Περί του αββά Μακαρίου

Εξήνθησεν η Έρημος
Π. Β. Πάσχου , εκδ. Αποστολικής Διακονίας, 2004, σελ. 137-143.

1. Εκεί ακούσαμε και πολλούς μοναχούς να μας διηγούνται το βίο του αββά Μακαρίου, που είχε αναπαυθεί εν Κυρίω πριν λίγο καιρό, και ήταν μαθητής του αγίου Αντωνίου. Κ' εκείνος, όπως ακριβώς ο γέροντάς του Αντώνιος, είχε κάμη πολλά θαύματα, θεραπείες και άλλα θεοφιλή έργα, τα οποία δεν θα μπορούσε κανείς να τ' απαριθμήσει-τόσο πολλά ήταν. Ωστόσο, λιγ' από αυτά τα κατορθώματα του αββά του Μακαρίου, που συγκράτησε η μνήμη μας, θα προσπαθήσουμε ν' αφηγηθούμε, έστω και με συντομία.

2. Ο αββάς Μακάριος είδε μια φορά κοντά στον μεγάλο του γέροντα, τον άγιο Αντώνιο, που εργαζόταν εκλεκτά κλωνάρια φοινικιάς και του ζήτησε απ' αυτά μια δεσμίδα. Ο αββάς Αντώνιος τότε του είπε:

- Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή, πως δεν πρέπει να επιθυμήσεις όσα έχει ο πλησίον σου (Εξ. κ' 17, Δευτ. ε΄21).

Και μόνο μ' αυτό το λόγο που είπε ο Γέροντας, αμέσως όλα τα τρυφερά εκείνα κλωνάρια καψαλίστηκαν σαν να τα 'καψε φωτιά. Ο αββάς Αντώνιος, βλέποντας τούτο το πράγμα, είπε στον Μακάριο:

- Ιδού, που επάνω σου έχει αναπαυτεί το πνεύμα μου, κ' έτσι θα' σαι λοιπόν κληρονόμος των χαρισμάτων μου.

3. Αργότερα, πάλι, έτυχε ο διάβολος να βρει στην έρημο τον αββά Μακάριο, πολύ εξαντλημένο από σωματική κούραση, και του λέει: Ιδού, που έλαβες την χάρη του αγίου Αντωνίου. Γιατί, λοιπόν, δεν κάνεις χρήση αυτού του προνομίου και δεν ζητάς από το Θεό τρόφιμα και λίγη δύναμη για ν' αντέξεις στην οδοιπορία σου;

Και ο Γέροντας αμέσως του απαντά:

Η δύναμή μου είναι ο Κύριος και σ' αυτόν είναι αφιερωμένος κάθε ύμνος μου ( Ψαλμ . ριζ' 14). Κ' εσύ πάψε να βάζεις σε πειρασμό το δούλο του Θεού!

4. Ευθύς ο διάβολος του φέρνει άλλη φαντασία: μια καμήλα, που χρησιμοποιείται για μεταφορές, περιπλανώμενη μέσα στην έρημο και φορτωμένη με κάθε είδους τρόφιμα, είδε τον αββά Μακάριο και ήρθε και γονάτισε μπροστά του. Όμως ο Γέροντας υποψιάστηκε πως όλα αυτά ήταν φάντασμα - όπως και ήταν - και άρχισε να προσεύχεται. Κι αμέσως την καμήλα την κατάπιε η γη!

5. Μια φορά πάλι ο Γέροντας, ύστερ' από μεγάλη νηστεία, προσευχήθηκε στο Θεό και του ζήτησε να του δείξει τον παραδεισένιο εκείνο κήπο, τον οποίο φύτεψαν ο Ιαννής και ο Ιαμβρής , επιθυμώντας να φτιάξουν ένα ομοίωμα του αληθινού παραδείσου.

6. Καθώς, λοιπόν, περιπλανιόταν επί τρεις εβδομάδες μέσα στην έρημο, δίχως να βάλει τίποτε στο στόμα του, άρχισε να γέρνει από λιποθυμία. Τότε άγγελος Κυρίου τον παίρνει και τον αποθέτει μπρος σ' εκείνο που ζητούσε. Εκεί, όμως, ήταν πολλοί δαίμονες και φύλαγαν από παντού, όλες τις πύλες του κήπου, μην αφήνοντάς τον να μπει μέσα. Και, ακόμη, ο κήπος ήταν πάρα πολύ μεγάλος και τεραστίων διαστάσεων.

7. Κι όταν, ύστερ' από προσευχή, πήρε το θάρρος και τόλμησε να μπει μέσα ο Γέροντας, βρήκε μέσα δύο άλλους άγιους μοναχούς, που κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο είχαν εισέλθει, και είχαν ήδη αρκετό καιρό εκεί μέσα. Προσευχήθηκαν τότε, κατά την μοναχική συνήθεια και ασπάστηκαν ο ένας τον άλλον, γεμάτοι χαρά και αγαλλίαση που ανταμώθηκαν. Του έπλυναν, λοιπόν, τα πόδια και του παρέθεσαν να φάει από τους καρπούς του παραδείσου. Ο αββάς Μακάριος έφαγε, κι ευχαρίστησε τον Θεό, θαυμάζοντας εκείνους τους ωραίους καρπούς, οι οποίοι ήταν και μεγάλοι και πολλών ειδών. Έλεγαν, μάλιστα, ο ένας στον άλλο:

- Πόσο ωραίο θα 'ταν, αν γινότανε να 'ναι όλοι οι μοναχοί εδώ!

8. Έλεγε, πως υπήρχαν μέσα στον παράδεισο εκείνο τρεις πηγές, που αναβλύζανε από την άβυσσο και ποτίζανε όλο τον κήπο, στον οποίο υπήρχαν τεράστια δένδρα φορτωμένα με καρπούς από κάθε είδος που ευδοκιμεί κάτω από τη στέγη τ' ουρανού.

9. Ο αββάς Μακάριος έμεινε κοντά τους εφτά ημέρες και ύστερα τους είπε πως θα πάει στην έρημο που είχε τους μοναχούς του να τους πάρει, και να τους φέρει όλους εδώ, μαζί του. Όμως, οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι του είπαν πως τούτο δεν θα μπορούσε να το κάμει, γιατί η έρημος είναι πολύ μεγάλη και απέραντη. Σ' αυτήν, μάλιστα, την απέραντη έρημο κατοικούν πολλοί δαίμονες, οι οποίοι σκοτώνουν, όπως έγινε και με πολλούς άλλους μοναχούς που θέλησαν να έρθουν σ' αυτά τα μέρη.

10. Όμως, ο Μακάριος, που δεν άντεχε να μένει άλλο εκεί, τους είπε:

- Πρέπει, οπωσδήποτε, να πάω να τους φέρω εδώ, ν' απολαύσουν αυτόν τον παράδεισο.

Και ξεκίνησε αμέσως για την κατοικημένη από τους μοναχούς του έρημο, παίρνοντας μαζί του και λίγους καρπούς για να τους δείξει σ' εκείνους. Έκοψε, ακόμη, και πολλά φοινικόκλαρα , απ' τα οποία έβαζε σαν σημάδια στην έρημο, για να μην χάσει τον δρόμο του όταν ξανάρθει.

11. Κάπου στην έρημο νύσταξε κ' έπεσε να κοιμηθεί για λίγο. Μα, όταν ξύπνησε, είδε όλα τα φοινικόκλαρα , που είχε βάλει για σημάδια, να είναι μαζεμένα στο προσκέφαλό του απ' τους δαίμονες. Σηκώθηκε, λοιπόν, και είπε προς τους δαίμονες:

- Αν είναι θέλημα του Θεού, κανένας από σας δεν θα μπορέσει να μας εμποδίσει να μπούμε στον παράδεισο!

12. Όταν έφθασε κοντά στους μοναχούς του, τους έδειχνε τους καρπούς, και τους συμβούλευε να πάνε κι αυτοί σ' εκείνο το παράδεισο. Όμως, πολλοί πατέρες που μαζεύτηκαν εκεί, του είπαν:

- ’γιε Γέροντα, μήπως εκείνος ο παράδεισος έγινε για τον όλεθρο των ψυχών μας; Διότι, αν τώρα τον απολαύσουμε, θα έχουμε ήδη, από εδώ κάτω στη γη απολαύσει τη μερίδα των αγαθών που αναμένουμε. Και ποιο μισθό θα έχουμε αργότερα, όταν πάμε κοντά στο Θεό, ή για ποιά αρετή μας θα μας τιμήσει;

Κι έτσι τον έπεισαν να μην πάνε καθόλου προς τα εκεί.

13. Aλλη φορά, όταν είχε επιθυμήσει να φάει σταφύλια, του έστειλαν μερικά που μόλις τα είχαν κόψει. Ωστόσο για να δείξει εγκράτεια, τα έστειλε σε κάποιον αδελφό, που ήταν άρρωστος κ' είχε επιθυμία να φάει σταφύλια. Εκείνος τα δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά, μα θέλοντας να κρύψει την εγκράτειά του, τα' στειλε σε άλλο αδελφό, γιατί δεν είχε τάχα όρεξη να φάει σταφύλια. Κι ο άλλος που τα δέχτηκε, αν κ' επιθυμούσε πολύ να τα γευθεί, έκαμε κ' εκείνος το ίδιο.

14. Όταν, λοιπόν, πέρασαν μ' αυτόν τον τρόπο τα σταφύλια απ' όλους τους αδελφούς και κανένας δεν θέλησε να τα γευθεί. Ο τελευταίος μοναχός τα πήρε και τα πήγε στον αββά Μακάριο, νομίζοντας πως του κάνει ένα μεγάλο δώρο. Ο Μακάριος τ' αναγνώρισε και, αφού εξέτασε τα πράγματα, γεμάτος ενθουσιασμό ευχαρίστησε τον Κύριο για την τόση εγκράτεια των μοναχών του, και, τελικά, ούτε εκείνος τα γεύθηκε.

15. Aλλοτε, πάλι, όπως μας είπαν, έμενε σ' ένα σπήλαιο της ερήμου για να προσεύχεται. Εκεί κοντά υπήρχε κ' έν ' άλλο σπήλαιο, που σ' αυτό έμενε μια ύαινα. Μία μέρα, εκεί που προσευχόταν στον ο Γέροντας, ήρθε η ύαινα και τριβόταν στα πόδια του. Σε μία στιγμή έπιασε την άκρη του ράσου του και τον τραβούσε ήρεμα προς το δικό της σπήλαιο. Εκείνος την ακολούθησε, λέγοντας μέσα του:

- Τι να θέλει, άραγε, τούτο το θηρίο με τέτοια καμώματα;

16. Όταν πια τον έφερε ίσαμε με το δικό της σπήλαιο, μπήκε μέσα και βγάζει τα μωρά της, που είχαν γεννηθεί τυφλά. Ο Γέροντας προσευχήθηκε, και σε λίγο τα μικρά της άνοιξαν τα μάτια τους και έβλεπαν. Η ύαινα, τότε, για τον ευχαριστήσει του έφερε για δώρο ένα πολύ μεγάλο δέρμα ενός τεραστίου κριαριού και το απόθεσε μπρος στα πόδια του. Ο Γέροντας της χαμογέλασε για την ευγνωμοσύνη και τα αισθήματα που έδειξε, και παίρνοντας το δέρμα το 'κανε στρωσίδι του. Λέγεται ότι αυτό το δέρμα σώζεται μέχρι σήμερα στο κελλί κάποιου μοναχού

17. Διηγούνται, ακόμη, για τον αββά Μακάριο, πως του πήγαν μια φιλομόναχη και παρθενεύουσα κόρη, την οποία ένας κακούργος την είχε μεταβάλει, με διάφορες μαγείες σε φοράδα. Την πήραν, λοιπόν, οι γονείς της και την πήγαν στον άγιο Γέροντα και τον παρακάλεσαν πολύ θερμά, αν ήθελε να προσευχηθεί για να την μεταβάλει και πάλι σε γυναίκα. Ο Γέροντας την έκλεισε σ' ένα χώρο μόνη της, μαζί με τους γονείς της, ενώ εκείνος για εφτά ημέρες προσευχόταν διαρκώς σ' ένα διπλανό κελλί . Την έβδομη μέρα, μαζί με τους γονείς της, ο Γέροντας ήρθε και την άλειψε όλη με άγιο λάδι. Μετά, γονάτισε και προσευχήθηκε πάλι, μαζί με τους γονείς της. Όταν σηκώθηκαν από την προσευχή, ο Γέροντας και οι γονείς, την είδαν να έχει γίνει πάλι η θυγατέρα τους που ήξεραν!

