
Στην αγία μνήμη του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και Κολλυβά (+14/7/1809) αφιερώνεται αυτό το σημείωμα.
Η εμφάνιση των Κολλυβάδων τον 18ο αιώνα στον αγιορειτικό, και ευρύτερα στον ελλαδικό χώρο σημειώνει μια δυναμική επιστροφή στις ρίζες της ορθόδοξης παράδοσης, στην ορθόδοξη πνευματικότητα.
Το «κίνημά» τους, όπως ονομάσθηκε, ήταν αναγεννητικό, ως παραδοσιακό και προοδευτικό, ως πατερικό με μια λέξη: γνήσια ορθόδοξο.
Στον δύσκολο για την εθνική μας Ιστορία 18ο αιώνα θέλησαν οι Κολλυβάδες να αντιτάξουν στο ρεύμα του άθεου διαφωτισμού τη μυστική εμπειρία της Ορθοδοξίας, της μόνης που σώζει τον άνθρωπο.
Μια ομάδα μοναχών, που ζει μέσα στην αποστολική και στην πατερική παράδοση της νοεράς προσευχής, παίρνει την αφορμή από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός (την τέλεση των μνημοσύνων το Σάββατο), όχι χωρίς θεολογικές προεκτάσεις, για να φωτίσει τη σωστή πορεία της Εκκλησίας.
Αλλη αφορμή δόθηκε με τη δημοσίευση το 1777 ενός βιβλίου, που μιλούσε για την ανάγκη «περί συνεχούς θείας μεταλήψεως» και προερχόταν από τον κύκλο των Κολλυβάδων.
Το βιβλίο καταδικάσθηκε από το Πατριαρχείο (1785), γιατί δήθεν δημιουργούσε σκάνδαλο και διχόνοιες.
Αργότερα, όμως, το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήρε την καταδίκη. Τα ίδια πρόσωπα, που υποστήριζαν την τέλεση των μνημοσύνων κατά το Σάββατο (από τα «κόλλυβα» των μνημοσύνων τους ονόμασαν χλευαστικά οι αντίπαλοί τους τούς Κολλυβάδες), υποστήριζαν και τη συχνή θεία μετάληψη, αντιτάσσοντας την αρχαία -και εδώ- εκκλησιαστική πράξη στην επηρεασμένη από τη Δύση συνήθεια των ορθοδόξων να κοινωνούν μερικές φορές τον χρόνο.
Οι Κολλυβάδες είχαν ως κέντρο της ζωής τους την πατερική παράδοση, που είναι η γνήσια παράδοση της Εκκλησίας.