Πρόσωπα που προγεύονται την αιώνια ζωή...

...Αυτη η καθαρή και άμεση σχέση ανάμε­σα στο υπερβατικό και τον άνθρωπο εκ­δηλώνεται σε όλες τις περιστάσεις και τις καταστάσεις της ζωής. 
Η συναίσθηση ότι ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν μπορεί να πέσει χωρίς τη θέληση του Θεού, προσφέρει γαλήνη καί ειρήνη εσωτερική, που φαίνονται καθαρά στα πρόσωπα των πιστών. Έτσι συναντά κανείς, μερικές φο­ρές, κυρίως σε μοναστήρια, πρόσωπα μο­ναχών που θα νόμιζες πως έχουν κατέβει απευθείας από κάποια παλιά εικόνα. 
"Ε­νας γέροντας μοναχός, ο πατήρ Κόνων, διηγόταν πως στα νειάτα του, ως υποτα­κτικός ενός αγίου γέροντα, αρρώστησε βαριά. Ο γιατρός του έγραψε φάρμακα, που έπρεπε να τα παίρνει μαζί με γάλα. Αλλά τότε ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και ο νεαρός μοναχός ρώτησε σχετικά τον πνευματικό του. Ο γέροντας ήταν κατη­γορηματικός: Όχι γάλα κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. «Αλλά ο γιατρός —αν­τέτεινε ο μοναχός— μου είπε πως αν δεν πάρω γάλα θα πεθάνω». «Καλώς, ας πε­θάνεις λοιπόν, παιδί μου, ας πεθάνεις», του αποκρίθηκε. «Είναι, ίσως, θέλημα τον Θεού». Φυσικά, ο νεαρός μοναχός υπάκουσε στο γέροντα του. «Και, όπως βλέπετε, εί­μαι ακόμη εν ζωή»,  μας έλεγε χαμογελών­τας (*).

Ο πατήρ Κόνων πάντα χαμογελάει. Είναι ο Άγιος Νικόλαος του μοναστηρί­ου. Καλεί στο κελλί του όλους τους προ­σκυνητές του μοναστηρίου και τους προ­σφέρει καρύδια, ψωμί, μήλα, μέλι. Το κελ­λί του είναι πάντα γεμάτο από κόσμο. "Ο­λοι του ζητούν μια συμβουλή ή, απλά, μια ζεστή λέξη. «Όταν δεχόμαστε τους ξέ­νους, είναι ο Θεός που επισκέπτεται το σπίτι μας», τους λέει.  

Εί­ναι ο δοχειάρης του μοναστηρίου και φροντίζει για όλους. Αλλά ποτέ δεν βάζει τροφή στο στόμα του. Όταν κάποιος επι­μείνει, παίρνει ένα κομμάτι ψωμί, που το ξεχνά στο χέρι του. «Μόλις σηκώθηκα απ' το τραπέζι», δικαιολογείται. Περνάει με διακριτικότητα από όλα τα πράγματα, λες και είναι μια άυλη ύπαρξη, που ζει μονάχα από το πνεύμα. 

Ο ορθόδοξος μοναχισμός έχει πολ­λούς τέτοιους εκπροσώπους, που τα πρό­σωπα τους, θα έλεγα, είναι άυλα: Έχουν εκλείψει απ' αυτά τα σημάδια των παθών, του άγχους, των μερίμνων. Είναι πρόσω­πα που προγεύονται, από τώρα, την αιώ­νια ζωή, που ακτινοβολεί το φως του πνεύματος — ζωή της απόλυτης γαλήνης. Είναι πολυάριθμοι αυτοί οι μοναχοί, δια­φόρου ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας και θεο­λογικής μορφώσεως, αλλά έχουν ως κοι­νό τους γνώρισμα μια διαφάνεια, μια α­νέκφραστη οντότητα, ξεχωριστή ο καθέ­νας, άλλα όμοια, έχουν ευγένεια, χιούμορ —ναί, χιούμορ— και μια απεριόριστη δεξι­ότητα ν' ανακαλύπτουν την ομορφιά του κόσμου, για τους ίδιους και για τους άλ­λους, να την αξιοποιούν ως ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Καί πάνω απ' όλα, μια ψυχική ισορροπία: αυτή η σοφία, για την οποία μιλούν οι Πατέρες — πέρα από κά­θε αυστηρότητα, πέρα από την ενόχληση του αμαρτωλού και την ανέκκλητη κατα­δίκη.

Lidia Staniloae-περιοδικό ''Σύναξη'' /proskynitis

Ο άγιος Γέροντας των αγιορείτικων δασών Τύχων ο Ρώσος 

(*) Σημείωση του blog μας: Αυτή η απόλυτη αυτοπροσφορά του π. Κόνωνα στο Θεό (μια ερωτική προσφορά εμπιστοσύνης, γεμάτη από θείο έρωτα - δηλ. την έλξη προς το Θεό) είναι η διαφορά του από μένα, που εκείνον τον κάνει μεγάλο πνευματικό αθλητή, ενώ εγώ είμαι ένας δειλός που σε κάθε πρόβλημα κλαίγεται...
Βέβαια, σ' αυτό το σημείο ο άνθρωπος φτάνει σταδιακά, κι αυτό ακριβώς είναι η οδός του Χριστού, η οδός της κάθαρσης της καρδιάς από τα πάθη, του φωτισμού από το Άγιο Πνεύμα και τελικά της θέωσης (ένωσης με το Θεό). Δε σημαίνει καθόλου εγκατάλειψη της ζωής, αλλά την απόχτηση της συνείδησης πως η αληθινή ζωή είναι η ενότητα με το Χριστό, άρα είτε ζω εδώ, είτε στον ουρανό (μάλλον πολύ περισσότερο στον ουρανό), δε με απασχολεί ο σωματικός θάνατος - το μυστικό όλων των χριστιανών μαρτύρων.
Αξίζει νομίζω να δείτε την περίπτωση του π. Νικόδημου, που αρνήθηκε να δεχτεί μεταμόσχευση καρδιάς, ξέροντας πως το μόσχευμα θα αφαιρεθεί από δότη που είναι ακόμα ζωντανός ("εγκεφαλικά νεκρός"): Ένας άγγελος έφυγε από ανάμεσά μας.
Είμαι πολύ δειλός, για να ζητήσω τέτοιες δοκιμασίες από τον Κύριο. Ο Χριστός το ήξερε, γι' αυτό μας έδωσε την προσευχή που λέει "μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμός" (=μη μας βάλεις σε δοκιμασία). Γενηθήτω το θέλημά Σου, Αιώνιε Φίλε.