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής: Προς νέον ερωτήσαντα περί της «ευχής» Συγγραφέας: kantonopou

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ μου, εύχομαι να είσαι καλά. Εσήμερον έγινα κάτοχος της επιστολής σου και σε δίδω απάντησιν εις όσα μου γράφεις. Αι πληροφορίες, όπου ζητείς, δεν απαιτούσι καιρόν και κόπον δια να σκεφθώ να σε απαντήσω.

Η νοερά προσευχή εις εμένα είναι όπως η τέχνη του καθενός, καθότι εργάζομαι αυτήν τριανταέξ και επέκεινα χρόνια.

Όταν εγώ ήλθα στο Άγιον Όρος, εζήτησα απ’ ευθείας τους ερημίτας, οπού εργάζονται την προσευχήν. Τότε υπήρχαν πολλοί – πριν σαράντα χρόνια – οπού είχαν ζωή μέσα τους. Άνθρωποι αρετής. Γεροντάκια παλαιά. Από αυτούς εκάναμε Γέροντα και τους είχαμεν οδηγούς.

Λοιπόν η πράξις της νοεράς προσευχής είναι να βιάσης τον εαυτόν σου να λέγης συνεχώς την ευχήν με το στόμα, αδιαλείπτως. Εις την αρχήν γρήγορα· να μην «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν αυτό πολυχρονίση, το συνηθίζει ο νους και το λεγει. Και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχης μέλι στο στόμα σου. Και θέλεις όλο να το λέγης. “Αν το αφήνης, στενοχωρείσαι πολύ.

Όταν το συνηθίση ο νους και χορτάση -το μάθη καλά – τότε το στέλνει εις την καρδίαν. Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και ό,τι καλόν ή πονηρόν ίδη ή ακούση η δουλειά του είναι να το κατεβάση εις την καρδιαν, οπού είναι το κέντρον της πνευματικης και σωματικής δυνάμεως του ανθρώπου, ο θρόνος του νου· λοιπόν, όταν ο ευχόμενος κρατάη τον νουν του να μην φαντάζεται τίποτε, αλλά προσέχει μόνον στα λόγια της ευχής, τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποιαν βίαν και θέλησιν εδικήν του τον κατεβάζει εις την καρδίαν και τον κρατεί μέσα δίκην κλεισούρας, και λέγει με ρυθμόν την ευχήν:

- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με!

Εις την αρχήν λέγει μερικές φορές την ευχήν και παίρνει μιαν αναπνοήν. Κατόπιν, όταν συνηθίση να στέκη ο νους εις την καρδίαν, λέγει εις κάθε αναπνοήν μιαν ευχήν.

«Κύριε Ιησού Χριστέ»: εμβαίνει η αναπνοή, «ελέησόν με»: εβγαίνει.

Αυτό γίνεται μέχρις ότου επισκιάση και αρχίση να ενεργή η χάρις μέσα εις την ψυχήν μετά πλέον είναι θεωρία.

Λοιπόν παντού λέγεται η ευχή· και καθήμενος και στο κρεβάτι και περιπατώντας και όρθιος.  «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε», λέγει ο Απόστολος. Δεν πρόκειται όμως μόνον όταν πλαγιάζης να προσεύχεσαι. Θέλει αγώνα «όρθιος-καθήμενος». Όταν κουράζεσαι, κάθεσαι.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ Έν τη Άγία Κορυφή των Άγίων Πάντων 6/ 19 'Ιουνίου 68

Σεβασμιώτατε 'Άγιε Φλωρίνης Αυγουστίνε.
Από τnν παραμoνηνν τών Αγίων Πάντων εύρίσκομαι εις τnν Αγίαν Κορυφήν. Προχθές ετέλεσαμεν τnν Πάνσεπτον αυτών έορτnν καί αναμνησθέντες κατά τό παρελθόν ετος τήν προπαραμονήν της έορτης των εν ω ημην ετοιμος διά νά ανέλθω εις τnν κορυφήν καί τελέσω την έορτήν, μοί ετηλεφωvnσατε νά ελθω εις Αθήνα καί παραστώ εις τήν χειροτονίαν σας (ώς πρώτος πνευματικός πατήρ της πρώτηςς ηλικίας σας), ητις θά εγένετο εις τόν 'Ιερόν Ναόν τού Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας. Σας εκαμα ύπακοήν καί ήλθα προθύμως καί ύπερεχάρην, διότι μέ ηξίωσεν ό Κύριος νά ίδω εν εκ τών πρώτων πνευματικών μου τέκνων νά ανέλθη τη τού Θεού χάριτι καί ευδοκία εις τό Ύψιστον αξίωμα της , Αρχιερωσύνης. Νομίζω δέ, ότι ουχί τυχαίως εγένετο η χειροτονία ύμών κατά τήν ημέραν τών Αγίων Πόντων. Έγένετο κατ' ευδοκίαν καί οικονομίαν Θεού, τού πάντα φιλανθρώπως πρός τό έκάστου συμφέρον οικονομούντος. Εγένετο διά νά ενθυμησθε καί έορτάζετε καί τιμάτε τnν ημέραν ταύτηv, ενθυμείσθε Πάντας τούς Αγίους καί γίνεσθε μιμητής αυτών, γίνετε 'Άγιος, τούτο δέ εστί και τό θέλημα του ουρανίου μας Πατρός «Γίνεσθε 'Άγιοι ότι εγώ 'Άγιος ειμί». Αλλά καί οι 'Άγιοι Πάντες δέν ευχαριστούνται νά τούς έορτάζωμεν Μόνον, ευχαριστούνται περισσότερον νά τούς μιμούμεθα, καί τοις ιχνεσιν αυτων ακολουθούμεν. Οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες οι τας Οικουμενικάς καί τοπικάς Αγίας Συνόδους συγκροτήσαντες, μεταξύ των αλλων εγγράφων και αγράφων παραδόσεων ας παρέδωκαν ημίν. μας παρέδωκαν καί τό παλαιόν ημερολόγιον, επί τη βάσει του όποίου σπασα ή Ορθόδοξος Εκκλησία τελεί άπάσας τάς κινητάς καί ακινήτους Ayίας έορτάς, καί επί 15 περίπου αιωνας ακολούθει, εσεβάσθη καί διεφύλαξε.
Κατά τό ετος 1924 ό ΟικουμενικόςΠατριάρχης Μελέnος ό Μεταξάκης, ό μή διά της θύρας εισελθών εις την αυλήν των προβάτων, αλλά μοιχικώ, μασσωνικώ καί πολιτικώ τω τρόπω ώς κλέπως εισελθών καί αναρριχηθείς εις τούς θρόνους πρώτον Αρχιεπισκοπης Αθηνών καί κατόπιν τούς Πατριαρχικούς θρόνους Κων/λεως, Αλεξανδρείας καί τελευταίον προσεπάθησεν νά εισέλθη ουχί εκ της θύρας καί εις τόν τών Ιεροσολύμων αλλ' αλλαχόθεν διά νά μολύνη καί αυτόν, ώς γράφει ό "Οσιος μοναχός Παύλος ό Χοζεβίτης (' Ορθ. Τύπος Μαϊου αρθ. φύλ 87) αλλ' επελθών ό θάνατος τουτον έξηφάνισεν καί απώλετο πάσα η ελπίς αυτου.
Ουτος, ό κατά τάς αψεδείς μαρτυρίας πολλών, κατέχων τόν υπατον 33ον της μασσωνίας βαθμόν, όλως απερισκέπτως απρομελετήτως, αντικανονικώς καί παρανόμως μέ 6 μόνον Αρχιερείς αντoρθoδόξως φρονούντων κατήργησε τό παλαιόν πάτριον ' Ορθόδοξον ημερολόγιον καί εισήγαγε τό νέον παπικόν καί διήρεσε την μίαν 'Ορθόδοξον Έκκλησίαν εις δύο, τήν τών παλαιοημερολογιτών καί την τών νεοημερολογιτών.
Οί Άγιοι Πατέρες της 2ης Οικουμενικης Συνόδου ωρισαν «ει τις πασαν παράδοσιν εγγραφον ή άγραφον αθετεί ανάθεμα». «Καί άπαντα τά παρά τήν διδασκαλίαν καί υποτύπωσιν των αοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα καί πραχθέντα n μετά ταύτα πραχθησόμενα ανάθεμα τρίς». Επειδή τό παλαιόν έορτολόγιον είναι παράδοσις εγγραφος, επειδή τό νέον είναι καινοτομία παπικης καί μασωνικης προελεύσεως, όσοι καταφρονούν τό παλαιόν έορτολόγιον καί ακολουθούντό νέον είναι ύποκείμενοι τω αναθέματι.Κάθε πρόφασις καί δικαιολογία είναι αδικαιολόγητος καί προφάσεις εν αμαρτίαις. Οί Άγιoι Απόστολοι μας παρέδωκαν από την Κυριακήν της Αγίας Πεντηκοστης επί μίαν έβδομάδα αχρι της Κυριακης των Αγίων Πάντων κατάλυσιν καί μετά τήν έορτήν των Αγ. Πάντων μίαν έβδομάδα νά νηστεύωμεν. Μέ τήν εισαγωγήν του νέου έορτολογίου, όσάκις τό Πάσχα συμπέσει οψιμον, καταργείται τελείως ή νηστεία τών Αγίων Αποστόλων καί άλλοτε περιορίζεται εις μίαν n δύο ημερας.
Ούδείς εκ τών Αρχιερέων εκτός του αειμνήστου Αγ. Μητροπολίτου Κασσανδρείας διεμαρτυρήθη ποτέ, μόνον τινές Παλαιoημερoλoγίται ό εύλαβέστατος κ. Τομαρας πρώην Βουλευτής, καί όλίγοι αλλοι λαϊκοί. Εγώ δέν επαυσα απ' αρχης νά διαμαρτύρωμαι εις Πατριάρχας, Αρχιερείς, Βασιλείς, Πρωθυπουργούς, καί νά λέγω καί νά γράφω, ότι επειδή κακώς εγένετο ή εισαγωγή εις τήν Όρθόδοξον Έκκλησίαν της Eλλάδος του νέου παπικού έορτολογίου διότι καταργεί ενίοτε τήν νηστείαν τών Αγίων Αποστόλων, εφερεν ανωμαλίαν εις τήν τάξιν της Εκκλησίας, εσχισε αύτήν, κατεδικάσθη δίς ύπό Όρθοδόξων Αγίων Συνόδων, δέον νά εκβληθεί καί νά εισαχθη τό παλαιόν, τό Όρθόδοξον. Αλλ' αί διαμαρτυρίαι μου εγένοντο εις ωτα κωφών.
Ήναγκάσθην τήν παρελθούσαν Κυριακήν οτε άνηλθον εις τήν Αγίαν κορυφήν των Αγίων Πάντων καί του Προφήτου Ηλιού, επ' ονόματι των όποίων εχω κτίσει Έκκλησίας εις τιμήν κοί δόξαν Θεού καί των ύπ' αύτού δοξασθέντων Αγίων Πάντων καί γονυπετήσας εμπροσθεν της πανσέπτου εικόνας αύτων, μετά δακρύων εζήτησα παρ' αυτών νά μοί αποκαλύψουν ποίον έορτολόγιον οφείλω καγώ ό ελάχιστος καί οι αδελφοί μου, τά πνευματικά μού τέκνά καί πάντες οι ορθόδοξοι χριστιανοί νά ακoλoυθώμεν.
Πρίν ετι τελειώσω την οικτράν ταπειvήν μου δέησιν, ήκουσα φωνης ενδοθεν μοι λεγούσης, τό παλαιόν έορτολόγιον νά ακολουθήσετε τό όποιον σάς παρέδωκαν οι τάς έπτά Αγίας Οικουμενικας Συνόδους συκροτήσαντες καί τήν Ορθόδοξον πίστιν στηρίξαvτες Θεοφόροι Πατέρες καί ουχί τό νέον τών παπών της Δύσεως, τών τήν Μίαν Αγίαν Καθολικήν καί Άποστολικήν ' Εκκλησίαν σχισάντων καί τας Αποστολικάς καί πατρικάς παραδόσεις καταφρονησάντων.
Τοιαύτην συγκίνησιν, τοιαύτην χαράν, τοιαύτην ελπίδα, τοιαύmν ανδρείαν καί μεγαλοψυχίαν ήσθάνθην την στιγμήν εκείνην, οιαν σπανίας στιγμάς ήσθάνθην εις όλην μου τηv ζωήν εν ωρα προσευχnς.
Από τηv στιγμήν εκείνην, έσπέραν τών Αγίων Πάντων, τό πολιτικόν έορτολόγιον τό όποίον ώς ξένον καί αλλότριον καί ώς αντικανονικώς, κακώς καί παρανόμως εισαχθέν ουδέποτε εδέχθην καί επί 48 ετη ήγωνίσθην καί μακρυνά ταξίδια επεχείρισα εις Ιεροσόλυμα, Αλεξάνδρειαν, Κων/λιν, διά νά πείσω τούς Πατριάρχας νά αποβάλλουν και νό επαναφέρουν εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν καλως και νομίμως τό παλαιόν. Από τήν ιεράν εκείνην στιγμήν όστραπιαίως ωχετο εκ του νοός μου, τnς διανοίας, της ψυχnς καί καρδίας μου τό νέον έορτολόγιον καί ακολουθώ τό πάτριον 'Ορθόδοξον έορτολόγιον τό παλαιόν, εν ω εγεννήθην εβαπτίσθην ηυξήθην, γέγονα ανήρ, πρεσβύτης εσχατόγηρος και θά τελευτήσω εύxαριστών, ύμνών, δοξάζων, εύλογων τόν Παντοδύναμον Θεόν, όστις ούκ αφηκε με πεσειν εις πλάvnν n εκκλίνειν αριστερά n δεξια αλλά τήν μέσην καί βασιλικήν καί τήν της μετανοίας καί των θείων Πατέρων όδόν βαδίζων πάντοτε, τη βοηθεία καί χάριτι Αυτού, ελπίζω νά φθάσω καί νά καταπαύσω είς τάς ουρανίους του σκηνάς, ενθα των ευφραινομένων πάντων κατοικία
Eγώ Σεβασμιώτατε σας nκουσα, πού μου είπατε πρίν χειροτονηθητε Μητροπολίτης ολίγους μηνας, όταν σας επέδωκα τό ύπόμνημα, τό όποίον είχον ύποβάλλει πρός τόν Βασιλέα, τήν Κυβέρνησιν καί τήν Ίεράν Σύνοδον περί επαναφορας του παλαιου έορτολογίου, ότι πρέπει νά επανέλθη εφ' όσον κακως εγινεν ή είσαγωγή του νέου καί εφ' όσον όλαι αι Ορθόδοξαι Εκκλησίαι ακολουθοϋν τό παλαιόν, θά φροντίσετε καί ύμείς μέ τινας γνωστούς σας Αρχιερείς διά νά επανέλθη, αλλ' αφ' ου σας τό ύπενθύμησα καί πάλιν μοί είπατε νά τό αφίσωμεν βραδύτερον, καί πάλιν σας ήκουσα.
Είδα, ότι ό αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Xρυσόστoμος ό πρό ολίγων ήμερων οναχωρήσας των προσκαίρων μου ειχεν είπει, ότι θά εφpόvτιζε νά επαναφέρη είς τήν Εκκλησίαν τό πάτριον έορτολόγιον πρίν αποθάνη, αλλά δέν επρόφθασε. 'Επειδή καί ήμείς δέν γνωρίζομεν τήν ωραν καί τήν στιγμήν του θανάτου, οφείλομεν πρίν ελθει ή φοβερά ωρα τού θανάτου νά φροντίσωμεν νά μετανοήσωμεν καί δι' όλας τάς άμαρτίας μας, αλλά καί διά τό πάτριον έορτολόγιον, τό όποίν αφίσαμε καί ακολουθωμεν τό παπικόν έορτολόγιον, τό όποίον κακως, εσφαλμένως, καί παρανόμως ενας Πατριάρχης μασσωνος μέ 6 Αρχιερείς της Ελλάδος τό εδέχθησαν, φοβηθέντες περισσότερον τήν σπάθη τού τότε αρχηγού της επαναστάσεως Πλαστήρα οπό τόν φόβον τού Θεού.
Μή τό νομίζωμεν ώς μηδαμινόν το ότι ακολουθούμεν το Παπικόν ημερολόγιον. Είvαι παράδοσις κοί ώς παράδοσιv οφείλομεv vά τήv φυλάσσωμεv διότι ύποκείμεθα εις αvάθεμα. "Εί τις πάσαν παράδοσιv εγγραφοv η αγγραφοv αθετεί, αvάθεμα" όρίζει ή Ζ'Οικουμεvική Σύvοδος.
Eγώ σας εκαμα ύπακοήv, τώρα θά κάvετε καί ύμείς ύπακοήv ΟΧΙ εις εμέvα αλλά εις τούς θεοφόρους Αγίους Πατέρας καί όπως nγωvίσθητε πρίv ώς Ιεροκηρυξ καί ηδη ώς Αρχιερεύς εvαvτίον πάσης φαυλότητος, κακοηθείας, ασέμvωv θεάτρωv κιvπματογράφωv καρvαβαλίωv καί μόvοv διά τό παλαιόv έορτολόγιοv δέv nγωvίσθητε ώς εδει, ηδη επέστη ή ωρα vά αγωvισθητε, εάν σιωπήσωμεv καί δέv αγωvισθώμεv διά vά επαvέλθη τό πάτριοv έορτολόγιον εις την Εκκλησίαv, ή σιωπή μας σημαίvει, δτι παραδεxόμεθα τό νέοv παπικόv ώς Ορθότεροv .
Καί εφ' όσον ακολουθώμεv τό vέοv παπικόv χωρίς νά εvαντιωθώμεv, κατά συvέπειαv ευκόλως θά δεχθώμεv καί όσα μας σερβίρουv οι νεωτερισταί Αμερικης Ευρώπης' Αρχιερείς καί εvιοι κληρικοί, ότι αι παραδόσεις, τά δόγματα, οι ιεροί κανόvες τά Μυστήρια επαλαιώθησαν, χρήζουν αvτικαταστάσεως διά νέων, διότι ή vεολαία δέν τά παραδέχεται.
Ιερεύς τις ετόλμησε, ώ της αυθαδείας καί ασεβείας του vά είπη, ότι καί ό Χριστός καί αυτός επαλαιώθη. Λοιπόν δέv ειvαι καιρός vά σιωπατε πλέοv. Πρέπει vά συστήσετε εις την Ιεράv Σύvοδον vά αvαγvωρίση ότι τό νέοv ήμερολόγιον δέv εισήχθη κανονικώς, δέν τό εθέσπισε Οικουμενική η τοπική Σύνοδος, έπομέvως νά απoβληθει, vά επανέλθη τό παλαιόν, τό όποίον ηκολούθει επί 15 περίπου αιώνας ή Ορθόδοξος Έκκλησία.
Λοιπόν μή αvαβάλλετε σπεύσατε.
O Σεβασμιώτατος Παροναξίας, εις ον εστειλα αναφοράν καί επιστολήν, ότι από τήν έορτήν τών Αγίων Πάντων ακολουθώ τό έορτολόγιον, όπερ μοί παρέδωκεν ή 'Ορθόδοξος Έκκλησία, ηλθεν εις τήν Mονήν μοί εφερε τηv αναφοραν και μοι ειπεν οτι ουπω ο καιρος, εγώ δέ τω είπον, τό θέλημα του Κυρίου θά γίνη.
Ο π. Επιφάνιος μοι είχεν ειπει, εάν ό Παροναξίας δέν μας επιτρέψει νά όκολουθούμεντό παλαιόν νά τω γράψω, καί θά άναφέρει εις τήν Σύνοδον, ότι ύπάρχει νομοθετικόν διάταγμα τό όποίον επιτρέπει, όσοι θέλουν είναι ελεύθεροι νά άκολουθούν τό παλαιόν ημερολόγιον. Σήμερον θά τω γράψω.
Μετά Σεβασμού 'Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΗΣ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

