Το παιδί του +Γέροντα Ιωσήφ στη Βιστωνίδα: πατέρας Νήφωνας

  Γέρ. Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Οι δύο εκκλησίες μετόχι της μονής Βατοπαιδίου, ο Άγιος Νικόλαος και η Παναγιά η Παντάνασσα, κατακλύζονται από πιστούς που ακουμπούν τον πόνο τους και ζητούν την θεία χάρη και την εξ ύψους παρηγορία. Εκεί ένας μελίρρυτος μοναχός, ο πατέρας Νήφων, που κατάφερε με τον λόγο και την παρουσία του να εκπέμπει αγάπη, διατηρεί ένα ποίμνιο νέων ανθρώπων, ζωντανεύει θρησκευτικά τους δύο ναούς με τακτικές λειτουργίες, με παρακλήσεις κάθε Δευτέρα και κάθε Σάββατο, λειτουργίες για τους φοιτητές και νέους που σπεύδουν μαζικά να συμμετάσχουν σ΄ αυτές τις μυσταγωγίες.

«Ήταν μεγάλος ο σταυρός να κάνουμε αυτή την διακονία, να αφήσουμε την πνευματική μας οικογένεια στην μονή Βατοπαιδίου και να βρεθούμε εδώ. Η ευχή του πατέρα μας άγιου γέροντα Ιωσήφ, η υπακοή που δείξαμε και η χάρις του Θεού, μας βοήθησαν να αντεπεξέλθουμε στο ρόλο μας», θα πει ο μοναχός και υπεύθυνος του μετοχίου του Πόρτο Λάγους των ναών Αγίου Νικολάου κι Παναγίας Παντάνασσας, πατέρας Νήφων. Ένας νέος μοναχός που έχει ήδη 22 χρόνια στον μοναχισμό και ξέρει να επικοινωνεί με τον δικό του τέλειο τρόπο με μικρούς και μεγάλους.
Η χαρισματικότητά του τον κάνει πραγματικά αξιαγάπητο σ΄ όλους. Η συζήτησή μας γίνεται με λιακάδα στην υπαίθρια ξύλινη τραπεζαρία, με φόντο την λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας και την εκκλησίας της Παντάνασσας, που νοικοκυρεμένη και όμορφη αποτελεί χώρο διαρκούς προσκυνήματος των πιστών.
Εδώ βρίσκουν καταφύγιο για να αντλήσουν δύναμη οι πρώην ολυμπιονίκες Κεντέρης και η Θάνου, που επισκέπτονται το Πόρτο Λάγος συχνά, όπως και πολλοί επώνυμοι του αθλητισμού ποδοσφαιριστές, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ κι άλλων ομάδων, αλλά αυτά δεν έχουν τόση αξία όσο οι αποκαλύψεις που μας κάνει ο πατέρας Νήφων για θαύματα που γίνονται καθημερινά και τα ζουν οι κοινοί θνητοί, σε εποχές όπου υπάρχει πράγματι μεγάλο πόνος.
Το μαρτυρούν οι δεκάδες φωτογραφίες μικρών παιδιών που βρίσκονται κοντά στα εικονίσματα του Αγίου Νικολάου και της Παναγίας, τα τάματα που είναι δώρα χρυσοί σταυροί και χίλια δυο άλλα, ως έκφραση αγάπης κι ευγνωμοσύνης. Κάποιος έσπασε το τζάμι και πήρε κάποια από την εικόνα της Παναγίας θα μας πει ο καλόγερος «αλλά ο καημένος κόπηκε γιατί βρήκαμε κι αίματα…»
Αυτά τα θαύματα είναι γεγονότα τα οποία τα ξέρουν και τα βιώνουν όσοι είναι κοντά στην εκκλησιαστική κοινότητα.
-Κι εμείς που είμαστε στο Άγιο Όρος ζούμε ένα θαύμα εκεί, αλλά επειδή είναι ο πόνος των ανθρώπων πολύ μεγάλος και η πίστη των ανθρώπων επίσης, ανταποκρίνεται η χάρις του Θεού και ο Άγιος Νικόλαος στον οποίο προστρέχουν».
