αλλά για όσους την επιθυμούν σφοδρά.

«Ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον αλλ’ οις δέδοται» (Ματθ. 19,11). Εν τούτοις η παρθενία δεν είναι χάρισμα όπως η ευφυΐα, το ανάστημα, η ομορφιά αλλά είναι κι ένα κατόρθωμα. Είναι μία αρετή η οποία με κόπο αποκτάται. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε «εισί γαρ ευνούχοι οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγγενήθησαν ούτω. Και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνουχίσθησαν υπό των ανθρώπων. Και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς (πνευματικά εννοείται) δια την βασιλείαν των ουρανών. Ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω». Δηλαδή αυτός που θέλει ν’ αγωνιστεί να ζήσει όπως ο Αδάμ και η Εύα, πριν τη πτώση, ας το κάνει. Γι’ αυτό και μακαρίζονται αυτοί που για τη βασιλεία του Θεού έχουν πνευματικά ευνουχίσει τον εαυτό τους. Για τα χαρίσματά μας αυτά καθ’ εαυτά δεν θα πάρουμε αμοιβή. Μόνο για το αν τα χρησιμοποιήσαμε σωστά και τα αξιοποιήσαμε επωφελώς ­–και για μας και για τους άλλους– θα αμειφθούμε. Για τις αρετές όμως που αποκτήσαμε με κόπο και άσκηση και προσευχή θα πάρουμε. Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων, όπου οι δούλοι αμείβονται, όχι ανάλογα με τα τάλαντα που έχουν, αλλά με το πως τα αξιοποίησαν και τα πολλαπλασίασαν.

Δ´. Παρθενία είναι η απόλυτη αφιέρωση στο Θεό.

«Ο άγαμος μεριμνά (πρέπει να μεριμνά) πως αρέσει τω Κυρίω· ο δε γαμήσας μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τη γυναικί. Μεμέρισται και η γυνή και η παρθένος. Η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, ίνα η αγία και σώματι και πνεύματι· η δε γαμήσασα μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τω ανδρί (Α´Κορ. 7,32-34). Συνεπώς η παρθενία σκοπό έχει την πλήρη αφιέρωση στον Θεό. Κανένα άλλο κίνητρο δεν είναι θεμιτό.

Ο ιερός Χρυσόστομος, για το θέμα που εξετάζουμε, στην όγδοη του επιστολή προς την διάκονο Ολυμπιάδα (E.Π.E. 37, σσ. 401-413), την οποία γράφει από την εξορία, προσπαθώντας να την παρηγορήσει για όσα άθλια συνέβαιναν στον χώρο της Εκκλησίας, την προτρέπει «ν’ αναλογισθεί τα βραβεία που θα πάρει για τα κατορθώματά της, τα φαιδρά στεφάνια, τη χορεία μαζί με τις παρθένες…». Και για να προλάβει αντίρρηση της Ολυμπιάδας, ότι αυτή δεν είναι παρθένος, αφού παντρεύτηκε –έστω και για λίγο– και στο τέλος έμεινε χήρα, της λέγει ότι κατά τον απόστολο Παύλο «παρθένος δεν είναι εκείνη που είναι απλώς άγαμη και απαλλαγμένη από την συνουσία ανδρός, αλλ’ εκείνη που φροντίζει ν’ αρέσει στον Κύριο». «Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω… η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, ίνα η αγία και σώματι και πνεύματι· ο δε γαμήσας ή η γαμίσασα μεριμνά τα του κόσμου· πως αρέσει τη γυναικί… ή τω ανδρί… (Α΄ Κορ. 7,32-34)».

Γι’ αυτό, συνεχίζει ο άγιος Χρυσόστομος, και οι πέντε παρθένες, επειδή είχαν μεν την ελεημοσύνη (το έλαιον δηλαδή) αλλά όχι εν αφθονία αποκλείστηκαν του ουρανίου νυμφώνα. Διότι προφανώς η καρδία τους μεριμνούσε για τα υλικά εφόδια και το προσωπικό τους υλικό συμφέρον και δεν είχε προχωρήσει στην ελεημοσύνη όπως αρμόζει σ’ αυτούς που ζουν σαν παρθένοι.

Ε´. Η παρθενία είναι μία ομολογία πίστεως κι ένα μαρτύριο συγχρόνως.

Ο παρθένος είναι και ομολογητής και μάρτυς, ειδικά σήμερα που οι πάντες γίνανε «σάρκες» (Γεν. 6ο κεφ.) και θεωρητικά και έμπρακτα δεν εκτιμούν την παρθενία. Αντίθετα την χλευάζουν και την διαβάλλουν. Ο παρθένος σήμερα ομολογεί τον Χριστό και το ευαγγέλιο σε έναν απάρθενο και άθεο και απανθρωπο κόσμο. Μαρτυρεί δε, αφ’ ενός μεν ψυχολογικά αντιμετωπίζοντας μια νοσηρή κοινή γνώμη, αφ’ ετέρου δε αντιμετωπίζοντας το πανσεξουαλικό περιβάλλον της εποχής μας.

Ο άγιος Χρυσόστομος μιλώντας για τη ζωή της αγίας μεγαλομάρτυρος Θέκλας λέγει ότι «οι ηδονές σαν δήμιοι βασανίζουν τους ευσεβείς ανθρώπους, με όλες τις αισθήσεις, όλες τις ώρες της μέρας και όλες τις εποχές». Οι νέοι ειδικά, που καίγονται στο καμίνι του πανσεξουαλισμού της εποχής μας, μοιάζουν με τους τρεις νέους που έρριξε ο Ναβουχοδονόσωρ στην κάμινο του πυρός.

Η παρθενία δεν είναι κάτι που ανήκει μόνο στην Παναγία, τους παρθένους αγίους και τους αγάμους κληρικούς και μοναχούς. Οι πάντες πρέπει να τη ζήσουμε στο μέτρο του δυνατού αλλά και του επιβαλλόμενου. Η ισόβιος αγνότητα για τους αγάμους, η προ του γάμου για όσους νυμφευθούν, η κατά τον γάμο στις περιόδους της νηστείας θα πρέπει να είναι το μέλημα κάθε χριστιανού.

Πηγή: pmeletios.com