«Το Άγιον Όρος, αυτό που έζησε χίλια χρόνια, μέσα από μεγαλεία και φτώχεια, μέσα από προστασία και παρεξήγηση, μέσα από δυσκολίες και θαύματα, το Άγιον Όρος πού έφτασε αλώβητο, ολόκληρο, ενιαίο, αδιαίρετο έως εμάς - το Άγιον Όρος κινδυνεύει. Κινδυνεύει γιατί εμείς οι από' έξω, εμείς το έθνος από το όποιον αντλεί, εμείς οι υπερπολιτισμένοι, οι υπερδυναμικοί, οι υπερσκοτισμένοι άνθρωποι του 20οϋ αιώνα, δεν θέλομε να το καταλάβουμε, δεν μπορούμε να το γνωρίσαμε, δεν προφθάνομε ν' ασχοληθούμε. Ή σχέση Αγίου Όρους και έθνους έχει παύσει να είναι αυτή πού ήταν κατά τα χίλια χρόνια της διαδρομής. Άλλοτε το Άγιον Όρος ακτινοβολούσε πνευματικά σ' ολόκληρο το έθνος. Σήμερα το έθνος αλλού προσβλέπει και έχει κλίμα αδιάφορο προς το Άγιον Όρος. Πολλοί το αγνοούν, περισσότεροι ακόμη αδιαφορούν, κι υπάρχουν κι εκείνοι πού το εχθρεύονται, το λοιδορούν και το επιβουλεύονται. Κάτι πρέπει να γίνη για το Άγιον Όρος. Η μάλλον τίποτα δεν πρέπει να γίνη στο Άγιον Όρος, αλλά κάτι πρέπει να γίνει με μας για το Άγιον Όρος. Πρέπει το κλίμα του έθνους ν' αλλάξει. Πρέπει να κάτσουμε να σκεφθούμε λογικά, καρδιακά, με σύνεση και ενόραση».

μοναχός Θεοδόσιος Αγιοπαυλίτη

Μια σύγκριση: Ο Φραγκίσκος της Ασίζης και ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

 

Αναδημοσίευση σε μετάφραση (προσαρμοσμένο) από:

http://www.orthodoxinfo.com/praxis/pr_foundational.aspx

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρνείται τις εμπειρίες αιρετικών ή αλλοδόξων. Επικεντρώνει όμως στη διαφορετικότητά τους, από τις γνήσιες Χριστιανικές εμπειρίες των αγίων της Εκκλησίας...

Κατά την διάρκεια της προσευχής μου, εμφανίστηκαν μπροστά μου δύο μεγάλα φώτα (deux grandes lumieres m'ont ete montrees)— στο ένα, αναγνώρισα τον Δημιουργό, και στο άλλο, αναγνώρισα εμένα.

—Τα λόγια του ίδιου του Φραγκίσκου, περί της προσευχής του

Εκείνος (ο πατήρ Σέργιος) φανταζόταν τον εαυτό του σαν ένα καιόμενο λύχνο, και, όσο πιο πολύ το αισθανόταν αυτό, τόσο αντιλαμβανόταν μια αποδυνάμωση, μια κατάσβεση του θείου φωτός της αλήθειας που έκαιγε μέσα του.

—Λέοντος Τολστόϊ, "Ο Πατήρ Σέργιος"

Οι αληθινά δίκαιοι πάντα θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο ενώπιον του Θεού.

—Λόγος του Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Ο Φραγκίσκος της Ασίζης δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης στα Πατερικά γραπτά.  Χαρακτηριστικά, ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ – ο περίφημος ασκητής Επίσκοπος -  ομιλεί για την ζωή του Φραγκίσκου μέσα σε πλαίσια πνευματικής πλάνης:

«Όταν ο Φραγκίσκος ανηρπάγη εις τους ουρανούς»  (λέει ένας βιογράφος του) «ο Θεός Πατήρ, βλέποντάς τον, για μια στιγμή δίστασε, μη ξέροντας  σε ποιόν να δείξει προτίμηση – στον κατά φύσιν Υιόν Του, ή στον κατά χάριν υιόν Του – τον Φραγκίσκο».  Τι θα μπορούσε να είναι πιο τρομερό ή πιο τρελό  από αυτή την βλασφημία;  Τι πιο θλιβερό από αυτή την πλάνη;» [«Η Αρένα», κεφ.11]

Καθώς εξετάζει κανείς τα βιογραφικά στοιχεία του Φραγκίσκου της Ασίζης, μια λεπτομέρεια μεγάλου ενδιαφέροντος είναι και το πως εμφανίζονταν στίγματα επάνω στο σώμα του.  Οι Ρωμαιοκαθολικοί θεωρούν ένα τέτοιο σπουδαίο φαινόμενο ως «σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος».  Στην περίπτωση του Φραγκίσκου, τα στίγματα είχαν διαγράψει την μορφή των σημαδιών των Παθών του Κυρίου επάνω το σώμα του.