Μας λέει για την περίπτωση της μικρής Νικολέτας που σώθηκε από σηψαιμία. «Και το συγκλονιστικό θαύμα μ’ αυτό το μικρό κοριτσάκι τη Νικολέτα, που βαφτίσαμε και εμείς είμεθα άγνωστοι σ’ αυτούς τους ανθρώπους και αυτοί άγνωστοι σ’ εμάς. Μια μέρα ήρθαν εδώ ένα νέο ζευγάρι και ήθελαν να μας δουν, άγνωστοι σε εμάς και όταν πήγαν να τους δω άρχισαν να κλαίνε. Ξαφνιάστηκα, τι έχετε παιδιά τους ρώτησα.
Μου είπαν ότι 13 μέρες είχαν γεννήσει το παιδάκι τους υγιέστατο και την 13η μέρα σηκώθηκαν το πρωΐ και ήταν ολοκίτρινο. Το πήγαν στο νοσοκομείο της Ξάνθης, τους έστειλαν στο πανεπιστημιακό της Αλεξανδρούπολης και εκεί αποφάνθηκαν οι γιατροί ότι είχε σηψαιμία και ανθρωπίνως δεν υπήρχε ελπίδα. Άφησαν το παιδάκι εκεί και έτρεξαν στον μοναδικό γιατρό, στον Θεό.
Ήρθαν εδώ, μας παρακάλεσαν να κάνουμε μια παράκληση. Πήγαμε εκεί στην Παναγία, σταματήσαμε όλοι τις εργασίες μας και γονάτισαν εκεί. Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις δύο νεαρά παιδιά αγκαλιασμένα να κλαίνε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, να κλαίνε και να παρακαλούν και μαζί τους να κλαίμε κι εμείς και μετά ήρθαμε και στον Άγιο Νικόλαο, άφησε εκεί τον σταυρό της και υποσχέθηκαν και εδώ το παιδάκι και να του δώσουν και το όνομα του Αγίου Νικολάου.
Τους δώσαμε λαδάκι λοιπόν από το καντήλι της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου κι έφυγαν τα παιδιά. Τους δώσαμε θάρρος, είπαμε ότι θα παρακαλούμε κι εμείς και έφυγαν. Πήγαν εκεί σταύρωσαν το παιδάκι με το λαδάκι του Αγίου Νικολάου και μέχρι το απόγευμα είχε γίνει το θαύμα.
Οι γιατροί τους είπαν ότι επιτελείται ένα «μικρό θαύμα» και αυτοί είπαν «ένα μεγάλο θαύμα είναι» και εμείς ξέρουμε τον γιατρό και ήρθαν το απόγευμα πίσω, με δάκρυα χαράς αυτή την φορά να ευχαριστήσουν τον Άγιο και έτσι βαφτίσαμε το παιδάκι εδώ και δώσαμε και το όνομα.
Δυστυχώς μια βδομάδα πριν την βαφτίσουμε, την έπιασε μεγάλος πόνος. Το μωράκι, το ξαναπήγαν στην Ξάνθη στο νοσοκομείο και με το ασθενοφόρο ο πατέρας πήγαινε Αλεξανδρούπολη και η μητέρα ήρθε εδώ και παρακαλέσαμε την Παναγία να μας βοηθήσει και πάλι. Μια βδομάδα έμεινε να το βαφτίσουμε και πάλι έκανε το θαύμα της η Παναγία και έτσι επειδή ήταν διπλό το θαύμα, την ονόμασαν και Νικολέτα και Μαρία, παρ’ όλο που εμείς λέμε ένα όνομα να βάζουν, αλλά για την ανάμνηση του θαύματος έδωσαν «Νικολέτα και Μαρία».
