Ασκήσεις εξόδου από την φιλαυτία.

ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΣΚΗΣΗΣ 1 (πιο εύκολο)

Προσπαθώ, κάθε ασθενή μου που θα μπει στο ιατρείο, να τον αισθανθώ σαν τον πιο αγαπητό μου άνθρωπο.

Προσπαθώ να τον περιμένω με λαχτάρα και να τον αγκαλιάσω σαν το παιδί μου που έχω χρόνια να το δω.

Προσπαθώ να σκεφτώ, πως και ο πιο αντιπαθητικός σε εμένα, κατά βάθος είναι ένα τραυματισμένο πουλάκι, που οικοδόμησε για τον εαυτό του, ως προστατευτικό τείχος, μια εικόνα δυνατού σε κάποιον τομέα, και πώς αυτό το κλείσιμο θα ξεκλειδώσει όχι με κατά μέτωπον επίθεση για την εκπόρθησή του, αλλά μόνο άμα νοιώσει την αγάπη μου.

Προσπαθώ να ακούω αυτά που μου λέει, όχι με την συγκατάβαση του επαΐοντος,  αυτού που  εξ ορισμού ξέρει  περισσότερα, αλλά ως αυτός που πάντα ξέρει λιγότερα, και περιμένει ναμάθει.

Το επίπεδο αυτό είναι εύκολο, γιατί στην σχέση έχω εγώ το πάνω χέρι, επιδιώκω για τον εαυτό μου μια εικόνα αγαθού, καταδεκτικού και μεγάθυμου, ο ναρκισσισμός μου είναι παρών, απλώς είναι «αγαπητικού» τύπου ναρκισσισμός. Αν μείνω εδώ είμαι «καλός» πρός τα έξω, ενώ παραμένω τό ίδιος μέσα μου. Αυτή, νομίζω,  είναι η «γερμανικού» τύπου καλοσύνη.

ΕΠΙΠΕΔΟ 2 (δύσκολο)

Προσπαθώ να σκεφτώ, πώς εγώ που θέλω να σκέφτομαι τόσο μεγάθυμα για τον άλλον, είμαι ενας φούσκας, ένα ταπεινολόγος υπερήφανος. Πώς ο άλλος μπορεί να είναι πολύ καλύτερος από μένα, για πράγματα που έκανε ή θα κάνει και που εγώ δεν γνωρίζω καί για αισθήματα και έξοδο απο την φιλαυτία που κατάφερε χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες όπως εγώ.

Εδώ, αν αρχίσω να τα καταφέρνω, μου φαίνεται πώς αρχίζω να διαρρηγνύω τον ναρκισσισμό μου και να διαμορφώνω συνθήκες αληθινού ανοίγματος στον άλλον.

Προσπαθώ να σκεφτώ, πώς θα πρέπει να συνεχίσω να τον βλέπω ετσι, αν είναι γύφτος, πακιστανός, βρώμικος και τοξινομανής και άφησε έγκυο την κόρη μου. Πώς και σε αυτήν την περίπτωση, δεν πρέπει απλώς να τον ανέχομαι, αλλά να χαίρομαι γιατί ένας άνθρωπος «κατ εικόνα» θεού μου έκανε αυτήν την τιμή. 

Προσπαθώ να φαντασθώ, πώς αυτός ο άλλος, που συναντώ και που θέλω να αγκαλιάσω, μου τσαλαπατάει αυτήν την διάθεση, την αγνοεί, μου επιτίθεται, μου φέρεται αχάριστα, και πώς εγώ, παρ όλα αυτά, πρέπει να συνεχίσω να τον αγαπώ, με τον νου και την καρδιά μου, όπως θα συνέχιζα να προσπαθώ να τον αγαπώ και να νοιάζομαι γι αυτόν αν ήταν το δύσκολο παιδί μου.

Προσπαθώ να φαντασθώ, πώς αυτός ο άλλος, μου επιτίθεται για να με σκοτώσει, με τραυματίζει και με βασανίζει,  σκοτώνει και  βιάζει την γυναίκα μου και την κόρη μου, αφού πρώτα τις βασανίσει. Όμως, προσπαθώ να σκεφτώ, πώς και τότε, θα πρέπει να  τον βλέπω σαν παιδί μου που έφτασε σε αυτό το σημείο, και πώς το μόνο που μου μένει είναι να προσπαθήσω να το αγκαλιάσω με αγάπη, να προσεύχομαι γ ι αυτόν, να αρρωστήσω γι αυτόν, να πεθάνω γι αυτόν, για να μην υποφέρει κι αυτός.

 Αυτό είναι πολύ προχωρημένο. Αλλά, σκέφτομαι, πώς όσο ασκούμαι γι αυτό το ενδεχόμενο καθημερινά, κάτι μπορώ να καταφέρω.

Παππούλη μου Παΐσιε, εσύ που μεταμορφώθηκες σε σκέτη αγάπη για τούς άλλους, βοήθα με να σου μοιάσω έστω και στό ένα εκατομμυριοστό.