Ο «στιγματισμός» του Φραγκίσκου δεν είναι κανένα σπάνιο φαινόμενο ανάμεσα στους ασκητές του Ρωμαιοκαθολικού κόσμου.  Μοιάζει να είναι ένα γενικό χαρακτηριστικό του Ρωμαιοκαθολικού μυστικισμού – και πριν εμφανιστεί στον Φραγκίσκο, αλλά και μετά.  Για παράδειγμα, ο Peter Damian μας περιγράφει ένα καλόγερο που έφερε την μορφή του Σταυρού επάνω στο σώμα του.  Ο Caesar από την Geisterbach αναφέρει ένα δόκιμο μοναχό, ο οποίος έφερε στο μέτωπό του μια αποτύπωση Σταυρού. [1] Εκτός αυτών των περιστατικών, υπάρχει μεγάλη ποσότητα παρόμοιων δεδομένων, πράγμα που μαρτυρεί πως μετά τον θάνατο του Φραγκίσκου συνέβησαν και άλλα περιστατικά στιγματισμού, τα οποία μελετήθηκαν λεπτομερώς από ποικίλους ερευνητές, και ειδικώτερα στις μέρες μας.  Αυτά τα φαινόμενα - όπως μας λέει ο V. Guerier - ρίχνουν φως και στην αρχική τους πηγή. Πολλά εξ αυτών έχουν υποβληθεί σε προσεκτική εξέταση και έχουν καταγραφεί λεπτομερώς, όπως π.χ., η περίπτωση της Veronica Giuliani (1660-1727), η οποία βρισκόταν κάτω από την επίβλεψη γιατρού,  επίσης, της Luisa Lato (1850-1883) που περιγράφηκε από τον Δρ. Varleman, [2] και της Madelaine N. (1910) που περιγράφηκε από τον Janat. [3]

Η αγάπη προς το συνάνθρωπο (Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού)

Ο Γέροντας Ιωσήφ αν και έτη πολλά στην ασκητική ησυχία, ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό του να αποστειρωθεί από το ευρύτερο γίγνεσθαι ώστε να αποστραφείτόσο την θυσιαστική αποστολή του μοναχού όσο και την πνευματική ανάγκη και αγωνία του εν τω κόσμω πληρώματος της στρατευομένης του Χριστού Εκκλησίας, προσφέροντας απλόχερα τη γνώση, την εμπειρία και την προσευχή του σε οποιονδήποτε την επιζητούσε. «Προσέξατε, προσπαθήστε, είμαστε στις έσχατες ημέρες, να μην καταλογιστούμε προδότες, αλλά να μείνουμε συνεχιστές της πατερικής μας παράδοσης και να γίνουμε και φορείς αφυπνισμού στους αδερφούς μας τους κοινωνικούς που χάθηκαν μες στο πέλαγος της απιστίας, της ακαταστασίας, του χαμού.

Έχασαν τον προσανατολισμό τους, δεν ξέρουν τι να κάνουν, διερωτώνται “είναι και σήμερα δυνατός ο χριστιανισμός;”. Είναι η ώρα μας τώρα, σε μας μόνο, να πούμε “ΝΑΙ αδερφοί μου, ΕΙΝΑΙ, ελάτε να το δείτε που το κρατάμε εμείς!”», έλεγε με στεντόρεια φωνή στους μοναχούς. Τόση ήταν η αγωνία, η αγάπη κι ανησυχία του για τους κοσμικούς αθλητές του Χριστού, ώστε είχε διαρκώς στραμμένες τις πνευματικές του κεραίες και στην κοινωνία, προκειμένου να αφουγκράζεται και επιλαμβάνεται κάθε κοινωνικού προβλήματος και προβληματισμού, θέτοντάς και προσεγγίζοντάς τους στην καθάρια βάση της πατερικής παράδοσης, εδράζοντας την επίλυσή τους στο ορθό και ακλόνητο θεμέλιο της ορθοδόξου χριστιανικής πρότασης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ακόλουθη απαντητική επιστολή μέσω της οποίας ο Γέροντας παρηγοράει και συμβουλεύει κάποια από τα πνευματικά του τέκνα, για το πώς μπορούν να αντιμετωπίζουν τις θλίψεις.

«Στους πολυαγαπητούς μας Χ. και Α. εύχομαι ολοψύχως έλεος και Χάριν παρά Θεού και Σωτήρος ημών. Αμήν

Χθες Παρασκευήν πήραμεν το γράμμα σας και μετά την συγκίνησιν και την λύπην μας τρέξαμε αμέσως στην Εκκλησίαν και ψάλαμε παράκλησιν στην Δέσποινάν μας και από σήμερον θα συνεχίσωμεν λειτουργίες και παρακλήσεις επικαλούμενοι την επέμβασιν των θείων οικτιρμών κατά το συμφέρον μας.

Πάντως, να μή χάσετε το θάρρος και την πίστιν σας στον Θεόν πού γνωρίζει και διοικεί τα πάντα για την δικήν μας ωφέλειαν· «Ούτε γάρ του θέλοντος ούτε του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού» και «ότι Αυτώ μέλλει περί ημών». Αν χάριν της (πίστης) κατορθώσετε να αντιμετωπίζετε με πίστιν το καθετί πού σάς συμβαίνει τότε πράγματι βρήκατε το στόχον και η ζωή σας θα ΄ναι ειρηνική και γαλήνια.

Στον κόσμον αυτόν εδώ μην περιμένετε αδιάκοπον γαλήνην και ησυχίαν, ούτε σταθερότητα και ιδίως στις ημέρες μας πού ο ορίζοντας ζοφώνει και η ταραχή και η ανελπισία ξαπλώνεται παγκοσμίως. Όσο, όμως, εμείς οι πιστοί χάνομεν εδώ στην γήν να ΄στε βέβαιοι πως κερδίζομεν στον ουρανόν πολλαπλάσια γιατί οι περιπέτειες της ζωής πού αντιμετωπίζονται με πίστιν και ελπίδα είναι ακριβώς το συνάλλαγμα της

εξαγοράς. Δεν εννοεί αυτό ο Κύριος με τους μακαρισμούς, όπου μάς υποκινεί λέγοντάς μας στο τέλος το αποτέλεσμα, «Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τώ ουρανώ»;

Δεν σκοπεύω να σάς παραστήσω κανένα συγκεκριμένο κίνδυνο ή πειρασμό αλλά να σάς αφυπνίσω και προετοιμάσω σαν πιστούς εργάτες του ευαγγελίου. Να ΄σθε πάντα έτοιμοι στον στίβον γιατί κατά τον λόγον του Κυρίου μας «αγνοούμεν πότε ο κλέπτης έρχεται». Κλέπτης εδώ είναι ο παντοειδής πειρασμός και πολύμορφος αμαρτία, ο συγκαλυμμένος διάβολος και σατανάς όπου αδιάκοπα και ακούραστα και ανύστακτα μάς καιροφυλακτεί με πρόθεση να μάς αιχμαλωτίση και καταστρέψη!Εμείς, πολυφίλητές μου ψυχούλες, αγνοώντας ή μάλλον αδιαφορώντας στα έξω σχήματα και τις ανθρώπινες συνήθειες και νοοτροπίες ατενίζομεν αδιαλείπτως στον σταυρόν του Χριστού μας μέσω του οποίου και ο κόσμος προς ημάς και εμείς προς τον κόσμον εσταυρώθημεν και μία μάς έμεινε επιθυμία και πόθος και στόχος και κόσμος και πλούτος και δόξα και έφεσις και κίνησις και ενέργεια, ο Χριστός μας.

Προς Αυτόν ατενίζοντες και ως αρχηγόν και τελειωτήν και ως κέντρον του ΕΙΝΑΙ μας, μένομεν ακίνητοι και αμέριμνοι, πιστεύοντες απόλυτα ότι «Αυτώ μέλλει περί ημών» και «ουκ εάσει ημάς πώποτε πειρασθήναι υπέρ ο δυνάμεθα» αλλά εάν πειρασθώμεν, «ποιήσει συν τώ πειρασμώ και την έκβασιν εις το δύνασθαι ημάς υπενεγκείν». Ναί, αγαπητά μου σπλάχνα και πολυφίλητά μου. Η αγάπη του Χριστού μας συνέχει ημάς και δεν είμεθα μακράν από κοντά σας και η απόστασις του χώρου μάς χωρίζει λίγο· πνευματικά και εν Χριστώ είμεθα μαζί με τον ίδιον στόχον, με τα ίδια ιδανικά, με τον αυτόν σκοπόν, ουρανοπολίται, και ουδόλως μάς συγκινούν οι αντιθέσεις του εχθρού είτε κατ’ ευθείαν μάς πολεμά είτε μέσω των οργάνων του. Έχοντες όπως είπα πρότυπον της ζωής μας τον γλυκύτατόν μας Ιησούν και τους απ’ αιώνος πιστούς του φίλους και ημών πατέρας και διδασκάλους, αντλούμεν θάρρος και παρηγορίαν, εις όποιον δυστυχή τομέαν της ζωής μας θα μάς κτυπήσει ο εχθρός. Στην ύλην, στις αξίες, στις θέσεις, στα φίλτατά μας μέλη, στο ίδιο το σώμα, οπουδήποτε. Και τότε βλέπομεν πραγματικά ότι «ουδέν ημάς ουδέποτε αδικήσει», διά το είναι τον Κύριόν μας μεθ’ ημών.

Οι ημέρες μας είναι δύσκολες όπως το ανεπτύξαμεν στην αγάπην σας όχι από προγνωστικήν διάγνωσιν αλλά από εμπειρικήν και αποδεικτικήν των γεγονότων και επομένως μέσα στην λαίλαπα και την καταιγίδα δεν αναμένονται καλά αλλά συμφοραί και θλίψεις χάριν των αμαρτιών μας, χάρις όμως τώ Θεώ όπου με την φιλάνθρωπόν του οικονομίαν σε μάς τους πιστούς παρέχει και απ’ αυτά τα θλιβερά αιτίες και αφορμές προς σωτηρίαν, αν συνετώς αντιμετωπίσωμεν τα γεγονότα. Προς τί να λυπηθούμε και να καταπέσομε και να μικροψυχήσομεν στην υστέρησιν ή την απώλειαν των ενόλως και ματαίων πού είτε θέλομεν είτε μή θα τα αφήσωμεν εντός ολίγου; «Τί ημίν εν τώ κόσμω τούτω;» «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα». Όπως και

Εσείς έτσι και εμείς οι ταπεινοί σας αδελφοί θα αντιμετωπίσωμεν τώρα αυτήν την περίστασιν παρακαλούντες τον σώζοντα ημάς Σωτήρα Χριστόν και την Πανάχραντον Μητέρα του και ας δόξη Αυτώ, ας γίνη το προσκυνητόν Του θέλημα και είη το όνομα Αυτού ευλογημένον.

Την αγάπην μας σ’ όλους τους εν Χριστώ αγαπητούς.

Ευχόμεθα ολοψύχως, πάντοτε δικός σας.

Ευτελής μοναχός Γ. Ιωσήφ

http://www.vatopedi.gr

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/08/5114.html

Ιωσήφ ο Βατοπεδινός: Το Αίνιγμα των Αγίων Αναργύρων...

Προτού ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο, αξίζει να σχολιάσουμε μία απορία αρκετών: «Βατοπέδι» ή «Βατοπαίδι»;

Πώς γράφεται δηλ. η τοποθεσία και ονομασία της ξακουστής μονής του Αγίου Όρους; Με «ε» ή με «αι»; Βέβαια τώρα που οι αντίχριστοι «τεχνοκράτες» θέλουν να αφαιρέσουν τους δίφθογγους (όπως κάποτε αφαίρεσαν τα λεγόμενα «πνεύματα της στίξης»), ίσως αυτό το ερώτημα να μην έχει πια νόημα. Άλλωστε το επόμενο βήμα των νεοεποχιτών σατανιστών θα είναι η αλλαγή του ελληνικού αλφαβήτου με το λατινικό «για λόγους προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα», όπως θα μας «δικαιολογηθούν»! Και πολλοί ηλίθιοι θα τους πιστέψουν και θα τους ξαναψηφίσουν στις εκλογές!... Έτσι, θα γράφουμε... “Vatopedi” και «Όλα good»!!! [εδώ να σημειώσουμε ότι ακόμα και στη Βουλγαρία, που χρησιμοποιεί το κυριλλικό αλφάβητο, οι εκεί προδότες σχεδιάζουν την κατάργησή του και την αντικατάστασή του με το λατινικό «για χρηστικούς λόγους»...]

Στην ως άνω ερώτηση-απορία ορισμένων απαντούμε λοιπόν ως εξής: κατά την άποψή μας το ορθό είναι «Βατοπέδι», δηλ. με «ε», εφόσον η λέξη αυτή προέρχεται από το «βατός» και το «πεδίο» («η βατή πεδιάδα»). Αντίθετα, εάν γράφεται με «αι», τι άραγε σημαίνει; Το... «βατό παιδί»; (!!!) Πάντως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήδη από τα πολύ παλιά χρόνια σε χειρόγραφα, αλλά και ακόμα πιο πρόσφατα, πολλοί το γράφουν ως «Βατοπαίδι», δηλ. με «αι»...

Εκείνη η μεγάλη προσωπικότητα του Βατοπεδίου, που έγραψε θρυλική ιστορία στο Ιερό Βουνό, υπήρξε ο Γέροντας Ιωσήφ, ο καλούμενος και Βατοπεδινός (ή Βατοπαιδινός). Μία τεράστια μορφή της σύγχρονης Ορθοδοξίας, γύρω από την οποία ειπώθηκαν, αλλά και έγιναν, πολλά! Γεννήθηκε την 1 Ιουλίου του 1921 και πέθανε... πάλι την 1 Ιουλίου, του 2009, σε ηλικία δηλ. ακριβώς 88 ετών! Και από εδώ προκύπτει το πρώτο μεγάλο μυστήριο. Διότι η ως άνω ημερομηνία είναι η εορτή των Αγίων Αναργύρων, γεγονός που μας φέρνει στον νου πολλούς συνειρμούς...

Γνωρίζουμε από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας πολύ καλά ότι η γέννηση ενός παιδιού δεδομένη ημέρα συνδέεται άμεσα με το πεπρωμένο του παιδιού αυτού στη ζωή του. Έτσι και ο Γέροντας Ιωσήφ (που το κοσμικό του όνομα ήταν Σωκράτης) συνδέθηκε από την ημέρα της γέννησής του κιόλας με τους Αγίους Αναργύρους. Μάλιστα συνέβη τότε το εξής θαυμαστό: η μητέρα του, ονόματι Ευγενία, γέννησε το παιδί της όχι απλά την ημέρα της μνήμης των Αγίων Αναργύρων, αλλά και... στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων της Γιόλου, στη Δρούσια της νήσου Πάφου! Αλλά είναι επίσης γνωστό ότι η Πάφος είναι η νήσος των Αγίων Αναργύρων! Έχουμε συνεπώς τριπλή σύνδεση: ο Σωκράτης (μετέπειτα Γέροντας Ιωσήφ) γεννήθηκε την ημέρα των Αγίων Αναργύρων, στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων και στη νήσο των Αγίων Αναργύρων!!! Σίγουρα πρόκειται περί φοβερού γεγονότος...

Όμως τα παράξενα με τη γέννηση του μωρού δεν σταματούν εδώ. Η μητέρα του ήταν επτά μηνών έγκυος σαν γέννησε. Αρχικά, με το που βγήκε από μέσα της το παιδί, νόμιζε ότι το βρέφος ήταν νεκρό... Και στενοχωρήθηκε τα μέγιστα! Κι όμως, το θαύμα έγινε και το μικροσκοπικό και χτικιάρικο εκείνο παιδάκι όχι απλά έζησε, αλλά έγινε γρήγορα και πολύ γερό και ζωηρό, αργότερα δε έμελλε να γράψει τη δική του μοναδική ιστορία στη σύγχρονη ελληνορθόδοξη παράδοση και στον μοναχικό βίο!...

Και να που και η ίδια η κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ του Βατοπεδινού ήρθε πάλι ανήμερα των Αγίων Αναργύρων! Συνεπώς μπορούμε να πούμε ότι όλος ο βίος του αναπόφευκτα σημαδεύτηκε από τους Αγίους Αναργύρους, όπως βέβαια οι Άγιοι Ανάργυροι σημάδεψαν και τους βίους ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ατόμων, ακόμα πιο πρόσφατα! Και φυσικά διάφοροι Άγιοι της Πίστης μας έχουν «σφραγίσει» τις ζωές πολλών πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη... Ήταν λοιπόν 1 Ιουλίου του 2009, όταν ο Γέροντας Ιωσήφ έκλεισε για πάντα τα υλικά μάτια του. Κοιμήθηκε εν Κυρίω, αλλά τότε συνέβησαν και άλλα αλλόκοτα για τους απίστους και θαυμαστά για τους πιστούς!

Καταρχάς ο κεκοιμημένος είχε παραμείνει με το στόμα μισάνοιχτο. Ο Γέροντας Εφραίμ της μονής Βατοπεδίου έδωσε εντολή να του αφήσουν το πρόσωπο ακάλυπτο. Αν και οι καλόγεροι προσπάθησαν να του κλείσουν το στόμα... αυτό δεν έλεγε να κλείσει! Στο τέλος αναγκάστηκαν να δέσουν μία γάζα γύρω-γύρω για να το κρατήσει κλειστό, αλλά με το που την έβγαλαν πάλι τα ίδια!... Το στόμα άνοιξε και πάλι. Όλοι πείστηκαν ότι επρόκειτο για θέλημα Θεού και σημάδι για «κάτι» που πιθανόν έμελλε να συμβεί...

Αλλά και μετά, συνέβη το άλλο θαυματουργό! Ο Γέροντας, αν και νεκρός, τους... χαμογελούσε! Όλοι όσοι είδαν το θαύμα, αφού προσευχήθηκαν βαθιά και δοξολόγησαν τον Κύριο, πείστηκαν ότι ο Γέροντας ήθελε να τους δείξει ότι βρίσκεται σε ευδαιμονία ψυχής και είναι ευτυχισμένος μετά την κοίμησή του... Μάλιστα κάποιος μοναχός είπε τότε: «Το χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ, είναι το πρώτο υπερφυσικό γεγονός μετά την κοίμησή του και έγινε μεγάλη παρηγοριά για όλους»!...

Να τώρα τι είπε ένας ειδικός αθλητίατρος για το φαινόμενο με το στόμα του Ιωσήφ, που είχε εν τω μεταξύ κοιμηθεί: «Ο ζωντανός άνθρωπος μπορεί να χαμογελάσει, επειδή κινούνται οι μυς του προσώπου του. Δεν μπορεί όμως κάποιος, λόγω της μυϊκής ακαμψίας, να φέρει τους μυς του προσώπου ενός νεκρού σε τέτοια θέση, ώστε ο νεκρός να είναι χαμογελαστός. Όταν είναι αδύνατον να κλείσει κάποιος το στόμα ενός νεκρού (ακόμη και αν το δέσει), είναι πολύ περισσότερο αδιανόητο να τον κάνει να χαμογελάσει. Με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, δεν μπορεί κάποιος, οποιοδήποτε μέσο και να χρησιμοποιήσει, να κάνει ένα νεκρό να χαμογελάσει. Εξ άλλου, αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα (δηλαδή να κάνει κάποιος με τεχνητό τρόπο τους νεκρούς να χαμογελούν), θα είχε εφαρμοστεί εδώ και πολύ καιρό. Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο θαύμα που συνέβη με τον Γέροντα Ιωσήφ Βατοπεδινό. Όχι μόνο δεν έκλεισε το στόμα του, αλλά και χαμογέλασε. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός, ότι αυτό το χαμόγελο καταγράφηκε (φωτογραφήθηκε) 45 λεπτά μετά τον θάνατό του. Έκπληξη προκαλεί επίσης το γεγονός, ότι ο Γέροντας Εφραίμ επέμενε να φανερώσουν οι μοναχοί το πρόσωπο του Γέροντα Ιωσήφ. Μήπως είχε πληροφορία από τον Θεό»;

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

Μοναχός Ιννοκέντιος Σεραγιώτης (30/10/1860 – 06/11/1901)

Γεννήθηκε στις 30.10.1860 στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας. Μικρός έμεινε ορφανός από τους γονείς του και ζούσε με τα πέντε αδέλφια του. Ο πατέρας του τους κληροδότησε χρυσορυχεία. Νέος μετέβη στην Πετρούπολη, όπου σπούδασε φυσικές επιστήμες, μαθηματικά και νομικά. Ζώντας ο ίδιος πολύ λιτά, ασκητικά και αγνά ασκούσε πλούσια την αρετή της ελεημοσύνης σε άπορους συμμαθητές του και σε όποιον είχε μεγάλη ανάγκη. Μία επίσκεψή του στην Ευρώπη τον απογοήτευσε, για την εντελώς κοσμική ζωή που ζούσαν οι άνθρωποι. Πίστευε ότι τα χρήματα δεν χαρίζουν την πραγματική ευτυχία και αύξησε τον ασκητικό του αγώνα.

Κηδεία μοναχού Ιννοκέντιου Σεραγιώτου

Ζούσε ως ασκητής μέσα στον κόσμο, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ταπεινοφροσύνη και συνεχή ελεημοσύνη. Σε μία φτωχή μοναχή έδωσε ενα μεγάλο χρηματικό ποσό, ώστε μερικοί θεώρησαν οτι έχασε τα λογικά του και ζήτησαν να του γίνει ψυχιατρική εξέταση. Τελικά κατάλαβαν ότι επρόκειτο για αληθινό άνθρωπο του Θεού, ενάρετο, ελεήμονα, που ζούσε για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του. Ένα πλουσιόπαιδο να ζεί μ’ εγκράτεια, πενία και καθαρότητα για την αγάπη του Χριστού και του πλησίον! Πολλοί τον ευλαβήθηκαν και άρχισαν να τον τιμούν ως πνευματοκίνητο και θεοφώτιστο.

Το 1890 στην Πετρούπολη ο τριαντάχρονος Ιννοκέντιος Σιμπιριακώβ γνωρίσθηκε με τον Ιερομόναχο Δαυΐδ, αδελφό της Βατοπεδινής κοινοβιακής σκήτης του Αγίου Ανδρέου-Σεράι, παρά τις Καρυές του Αγίου Όρους, που ήταν προϊστάμενος του μετοχίου της σκήτης στην Αγία Πετρούπολη. Από τότε του έγινε πνευματικός πατέρας και οδηγός και τον δίδαξε τα μυστικά της νοεράς προσευχής και του ορθοδόξου μοναχισμού. Μαθαίνοντας ο Ιννοκέντιος τις ανάγκες για την ανοικοδόμηση της σκήτης πρόσφερε ενα τεράστιο ποσό, από το μερίδιο της περιουσίας του, για την ολοκλήρωση των έργων, ώστε κατεστάθη νέος κτήτορας. Πουθενά ομως δεν επέτρεψε ν’ αναγραφεί τ’ όνομα του.

Την ίδια εποχή γνωρίσθηκε και με τον άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης († 1908), στον οποίο προσέφερε πολλά χρήματα για τις ανάγκες της ιεραποστολής και της φιλανθρωπίας του. Συνέχισε να προσφέρει χρήματα στις μονές Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Λατόγκα και Βαλαάμ, και στις σκήτες Αναστάσεως του Χριστού και Αγίων Πάντων. Επίσης δεν έπαυε να ελεεί φιλανθρωπικά Ιδρύματα, σχολεία, ασθενείς, αναπήρους και φτωχούς.

Το 1894 έγινε δόκιμος μοναχός, το 1896 έλαβε τη ρασοευχή, το 1898 εκάρη μικρόσχημος και ήλθε στο Άγιον Όρος, και το 1899 εκάρη μεγαλόσχημος. Έκτισε εκ βάθρων το Κελλί της Αγίας Βαρβάρας πλησίον της σκήτης. Μαζί με τον Γέροντά του Δαυίδ επιδόθηκαν σε μεγάλους ασκητικούς αγώνες. Νήστευαν όλο τον χρόνο όλη την εβδομάδα το λάδι και κατέλυαν μόνο τα Σαββατοκύριακα, λέγοντας ακατάπαυστα την ευχή του Ιησού. Έδωσε όλη την περιουσία του στη σκήτη και έκτισε ολόκληρη πτέρυγα με τρεις ναούς, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, του Αγίου Παντελεήμονος και του Αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ, ιατρείο, νοσοκομείο και γηροκομείο.

Κηδεία μοναχού Ιννοκέντιου Σεραγιώτου 2

Υπήρξε υπόδειγμα καθαρότητος, ταπεινότητος, υπακοής, φιλοθεΐας, πραότητος, ανεξικακίας, ασκητικότητος και ελεημοσύνης. Όλοι οι Σεραγιώτες μοναχοί τον είχαν σε μεγάλη ευλάβεια και παράδειγμα προς μίμηση. Μετά ολιγόμηνη ασθένεια -έπασχε από φυματίωση- ανεπαύθη στις 3 μ.μ. της 6.11.1901, αφού μετέλαβε των αχράντων Μυστηρίων, έχοντας μεγάλη χαρά ψυχής, που θα μεταβεί στον Νυμφίο Χριστό.
Εκηδεύθη και ετάφη μετά διήμερο πίσω από τον αρχικό ναό της σκήτης του Αγίου Αντωνίου μετά του πρώτου κτήτορος Δικαίου Βησσαρίωνος, ως μέγας κτήτορας κι ευεργέτης. Από μεγάλη ταπείνωση δεν θέλησε να ιερωθεί κι έλεγε: «Έχασα τόσα χρόνια σπουδάζοντας την θύραθεν παιδείαν. Καιρός τώρα να μετανοήσω. Να κερδίσω τον χαμένον μου χρόνον. Αφήσατέ με εν ησυχία να κλαύσω τας πολλάς μου αμαρτίας, ίνα εύρω έλεος ο αμαρτωλός και τρισάλθιος εν ημέρα Κρίσεως».
Βιβλιογραφία: Εφραίμ Προηγουμένου, Ημερολόγιον Ιεράς Βατοπαιδινής Κοινοβιακής Σκήτης Αποστόλου Ανδρέου, Άγιον Όρος 2009.

Βιβλίο:
“Eκατομμυριούχος φιλάνθρωπος ερημίτης”

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β΄ – 1956-1983, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011

Μοναχός Ιάκωβος ο Βατοπεδινός (1807 – 2 Φεβρουρίου 1904)

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Βαρσαμάς γεννήθηκε στο χωριό Παναγία της νήσου Θάσου το έτος 1807. Στη μονή Βατοπεδίου ήλθε το 1829. Κατά τη μοναχική του κουρά από Ιωάννης ονομάσθηκε Ιάκωβος.

Επί εξήντα έτη διετέλεσε τυπικάρης άριστος στο Καθολικό της μεγάλης μονής. Έχαιρε άκρας εκτιμήσεως άπ όλη την πολυπληθή αδελφότητα, λόγω της οσιότητος του βίου του, του ήθους, της υπομονής και της χάριτός του.

Το 1871, υστέρα από πρόσκληση του σουλτάνου Κωνσταντινουπόλεως, λόγω της ενσκηψάσης χολέρας, συνόδευσε την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, με ειδικό ατμόπλοιο πού έφθασε στον όρμο της μονής για την παραλαβή. Μαζί με τον ιερομόναχο Ιωσήφ και τον μοναχό Γεράσιμο παρέμεινε με την Αγία Ζώνη επί τρίμηνο στην Κωνσταντινούπολη, τελώντας αγιασμούς στους οίκους και βλέποντας πολλά θαύματα της Παναγίας. Επέστρεψαν στη μονή με πολλά δώρα από τους ευσεβείς κατοίκους, oι οποίοι τους απέδωσαν μεγάλες τιμές, και με πολύ χρυσό από τον ίδιο τον σουλτάνο, τον οποίο είχε παρακινήσει να προσκαλέσει τους πατέρες με τον πολύτιμο θησαυρό ο Πατριάρχης Άνθιμος ς’ (1845-1848, 1853-1855, 1871-1873).

Ο γηραιός και ακέραιος αυτός μοναχός μετά παραμονή 75 ετών στη μονή ανεπαύθη εν Κυρίω στις 2.2.1904, μετά την αγρυπνία της Υπαπαντής του Κυρίου, προς υπάντηση του Χριστού, ως ο πρεσβύτης Συμεών ο Θεοδόχος.

Πηγές-Βιβλιογραφία: Γερασίμου Σμυρνάκη αρχιμ., Το Άγιον Όρος, Άγιον Όρος 1988, σ. 429 και σ. 438. Πληροφορίες μοναχού Ιωσήφ Βατοπεδινού.

Αναδημοσίευση από: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α΄ – 1900-1955, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011

Αναρτήθηκε από Ι. Ν. ΑΠΟΣΤ. ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ στις 12:46 μ.μ.

Μοναχός Γεδεών Κολιτσιώτης (1894 – 30/8/1979) 30 Αυγούστου 2014

Μοναχός Γεδεών Κολιτσιώτης (1894 – 30/8/1979)

Γεννήθηκε στο Γκατίντσι της Μολδαβίας το 1894 από ευσεβή οικογένεια, ο κατά κόσμον Γεώργιος Τσελάρου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος ήταν δάσκαλος. Πήγε στις τέσσερις πρώτες τάξεις του σχολείου στο χωριό του. Κατόπιν υπηρέτησε στο παλάτι του πρίγκιπα Μπογδάν και στη συνέχεια τέσσερα χρόνια τη στρατιωτική του θητεία ως λοχίας και γραφέας. Ήταν από τους λίγους που σώθηκαν, με τη βοήθεια του Θεού, από τον τότε πόλεμο.

Το 1920 αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Προσήλθε στο Κελλί του Αγίου Γεωργίου της Καψάλας υπό τον Γέροντα Γεράσιμο. Το 1925 εκάρη μοναχός με τ’ όνομα Γεδεών. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Ρουμανία για εράνους υπέρ του Κελλιού τους, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια. Επέστρεψε με πολλά χρήματα και πολλά ονόματα για μνημόνευση, τα οποία παρέδωσε στον Γέροντά του. Με την ευλογία του Γέροντός του μετοίκησε το 1929 στο Κελλί του Αγίου Τύχωνος. Λίγο αργότερα συνδέθηκε με τους αδελφούς Γυμνάσιο († 1965) και Διονύσιο († 2004), που ζούσαν πολύ φτωχικά και του υποτάχθηκαν με αφοσίωση. Το 1933 έγιναν υποτακτικοί του και άλλοι οκτώ μοναχοί.

Το 1937 η ευλαβής συνοδεία μετέβη στο Κελλί του Αγίου Γεωργίου στην Κολιτσού, το οποίο ανακαίνισαν με πολλούς κόπους και έξοδα και πρόσθεσαν κάποια απαραίτητα οικήματα. Ο Γέροντας Γεδεών το 1940 πήγε στη Ρουμανία για νέους εράνους, αλλά η Ρουμανία έπεσε πάλι σε πόλεμο. Από τον γερμανικό στρατό και κατόπιν από τους κομμουνιστές δεινοπάθησε αρκετά. Κατάφερε να επιστρέψει στο Κελλί του το 1963, αδύναμος και ασθενής, αλλά με πλούσια πνευματική διαύγεια. Στο Κελλί του ήταν πέντε καλοί πατέρες. Ο Γέροντας Γεδεών ήταν την τελευταία του πενταετία πολύ ασθενής. Έμενε στο κελλί του διαβάζοντας το Ψαλτήρι και ψάλλοντας. Ήταν ένας πνευματικός θησαυρός του Αγίου Όρους. Ήταν ένας σπουδαίος Αθωνίτης στάρετς. Τηρούσε απαράβατα τον κανόνα του, τον οποίο ονόμαζε «πολύτιμο χρυσό». Απόφευγε τα περιττά λόγια, τα κουτσομπολιά και πιο πολύ τη θεομίσητη κατάκριση. Συνέχεια ευλογούσε, συγχωρούσε και παρηγορούσε. Στους πειρασμούς ως λύση και βοήθεια ειχε την Παναγία, της οποίας συχνά έψελνε την Παράκληση. Ειχε συνεχώς στο στόμα του την ευχή του Ιησού.

Πριν το τέλος του κοινωνούσε πιο συχνά. Στα τέλη του έμεινε κλινήρης και κοινωνούσε στην κλίνη του. Στις 28.8.1979 πήγε στη μονή Δοχειαρίου ο Γέροντας Διονύσιος για Παράκληση υπέρ αυτού στη θαυματουργή εικόνα της Γοργοϋπηκόου. Στις 29.8.1979 λειτούργησε ο Γέροντας Διονύσιος και μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Το μεσημέρι της 30.8.1979 προσευχόμενος ανεπαύθη εν Κυρίω και την επομένη ετάφη στην αυλή του Κελλιού του.

Πήγες – Βιβλιογραφία

Nicodemus monk, Elder Gideon Chelaru († August 30, 1979), The Orthodox word 216/2001, σσ. 19-25 (μετάφραση ιερομονάχου Σισώη).

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β΄  –  1956-1983, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Ο Γέρων Επιφάνιος για τα μνημόσυνα

Ο Γέρων Επιφάνιος για τα μνημόσυνα

επιμέλεια:  Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνης

-          Πάτερ, γιατί κάνουμε τα μνημόσυνα, αφού  «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια»;

-          Διάβασες την επιμνημόσυνη Ακολουθία καμιά φορά προσεκτικά;

-          Όχι!

-          Να τη διαβάσεις! Δεν μιλά πουθενά για μετάνοια. Αναφέρει μόνο εκφράσεις όπως: «Ανάπαυσον την ψυχήν του δούλου Σου… Ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός συγχώρησον…» κ.τ.τ… Αυτό που συμβαίνει, καλό μου παιδί, είναι το εξής: Ένας υπόδικος καταδικάζεται σε θάνατο (ο αμαρτωλός για την κόλαση). Οι συγγενείς του και η μητέρα του (η Εκκλησία) κάνουν αίτηση χάριτος (επιμνημόσυνη δέηση) στον ανώτατο άρχοντα (τον Θεό). Αν Αυτός θέλει, χαρίζει την ποινή στον κατάδικο. Αν δεν θέλει η ποινή εκτελείται.

-          Μα καλά, Γέροντα, το έλεος του Θεού επεκτείνεται και στην κόλαση;

-      Αφού, παιδάκι μου, είναι άπειρο, υπάρχει χώρος ή κατάσταση που να το εμποδίσουν να επεκταθεί;

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» - Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, σελ. 243

themata-orthodoxias.blogspot.gr

Η ψυχή αγιάζεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων. Όσιος Πορφύριος

Ο όσιος Πορφύριος ήδη από πολύ νέος, ασκούμενος στο Άγιον Όρος, συνειδητοποίησε την αγαθή επίδραση πού έχει η μελέτη ιερών κειμένων στη μόρφωση, διαμόρφωση και μεταμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης.

 Διδάσκει σχετικά:

«Ἡ ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή. Όλα τα άγια βιβλία της Εκκλησίας μας περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά, αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ᾿ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, ἡ ψυχή σας θα αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε».

«Να δοθείτε στη μελέτη της Αγίας Γραφής, των ψαλμών, των πατερικών κειμένων. Να επιδοθείτε στη μελέτη με έρωτα θείο. Φώς Χριστού θα πλημμυρίσει την ψυχή σας» .

«Η Καινή Διαθήκη είναι πηγή ανεξάντλητη. Και όσο τη διαβάζεις, τόσο περισσότερο υπεισέρχεσαι στη σοφία του Θεού. Ἡ σοφία του Θεού δεν έρχεται μόνη της. Πρέπει εμείς να τη ζητήσουμε».

«Να διαβάζεις όλους τούς βίους των Αγίων. Εγώ τούς έχω διαβάσει όλους... Από μικρό παιδί διάβαζα τούς βίους των Αγίων και με βοήθησαν πάρα πολύ να γνωρίσω τον Θεό και να έλθω πιο κοντά Του.

Το ίδιο να κάνεις και συ. Θα έχεις μεγάλο ψυχικό όφελος, γιατί σιγά σιγά θα αρχίσεις να τούς μιμείσαι. Διάβαζε λοιπόν. Διάβαζε όσο μπορείς την Αγία Γραφή και τούς βίους των Αγίων. Αυτό σον συνιστώ».

«Ευφραινόμαστε με τα θεία λόγια. Αυτή ἡ ευφροσύνη, αυτή ἡ χαρά είναι ἡ δική μας προσπάθεια για να μπούμε εύκολα στην ατμόσφαιρα της προσευχής, ἡ προθέρμανση, όπως λέμε.

Να έχετε συνέχεια τη μνήμη του Θεού. Μνήμη Θεού θα αποκτήσετε με την ευχή, “Κύριε Ιησού Χριστέ...”, με τις προσευχές της Εκκλησίας, με τούς ύμνους, με το να φέρνετε στον νου σας τις ενέργειες του Θεού και χωρία από την Αγία Γραφή κι από άλλα πνευματικά βιβλία.

Όσα διαβάζουμε, τα πάντα, εναποθηκεύονται μέσα στη μνήμη μας και, όταν ὁ Χριστός κρίνει κατάλληλη την ώρα, μας τα αποκαλύπτει».