Αυτά γίνονται καθημερινά. Το πιο πρόσφατο που μας συγκλόνισε ήταν ένα τηλεφώνημα που πήραμε από την Αθήνα, πριν λίγες μέρες. Κάποιος κύριος Αντρέας με πήρε τηλέφωνο και μου λέει «πάτερ είχαμε έρθει πέρσι στο μοναστήρι σας μια ομάδα επιστημόνων από την Αθήνα – και δεν τον θυμόμουν γιατί περνάει πολύς κόσμος – μας μιλήσατε και μας είπατε ότι έχει και μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Σας παρακαλώ το παιδί μου βρίσκεται στην Αμερική, είναι γιατρός και πήγε για έρευνα με την οικογένειά του και ξαφνικά έπαθε έμφραγμα και τον έβαλαν στο νοσοκομείο για εγχείρηση. Υπάρχουν 3-4 αρτηρίες βουλωμένες και με τηλεφώνησαν να δώσω συγκατάθεση γιατί ήταν αρκετά σοβαρό.
Μας έδωσε και το όνομά του και του είπα ότι εμείς θα προσευχόμαστε και πες και στο παιδί σου να παρακαλάει κι αυτός την Παναγία μας την Παντάνασσα, να της φωνάζει και πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει. Μίλησε στο τηλέφωνο με τον γιο του, του είπε ότι πήρε τους πατέρες, προσεύχονται και μου είπαν να προσεύχεσαι κι εσύ. Και αυτός πήρε θάρρος – εν τω μεταξύ μέχρι εκεί μείναμε, δεν γνώριζα από εκεί και πέρα τι έγινε.
Το βράδυ στις 1 τα ξημερώματα μόλις είχα ξαπλώσει χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν το σήκωνα, αλλά χτυπούσε επίμονα. Λέω μήπως κάτι συμβαίνει. Σηκώθηκα και ακούω μια φωνή που να μην μπορεί να μιλήσει από τους λυγμούς και ήταν από την Αμερική και μου λέει: «Πάτερ εγώ είμαι που σε πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου». «Πώς πήγε η εγχείρηση, είσαι καλά, βγήκες από την εντατική;» ρωτούσα.
Προσπαθούσε να μου μιλήσει, αλλά δεν μπορούσε και μου λέει «συγνώμη θα σε πάρω αύριο». Την άλλη μέρα που με πήρε, πριν μια εβδομάδα και μου λέει «συγνώμη που δεν μπορούσα να σου μιλήσω, ήμουν τόσο φορτισμένος». Τι έγινε; Μαζεύτηκαν όλοι οι καθηγητές, είμαι γιατρός και γνώριζα ότι ήταν τόσο πολύ επικίνδυνη η κατάσταση και μάλιστα σκεφτόμουν που θα μείνουν τα παιδάκια μου και η γυναίκα μου εδώ στην ξένη χώρα εάν εγώ πάθω τίποτα και ήταν πολλές οι πιθανότητες να φύγω.
Και είχαν έρθει και άλλοι γιατροί, έφεραν και γιατροσόφια και ετοιμαζόντουσαν και εκεί για να με ηρεμήσουν μου έβαλαν μια ένεση ηρεμιστική, προτού με υπνωτίσουν κι ενώ εγώ προσευχόμουν στην Παναγία που μου είπε ο πατέρας μου ότι προσεύχεστε και εσείς, ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μέσα στο χειρουργείο και ήταν όλοι με άσπρα, οι νοσοκόμες, οι γιατροί κλπ έτοιμοι, ξαφνικά εκεί που έλεγα «Παναγία Παντάνασσα βοήθησέ με», βλέπω μεταξύ τους μια γυναίκα να φοράει μαύρα, ντυμένη μοναχή και λέω πώς είναι δυνατόν να είναι ντυμένη έτσι και ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου η Παναγία Παντάνασσα και πετάχτηκα από το κρεβάτι.
Κατάλαβα τότε ότι μόνο εγώ έβλεπα και έτρεξαν όλοι και με άρπαξαν. Δεν ήξεραν τι έπαθα και τους λέω ότι είδα την Παναγία και είμαι καλά. Θέλω να μου ξανακάνετε πάλι εξετάσεις. Μα ήμασταν έτοιμοι για χειρουργείο, όχι να μου κάνετε εξετάσεις επέμενε. Και του κάνουν εξετάσεις και δεν υπήρχε τίποτε, είχαν ανοίξει τα πάντα και βγήκε από την κλινική και με έπαιρνε τηλέφωνο όταν βγήκε από το χειρουργείο και γι’ αυτό δεν μπορούσε να μου μιλήσει από τα δάκρυα.
