Ουράνιες εμπειρικές
Ιανουαρίου 1, 2011 — anaxoriti
Ή Δήμητρα Κοντού γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων καί ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε ή μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλιο του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλεξε (ό Κύριος) για τόπο της συναντήσεως μας το Νοσοκομείο!», σημειώνει ή ίδια.
Το 1975 καί για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύλου ανιάτων Πατρών….
«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί ή ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του καί της ευσπλαχνίας Του (ό Θεός) καί με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; θαύμασε Πατρική αγάπη’ από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη’ ήταν τόση ή μυϊκή ατονία, πού τίποτε δεν μπορούσε να κινηθεί καί να λειτουργήσει επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά καί όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά δεν μπορούσα να μιλήσω κα-θόλου, ούτε να καταπιώ το σίελο μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα ή καρδιά δυο φορές σταμάτησε με ανακοπή το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 τον στομάχου είχαν νεκρωθεί τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και Θρομβώσεις, ή αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ. Στη μύτη για 6χρόνια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, πού έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακα μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για 12 χρόνια με βαρείες αντιβιώσεις, αναιμία κτλ., πονοκέφαλοι, πού δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρκωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στο τέλειο βαθμό της τη πείνα καί τη δίψα στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, πού είχα τους ορούς γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, ή δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι πολλάκις πλησίασα τη γεύση θανάτου…
Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως ή πραγματικότητα ήταν άλλη’ ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα καί την εσωτερική ανάπαυση καί χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλιαζα καί καταφιλούσα ορούς οξυγόνο, πληγές…».
(Τα ανωτέρω είναι από το βιβλίο Δήμητρα Κοντού, εκδόσεως ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001).
Εμπειρικές ελπιδοφόρες αλήθειες
Από μία μοναχή εκ Πατρών λάβαμε σε φωτοτυπία ένα ιδιόγραφο κείμενο με ευλογημένες εμπειρίες της μακαριάς συγχρόνου νεομάρτυρος εκλεκτής δούλης του Θεού Δήμητρας Κοντού, τα όποια καί παραθέτουμε προς στηριγμό καί ψυχική ωφέλεια όλων μας. Ή μοναχή πού μας τα έστειλε σημείωσε τα εξής: Ιδιόχειρο κείμενο πού διαβάστηκε σαν επικήδειος την ήμερα της κηδείας της.
Έχω μέσα μου το φρόνημα καί την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.
* Θεός μου καί σταυρός μου το ίδιο’ το ένα γλυκύτερο του άλλου’ καί για αυτό ποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.
* Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.
* Δεν με προβλημάτισε καί δεν μου δημιούργησε στενοχώρια καί ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.
* Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε’ την ήθελα χαρούμενη καί έτσι καί την βάδισα την πορεία μου ένα γλέντι, ένα πανηγύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.
* Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακριά μου ήταν ο γλυκύτατος μου καί ό δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη καί τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατα Του, στις χούφτες Του τίς Πατρικές! Έτσι ένιωθα.
* Ποτέ δεν είδα το γιατρό, το Νοσοκομείο με εχθρικό μάτι. Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ότι μου ζητήθηκε να κάνω από φάρμακα καί εξετάσεις, έστω καί αν αυτό στοίχιζε.
Μετά γλυκύτητας καί ηδονής αγκάλιασα καί καταφίλησα τα οδυνηρά μου μηχανήματα πού εν πολλοίς και πολλάκις ή ιατρική χρησιμοποίησε επάνω μου.
* Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεβάτι μου γλύκαινε όλο μου το είναι. Με σεβασμό, δέος καί ευγνωμοσύνη το αγκάλιασα καί το καταφίλησα.
* Σαν μια ιερή διακονία ανέλαβα να φέρω εις πέρας την ασθένεια μου. Ήμουν ό ασθενής καί ό διακόνων αυτή! Πάντα μέσα μου ό Παύλειο λόγος «την διακονίαν σου πληροφόρησαν».
* Την κράτησα σαν κόσμημα πολύτιμο σφιχτά στα δυο μου χέρια’ με πότισε μεθυστικό κρασί, με γέμισε χαρά, ευτυχία, ηδονή, καύχημα. Μου έγινε πηγή ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας… Με έκανε νοσταλγό καί κράχτη της αιωνιότητας!