Από το Βιβλίο Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτου

Ο  Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Η Αγιότητα τον 21^ο αιώνα

Εκδοτική παραγωγή : www.eptalofos.gr

Αναρτήθηκε από ev armi στις 9:07:00 π.μ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙ ΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙ ΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Με τη λατρεία του Θεού, ζεις στον Παράδεισο.  Άμα γνωρίσεις και αγαπήσεις τον Χριστό, ζεις στον Παράδεισο.  Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος.  Ο Παράδεισος αρχίζει από δω.  Η Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος, ομοιότατος με τον εν ουρανοίς.  Ο Παράδεισος, που είναι στον ουρανό, ο ίδιος είναι κι εδώ στη γη.  Εκεί όλες οι ψυχές είναι ένα, όπως η Αγία Τριάδα είναι τρία πρόσωπα, αλλά είναι ενωμένα κι αποτελούν ένα.

Κύριο μέλημά μας είναι να αφοσιωθούμε στον Χριστό, να ενωθούμε με την Εκκλησία.  Αν μπούμε στην αγάπη του Θεού, μπαίνουμε στην Εκκλησία.  Αν δεν μπούμε στην Εκκλησία, αν δεν γίνουμε ένα με την εδώ, την επίγεια Εκκλησία, υπάρχει φόβος να χάσουμε και την επουράνια.  Κι όταν λέμε επουράνια, μη νομίζουμε ότι θα βρούμε στην άλλη ζωή κήπους με λουλούδια, βουνά και νερά και πουλιά.  Δεν έχει εκεί τις επίγειες ομορφιές, είναι κάτι άλλο, κάτι πολύ υψηλό.  Αλλά για να πάμε στο κάτι άλλο, πρέπει να περάσουμε απ’ αυτά, απ’ τις γήινες εικόνες κι ομορφιές.

Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του, ζει μια τρέλα!  Η ζωή αυτή είναι διαφορετική απ’ τη ζωή των άλλων ανθρώπων.  Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση.  Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η Βασιλεία του Θεού.  «Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν»  (Πρβλ. Λουκ. 17,21).  Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι εμείς είμαστε μέσα Του.  Και συμβαίνει όπως μ’ ένα κομμάτι σίδηρο, που, τοποθετημένος μες στη φωτιά, γίνεται φωτιά και φως˙  έξω απ’ τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.

Στην Εκκλησία γίνεται η θεία συνουσία, γινόμαστε ένθεοι.  Όταν είμαστε με τον Χριστό, είμαστε μέσα στο φως˙  κι όταν ζούμε μέσα στο φως, εκεί δεν υπάρχει σκότος.  Το φως, όμως, δεν είναι παντοτινό˙  εξαρτάται από μας.  Συμβαίνει όπως με το σίδηρο, που έξω απ’ τη φωτιά γίνεται σκοτεινός.  Σκότος και φως δεν συμβιβάζονται.  Ποτέ δεν μπορεί να έχουμε σκοτάδι και φως συγχρόνως.  Ή φως ή σκότος.  Όταν ανάψεις το φως, πάει το σκότος.

«Βίος και Λόγοι»  Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Ιερά Μονή Χρυσοπηγής

Χανιά 2003

Μέρος Β΄:  Λόγοι περί Εκκλησίας.

Αποτίμησις του έργου του μακαριστού Μητροπολίτου Αυγουστίνου Καντιώτη 29 Αυγούστου 2014

Επί τη μνήμη της κοιμήσεως του μακαριστού Ιεράρχου Αυγουστίνου, η “Πεμπτουσία” αναδημοσιεύει μία αποτίμηση της πολυσχιδούς προσφοράς του.

Πριν να κάνη κανείς μία γενική αξιολόγησι του έργου του π. Αυγουστίνου θα πρέπη να επισημάνη σε αδρές γραμμές τα κυριώτερα σημεία της προσφοράς του.

1. Εκκλησιαστικοί αγώνες

Από την αρχή της εκλογής του, ο π. Αυγουστίνος είχε δηλώσει, ότι θα μείνη ανυποχώρητος στις αρχές του για μία Εκκλησία ελευθέρα και ζώσα. Έτσι, πρώτος διεμαρτυρήθη εντόνως όταν επί μακαριστού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου διεγράφησαν από το Σύνταγμα και τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος οι ι. κανόνες «περί το ήθος και την διοίκησι της Εκκλησίας», καθώς επίσης και για την επιχειρούμενη τότε κάθαρσι της Εκκλησίας χωρίς την τήρησι των προβλεπομένων απαραιτήτως από τους ι. κανόνας διατάξεων.

…

Η σύγκρουσις αυτή κορυφώθηκε με την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας εκ μέρους του π. Αυγουστίνου και του μακαριστού Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου κατά της συγκροτήσεως της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου όχι κατά τα πρεσβεία (όπως προέβλεπε ο Πατριαρχικός Τόμος του 1851) αλλά αριστίνδην, και την δικαίωσι των προσφυγόντων.

Αλλά και μετά την κατάλυσι της τότε κυβερνήσεως από τον δικτάτορα Ιωαννίδη, την οριστική παραίτησι του Ιερωνύμου (ο οποίος είχε διαμαρτυρηθή μυστικώς αλλά εντόνως για τα βασανιστήρια που ο δικτάτωρ ενεργούσε στην Ε.Σ.Α.) και την άνοδο του νέου αρχιεπισκόπου κυρού Σεραφείμ, ο οποίος ανήλθε με την υπόσχεσι της παλινορθώσεως των ι. κανόνων, ο π. Αυγουστίνος δεν έπαυσε να ελέγχη τις παρεκκλίσεις από το ορθό.

…

Το 1988 το ξαναφέρνει στην Ιεραρχία με την ευκαιρία της προσφυγής —και εν συνεχεία δικαιώσεως— των εναπομεινάντων εξ αυτών στο Συμβούλιο της Επικρατείας και της χηρεύσεως της ι. μητροπόλεως Λαρίσης, και διαρκώς αγωνίζεται για την αποκατάστασί των, που πιστεύει ότι αποτελεί και τον μόνο τρόπο ειρηνεύσεως της Εκκλησίας. Εξ αιτίας των θέσεών του τού απαγορεύεται το κήρυγμα, η ιερουργία και η δράσις «καθ’ οιονδήποτε τρόπον» μέσα στα όρια της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Υπερασπίσθηκε ακόμη το έργο των ιεραποστολικών αδελφοτήτων, ήλεγξε την δίωξι ευσεβών —λαϊκών και κληρικών— ιεροκηρύκων, την υποχωρητικότητα —παρά τις αρχικές συμφωνίες της Ιεραρχίας— απέναντι στις εκάστοτε Κυβερνήσεις για την εισαγωγή νέου οικογενειακού δικαίου (αυτόματο και συναινετικό διαζύγιο κ.ά.), τον παραμερισμό της Ιεραρχίας στην λήψι αποφάσεων ζωτικής σημασίας, την μείωσι της σημασίας της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου κ.ά..

…

Κινείται επίσης δραστηρίως στον τομέα της καταπολεμήσεως των αιρέσεων τόσο στην επαρχία του όσο και πανελλαδικώς και πανορθοδόξως. Αγωνίζεται σθεναρά έργω και λόγω, προφορικώς και γραπτώς, εκτός και εντός της Ιεράς Συνόδου, εναντίον του παπισμού, του χιλιασμού (παρ’ όλες τις προσπάθειες των χιλιαστών ελάχιστοι από αυτούς υπάρχουν στην Φλώρινα, οι πρώτοι δε από αυτούς ήρθαν από άλλες περιοχές), της μασονίας και των παραφυάδων της (ρόταρυ κ.λπ.), κακοδοξιών τύπου Χ.Ο.Ε., της μαγείας, και προπάντων εναντίον της συγκρητιστικής παναιρέσεως του οικουμενισμού ακόμη και όταν εκδηλώνεται μέσα στην Εκκλησία με φορείς υψηλά ιστάμενα πρόσωπα.

…

Αντιθέτως, έντονη ήτο η προσπάθεια του για γεφύρωσι του χάσματος και απόσβεσι του σχίσματος με τους παλαιοημερολογίτας —φθάνοντας να προτείνη στην Ιερά Σύνοδο την επαναφορά του παλαιού εορτολογίου στην Εκκλησία— , χωρίς παραλλήλως να διστάζη να υποδείξη και σ’ εκείνους τα σφάλματα των.

… 

2. Κοινωνική εργασία

Επειδή όμως αποτελεί πεποίθησί του, ότι η πίστις φαίνεται εμπράκτως στο ήθος, ει δ’ άλλως δεν υπάρχει, αγωνίσθηκε για την εξάλειψι αντιχριστιανικών συνηθειών.

Πολέμησε την ανηθικότητα αλλά και εκείνα που οδηγούν σ’ αυτήν τις διασκεδάσεις (νυκτερινά κέντρα κ.λπ.) και τα θεάματα (κινηματογράφο, τηλεόρασι, βίντεο) που εκτρέπονται από τον καθαυτό σκοπό τους, την ψυχαγωγία. Ειδικά ως προς την τηλεόρασι, το «κουτί» που κατά την προφητεία νεωτέρου αγίου «θα τρελλάνη την ανθρωπότητα», επισήμανε εγκαίρως στα κηρύγματά του τη διαφθορά της και ζήτησε την κάθαρσί της, έρριξε το σύνθημα «Κλείστε τις τηλεοράσεις» —το οποίο πολλοί ειρωνεύθηκαν αλλά υπήρξαν και πιστοί ακόμη και στο εξωτερικό που το ασπάσθηκαν και μερίδα του τύπου το υιοθέτησε—, διενήργησε τον καιρό της δικτατορίας δημοψήφισμα στην Μητρόπολί του, χωρίς άδεια των αρχών, κατά το οποίο 21.853 άτομα αβίαστα υπέγραψαν σχετική διαμαρτυρία, ζήτησε άδεια λειτουργίας τηλεοράσεως για την Μητρόπολί του, κατήγγειλε το μονοπώλιο της πληροφορήσεως που επικρατεί, ζήτησε την δραστηριοποίησι της Εκκλησίας για την αναχαίτισι του κακού (με τον έλεγχο του κακού θεάματος και με παραγωγή δικών της κινηματογραφικών έργων) κ.λπ.

Προσπάθησε να σταματήση τις παράνομες συμβιώσεις, τις συνοικήσεις των μνηστευμένων πριν το γάμο, την αποφυγή της τεκνογονίας, τις εκτρώσεις (για τις οποίες ήλεγξε και τις κυβερνήσεις και τους προέδρους δημοκρατίας που τις νομιμοποίησαν, διωργάνωσε ειδικό συλλαλητήριο στην Φλώρινα, αρνήθηκε να δεχθή στην εκκλησία τον τότε πρόεδρο της δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκη, συμπαραστάθηκε σε ιατρό της Φλωρίνης που μηνύθηκε για την άρνησί του να συνεργήση σε έκτρωσι και αθωώθηκε κ.ά.), τα καρναβάλια (αντιτάσσοντας σ’ αυτά λιτανείες που γίνονταν την ίδια ώρα), τα καλλιστεία (που κατόπιν έντονων διαμαρτυριών δεν κατώρθωσαν να πραγματοποιηθούν στην περιφέρεια του παρά τις προσπάθειες ωρισμένων επιχειρηματιών), τη χαρτοπαιξία, τον αλκοολισμό, τη βλασφημία, τον όρκο κ.λπ.. Διαμαρτυρήθηκε έντονα σε κυβερνητικές απόπειρες πλήρους καταργήσεως της αργίας της Κυριακής και αμνηστεύσεως της βλασφημίας.

Κατεδίκασε ως ορθόδοξος ιεράρχης την καύσι των νεκρών. Στάθηκε σταθερά αντιμέτωπος, και μάλιστα τα τελευταία χρόνια, στις προσπάθειες της Κυβερνήσεως να στήση καζίνο στην Φλώρινα, και κατώρθωσε να αφυπνίση και τους άλλους τοπικούς παράγοντας για τις ολέθριες συνέπειές του. Χαρακτηριστικές είνε ακόμη οι προσπάθειές του για την συμφιλίωσι κλονιζόμενων ζευγών, ενώ πάντοτε ερχόταν σε προσωπική επαφή με όλους τους μελλονύμφους δίδοντάς τους μαζί με την άδεια γάμου και τις πατρικές του συμβουλές. Παρ’ όλη την πολεμική των μέσων ενημερώσεως, παρέμεινε σταθερός στην αρχή του ότι όσοι τέλεσαν πολιτικό «γάμο», εάν δεν μετανοήσουν, δεν μπορούν να μετέχουν εκκλησιαστικών μυστηρίων και ακολουθιών (λ.χ. να παραστούν ως ανάδοχοι ή και να κηδευθούν).

Δεν αδιαφόρησε ούτε για την οικονομική ανάπτυξι του τόπου, στηριζομένη όμως επάνω στον σεβασμό προς τα ήθη και την κτίσι – περιβάλλον. Γι’ αυτό εξαίρει την προσφορά των γεωργών, ενώ στηλιτεύει τους κερδοσκόπους μεσάζοντας. Καταβάλλει προσπάθειες, τιθέμενος επικεφαλής τοπικών φορέων, για την ίδρυσι εργοστασίου της Δ.Ε.Η. μετά την Πτολεμαΐδα και στην Φλώρινα, την ίδρυσι νοσοκομείου στην Πτολεμαΐδα (πραγματοποιήθηκαν και τα δύο), την σύνταξι και υποβολή στον τότε (1993) πρωθυπουργό της χώρας ειδικού υπομνήματος για το νομό Φλωρίνης που προέβλεπε απορρόφησι κοινοτικών κονδυλίων προς όφελος της περιφερείας, την διάνοιξι δρόμων και τη βελτίωσι της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας, την δημιουργία έδρας μεραρχίας (επετεύχθη) κ.ά.

Αντιδρά στην δημιουργία τεραστίου υπερκαταστήματος στα σύνορα («καρχαρίας εν όψει») που θα απορροφούσε όλη την εμπορική κίνησι της περιοχής, στην μετακίνησι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας από την Φλώρινα (απεφεύχθησαν και τα δύο), στην εγκατάστασι πλαζ γυμνιστών στις Πρέσπες. Παραλλήλως προσπαθεί ν’ αποτρέψη τοπικές συρράξεις ή συγκρούσεις με την αστυνομία, ενώ στηρίζει ενεργώς τα αιτήματα χωριών να μην απαλλοτριωθούν – μετακινηθούν από τις θέσεις τους επειδή η Δ.Ε.Η. ήθελε να εκμεταλλευθή το υπέδαφός των. Δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καταπολέμησι της ανεργίας και για την στήριξι των τοπικών επιχειρήσεων. Συμπαρίσταται επίσης με παρεμβάσεις του προς την Κυβέρνησι για απολυόμενους εργάτες της Α.Ε.Β.Α.Λ., συμβασιούχους της Δ.Ε.Η. κ.λπ..

Μέσα στον αγώνα του να κρατηθή καθαρό το περιβάλλον προς όφελος του ανθρώπου, αγωνίζεται να τοποθετηθούν ειδικοί καπνοσυλλέκτες στα ιδιαιτέρως ρυπογόνα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια της Πτολεμαΐδος, συμμετέχει σε σχετικό συλλαλητήριο. Ενδιαφέρεται για την προστασία των σπανίων λιμνών της περιφερείας, των δασών από τις πυρκαϊές, και παροτρύνει για έμπρακτη συμμετοχή του κλήρου και του λαού στην κατάσβεσί τους κ.ά.. Απέναντι στο μεγάλο καύσωνα και τη λειψυδρία του 1990 αντιπαρατάσσει τα εκκλησιαστικά όπλα· καλεί σε μετάνοια και πάνδημη λιτανεία, ο Θεός ευλογεί και «ο ουρανός έδωκε βροχήν». Ενδιαφέρεται για τη συντήρησι των χριστιανικών αρχαιολογικών μνημείων (ιδίως των Πρεσπών) επειδή αποτελούν ζωντανές μαρτυρίες πίστεως, ενώ αντιτίθεται στη μεταφορά εικόνων σε μουσεία.

3. Εθνική προσφορά

«Ο π. Αυγουστίνος υπήρξε όχι μόνο εκκλησιαστικός άνδρας αλλά και εθνικός. Χριστός και Ελλάς ήταν οι δύο πόλοι του κηρύγματός του. Συνέχισε σ’ αυτό τη μακραίωνα παράδοσι των Ελλήνων κληρικών, οι οποίοι αρκετές φορές “εκένωσαν” την εκκλησιαστική τους διακονία, για να στηρίξουν το έθνος μας». Γι’ αυτό το σκοπό συνέταξε άρθρα, εγκυκλίους, εξέδωκε βιβλία, ωμίλησε επ’ εκκλησίας, σε στρατόπεδα, σε συλλαλητήρια, προχώρησε ακόμη και σε αφορισμό. Όταν οι πολλοί έρεγχαν, εκείνος ήδη μιλούσε για τους κινδύνους που απειλούν τη Μακεδονία και για την καταπίεσι των Βορειοηπειρωτών, όπως και απεδείχθησαν.

Επεσήμανε από την αρχή τον κίνδυνο αφελληνισμού της Β. Ηπείρου με τη φυγή των Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα, ενώ παραλλήλως υπέδειξε την ευκαιρία επανδρώσεως της ερημωμένης υπαίθρου από τους νέους έλληνες πρόσφυγες από τις άλλες χώρες. Εξαίρει την παρουσία των Μικρασιατών προσφύγων και την ευλάβεια τους — ιδίως των Ποντίων— , κτίζει ναό προς τιμήν των νεομαρτύρων της μικρασιατικής καταστροφής, μνημονεύει διαρκώς  τους πεσόντας κατά τους αγώνας του έθνους μετά δακρύων έχοντας προσωπικά βιώματα και αναμνήσεις. Κατά την ενθρόνισί του παίρνει μαζί του και οδηγεί όλες τις αρχές και το λαό να μεταβούν εν σώματι στο στρατιωτικό κοιμητήριο της πόλεως για την τέλεσι τρισάγιου.

…

• Αποτελέσματα

…

Άλλες φανερές αποδείξεις των αποτελεσμάτων είνε οι εξής.

«•Η πύκνωσις του εκκλησιάσματος, το οποίον από 2% έφθασε 10, 20, 30% και βαίνει διαρκώς αυξανόμενον.

•… Ενώ η περιφορά δίσκων εντός των ι. ναών κατά τας εορτάς και πανηγύρεις κατηργήθη ολοτελώς, τα έσοδα των ι. ναών εδιπλασιάσθησαν και ετριπλασιάσθησαν [σ.τ.σ.·κατάλογος εσόδων και εξόδων όλων των ενοριών δημοσιεύεται σε κάθε τετραετή απολογισμό, ενώ έλεγχος του Υπουργείου Οικονομικών το 1988 διεπίστωσε, ότι «οι διαχειρίσεις... ήταν κανονικές και διακρίνονταν για την επικρατούσα λογιστική τάξη και συνέπεια», ως και αι δωρεαί υπέρ των ι. ναών και των ευαγών ιδρυμάτων.

•...Η αύξησις των εξομολογουμένων.

• Η κατάργησις ή μείωσις ειδωλολατρικών εορτών και πανηγύρεων και άλλων πονηρών έξεων και συνηθειών, ως και η δημιουργία χριστιανικού κλίματος εις πολλάς οικογενείας. •...Η αποστροφή του λαού προς τον πολιτικόν "γάμον", όστις εις την περιφέρειάν μας δεν υπερβαίνει το 2%...

•...Αι επιστολαί αγνώστων ως επί το πλείστον προσώπων του εσωτερικού και του εξωτερικού, αι οποίαι μαρτυρούν οποίαν επίδρασιν είχεν εις τας ψυχάς των και η από μαγνητοφώνου ακρόασις κηρύγματος. Συγκλονιστικαί επιστολαί. Ακριβώς δε δι' αυτόν τον λόγον, επειδή μαρτυρούν την επίδρασιν του θείου λόγου εις τας ψυχάς των, πολλαι εξ αυτών δημοσιεύονται εις το περιοδικόν της ιεράς Μητροπόλεως "Σάλπιγξ Ορθοδοξίας". Τολμώ δε να είπω και εγώ, ότι οι ακροαταί, οι αναγνώσται των βιβλίων και των περιοδικών μας εινε "η σφραγίς της εμής αποστολής" (Α'Κορ. 9, 2).

• Διωγμοί

...

• Η πρώτη περίπτωσις συνέβη επί δικτατορίας, όταν διά σφοδρόν έλεγχον εδιώχθην, ο δε τότε υπουργός Βορείου Ελλάδος έλεγε θριαμβολογών, ότι τρεις ημέρας ακόμη ο Καντιώτης θα είνε επίσκοπος. Μετά τρεις ημέρας ή εις μοναστήριον ή εις ψυχιατρείον... Οστις θέλει να πληροφορηθή περισσότερα διά τον διωγμόν αυτόν, με τον οποίον ησχολήθη ακόμη και ο τύπος του εξωτερικού, ας ανάγνωση το εξ 140 σελίδων βιβλίον μας "Εξέστημεν;".

• Το δεύτερον εδιώχθην όταν, επειδή ήλεγχον την αγρίαν προπαγάνδαν των Σκοπίων κατά της ελληνικότητος της Μακεδονίας, τινές κακόβουλοι, διαστρέφοντες πλήρως το νόημα των λόγων μου, διέσπειραν, ότι υβρίζομεν τους εντοπίους.

• Το τρίτον εδιώχθην, όταν επί κυβερνήσεως Ράλλη ησκήθη ποινική δίωξις εις βάρος μου, διότι ηρνήθην να υπογράψω αυτόματον διαζύγιον και παρεπέμφθην εις δικαστήριον παρά το Ρούφ – Αθηνών, με απώτερον σκοπόν ίνα, καταδικαζόμενος, εκπέσω του θρόνου.

...

Επίλογος

«Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω; Για ποιους εκκλησιαστικούς αγώνες, για ποιά ποιμαντικά έργα, για ποιες πολυσέλιδες συγγραφές να ομιλήσω;» († Διονύσιος Λ. Ψαριανός μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης, εν Έν Ιωβηλαίο ν έ.ά. σελ. 226). Επειδή πράγματι ο λόγος δεν έχει τέλος, πρέπει να βάλουμε μόνοι μας κάπου τέλος.

Διαρκές μέλημα του π. Αυγουστίνου το ρηθέν υπό του Κυρίου· «ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18,8). Γι' αυτό πάλεψε σ' όλη του τη ζωή, για να αναζωπύρωση την φλόγα της πίστεως, σύμφωνα με το άλλο εκείνο ρητό που προβάλλει κάτω από τον τίτλο σε κάθε φύλλο της «ΧΡΙΣΤ. ΣΠΙΘΑΣ»· «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» (Λουκ. 12,49). Πρώτα όμως ο ίδιος έζησε αυτή την πίστι, τοποθετώντας την πάνω από όλα τα άλλα, και αυτή η πίστις τον ωδήγησε σαν φάρος σε όλο του τον βίο, που τον κατεδαπάνησε «για τον Χριστό και την Ελλάδα».

Ίσως επάνω στον αγώνα να έγιναν και λάθη. Ο ίδιος δεν διεξεδίκησε ποτέ το αλάθητο· εξ άλλου, όπως είπε κάποιος, μόνο οι νεκροί δεν σφάλλουν. Όμως τα κριτήρια του πάντοτε στάθηκαν αγνά· γι' αυτό και ο Κύριος δεν τον άφησε από την σκέπη του. Αμετακίνητος γνώμων της πορείας του στάθηκε η τήρησις του θελήματος του Θεού ανεπηρέαστα από τη γνώμη των ανθρώπων. Γι' αυτό και στο πρόσωπο του δεν ευδοκίμησαν μερικές μόνο αρετές, αλλά η καθολική αρετή, η -κατά την Γραφή- «δικαιοσύνη» (η πλήρωσις του θείου θελήματος) που καθιστά τον άνθρωπο ευάρεστο ενώπιον του Θεού και πραγματικό άνθρωπο, χαριτωμένο για τους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος βέβαια έχει τα δικά του χαρίσματα, γνωρίσματα, κλίσεις. Ο π. Αυγουστίνος είχε το σπάνιο για τις μέρες μας χάρισμα του ελέγχειν, αλλά κι αυτό παρέμεινε ενταγμένο μέσα στην κατενώπιον του Θεού βιωτή του. Έτσι ερμηνεύονται και αυτά που εμείς μερικές φορές θεωρούμε ως «ακρότητες».

...

«...η Ορθοδοξία είναι πηγή και "άρτος ζωής". Δεν είναι στυγνή μόνωση και στείρα ηθικολογία. Είναι μέθεξη αιωνίων αληθειών. Αλλαγή ζωής, "άλλη βιωτή", αιώνια. Αυτής της "άλλης βιωτής", χρόνια και χρόνια, ο Αυγουστίνος Καντιώτης, αγωνίζεται να μας κάνει κοινωνούς... Μια ζωντανή Ομολογία Πίστης. Αυτός είναι ο Αυγουστίνος Καντιώτης, μια μορφή κι έν ανάστημα της Ελληνικής Ορθοδοξίας. Και σε καιρούς χειμωνικούς».

[Ιανουάριος 2002]