Αυτή είναι η Παναγία μας, αυτοί είναι οι Άγιοί μας, γι’ αυτό παίρνουμε κι εμείς δύναμη και μένουμε εδώ, κοντά σας γι’ αυτό και μας έστειλαν οι γέροντές μας από το Άγιο Όρος για να σταθούμε κοντά στους πονεμένους ανθρώπους. Δεν θέλουμε να αντικαταστήσουμε το έργο των μητροπόλεων που δουλεύουν τόσο καλά εδώ ή των ενοριών, εμείς λέμε και τους χριστιανούς να εκκλησιάζονται στις ενορίες τους. Εμείς με ταπείνωση, με προσευχή, με σιωπή υπηρετούμε εδώ το μοναστήρι μας, προσευχόμαστε και βρίσκουν και οι άνθρωποι ένα λιμάνι.
Εδώ τελείτε μυστήρια, γάμους, βαφτίσεις;
-Μόνο βαφτίσεις οι οποίες κι αυτές σκεφτήκαμε να τις σταματήσουμε, αλλά υπάρχει μια μακρά παράδοση που γίνονται εδώ βαφτίσεις και είναι συγκινητικό που ήρθε προχθές μια γιαγιά και λέει ότι εγώ εδώ βαφτίστηκα, βάφτισα και το παιδί μου και τώρα έρχομαι να βαφτίσω το εγγόνι μου.
Δεν θέλετε έτσι να έχουν ένα κοσμικό χαρακτήρα.
-Ναι, παρόλο είναι σαν προσκύνημα και περνούν πάρα πολλά λεωφορεία, πάρα πολλοί νέοι, προσπαθούμε να κάνουμε τις ακολουθίες όπως στο Άγιο Όρος, τους εσπερινούς, τις λειτουργίες, καθημερινά.
Κάποιο μήνυμα που στέλνετε απ’ εδώ από την μονή του Πόρτο Λάγος είναι ότι είστε παρόντες, η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα και ότι θα πρέπει όλοι μας να σκεφτόμαστε τον πόνο που υπάρχει δίπλα μας;
-Ιδίως σήμερα που ζούμε αυτές τις Άγιες μέρες το πάθος του Χριστού μας είμαστε όλοι συγκλονισμένοι, να βλέπει κανείς τον Θεό εσταυρωμένο, αυτόν τον Θεό που ήρθε με αγάπη για την σωτηρία των ανθρώπων, να σταυρώνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους και να μας δίνει το παράδειγμα της αγάπης πάνω από τον Σταυρό και να παίρνουμε και εμείς παράδειγμα στην ζωή μας.
Διότι βλέπετε ο Χριστός δεν εκβίασε κανέναν να τον ακολουθήσει και τους είπε όποιος θέλει να με ακολουθήσει και δεν υποσχέθηκε άνετη ζωή, είπε όποιος θέλει να με ακολουθήσει θα σηκώσει τον Σταυρό, όπως τον σήκωσα κι εγώ, είναι μια σταυρική ζωή η χριστιανική ζωή, όμως είναι ωραία, γιατί πίσω από τον σταυρό έρχεται πάντοτε η Ανάσταση».
Ο πατέρας Νήφων έχει να διηγηθεί δεκάδες περιπτώσεις μικρών ή μεγάλων θαυμάτων που δείχνουν ότι πράγματι η πίστη σώζει. Ο ίδιος με την καλοσύνη και την καταδεκτικότητά του κερδίζει και κυρίως τη νεολαία που κάθε Σάββατο συρρέει.
Εφημερίδα Χρόνος, Μελαχροινή Μαρτίδου
http://www.xronos.gr/church/detail.php?ID=22973