* Ή ως τώρα πορεία μου στη γη έχει έντονο το αίσθημα του εξόριστου, του διαβάτη, της ξενιτιάς. Πόδια στη γη, αλλά μάτια, καρδιά, νους τραβηγμένα ψηλά… Με έλιωσε το αγνάντεμα σαν το άπογεγαλακτισμενον πρόβατο κάρφωσα τα μάτια στη γλυκεία
Πατρίδα….
* Ποτέ δεν αισθάνθηκα την ημέρα μου να μου είναι βαρετή καί ατέλειωτη. Όλα γύρω γιορτινά, όλα αναστάσιμα, όλα καινούργια. Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν. Τίποτα το ‘ίδιο, τίποτα το παλαιό, το κουραστικό, το στατικό. Ορίζοντας ανοιχτός, ουρανός καί γη συμπλέκονται.
* Ή άπειρη αγάπη Του με φύλαξε από επιθυμίες.
Δεν έβαλα μέσα στην ψυχή μου καμιά επιθυμία της γης. Με ελέησε καί με ευσπλαχνίσθη. Μονάχα οπίσω Του εκολλήθη ή ψυχή μου. Με όλους τους τρόπους έδειξε την αγάπη Του επάνω μου. Ναι, πέρα για πέρα ταιριάζει να το πω’ «επλεόνασας έπ’ εμέ την μεγαλωσύνην Σου». Τίποτα δεν έκανα στη ζωή μου για να αρέσει στο Θεό, καί Αυτός με χόρτασε με όλη Του την αγάπη και τίς ευλογίες καί τα αγαθά Του!
* Τίποτα δεν είχα να σου δώσω στην ζωή μου και δεν του έδωσα’ ένα μόνο είχα καί αυτό ολόκαρδα του το έδωσα το χαρούμενο Ναι μου!
* Χόρτασε το πετσί μου πόνο καί πολλές φορές έκλαψα καί σε αθυμία έπεσα, αλλά απηλαγμένα της πικρίας…, στο βάθος στάλαζαν γλυκασμοί….
* Το σώμα μου δεν το αγάπησα καί ούτε του χαρίστηκα εν ονόματι της ανημποριάς του. Του έδωσα τόσο όσο του έπρεπε για να συντηρηθεί. Το διακονήσαμε σεβασμό σαν άρρωστο, καί αυτό πού είχε ανάγκη του το έδωσα. Τα στερήθηκα όλα, ακόμα καί τα απαραίτητα. Αλλιώτικη πορεία από τούτη δεν γνώρισα.
Γύρισα από ασθενοφόρο σε ασθενοφόρο, καί από Νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κρεβάτι σε κρεβάτι και από χέρια σε χέρια…. Ποτέ δεν εκπληρώθηκε το θέλημα μου. Το θέλω μου την κάθε στιγμή μου το τεμάχιζε ή μυασθένεια. Είμαι διαπαντός κάτω από τη δική της την εξουσία. Σαν ένα καθεστώς τυραννικό επάνω μου, μου στέρησε καί την παραμικρή ανάπαυση….
Όμως σε τίποτα δεν με δυσκόλεψε να τρέξω. Όλη μου την ζωή την ένιωσα ένα τρέξιμο πόσο μου αρέσει να τρέχω!!
* Δεν θέλησα να περιορισθώ μονάχα μέσα στην ανημποριά μου καί αύτη να είμαι μόνο θέλω καί κάτι ακόμα καί κάτι πιο πάνω από αυτή.
* Μια πορεία 30 χρόνων σαν νάνε 30 μονάχα λεπτών έτσι αισθάνομαι. Πορεία μεστή χαρμόσυνης καί γλυκασμών. Ευλογητός, Ευλογητός ό Θεός για
τούτη την ευτυχία…
* Αύτη ή κλητή καί αγία ήμερα του 1965 εορτή εορτών, καί πανήγυρις πανηγύρεων….
Δόξα Σοι Κύριε, δόξα σοι. Προσκυνώ την αγαθότητα Σου την ανεκδιήγητον. Υμνώ την αγαθότητα Σου την ανεξιχνίαστον. Ευχαριστώ καί δοξολογώ το αμέτρητο Σου έλεος ότι μυρίων κολάσεων καί τιμωριών ούσα αξία ελεείς καί ευεργετείς με.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ. ΘΕΣΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου